Alþýðublaðið - 02.07.1988, Blaðsíða 2

‘sSS'
. Lauga/dagyf-2. jtifí-1988
-2
LÍTILRÆÐI o
Flosi Ólafsson skrifar
AF DREIFBÝLISJARMI
Eg tel mig afar öfundsverðan mann. Mér
finnst ég lánsmaður, lukkunnar panfíll og
stundum jafnvel einn af guðs útvöldum.
Þó að sumir séu stundum að segja að
hver sé sinnar gæfu smiður, þá verð ég að
segja bara alveg einsog er, að mér finnst
enganveginn að ég hafi unnið til þeirrar
ómældu gaefu sem forlögin hafa búið mér.
Öðru nær. Ég hef á löngum æviferli, hvað
eftir annað, syndgað gegn guós og manna
lögum og það veit sá sem allt veit að þegar
ég,- í hljóðri bæn krýp við rúmstokkinn á
kvöldin, áðuren ég fer að sofa, og rifja upp
allar hugrenningarsyndirdagsins, þá kemur
oftar en ekki í Ijós, að ég hef þverbrotið öll
boðorðin í huganum, bæði stolið, drýgt hór
og drepið mann, að ekki sé nú talað um
ágrindina, svo nokkuð sé nefnt.
Nei ég á það sannarlega ekki skilið að
lánið leiki svona við mig dægrin löng.
Einsog ég segi. Ég er mikill gæfumaður.
Og í hverju er svo þessi mikla gæfa mín
fólcjin?
I því, góðir hálsar, að ég skuli vera þétt-
býlismaður en ekki dreifbýlismaður.
Dag eftirdag sit ég hérna í fallega húsinu
mínu í miðbænum og fylgist í blöðunum
með hinum hræðilegu hörmungum sem hin
svonefnda „landsbyggð“ býr við á meðan
smér drýpur af hverju strái hérna í Reykja-
vík.
Stundum fyllist ég sektarkennd, því mér
finnst einsog við „þéttbýlingar“ séum bein-
línis valdir að allri dreifbýlisóhamingjunni í
landinu, þ.e.a.s. efégskil rétt hinafjölmörgu
talsmenn dreifbýlisins sem óaflátanlega
kyrja sultarsönginn í fjölmiðlum.
Stundum fer ég með veggjum dægrin
löng útaf því að vera reykvíkingur og hafa
leitt alla þessa ógæfu yfir fólkið úti á landi.
Mér er sagt að sjö tíundu hlutar þjóðar-
innar búi hérna á suðvesturhorni landsins
og af því ég er nú reikningsglöggur, get ég
reiknað það út að þrír tíundu þjóðarinnar
eru búandi annars staðar en semsagt á suð-
vesturhorninu.
Afturámóti er meira en helmingur alþing-
íismanna fulltrúar þessara þriggja tíundu,
svo segja má að kosningalögin séu sér-
hönnuð fyrir þá sem eiga reglulega bágt.
Eiginlega finnst mér að viö reykvíkingar
og þeir sem búa á suðvesturhorninu eigi
ekki skiliðaðeiganeinafulltrúaáAlþingi af
þvíaðviðeigum svogottað veraekki sveita-
menn og dreifbýlingar, en sem betur fer eru
nú þingmenn suðvesturhornsins oft miklu
duglegri við að sinna málum landsbyggðar-
innar helduren Reykjavíkur, sem er ekki
nema eólilegt, því allir sem ekki búa í ná-
grenni Reykjavíkur og í höfuðborginni eiga
svo óskaplega bágt.
Og blessuð byggðastefnan var nú upp-
fundin beinlínis vegna þess hvað sveita-
menn eiga bágt að búa ekki í Reykjavík.
Stundum finnst méreinsog liggi í loftinu
að öll ógæfa dreifbýlismanna sé okkur reyk-
víkingum að kenna. Við höfum sogað til
okkar fjármagnið utanaf landi, við höfum
sölsað undir okkur stjórnsýsluna, við höf-
um — ég held helst með gjörningum —
sturlað saklausa sveitamenn í hrönnum og
vélað þá til að flytja úr heimahögunum til
höfuðborgarsvæðisins.
