Vísir - 30.06.1979, Blaðsíða 25

vlsm
r—■
Laugardagur 30. júnl 1979.
FOLSKULEGT MORÐ
Lögregluþjónn fannst myrtur. Hann haföi veriö
skotinn fjórum skotum, þar af hafði tveimur
veriö hleypt af af stuttu færi í bæði augun.
Klukkan var sex að morgni 27. september 1927.
Vegurinn milli Ongar og Romford í Essex í Eng-
landi var ennþá rakur eftir þokuna, sem verið hafði
um nóttina. William Ward, vélstjóri, var á leiðinni
frá Stapleford Abbotts til Stapleford Torney. Hann
ók framhjá skógarrjóðri og sá þá hvar maður lá á
grúfu við veginn.
Ward stöðvaði bílinn, fór út úr honum og gekk til
mannsins, sem hann þekkti strax. Það var George
William Gutteridge, lögregluþjóþa í Stapleford
Abbotts. Ward ávarpaði lögregluþjóninn en fékk
ekkert svar. Hann tók þá f hönd honum en hún var
köld. Gutteridge lögregluþjónn var látinn.
Gutteridge hafði verið skotinn f jórum skotum og
tveimur skotanna hafði verið hleypt af á mjög
stuttu færi, í bæði augun. Hönd lögregluþjónsins var
kreppt um penna og vasabók hans var rétt hjá. Það
var blóð allt í kringum líkið og blóðrák að blóðpolli
á miðri götunni.
Vasaljósið
í vasanum
Þegar starfsfélagar Gutter-
■ idge komu á staöinn ráku þeir
■ strax augun i þrjú atriði: Flauta
I hins látna lögregluþjóns hékk
jl laus i keðjunni, vasaljósið var i
■ vasanum og kylfan i beltinu.
I Læknir fullyrti, eftir skyndi-
■ skoðun á staðnum, að Gutter-
I idge hafi verið myrtur um fjög-
! ur leytið um morguninn, sem
I þýddi, að dimmt var af nóttu
_ þegar morðið var framið.
Það var þvi ljóst, að lögreglu-
■ þjónninn hafði tekið flautuna til
| að gefa einhverjum merki, hafði
■ tekið fram vasabókina til að
I skrifa eitthvað niður. Það var
■ ennfremur greinilegt, að hann
■ hafði ekki þurft á vasaljósinu aö
■ halda til að sjá til. Gutteridge
I hlaut þvi að hafa ætlað að skrifa
I eitthvað niður við ökuljós bif-
■ reiðar.
■ Byssukúlurnar, sem fundust á
1 og við likið höfðu mikið að segja
I við lausn gátunnar. Þetta voru
I" gamlar og úreltar kúlur, sem
herinn hafði hætt að nota árið
1914. Gæti lögreglan fundið
I byssu, sem gæti skotið þessum
. kúlum, væri morðinginn varla
I langt undan.
Bílstuldur
Fyrsta visbendingin kom
fljótlega. Skömmu eftir að likið
fannst tilkynnti læknir nokkur,
Edward Lowell, bilstuld. Biln-
um hafði verið stolið sömu nótt
frá heimili hans, sem var i að-
eins 20 km fjarlægð frá morö-
staðnum.
12 klukkutimum eftir að Ward
kom að myrta lögregluþjónin-
um, fannst bill Dr. Lowells.
Honum hafði veriö ekið á tré.
Læknataska Lowells, sem hann
hafði skilið eftir i bilnum var
horfin.
A stuðara bilsins og aurhlifum
var blóð og undir farþegasætinu
að framan var tómur skot-
hylkjapakki. 1 þessum pakka
höföu verið skot af sömu gerð og
oröið höföu Gutteridge lögreglu-
þjóni aö fjörtjóni.
Frægur byssusmiður, Robert
Churchill, gat sagt lögreglunni,
aö kúlunum hefði verið skotið úr
skammbyssu af Webley gerð.
Rólegt, lítiö
fyrirtæki
En þrátt fyrir þessar visbend-
1 ingar endaði rannsóknin i blind-
■ götu. Það var ekki fyrr en eftir
þrjá mánuði, að púsluspilið fór
að falla saman, eiginlega fyrir
tilviljun.
