Lesbók Morgunblaðsins - 20.12.1971, Blaðsíða 10

Það var á aðfangadag jóla —
fyrstu jólanna minna að heim-
an úr foreldrahúsum. Ég var
orðinn 21 árs gamall, orðinn
fullveðja maður, að vísu lítið
nema lengdin en búinn að vera
um 6 mánuði fjarri foreldra-
húsum, einn míns liðs í fjar-
lægri heimsálfu og því tölu-
verður karl í krapinu. En
þennan dag fannst mér ég vera
heldur litill karl, naumast bóg-
ur til að vera víðsfjarri stuðn-
ingi ættingja og vina á sjálfum
jólum. Fram að þessu hafði
heimþráin látið mig að mestu í
friði en þennan dag var hún
aðgangshörð. Mín eina, heita
ósk, að vera horfinn heim í
hlýju og birtu jólanna á Is-
landi, varð næstum að líkam-
legri þjáningu.
En óskhyggjan stoðaði litið.
I stað þess að sitja í lágreistu
stofunni á kvistinum heima,
sitja við jólatréð og syngja
jólasálma, taka á móti gjöfum
og gæða sér á alls kyns góð-
gæti, þá var ég nú staddur
vestur í Winnipeg í Kanada,
einn mins liðs. Og til að auka
enn á nöturleika hugarfarsins
þá átti ég að hefja vinnu kl.
II á sjálfa jólanóttina, fara á
næturvakt í ,,hringhúsinu“
í járnbrautargarði kanadisku
þjóðbrautanna i borginni.
Enn átti ég þó nokkrar
stundir til stefnu og ég var
ákveðinn í þvi að verja þeim
til jólahalds. Herbergið, sem ég
bjó í, var stórt og vistlegt og
nú var á því verulegur jóla-
blær. Yfir dyrunum hékk fag-
urgrænn mistilteinn en í glugg-
anum fallegur jólasveigur með
logandi kerti. Á borðinu voru
nokkrir jólapakkar, sem mér
höfðu borizt að heiman, og þar
stóðu einnig tvö kerti, sem móð
ir min hafði gefið mér áður en
ég fór að heiman. Kerti frá
henni höfðu aldrei brugðizt á
jólum og máttu það sizt af öllu
er ég var henni víðs fjarri. Nú
kveikti ég á kertunum, opnaði
pakkana og skoðaði innihald
þeirra, þakklætistilfinningin
stóð í engu hlutfalli við verð-
mæti gjafanna. Svo las ég jóla-
guðspjallið og ætlaði siðan að
syngja jólasálmana. En röddin
var loðin og óstyrk svo að ég
fór að skrifa bréf til mömmu.
Stundirnar liðu og svo varð
klukkan 10, það var kominn
tími til að leggja af stað i vinn
una. Járnbrautargarðurinn,
vinnustaður minn, var alveg í
hinum enda borgarinnar og ég
þurfti að sæta ferðum
með tvæimur sporvögnum. Svo
rölti ég af stað með matarskrín
una mína í annarri hendinni, á
þeirri stundu fannst mér
ég hljóta að vera mesti ein-
stæðingur veraldar. Veðrið var
unaðslega fagurt, lognkyrr,
stjörnubjört frostnótt og þó að
ég væri i jaðri stórborgar var
loftið hreint og tært. Öðru
hvoru lagði að vitum mér ilm
af birkireyk, i þessu hverfi
notuðu flestir við til upphitun-
ar og brenndu birki í arninum
tii spari þessa nótt.
Það stóð nokkurn veginn á
jöfnu, að ég kom á stöðina um
leið og vagninn, ég snaraði mér
upp i hann og náði mér í sæti
úti í horni. Það var óvenju
margt um manninn i vagninum
þetta kvöld og allir voru glaðir
á svip og léttir í máli, nema
ég. í hinum enda vagnsins var
hópur af ungu fóiki og það
átti erfitt með að hemja gleði
sína og gáska. Piltur úr hópn-
um dró munnhörpu -upp
úr vasa sínum og fór að sþila á
hana, meira af krafti en kunn-
áttu. Hópurinn tók strax
hressilega undir og þð a8 vagn-
stjórinn gerði góðlátlega til
raun til að þagga niður i hópn
um varð honum ekkert ágengt.
Innan stundar voru allir
í vagninum farnir að syngja,
nema ég. Ég var ekki i söng-
skapi, en auk þess voru flest
lögin lítt i ætt við jólin og mér
ókunnug. Þvi hnipraði ég mig
saman í horni mínu og varð
þeirri stundu fegnastur er ég
slapp út úr vagninum frá þess-
um hávaða.
Þá var ég staddur i hjarta
borgarinnar, á mesta umferðar-
og verzlunarhorni hennar. Á
akbrautum var stanzlaus
straumur af bílum en á gang-
stéttum iðandi mannhaf. Hér
var engin jólahelgi á aðfanga-
dag, búðir opnar til miðnætt-
is, bió og aðrir skemmtistaðir í
fullum gangi. Hugurinn hvarfl
aði heim — mannlausar götur,
uppljómuð hús, brosandi and-
lit við jólatré — en likaminn
stóð hér, norpandi á götuhorni
með matarskrínu í hendi og
beið eftir sporvagni. Sú bið
varð þó ekki löng, bráðlega
var ég kominn af stað á ný,
gegnum miðbæinn og til út-
hverfanna aftur. Eftir um 10
minútna akstur fóru að sjást
framundan stórar, sótugar
byggingar. Upp af sumum
þeirra stigu gufu- og reykjar-
rnekkir og af og til sló á þá
eldsbjarma. Einnig fór að
djarfa fyrir löngum röðum af
kassalöguðum kumböldum, sem
runnu í fang myrkurs í
fjarska. Þetta var hluti af hin-
um mikla járnbrautargarði,
byggingarnar verkstæði og
vöruskemmur en kumbaldarnir
endaiausar raðir af tómum
flutningavögnum, sem stóðu
þarna á hliðarsporum og biðu
þess að verða sendir til allra
Gísli Guðmundsson
JÓLA-
NÓTT
í JÁRN-
BRAUTAR-
GARÐI

í jjB W ÍM
ImÍwMzJÆ m I

10 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
20. desember 1971