Vísir - 22.12.1979, Blaðsíða 17

Laugardagur 22. desember 1979.
17
ALLDÓR E. ERUM
SíIR SÖNGMENN”
Jóíaheígarspjall við
Vilhjáltn Hjálmarsson
fyrrum alþingismann og
ráðherra um Framsókn,
söngíist og hana Gunnu
helgarviðtalið
þennan málflutning og þaö gladdi
mig sannarlega en mér finnst þó
að þingið hafi settniður vegna at-
buröanna i fyrravetur.
— Hættiröu þess vegna?
„Nei, ég er bilinn að vera lengi
og við höfum ágæta menn til að
taka viö. Svo hugsaöi maður póli-
tískt — það hefur meiri áhrif á
ungt fólk þegar nýir menn taka
við”.
„Hef skammað menn á
þingi á ca. tiu ára
fresti!”
— Þú ert þekktur fyrir aö vera
viðmótsþýöur. Lifirðu kannski
eftir reglunni að halda frið viö
alla menn?
„Svona í lengstu lög já. Ég hef
þó skammað menn á þingi á tlu
ára fresti eða svo!”
Vilhjálmur glottir nú góðlát-
lega og pirir augun:
„Vissulega lenti ég llka I
árekstrum, þegar ég var mennta-
málaráðherra. En mér var það
ánægja að geta siöan komiö nokk-
uð til móts við þá, sem ég lenti I
árekstrum viö”.
— Var þá mikið kvabbað I þér
sem ráöherra?
„Nei, alls ekki. Það er ekki mln
reynsla að fólk sé að kvabba, þeg-
ar þaö leitar til ráðherra. Það
kemur þar I fullum rétti og meö
ofureðlileg erindi. Aftur á móti
komu þangaö nokkrir þráhyggju-
menn sem • ómögulegt var aö
liðsinna. Ég tók upp þann sið
gagnvart þeim að segja bara góð-
látlega aftur og aftur, að þetta
eöa hitt væri ekki hægt. Ég þurfti
stundum að endurtaka það ansi
oft,þeir hlustuöu ekkilengi vel. —
Æ, ég vildi helst ekki afgreiöa
þetta fólk með þjósti — það átti
sin áhugamál”.
— Ertu framagjarn-
„Það verða aðrir að dæma um
en ég. Sjálfum finnst mér þaö
ekki. Ég hef fremur lltiö á mig
sem starfsmann en brautryðj-
anda. Stjórnmálin eru lika mikil
hópvinna. En ég held að ég hafi
unniö sæmilega að byggðamálum
með flokksbræðrum mlnum. Svo
hef ég ekki verið við eina fjölina
felldur I þingstörfum. Líklega er
það aðeins utanrikismálanefndin
á Alþingi sem ég hef ekki átt sæti
I!
Svo varégnúsetturtilaö starfa
I menntamálaráðuneytinu og
fékk þá tækifæri til að leggja lið
ýmsum þörfum málefnum. Af þvl
starfi hafði ég mjög mikla
ánægju. Ég kveið samt ákaflega
fyrir að starfa sem menntamála-
ráöherra. Fannstmér ég vera illa
istakkbúinn. En svokunni ég vel
viö starfiö og var I félagsskap
með góðu fólki innan ráðuneytis-
ins og utan þess.
„Það verður ekkert lag
á þessu...”
Vilhjálmur fer nú fram I eldhús
aðhuga að kaffinu. Hvað sem um
kaffisamtöl veröur sagt, skal þvi
ekki neitaö að oftast er nokkur
hressing að kaffinu, enda varð
þaö einhvern veginn til að minna
mig áað eitt sinnkom Vilhjálmur
fram I sjónvarpinu og söng.
— Vilhjálmur þú syngur er þaö
ekki?
Hann hellir I bollana I skamm-
degishúmi kjallarastofunnar eins
og segir I bókum...