Snemma að morgni 20. janúar
1928 ók Frederick Guy Browne
gráum Angus-Sanderson bil inn
i verkstæöi i Battersea i Lond-
on. Rannsóknarlögreglumenn
fylgdust með þessu, enda höfðu
þeir haft gætur á verkstæöinu i
nokkurn tima. Þá grunaði að
Browne, eigandi verkstæðisins,
ræki rólegt litið fyrirtæki, sem
sérhæfði sig i stolnum bilum.
Browne var handtekinn, ákærð-
ur fyrir bilþjófnað.
10 lögregluþjónar tóku þátt i
þessari aðgerð, enda var
Browne þekktur sem ósvifinn
þrjótur og harðjaxl, sem hafði
helgað lif sitt glæpum og hafði
m.a. setið inni fyrir að hafa
vopn I fórum sinum án leyfis.
Browne, sem nú var 47 ára,
hafði setið i fangelsi samtals i
sjö ár frá þritugsaldri. Lögregl-
an gerði húsrannsókn á heimili
Brownes og á verkstæðinu. A
heimilinu fannst fullhlaðin
byssa og i bílnum, sem Browne
hafði ekið inn á verkstæði sitt,
fannst fullhlaðin Webley-byssa
og læknaáhöld. A Browne sjálf-
um fannst læknatöng og tólf kúl-
ur I Webley-byssuna.
Ekki bara
þjófnaður
Fram til þessa höfðu rann-
sóknarlögreglumennirnir talið
sig vera að eiga við bilþjóf, en
nú fór þá að gruna að tengsl
væru á milli Browne og dauða
Gutteridge lögregluþjóns.
Browne auðveldaði ekki málið
fyrir sjálfum sér. Þegar honum
voru sýnd sönnunargögnin sagði
hann:
„Djöf... Eruð þið þá búnir að
finna hana þessa”, og leit á
Aðstoöarmaöur Browne, Willi-
am Kennedy.
Hér fannst Gutteridge lögregluþjónn, en innfellda myndin er af honum
Webley byssuna. „Ég fæ ekki
betur séð en að ég sé búinn að
vera. Ég verö vist að nota vél-
byssu á ykkur næst”.
Berrett, yfirrannsóknarlög-
reglumaður, spurði nú Browne
hvar hann hefði verið aðfarar-
nótt 26. september. Browne
sagöist hafa verið heima. „Ég á
enga aðild að morðinu á Gutter-
idge lögregluþjóni og ég hef eng-
an áhuga á þvi.”
Hann sagðist gvo hafa keypt
Webley byssuna af sjómanni,
sem hann hvorki þekkti né gæti
lýst.”
A meðan voru aðrir rannsókn-
arlögreglumenn enn aö rann-
saka bflþjófnað Brownes. Það
leiddi til handtöku William
Henry Kennedys, aðstoöar-
manns Brownes, en sakaskrá
hans var jafn þéttskrifuð og
sakaskrá Brownes.
„Má ég tala viö konuna
mína?"
Daginn eftir handtökuna var
Kennedy leiddur á fund Barr-
etts, yfirrannsóknarlögreglu-
manns.
„Ég hef undanfarið veriö að
rannsaka dauða Gutteridge lög-
regluþjóns i Essex. Getur þú
gefið mér einhverjar upplýsing-
ar?”
„Ég get ef til vill sagt þér eitt-
hvað. Leyfðu mér að hugsa mál-
ið aðeins. . . Má ég tala við kon-
una mina?”
Frú Kennedy var nú þegar á
lögreglustöðinni og beið eftir
fréttum af manni sinum. Henni
var hleypt inn i skrifstofu Berr-
etts og leit á manninn sinn, en
þau höfðu gifst viku áður. Sam-
tal hjónanna var mjög athyglis-
vert:
Frederick Browne, sá, sem
hleypti af skotunum, sem uröu
Gutteridge lögregluþjóni aö
bana.
sérstœö sczkamcxL
Browne, sem hér sést með konu
sinni, neitaöi öllum ákærum og
sagði játningu Kennedys vera
hreinan uppspuna.