Eðaviljið þið, góðirhálsarnefnaméreinn
dreifbýlisþingmann eða tvo, sem ekki eiga
íbúð í Reykjavík, svo ekki sé nú minnst á
presta, embættismenn, landsbyggðar-
spekúlanta og bændur.
Það er einsog ógæfu dreifbýlisins veröi
allt að vopni. Eitt höfuðmarkmið byggðar-
stefnunnar er að bæta samgöngur úti á
landi, brúa firði og fljót og grafa jarðgöng
undir fjallgaróa milli eyðibyggða. Hver er
svo árangurinn? Öll kaupfélögin á landinu
eru að fara á hvínandi hausinn af því að
dreifbýlingar aka í loftinu beint til Reykja-
víkur til að versla í Hagkaupum og allt reyk-
víkingum að kenna.
Dreifbýlingar eiga landið með gögnum
þess og gæðum, blómlegar sveitir, laxár og
grösug heiðalönd, það er að segja þar til
sauðkindin er búin með grasið, þá eiga þeir
bara heiðalönd. Hérna á suðvesturhorninu
getur varla annað en mölina, asfalt og
hraun.
Til eru þeir íslendingar sem í fávisku
sinni láta sér detta í hug að þeir sjö tíundu
þjóðarinnar, sem búa hér á suðvesturhorn-
inu, ættu að eiga verulega hlutdeild í nátt-
úruauðlindum landsins, jafnvel sjö tíundu,
jáörlitlahlutdeild í sjö af hverjum tíu stráum
á afréttarlöndum, sjö af hverjum tíu löxum,
sjö af hverjum tíu þorskum, sjö af hverjum
tíu alþingismönnum og sjö af hverjum tíu
krónum.
En vei þeim sem viðra slíkar skoöanir.
Við sem búum hérna á suðvesturhorninu
verðum aö gera okkur Ijóst hvílík gæfa það
erfyrirokkur að búa hérá mölinni, asfaltinu
og hrauninu af því við höfum Seðlabankann,
Alþingi, Stjórnarráðið, Þjóðleikhúsið,
Broadway, Hollywood, fjárfestingafyrirtæk-
in, Kringluna, Pan-klúbbin og svo auðvitað
okkur sjálf, sem erum svo eftirsóknarverð
að víðáttubrjálæði hleypurádreifbýlingaef
þeir fá ekki að vera í samvistum við okkur
þéttbýlinga reglulega.
Svo rammt kveður að þessu að lands-
byggðarþingmenn sem hæst æpa um jafn-
vægi í byggð landsins flytja umnvörpum úr
sinni heimabyggó í íbúðirnar sínar hérna á
.mölinni, að eigin sögn vegna þess að við
'reykvíkingar sinnum ekki því brýna verkefni
að leggja undirgöng undir fjöll og firnindi á
útkjálkum landsins, „heima í héraði“.
Maður er farinn að láta sér detta í hug aó
eðlilegt mannlíf geti ekki þróast á Aust-
fjörðum og Vestfjörðum, nema neðanjarðar.
Við reykvíkingar verðum að fara að taka
okkurá. Viðeigum að veragóðirviðdreifbýl-
inga, landsbyggðarfólk, sveitamenn og
landshornafólk og hættaað „soga“ til okkar
fjármagnið þeirra með gegndarlausri há-
vaxtastefnu". Við eigum að reyna að borða
meira af lambaketinu þeirra, svo við þurfum
ekki að borga útlendingum milljarð á ári
fyrir að borða það. Við eigum að hækka
vöruverðið í Hagkaupum og Fjarðakaupum,
svo að kaupfélögin og Sláturfélag Suður-
lands séu ekki alltaf að fara á hausinn og
„heimamenn11 geti farið að versla heimahjá
sér á sambærilegu verði við það sem gerist
í dýrari búðunum hér.
En umfram allt eigum við að veragóðirvið
dreifbýlinga, því þeir eiga nú einu sinni svo
ósköp bágt að vera ekki reykvíkingar.