Vísir - 26.05.1977, Blaðsíða 11

- < --V
VÍSIR
Fimmtudagur 26. mai 1977.
11

ivúbert og Helgi: „Þaft fór ekki hjá þvl aft draugalegt umhverfi
hjálpafti okkur i leiknum!”
einhvers konar hvitum Mæjorka-
búningi!”
Róbert: „Nóri þekkir hins vegar
eitthvaö til staðarins og virðist
hafa verið i sveit i bernsku á ná-
lægum slóðum. Hann virðist hafa
orðið þar fyrir reynslu sem hann
hefur ekki losnað við gegnum ár-
in, og hún brýst fram i reiði og
þegar hann dettur i þaö. Um-
hverfið losar lika um eitthvað
sem hefur ólgað lengi i honum”.
Helgi: „Almennt má segja að
þetta séu ekki sympatiskir
menn. En á það hefur verið lögð
áhersla að hafa þá ekki týpur
með mjög sterk sérkenni, held-
ur frekar menn sem maður gæti
til dæmis verið menn sem mað-
ur hittir i hádeginu á laugardög-
Vináttan
llelgi: „Og það kemur á daginn
að þessir tveir menn sem höfðu
verið svona góðir kunningjar i
borginni hafa ekki meö sér svo
nána vináttu þegar þeir eru orðn-
ir einir á þessum stað. Þá er
borgaravináttan ekki nógu pott-
þétt.”
Róbert: „Þá birtast nýjar hlið-
ar á persónuleikunum”.
Helgi: „Og þótt þeir reyni að
drekka sig saman þá er stutt i
einhvern bældan pirring”.
Róbert: „Þegar Arnór notar
tækifærið á fyllirii til að opna sig
og demba sinni reynslu yfir
Helga, þá fær hann ekki hljóm-
grunn. Þessi gamlitrúnaðarvinur
mmmmmmmmmmmmmmmmmmm—J
„Leiktjöldin á Djúpuvík
gerðu hálfa stemmninguna!"
K
— rœtt við Helga Skúlason og
Róbert Arnfinnsson um kvik-
myndina og starfið við hana
Róbert: „A staft eins og Djúpu-
vlk gefur maftur skit i hvort eitt-
hvaft er aft gerast i heiminum
efta ekki....”
með leikaranum og móti honum.
En þessi leiktjöld sem við höfðum
þarna á Djúpuvik unnu svo vel
með manni að þau gera kannski
hálfa stemninguna. Bara um-
hverfið skapar kannski hálfa
myndina!”
Helgi: „Já. Að fara úr þvi
venjulega umhverfi sem maður
hrærist i daglega og steypa sér
oni þessa einangrun er alveg sér-
stök lifsreynsla.”
Róbert: „Þetta er ótrúleg
breyting. Heima er maður ekki i
rónnifyrrenmaðurerbúinnað fá
blaðiö sitt á morgnana. Maður
ráfar um eiðarlaus kvartandi yfir
þvi að fjárans blaðið skuli ekki
vera komið. En á stað eins og
Djúpuvik gefur maður skit i það
hvort eitthvað er að gerast i
heiminum eða ekki!”
Helgi: „Það liðu kannski heilu
dagarnir, og enginn mundi hrein-
lega eftir þvi að kveikja á útvarp-
inu til að hlusta á fréttir”.
Róbert: „Maður saknaði
einskis. Þarna búa enn u.þ.b.
fjórar eða fimm fjölskyldur og
fólkið virðist alveg laust við þetta
algenga stress borgarinnar.
Þarna er talsvert af krökkum, og
hvað á fólkið lika að gera! Það er
bara meö sina báta, streitulaust
og rólegt og sannarlega er það
öfundsvert af þvi. Sem borgarbúi
hafði ég mjög gott af að kynnast
þessari tegund af einangrun. Og
þó við værum þarna i stifri vinnu
þá fann maður ekki fyrir streitu.
Ég held ég geti sagt að staðurinn
hafi ekki haft ósvipuð áhrif á
samstarfsfólkið”.
