Vísir - 30.06.1979, Blaðsíða 12

LINDISFARNE
Segja má aö siöasta ár hafi
veriö ár gömlu hljómsveitanna.
Þá áttu Rolling Stones og Yes
gott „comeback” og Bee Gees,
sem viröast vera siungir stálu
senunni þaö áriö.
Lindisfarne er ein af þessum
gömlu. Þeir byrjuöu aftur eftir
nokkurra ára hlé og náöu tölu-
veröum vinsældum i heimalandi
sinu svo og i Bandarikjunum.
Þaö var áriö 1969 aö félagarn-
ir Rod Clements bassaleikari,
Ray Laidlaw trommuleikari og
Simon Cowe sem spilaöi á gitar
stofnuöu hl jómsveitina
Downtown Function ásamt Jeff
Sadler og Richard Squirrel.
Hljómsveitin var frá
Newcastle og spilaði eingöngu
þar I borg og nágrannasveitum.
Squirrel hætti mjög fljótt og i
hans staö kom Ray Jackson
„Jacka”, sem söngvari, munn-
hörpu- og mandólinleikari.
Þeir breyttu siöan um nafn og
kölluöu sig Brethren. Þeir kom-
ust þá i kynni viö söngvarann og
lagasmiöinn Alan Hull sem
einnig var liötækur gitar- og
hljómborösleikari. Hull haföi
stundaö sóló-feril um skeiö og
gefiö út litla plötu meö laginu
„We can swing together” sem
hlaut slæmar undirtektir. Hann
haföi spilaö meö sex hljómsveit-
um I Newcastle og starfaö sem
hjúkrunarnemi viö St. Nicholas
geðveikrahælið.
Hljómsveitin kallaöi sig
Brethren with Alan Hull um
nokkurt skeið, en á meöan hætti
Jeff Sadler.
Stuttu siöar geröu þeir samn-
ing viö hljómplötufyrirtækiö
Charisma og segir sagan aö þaö
hafi eingöngu veriö fyrir munn-
hörpuleik „Jacka” aö Tony
Stratton hjá Charisma hafi
boöiö þeim samning.
Þeir fóru til London og héldu
nokkra hljómleika auk þess sem
þeir undirbjuggu sina fyrstu
L.P.-plötu. Þeir fengu mann aö
nafni John Anthony til að
stjórna upptökum.
En þá kom upp vandamál. I
Bandarikjunum var starfandi
hljómsveit meö sama nafni og
var nokkuð þekkt. Þeir uröu þvi
aö finna sér nýtt nafn og útkom-
an varö Lindisfarne/eftir sam-
nefndri eyju.
Þeirra fyrsta plata kom svo út
Höfuöpaurinn Alan Hull.
Þá hættu þeir Clements, Cowe
og Laidlaw og stofnuöu hljóm-
sveitina Jack the Lad og gáfu út
nokkrar litt vinsælar plötur á
næstu árum.
Þeir Alan Hull og Ray Jack-
son héldu áfram meö Lindis-
farne, en Hull sendi frá sér sóló-
plötu áriö 1973 sem nefnist
„Pipedream” og hlaut hún
nokkuö góöa dóma.
Þeir Hull og Jacka fengu til
liös viö sig þá Ken Craddock,
Charlie Harcourt, Tommy
Duffy og Paul Nichols.
Lindisfarne gáfu út tvær
plötur á árinu ’74 sem heita
„Roli on Ruby” og „Happy
Daze”. Þær þóttu ekkert sér-
stakar og viðtökurnar uröu til
þess aö hljómsveitin leystist
upp.
Charlie Harcourt og Ray
Jackson stofnuöu þá hljóm-
sveitina Harcourt's Heroes og
Alan Hull, en Craddock og Ray
Laidlaw sem þá var hættur i
Jack the Lad,stofnuðu Radiator.
Alan Hull haföi gert samning
viö Rocket Records sem er I
eigu Elton John, um að gefa út
sóló-plötu en útkoman varð
plata meö Radiator.
Hull haföi aö visu gefiö út
aöra sóló-plötu sem hann kallaði
Squire eftir samnefndri kvik-
mynd sem hann lék I.
