Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1972, Blaðsíða 17

Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1972, Blaðsíða 17
V. teei murz hOSRs- Dags- Líjzsins Þvegin bók er fölsuð. Dagur með Agli Bjarnasyni, fornbókasala. Eftir Björn Vigni Sigurpálsson r Daginn byrjar Kgill á þvi að „sortera“ og raða í hillurnar. KQiuikikan er að verða átta ár degis. Hverfflsgaibain er iðklki tek in að vataa tíil lífsins að ráði, 'lítil .uimíerð og aðeins stöku imaðutr íhraðar séir eftír igang- stéttkum undan regmitnu á áfiangastað. Þetta er heldur 'hráslagalegur nóveimibeínmoirg um. 1 Fombókaverzlun Kr. Kriistjánssonar að Hverfisgötu 26 ilogar Ijós. Dymair eru opn- ar, en enginn sjáaniiegur í búð- iinini. Bn iimnan ibúðax eða „bak við tjalddð", eiixs og eigandiimn ikaOilar það, situr Bgill Bjaima- son, téðuir eigandi og býr sig 'undir daginn. Hann er að sor- -tera. Það er ekki stórt húsrýmiið, sem EgiH >hefur itil 'Umráð i, kaniniski 4 mefcrar á breidd en háitt tíl lofts. Hiilur þekj’a aiia veggi, málaðar 'hversdagslegum blágrœirtum ilirt. Þser eru laHar fullar af bótam, alls kyins toók urn, sem inmlih'aílda allt frá istór- litteratúr niður i örgiustu reyf- ara, bvo sem hasairsöigiur og 'ást ariífsfrásagnir. „Þetta >er elkki foeiniímiis hagkvæimit' húsnæði,“ 'segir Bgill. „Hér er ailt á hæð- ina, eins og þú sérð. Þess vegna hef ég stundum látið að því liggja við húseigandann, að kynni hann einhver ráð til þess að leggja það á hlið- ina, væri ég tffl með að bonga hærri leiigu. Ég feogd með iþví móti ólíkt meira góllf- rými.“ Bn iþað er Ihlýtt og inofcalegt 'þaima inni hjá Aigii. Þar er ,þessi sérkeniniieigd fflmur — sam- bland af pappíirslykt og ryki. fnn í veggjumum syngiur i pip- um, þessum æðum hússins, og handan vegigjanims má heyra einhvem hraða 'sér niður sttg- ann sem ligigur upp tffl íbúð- aninia á hæðinnli fysrir ofan. Það ri'kir viikilega vinigjamiegt an'drúimislöft ’i formbókaverzlliun inni hans 'Egils, en wm leið svo ilítið framanidi s'temniing. Egill Bjamason hefuir sfcund að fomibókiasöliu í naanri 30 ár. Og fombókasala er ekki venju 'leg verzlun. Þefcfca er smásala án tengsla við heffldsaia. Þefcta er 'heildsaia án framleiðanda. Þetta er verzlum í bein- uim 'tenigsl'um við aimenminig — þaima getur 'fðlkið selt etklki sið ur en ikeypt. Em saimt sem áðwr ræðuir regian um framboð og eftirspunn Iþama lögium oig io'f um, kannSki í irikara mæli en Víðast anmiams 'staðar. „Já, fombókasaia er sér kenni'leg igreiin," segir Bgffli. „Hún e.r 'a'uðvi.tað við'Skiptalegs eðiis en wm ieið bókm'einintaileg, já og sálfræðiieg. Hwn verður ekki iærð nemia með reynsiwnni og 'timamuim. Hún krefist áhuga, þekkinigar og kunnátfcu." Það er iítið verzlað svona fyrst uim imorguninn oig ég nota timann og ,fœ Dgil tíi að segja mér 'aðdnagamda þeiss að hann smeri sér að iþessari verziunar 'grein. „Bg hyrjaði árið 1941 í Ilafnarstraúi 19, 'þegar ég keypti þessa fomibókaverzi'un 'af Kris'tjáni Knistjánssyni, fyrr verandi