„Nei ég var nú laglaus framan
af ævi en þegar á eltist fór ég að
geta haldið lagi — en með ærinni
fyrirhöfn.
Þetta með sjónvarpiö kom nú
til vegna þess að ég hef alltaf sagt
já viö fjölmiöla. Ég var beöinn
um að koma fram ásamt Halldóri
E. Sigurðssyni og Matthlasi A.
Mathiesen og syngja lag eftir
hann. Mér leist nú ekkert á þegar
farið var að bollaleggja um það
að Matthias léki undir, en við
Halldór syngjum dúett! Við Hall-
dór erum nefnilega afskaplega
hæpnir söngmenn.
Þar sem timinn var stuttur sá
égekki fram á að ég yrði búinn að
læra lagiö. Þvi bað ég Matthias
um að láta mig hafa það á spólu.
Siðan hlusta ég á spóluna en þeg-
ar lagiö er búið þá heyrist tuldur
og mannamál. Ég legg við
hlustirnar og heyri aö undir-
leikarinn, Magnús Ingimarsson
segir: Þaö veröur ekkert lag á
þessu nema þú syngir með þeim
Matthias! — Mér létti stórum”.
Vilhjálmi er nú augsýnilega
skemmt við tilhugsunina og bætir
við aö vörmu spori, kiminn á
svip:
„Svo fór ég I peysu I upptökuna
til að vera nýtfskulegri!”
Fékk ritdóm i gegnum
sveitarsimann
„Viljið þiö ekki jólaköku, strák-
ar?” spyr Vilhjálmur okkur
Gunnar ljósmyndara:
— Jú, svörum við.
„Mér list nú ekkert á þetta viö-
tal.strákar” segir hann sposkur
um leið og hann fer fram I eldhús
aö sækja jólakökuna. Viö glott-
um.
— Ertu ekki skáldmæltur?
Þögn
Vilhjálmur dregur seiminn,
þegar hann loksins svarar og það
koma hláturviprur I kringum
munnvikin á honum:
„Lltið... þó hef ég gaman af
kveðskap...
Ég fékk einu sinni ritdóm I
gegnum sveitarsimann. Ég hafði
sett saman gamanvisur sem
Jóhann Svendsen frændkona mln,
söng á samkomu I Mjóafirðinum
og varveriö að ræða þessa
skemmtun I simanum. Þar kom
aö sagt var:
— Svo komu nú gamanvisur...
— Var ekki gaman að þeim?
— Jú, jú, en annars fannst mér
vfeurnar ósköp lélegar. En þær
mega nú vera lélegar svo aö ekki
sé gaman aö þeim þegar hún
Jóhann fer með þær.
Égheld aö það vanti neistann I
vfeurnar mlnar.”
— Viltu ekki láta eina flakka?
Vilhjálmur færist undan og það
er ekki fyrr en eftir nokkrar for-
tölur og brýningar aö hann f æst til
ab koma með eina. Hana sagðist
hann hafa kveðiö þegar hann var
eitt sinn I þingmannserindum að
farayfir Fjaröarheiði ilestinni á
mjólkursnjóbll. Sá var nýyfir-
byggöur og höfðu smiðirnir gert
það axarskaft að setja hljóökút-
innupp I gegnum lestina, þannig
aðhitinn þar varð óbærilegur! En
vlsan er á þessa leið:
Þó örg sé tlöin og Illt
til jarðar
og ófært nærri á heiðinni,
Þá senda þeir nýmjólk til
Seyöisfjarðar
og sjóða hana á leiðinni.
Af meistara Jóni og
öðrum góðum
Jón Vidalln er næstur á dag-
skrá. Eftir rabb um blööin sem
Vilhjálmur segir að hafi reynst
sér vel förum við aö spjalla um
öfugsnúið gildismat þeirra..
Slæmar fréttir eru taldar
„góöar” fréttir, hrýtur þá af vör-
um Vilhjálms.
