Lesbók Morgunblaðsins - 19.12.1998, Blaðsíða 22

Mynlýsing: Sigurður Valur
ERTU EKKI ALLTAF AÐ SKRIFA?
ÞÁ BJÓ ég við Lokastíginn en
hafði vinnuaðstöðu við Grettis-
götuna. Lokastígur er staðsett-
ur í borginni miðri en undarlega
falinn. Eg ímyndaði mér stund-
um að sólin væri lítill bolti. Hún
valt niður götuna. Litlir krakkar
hentu henni á milli sín.
Ég leigði tvö herbergi í kjallara við Grett-
isgötuna. Leigan var ódýr, staðurinn góður
með öll sín undirgöng og bakgarða. Ég gekk
umhverfis húsið um dyr á hárri trégirðingu,
opnaði útidyrnar og stóð á ganginum.
Inn af honum voru herbergin og klósett.
Ég vann í öðru herberginu. Þar var gamalt
fermingarskrifborð, tölva sem nú væri álitin
forngripur og bækur. í hinu herberginu
^geymdi ég kassa sem ekki komust fyrir á
heimilinu. Á borðplötu var sjálfvirk kaffívél.
Nú er það kunnara en frá þurfi að segja
hve náið samband er á milli kaffidrykkju og
ritstarfa. I Mannkynssögu Ólafs Hanssonar
ku standa í yfirliti um menningu Frakka:
„Balzac var mikill rithöfundur. Hann dó úr
kaffieitrun."
Margir hafa hent gaman að þessari sagn-
fræði en hún er ekkert verri en hver önnur.
I hádeginu fór ég heim í mat. Síðan gekk
ég frá Lokastígnum sem leið lá að Grettis-
götu.
,Á hvaða leið ert þú?“ spyr gömul skóla-
systir mín sem ég hef orðið samferða á leið
minni að heiman til vinnu.
„Ég er að fara í vinnuna," svara ég.
„Ha! Hvað segirðu? Ert þú búinn að fá
vinnu?"
Ég leigði sem sé tvö herbergi, en hinn hluti
SMASAGA
EFTIR EINAR MÁ GUÐMUNDSSON
Þessi paradís var þó ekki einhlít. Stundum hvarf gamli
maðurinn og stundum var Friðrik eins og hann væri
í álögum. Hamur hins saklausa drengs gufaði upp.
Lóðin fylltist af mótorhjólum og hrafnar næturinnar
breyttu íbúð hans í villtan samkomustað.
Bakkus var ekki einn við völd.
kjallarans var íbúð. Þar bjó ungur maður.
Hann hét Friðrik. Friðrik var dökkhærður
með afar drengslegt yfirbragð.
Þegar við skiptumst á upplýsingum hvor
um annan sagði hann mér að hann ynni í
gæludýrabúð, seldi hamstra, kanínur, páfa-
gauka og síamsketti. í kjallaraíbúðinni voru
fuglabúr og fiskabúr og stundum var hann að
leika sér við kanínur úti í garði.
„Það hlýtur að vera erfitt að skrifa bæk-
ur,“ sagði Friðrik. „Alla vega er meiriháttar
mál að lesa þær.“
Út um gluggann blasti við mér húsveggur
og hátt grindverk sem lokaði garðinn frá göt-
unni. I hominu var sandkassi, ættaður frá
þeim tíma þegar börn bjuggu í húsinu, en nú
var sá tími liðinn og sandkassinn samkomu-
staður katta, klósett þeirra og félagsmiðstöð.
Á meðal kattanna ríkti talsvert gjálífi,
breimahljóð í næturkyrrðinni og stundum
geisluðu orustur, sannkallaðar kattaorustur.
Ásdís, konan sem leigði mér vinnuaðstöð-
una, brýndi fyrir mér að loka glugganum
þegar ég færi, ella fylltist vinnustoíán af
köttum og þjófar gætu líka smogið þar í
gegn.
En svo voru kettimir allt í einu horfnir.
Kannski höfðu þeir fundið nýjan sandkassa
eða þá að Friðrik hafði hrakið þá burt, því nú
var hann kominn með þessa fínu síamsketti
sem spókuðu sig í garðinum einsog tælensk-
ar furstafrúr, allt of frnir fyrir bröndótt
Reykjavíkurfress og vergjarnar læður sem
þvældust um bakgarða einsog pokakerlingar.
Gamall maður kom á morgnana og passaði
síamskettina á meðan Friðrik vann í gælu-
dýrabúðinni. Garðurinn við Grettisgötuna
var sem hallargarður konungborinna katta.
Gamli maðurinn var hávaxinn og grannur,
með gullspangargleraugu. Hann gekk alltaf í
bláum samfestingi og með derhúfu. Ég gat
mér þess til að hann væri lagermaður ný-
kominn á eftirlaun. Hann minnti mig á Ber-
tolt Brecht.
Á morgnana kom hann með síamskettina
út í garð og talaði við þá. Þegar hann sá mig
fyrir innan gluggann á vinnustofunni brosti
hann til mín og við vinkuðum hvor öðrum.
Ég heyrði ekki hvað gamli maðurinn sagði
við kettina og mér fannst hann geta verið afí
Fríðriks, en það var ekki víst. Fríðrik var af-
ar hæglátur, dálítið einsog utan við þennan
heim.
Á kvöldin var hann einn með köttunum og
kanínunum og páfagaukunum eða hann og
gamli maðurinn sátu á stólkollum við úti-
dyrnar og spiluðu á spil eða borðuðu popp-
korn á meðan kettirnir léku sér í garðinum.
Lykt af nýútsprungnu poppkorni lék um
loftið. Tveir menn á stólkollum, kettir og spil.
Ég gekk hjá með hugmyndir mínar og fannst
þetta einsog texti í bók, fugl á flugi eða ljóð í
lofti.
Þessi paradís var þó ekki einhlít. Stundum
hvarf gamli maðurinn og stundum var Frið-
rik einsog hann væri í álögum. Hamur hins
saklausa drengs gufaði upp. Lóðin fylltist af
mótorhjólum og hrafnar næturinnar breyttu
íbúð hans í villtan samkomustað. Bakkus var
ekki einn við völd.
Eitt sinn stóð opinn lögreglubíll í portinu
og leðurklæddir næturhrafnar voru bornir út
%
22 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 19. DESEMBER 1998