Skipstjára. Ég var eiins og kálfur i wpphafi 'hivað við- kemwr bðkaþekkingu að öðrw ley.ti en iþví að ég var frá bam æsku Oestrairfús. OÞair sem ég óist upp fyrir norðan í Skíða- da'l (inn af Svarfaðardal) var •fátt wm bæikur. Þó var ég svo heppinn að í da'lnwm átti heima eini ma'ðuriinn sem 'átti eitthvað af hótouim. Hiann igeymdi þær í ikisbu með kúptu ioki og var ákafflega sárt um 'þær. Ein hvern veginn vinguðumist við — 'þessi f.uillorðni maður oig ég, 8 ára iStrákwriinn, og hann fór að iána mér hæikur. Ég heid að ég haffl. verið eáni imaðuir- inn seim hann llánaði bækur. Ég mátti hafa iþær ákveðna daga og 'þurfti að iskila Iþeim tiitek- inn daig. 'En Iþanndg ias éig miarg ar úrvaisbælkur — Þjóösögur Jóns Ámasonar, sögur Jóns 'Ilrausta, 1001 nótt og Sögur herlæknisins, svo ég nefni eitt 'hvað. Þessi lestur héfur ef tffl viilil orðið 'sá 'hvatí sem ieiddi síðar tffl 'þess að ég hætti á Tim- ■ainum og sneni imér' að 'fom- bökasölu," seigir 'Bgil.. FombókasaJlam hefwr itölu vert ibreytzt á þessutm árium sem Bgill iheíur verið með fom bókasölu sioa. Hann segir, að á fyrstu árunum írá 1941 oig ifraim yfir 50 'hafi verið imikið framboð á igóðum og sja'ldgæf- wm bókurn. „Þá fengust beypt heliu bókasö&iin, t.d. úr dánar búwm, sem nú er afitur á rnóti orðið mwn íátíðara. Nú fara slík söfn á bókauppboð- in.“ Þegar hér er 'komáð sögu eru dymár firaimimi í búðinni opn- aðar, .og Bgilia bnegður sér fram fyrir 'tjaldið. Hann kemur inn að vöarm'U spori og grípur skæri, isiam 'liggja á foimfálegu borðinu, sam er hjá okkur í baikherberg'inu. Þetta er skatt hol með tug af lifclwm dökkwm Skúffum, og a'l'durinn er 'farinn að segj'a tffl sín. Ég heyri að viðslkipfcav'inurinn oig Egiffl sikiptast á kveðjiuorðwm og Eg- ffll ikemiur áffcur inn fyrir tjiald- ið. „Þessi bað wm örfá blöð úr bók, svo að óg varð að igrípa skærin og firemja wppsíkurð á einini, sem ég átlti í fórum mín- 'Wm,“ segir EgM. „Þetta er aiiiis elkki óaligenigt. Hinigað koma isafnarar til að fá blöð sem iþá vantar inn í söfn, eins og t.d. Aimamak Þjóðvinafé- 'lag'S'ins eða Árbók Slysavama-' Æélagsins eða Úrvail. /Oft get- ur imaður hjálpað eitthvað lít- i'ISháttar. Það er eifct hið ánægju'legasta að eiiga við isafn ara að igieti maður hjálpað jþeitm wm eifct 'smáheftii 'inn í safn, þá er eins og imaður hafi igefið þeim stórgjöf.“ Bgilll hefur alla fcíð frá því að hann byrjaði hatft fasta við skiptavini, safnara sem leifca til hans að staða'ldri. „Á min- um fyrsfcu árum voru nokkrir stóriir safnarar hér í borig og af þeim voru þeir Giunnar Haiffl ag Þorsteinn heitf.nn Jósefsson minir stærstu viðskiptavinir á þedim éurum. Annars er þetta ákafflega fjölbreytiilegt 'hverju menn saína, sumir eru Iþað sem ég kaffla aiæfcur, safna öllu mögiuilegiu og ómögulegiu en aðr ilr 'S'afna viissum flokkum. Þar eru þjóðleg fræði aiigengusit. Aðrir safna Ijóðum, rímwm og isvo hefur á síðustu árwm far- ið vaxandi áhiugi á bókum and- legs efnis, bæði Tituim wm guð- speki, spíritism'a og bóbum wm duilrœn efini. Nefna imá Pawl Brunton seim mjög etffcirsóttain 'höfund í þesswm flokki, og ým'sa aðra sem Skrtitfað hatfa frá Indlandi. Það velkur eftir- tekt mína, að Iþað er sérstak- lega iuingt íóik. sem lei'tar að þess hábtar bókum. 