„Eyrun klæjar illt aö heyra
sagði Jón Vldalln.”
Talið berst nú að llfi og lffs-
skoðun en Vilhjálmur hefur átt
sæti I kirkjuráði. Hann er spurður
um trúarafstöðu:
„Ég vil ekki segja aö ég hafi
veriö hlutlaus I þeim efnum — en
ekkert sérstaklega heittrúaður
heldur. En ótrúlegt þykir mér að
við hér á þessari jarðarkringlu
gjörþekkjum mannllfið, hvað þá
alla tilveruna. Ég hef veriö nokk-
ur misseri I kirkjuráöi og finnst
mér þar margt vel unniö og við-
leitni góð. Kirkjanhefurt.d. tekið
sér fyrir hendur að vinna að sjó-
mannastarfi en á þvl er gifurleg
þörf. Svo'var það mjög þarft
verk að reisa lýöskólann I Skál-
holti, svo aö dæmi séu nefnd
um einstök viöfangsefni þjóð-
kirkjunnar um þessar mundir.
„Þá situr þú lika uppi
með mig!”
— Eftirminnileg jól?
„Þvlerekkigottaðsvara. Jólin
heima á Brekku voru hver öörum
llk.
En þegar ég fer að hugsa um
jólin, þá er mér ein persóna sér-
staklega minnisstæð, allan þann
langa tima sem ég hef haldiö jólin
heima á Brekku. Það er vegna
þess aö hún var svo óumbreytan-
leg. Þaö er hvorki faöir minn mé
móöir, kona eða börn, heldur var
þetta systir afa mlns. Guðrún aö
nafni, köllub Gunna. Hún var ekki
alvegeins og fólk er flest ogdállt-
iö mikið barn, en hafði þó allgóða
greind.
Viö Gunna vorum samtlða á
Brekku I meira en hálfa öld og
alltaf var hún eins! Alltaf spiluö-
um við púkk við hana á jólunum
og I seinasta skiptiö þegar hún
var 91 árs. Oft sagði ég við hana:
„þú veröur áreiöanlega 115 ára,
Gunna mln!” Hún baðstþó jafnan
vægöar! En einu sinni gerði hún
sig hrekkjalega I framan
og svaraði að bragði: „Ætlarðu þá
ekki aö hafa mig allan tímann?”
Það er kátina I svip Vilhjálms
og hann pírir augun. Þennan svip
kannast vlst flestir við.
— Ætlaröu heim á Brekku um
þessi jól?
„Já, það hef ég ævinlega gert
og við hjónin bæöi, eftir að
Margét kona mln gat fariö að
vera með mér hér syðra.”
— Hvaö tekur viö?
„Ég veit það ekki gjörla.”
— Búskapur?
„Nei, etóci alvörubúskapur. Eg
hef oftar en einu sinni reynt að
snúa mér að búskapnum. En ég
tolldi ekki viö hann. Var ýmist
settur i kennslu eða sendur á
þing!
Nú er ný kynslóö komin til
starfa á Brekku en þar er Iög-
heimili okkar Margrétar. Og þaö
er gaman aö koma heim og geta
gengiö aö störfum sem fyrr, ef þvl
er að skipta — meö unga fólkinu.
En I sannleika sagt: Aætlanir
okkar gömlu hjónanna eru dálltiö
óljósar um þessar mundir!”
Vilhjálmur ásamt konu sinni, Margréti Þorkelsdóttur: „Við erum alls
óráðin I þvi hvað við ætlum nú að taka okkur fyrir hendurt'
t sjónvarpssal ásamt Halldóri E. og Matthiasl A. Mathiesen, en Magnús
Ingimarsson er við hijóðfærið. Að þessu sinni barg fhaldið Framsókn.
Vilhjálmur á heimasióðum f Mjóafirðl að fræða skólanemendur um stað-
hætti.