„Elskan min”, sagði Kenn-
edy. „Þegar ég var handtekinn i
Liverpool sagði ég þér, að mig
grunaði að eitthvað meira en
bflþjófnaður væri uppi á ten-
ingnum. Ég haföi rétt fyrir mér.
Þessir lögregluþjónar eru að
spyrja um morðið á lögreglu-
þjóninum i Essex”.
„Nei, ég drap hann ekki. En
ég var viðstaddur og ég veit
hver framdi morðið. Ef ég verö
sekur fundinn verð ég ef til vill
hengdur eða þá að ég fæ langan
fangelsisdóm sem meðsekur.
Viltu biða eftir mér?”
„Já, elskan min. Ég mun biða
eftir þér aö eilifu. Segðu þeim nú
sannleikann”.
Sannleikurinn?
Og Kennedy sagöi Berrett
eftirfarandi sögu:
Að kvöldi 26. september fóru
þeir Browne til Billercay til aö
stela bil, sem Browne girntist.
En hundar, sem voru á verði
hræddu þá félaga I burtu.
Browne stakk þá upp á aö þeir
reyndu fyrir sér annars staöar.
Þeir komu að húsi Lovells lækn-
is og sáu bfl hans i bilskúrnum.
Þeir ýttu bilnum út úr skúrn-
um og eina hundrað metra frá
húsinu, til að það heyröist ekki
þegar bifreiðin væri gangsett.
Svo settist Browne undir stýri og
ók af stað á mikilli ferð.
Skömmu seinna sáu þeir ein-
hvern, sem stóð við vegarbrún-
ina og gaf þeim merki meö
vasaljósi. Þeir hægöu ekki á sér
en heyrðu svo lögregluflautu
hvella. Kennedy sagðist nú hafa
beöið félaga sinn að stöðva bif-
reiðina.
(íutteridge lögregluþjónn kom
að bilnum og fór aö spyrja ým-
issa spurninga. Hvert eruð þið
aö fara? Hvað eruð þiö að gera á
þessum tima sólarhringsins?
Eruö þið með ökuskirteini?
Og svo: Attu bilinn?
Browne hikaði en þá sagði
Kennedy: „Nei, ég á bflinn.”
Þá spurði lögregluþjónninn,
hvort hann myndi skrásetn-
ingarnúmer bflsins og Kennedy
svaraði: TW6120.
Gutteridge setti vasaljósið i
vasann og tók fram vasabókina
og penna. Þá kváöu við tvö skot
og lögregluþjónninn féll I göt-
una. Browne hafði skotið hann.
„Hversvegna gerðirðu þetta?
Ertu orðinn brjálaður?” spuröi
Kennedy.
„Þegiöu og komdu þér út úr
bflnum”, sagði Browne. Þeir
gengu að lögregluþjóninum,
sem lá á bakinu með opin augu
og stundi.
Browne sagöi Kennedy að
hann ætlaði aö ganga frá lög-
reglusvininu og sagði svo við
Gutteridge: „Hvers vegna star-
irðu svona á mig?”. Svo skaut
hann Gutteridge i bæði augun.
I meginatriðum rétt
Lögreglan taldi frásögn Kenn-
edys i meginatriðum Vera rétta.
Þó fannst þeim óliklegt, að hann
hefði haft eins mikiö á móti
morðinu og hann vildi sjálfur
vera lála.
Browne neitaði sakargiftum
með öllu, kvaö þau vera upp-
spuna frá rótum. Það hafði þó
ekki áhrif á kviðdóm eöa dóm-
ara, þvl Browne var dæmdur til
dauða eftir. fjögurra daga rétt-
arhöld. Kennedy hlaut sömu
refsingu. Hann virtist ekki vera
feimnari viö skotvopn en félagi
hans^jvl hann skaut að lögreglu-
manni og reyndi <að drepa hann
við handtökuna.
Þaö þótti sannað, að Browne
hefði hleypt hinum banvænu
skotum af en Kennedy hjálpaö
til og það af frjálsum og fúsum
vilja.
31. mai 1928 voru Browne og
Kennedy hengdir.