Um haustið 1976 voru geröir
samningar um aö hinir upp-
runalegu Lindisfarne kæmu
saman aftur og spiluöu á jóla-
hljómleikum i Newcastle og þaö
varð úr.
Þeir geröu slikt hiö sama árið
’77 og ákváöu að koma saman á
nýjan leik fyrir alvöru.
Jólahljómleikarnir sem i
fyrstu áttu aö vera tvennir uröu
fimm og voru allir hljóðritaöir.
Þeir hófu siöan undirbúning
aö nýrri plötu og siöastliöiö vor
sendu þeir frá sér lagið „Run
for Home”. Þaö tók ekki viö sér
alveg strax en um mitt siðasta
sumar sló þaö I gegn og Lindis-
farne varö aftur meöal vinsæl-
ustu hljómsveita Bretlands.
Siöan kom út platan Back and
Forth sem inniheldur mörg góð
lög en vantar samt nokkuö upp á
til aö vera frábær.
Run for Home náði einnig
töluveröum vinsældum i Banda-
rikjunum en stóra platan gekk
ekkert.
Annað lag af plötunni „Juke
Box Gypsy” gekk einnig sæmi-
lega i Bretlandi.
Þeir komu fram viöa á hljóm-
leikum og þóttu oftast frábærir
og náöu upp frábærri stemm-
ingu hvar sem þeir spiluðu eins
og sást á Reading Festival siö-
ast liöinn ágúst, er þeir fengu
ca. helming 30—40 þús. áhorf-
enda til aö taka undir i söng.
Siöasta haust kom svo hljóm-
leikaplata meö efni af jólakon-
sertunum ’77 og er plata þessi
einu oröi sagt frábær.
Sföan hafa þeir gefiö út eina
tveggja laga plötu sem hlaut
slæmar viötökur.
Siöustu fréttir herma aö
væntanleg sé sóló-plata meö
Alan Hull.
Um framtiö Lindisfarne skai
engu spáö og búast má viö aö þir
séu endanlega hættir, en fram-
lag þeirra i bresku tónlistarlifi
siöasta ár er umtalsvert og
sannar aö lengi lifir i gömlum
glæöum.
KRK.
áriö 1970 og var kölluö „Nicely
out of tune”. Plötunni var mjög
vel tekiö og hlaut mikiö lof
gagnrýnenda. Þeir gáfu út tvær
litlar plötur sem ekki fengu góö-
ar viötökur. A plötu þessari eru
mörg gullkorn eins og „Lady
Eleanor”, „We can swing to-
gether”, „Clear white light” og
„Winter song”. Flest laganna
sem Hull samdi á plötunni haföi
hann samiö á hjúkrunarárum
Meö „Fog on the Tyne” brutu
þeir isinn og uröu meöal vinsæl-
ustu hljómsveita Bretlandseyja
á skömmum tima. Þeir fóru I
sitt fyrsta amerikuferðalag
ásamt Fairport Convention og
Kinks. Þeim var alls staðar vel
tekiö og á einum hljómleikunum
vildu áhorfendur ekki fá Kinks
fram og uröu ekki ánægðir fyrr
en Lindisfarne haföi lengt sitt
prógram um hálftima.
Lindisfarne I skemmtiþætti á vegum Radio Luxembourg áriö 1972.
Frá vinstri Rod Clements, Alan Hull, Ray Laidlaw, Ray Jackson og
Simon Cowe.
sinum og svo var einnig um
næstu plötu.
„Fog on the Tyne” nefnist
önnur plata Lindisfarne. Þeir
fengu sér til aöstoöar Bob John-
ston til aö stjórna upptökum en
hann haföi þá m.a. unniö fyrir
Bob Dylan og Leonard Cohen.
Þeir fengu mikið lof fyrir plöt-
una og lag af henni „Meet me on
the corner” komst hátt á breska
listann.
Ariö 1972 gáfu þeir út plötuna
Dingly Dell og var Johnston
einnig þar meö þeim. Dingly
Dell hlaut mjög slæmar viötök-
ur gagnrýnenda og seldist ekki
eins vel og hinar, þrátt fyrir
gullkorn eins og titillagiö og
fleiri lög.
Þeir störfuöu saman fram á
áriö 1973 og gáfu þá út hljóm-
leikaplötu sem bar nafnið
„Lindisfarne Live”.