Vísir - 17.01.1976, Blaðsíða 2

Hvernig mynduð þér
bregðast við þvi ef að
geimfar frá annarri
plánetu lenti i garðinum
heima hjá yður?
Jónas Jónsson. vinnur i diikk-
smiöju: Ja, það skal ég ekki
segja um. Liklegast myndi ég nú
fara og athuga hverskonar furöu-
hlutur þetta væri.
Svanur llerbertsson. matreiöslu-
nemi: Ja, það er nú það, er nokk-
uð hægt að segja við þvi? Yrði það
ekki bara allsherjar heimsendir?
Égmyndi að minnsta kosti forða
mér eins fljótt og mögulegt væri.
Ilaukur Sævaldsson, verkfræö-
ingur: Ég hugsa að ég myndi
reyna að heilsa upp á þá. Ég held
að það sé ekkert annað hægt að
gera.
Sigurrós Jóhannsdóttir, húsmóö-
ir: Nú, bara taka afleiðingunum,
hverjar svo sem þær yrðu. Væri
nokkuð hægt að gera?
Illööver örn Olason, tæknifræö-
ingur: Ja, ég myndi byrja á þvi
að athuga hvort ég gæti rætt viö
það fólk sem þar væri, og gera
viðvart um þennan atburö.
Katrin Hermannsdóttir, af-
greiöslustúlka : Ég býst viö að ég
myndi telja þetta svo óraunveru-
legt að það gæti ekki átt sér stað i
raunveruleikanum.
VISIB
UTILOKUM ALLT
SEM BRESKT ER
5780—6184 skrifar:
„Ég ætla að nöldra út af þvi
hvað mikið er gert af þvi að
hossa bretunum hér á landi,
þrátt fyrir deiluna á miðun-
um.
Það dynja á okkur auglýs-
ingar um vikulegar Lundúna
ferðir, blöðin eru full af frá-
sögnumaf ensku knattspyrn-
unni og sjónvarpið gefur henni'
einnig góðan tima.
Mér blöskrar þetta alveg,
jafnvel þótt ekki væri þetta
landhelgisstrið þá finnst mér
§■■■■■■■■■■■■■■■■■1
of mikið um þetta efni.
Þá vil ég einnig skora á al-
menniiig að kaupa ekki bresk-
ar vörur. Ég skil raunar ekki
hvers vegna ekki eru stofnuð
allsherjar samtök til að úti-
loka hér allt sem breskt er.
Almenningur ætti að vera
samstilltari um þessi mál,
hann getur það jafnvel þótt
rikisstjórn og ráðamenn geti
ekki beitt sér fyrir þvi.
Við ættum að sýna bretum
að við getum alveg lifað án
þess sem breskt er þótt þeir
telji sig ekki geta lifað nema
ræna frá okkur lifsbjörginni.”
wmmnmam
Nefskatt
af sjónvarpinu
Jón Þorgeir Guðmundsson
skrifar:
„Mig langar að minnast
nokkrum orðum á dagskrá
hljóðvarps og sjónvarps.
Fyrst er þá hljóðvarpið.
Mér finnst allt of mikið um
sinfóniur, það ætti fremur að
vera meira um léttari músik
t.d. harmonikulög, kórsöng,
einsöng, tvisöng og lúðrasveit-
ir.
Einnig finnst mér að ætti að
vera meira um samtalsþætti
við fólk af landsbyggðinni,
bæði til sjávar og sveita. Einn-
ig fleiri leikþætti.
Þá er það sjónvarpið.
Þar eru oft á tiðum eldgaml-
ar biómyndir og þrautleiðin-
legar. Svo eru það þessi efni
sem eru endurtekin hvað eftir
annað. Allskonar samtals-
þættir, leikrit og margt annað
fleira.
Siðast en ekki sist eru það
auglýsingarnar. Þær eru það
versta sem sjónvarpið sýnir,
alltaf sömu auglýsingarnar
dag eftir dag, viku eftir viku
og mánuð eftir mánuð.
Ég held að fólk taki litið eftir
þessum auglýsingum siendur-
teknum, en ég skil ósköp vel
að sjónvarpið græðir á þeim.