Draumurinn um
guðsgræna náttúruna
En hvers konar mynd er Blóð-
rautt sólarlag i ykkar augum?
Róbert: „Tja, ætli megi ekki
segja að hún sé hálfgerð hroli-
vekja...”
Helgi: „Jú, hún er það. En i
grunnhugmyndinni er lika þetta,
— að taka tvo menn úr borginni,
sem eru fullir af draumum um
frelsið i gruðsgrænni náttúrunni
en verða svo eiginlega hálf-
sturlaðir af einverunni, — sam-
bandsleysinu við menninguna.
Það kemur i ljós að þeir kunna
ekki að umgangast umhverfið, og
umskiptin i sögunni verða, má
segja, þegar umhverfið slær til
baka.”
Róbert: „Þeir fá til dæmis út-
rás fyrir áralangt stress með
barnalegu grjótkasti og
skemmdarfýsn.”
Helgi og Arnór
Persónan sem Helgi leikur heit-
ir sama nafni i myndinni. Hvers
vegna?
Helgi: ,,Já, allt i einu langaði
Hrafn til að persónurnar hétu
okkar réttu nöfnum”.
Róbert: „En ég vildi það ekki”.
Hvernig menn eru Helgi og
Arnór?
Helgi: „Þeir eru báðir
stressaðir bissnissmenn. Það
Helgi: „Miðillinn er svo ágeng-
ur — þetta auga sem er alveg
oni manni —aft hvert augnablik
verftur aft vera trúverftugt.”
kemur fram að Helgi gerir sér
enga grein fyrir þeim stað sem
þeir eru að fara á, og það
birtist t.d. i þvi að hann mætir i
um á Borginni! ”
Róbert: „Já, þeir gætu vel fall-
ið inn i það umhverfi. En það má
einnig ráöa sitthvað um mann-
gerðirnar af þvi aö þeir ætla að-
eins að vera burtu i viku, og taka
með sér heilan kassa af viskii,
allar nútimagræjur, og byssur og
veiðistengur. Þetta eru hrjúfir
menn sem skeyta skapi sinu á
umhverfinu. Þótt segja megi hins
vegar, að þeir eigi þennan gróf-
leika sameiginlegan, þá eru þeir i
rauninni mjög ólfkir. Arnór virð-
ist t.d. hafa dálitið barnalegan
húmor og er stundum aö gantast
með eitthvað sem Helga finnst
alls ekkert sniðugt.”
hans snýr bara út úr og Nóri talar
út i tómið. Þannig mætti tina til á
báða boga ýmsa þætti i þessum
mönnum, sem koma i ljós þarna,
en aldrei hefur reynt á i þeirra
daglega umhverfi”.
Óhugnaðurinn
Funduð þið sjálfir fyrir ein-
hverri óhugnaðartilfinningu á
þessum stað, — á borð við þá sem
leitar á Arnór og Helga?
Helgi: „Strangt tekið er ekki
hægt að komast hjá þvi. Þaö sem
mestan þátt á i þvi eru þessar
gifurlegu byggingar, þessar
verksmiðjur, þar sem unnu fleiri
hundruð manns yfir sumartim-
ann áður en sildin hvarf. Þarna
eru stórir salir og rangalar sem
áður voru fullir af lifi en grotna
nú niður tómir”.
Róbert: „Eins og ég sagði áðan
þá var ég þama á ferð fyrir
mörgum árum, liklega 1968 eöa
’69, og sú draugalega tilfinning
sem maður varðþá var við leitaði
á mann aftur. Maður komst ekki
hjá þvi að verða fyrir slikum
áhrifum.”
Helgi: „Þarna heyrast sifellt
einhverjir hurðarskellir og
ókennileg hljóð. Og það fer ekki
hjá þvi að svona umhverfi hjálpi
manni i leiknum!”
Róbert: „Já , það kom að góö-
um notum. Og hvað sem við get-
um kallað mynd eins og Blóðrautt
sólarlag, þá vonum við alla vega
að hún miðli þessum áhrifum, —
að þetta verði dálitið spennandi”.
— AÞ.