1 þesisw rei'ku'la iþjóðfélaigi, sem við lif- >um við núinia, þá er, einis og við vijtium öffl, wnga fólkið ieit- andi. Því fininst sfcaðfesta tilver 'Umnar eifct'hvað ótrygg og 'leitar sér stwðndnigis í bókum, sem veitir því eiinhvern andleg an styrk fcffl imótvægis við rót- leys’ið í hversda'gslitfinw. Hjá öðrum ikemur Iþetta fralm i alls 'kyns óhyggfflegum wppátækj 'um, eiins og spel'lvirkjwm og öðnu isláku.“ Nýr viðskipfcavinwr bir.tíst í dyrunum. Hainn er að toita að mamnkynssögw. Því imiður 'seg- ir Bgill. Það er eiginllega tómt mál að 'tala uím slíbar bæfcur á þessuim ánstíima, þetgar skóíl- arndr eru í fiufflwm igangi. Hamn vfflll þó ékki svipta wnga mann- iinn afflri von, og bendir hon- •uim á aðra fombókavérzlun. Og við víkjwm fcaflimu að bökaáhwga Islendinga, otg ðg spyr Bgffl 'hvort 'hiamn hafl orðið var við hvort Iþátfcur bók amma í mennin'gu okkar hiaÆd fiarið mónnlkandi'. EgiiH er ekki á þvl. „Þeigar sjónvarpið kom áleit ég að það imiundi draga im jög úr ibókakaupum en ég sé ekki að því sé svo íajrið eftír iminni reynsilu. 1 fjöfmiðlumium 'kemur ýmisJlegt firam og það virðist aðeins vekja iönig- un fólks itffl ifrekairi 'fróðleiks á ýrns'um imáletfinwm, 'þannig að ég rtel að efitirispum eftir bók- um, sérstaMega hjá ynigri kyn slöð.iinni, 'ha'fi síður en svo iminnkað. Hiins vegar er orðið mwn erfiðana en áður að full- nægja eftirspurninm. Það er orðið sjaldigæfara að maður fái 'hefflu söfinin fcffl kauips og í þessani grein er ekki hægt að panta. Það er slfflt háð tfflviij- wnwm hvað irnaðwr feer hverjw sinni.“ En hvermig er með mainn eirns og lEgtill, mann sam héfiur 'SV'O mffldl viðskáipti við alls kyns safnara — hefur söfbun- arástríðan aldirei 'gripið hamn •sjál'fami. Eigffll glottir. „Þegar ég byrjaði 1941 Qiangaði mig óneitan'lega að eiga ótalmarg- ar bækur, sem ég fékk í hend- urnar, en ég gerði mér sfcrax •grein tfyrir því að ekki var hægt að reka verziuin með því að hera afflar eiguleguSbu bæk •umar með sér héim. Bn þá fór ég að vetlfca þvi tfyrir mér iað safna einkanlega sérsfcalkri igrein. Ljóðabækur urðu 'fyrir valinu, því af Ijóðuim 'héf ég hið mesta yndi. Ég hafði góða aðstöðu isem fombóbasali vegna ljóðabóka sem mér bár- iust og vegna þékkimigar á söín 'unarh.eiminium, 'því að þannig igat ég skipt við aðra safniaira. Eftír 15 ára sö’fnun var ég tal inn eiga sfcærsta ijóðabóbaisaifn sem íþá vaa* ‘tiil i eimis Tnia'nais ©i'gin, OÞetta var átoafíeigia ail- hliða söfnun hjá mér, ég siafn- aði öfflum úfcgáftum atf hverjwm höfuindi. Þótt hamn hefði kom- ið úfc 5—6 sinnwm, áfcti ég ailllar útgáfiuimar. Ég fcaldi fþað bók sem var ein örk eða medira oig var 'kamijnm nokkuð á 14.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.