Mér finnst alveg nóg að
borga afnotagjöldin, þau eru
ekki það lág, en svo er verið að
tala um að hækka þau á þessu
ári um 10%.
Ég væri þvi meðmæltur að
tekinn væri nefskattur af öll-
,um karlmönnum og konum
sem vinna, en lækka afnota-
gjöldin. Þá kæmu miklu meiri
peningar inn.
En auðvitað yrði þá efni
sjónvarps og hljóðvarps að
batna mikið.”
Álitshnekkur fyr-
ir hjálparsveitino
Reykvikingur skrifar:
„Frá þvi að Hjálparsveit
skáta var stofnuð og fór að
láta að sér kveða við björgun-
arstörf, og leit að tindu fólki
hér i Reykjavik og viða, hef ég
alltaf dáðst að sveitinni og
meðlimum hennar. Hef ég oft
óskaö þess, að ég væri orðinn
ungur aftur og kominn i þenn-
an kjarkmikla hóp, sem veigr-
ar sér ekki við að fara út i alls-
konar veður til að aðstoða ná-
ungann.
En nú i seinni tið hefur
hrifning min á hjálparsveit-
inni heldur dvinað, og er þar
um að kenna frekju og rudda-
skap meðlima hennar i sam-
bandi við flugeldasölu sveitar-
innar um áramótin.
Inn á þann markað, SEM
AÐRIR HöFÐU, ruddist
Hjálparsveitin fyrir nokkrum
árum hér i Reykjavik, og
hefur siðan beitt óllum tiltæk-
um ráðum til að aörir komist
ekki þar inn. Hef ég orðið vitni
að þvi að meðl. sveitarinnar
hafi komið inn i húsnæði, þar
sem lítið iþróttafélag, eða
deild innan iþróttafélags, var
með flugeldasölu, og gengið
þar um með slikar hótanir og
dónaskap, að ég hef sjaldan
heyrt annað eins.
Hrifningin dvinar
Siðan hef ég fylgst með að-
gangi sveitarinnar um hver
áramót, og hefur hrifning min
dvinað að sama skapi ár frá
ári. Um þessi áramót þótti
mér þó keyra um þverbak eft-
ir þvi sem ég sá i blöðunum og
frétti, og yfir alla þjófabálka
tók i lesendabréfi i Visi s.l.
miðvikudag.
Þar skrifar einn meðlimur
sveitarinnar, og sýnir þar
glöggt innrætið. Hrósar hann
þar Hjálparsveitinni fyrir þá
miklu fórnfýsi að hjálpa Ar-
bæingum íóveðrinu dögunum
— þvi sama fólki og hafi ekki
viljað kaupa flugelda af
Hjálparsveitinni um siðustu
áramót. (?)
Talar hann um að iþróttafé-
lagið i Arbæjarhverfi hafi ekki
kallað út sinn mannskap til að
hjálpa blessuðu fólkinu, og þvi
siður afþakkað hjálp sveitar-
innar á „þeirra félagssvæði”.
Þetta bréf er slikur álits-
hnekkur fyrir Hjálparsveitina
aö minu viti að ég fæ ekki orða
bundist. 1 þvi er ekkert nema
hroki og dulbúnar hótanir i
garð þeirra, sem fóru inn á
„markað” sveitarinnar i Ar-
bæjarhverfi um siðustu
áramót, og voru óhræddir við
aö bjóða skátunum byrginn.
Ég held að skátarnir eigi að
fara heldur hægar i sakirnar,
og bjóða réttláta og heilbrigða
samkeppni i flugeldasölunni, i
stað þess að vera með hótanir
oglæti. Flugeldum hefur verið
skotið utn áramót hér á ís-
landi i mörg ár, en það löngu
áður en skátarnir byrjuðu að
selja þá. Þeir fóru þá inn á
„markað” annarra, einsog t.d
inn á minn eigin markað, (ég
er gamall verslunarmaður).
Þvi held ég að þeim væri fyrir
bestu að skemma ekki meira
fyrir sér meðal almennings
með þessu brambolti sinu og
frekju, en þegar er orðið.”