Morgunblaðið - 20.01.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20. JANÚAR 2002 41
máli. Hann var sérfræðingur sam-
bandsins í þessari kjarasamninga-
gerð, ásamt því að kynna og túlka
samningana og naut hann óskoraðs
trausts sveitarstjórnarmanna og við-
semjenda sveitarfélaganna í því
starfi. Greining á kjarna hvers máls
og útlistun flókinna viðfangsefna
með einföldum og skýrum hætti
reyndist honum auðveld. Best naut
hann sín þegar mikið lá við, var fús
til funda og ferðalaga til að leysa úr
málum, veita ráðgjöf og svara fyr-
irspurnum um ýmis álitamál. Það er
sannarlega skarð fyrir skildi þegar
hans nýtur ekki lengur við til þeirrar
þjónustu og þess eiga margir eftir að
sakna.
Sigurjón var á 59. aldursári þegar
hann réðst til starfa hjá sambandinu.
Af áhuga tókst hann á við ný við-
fangsefni og var óragur við að til-
einka sér ný vinnubrögð, svo sem á
sviði tölvunotkunar. Hann féll fljótt
og vel inn í okkar fámenna starfshóp,
var fjölfróður og bjó yfir mikilli
reynslu, sem hann var óspar á að
miðla. Á gleðistundum var hann
hrókur alls fagnaðar, kunni ógrynni
ljóða og sagna og var gjarnan fyrst-
ur til að hefja sönginn þegar það átti
við og á kaffistofunni var hann öðr-
um liðtækari í gamansömu þrasinu,
þar sem hálfkæringurinn er aðals-
merki orðræðunnar.
Með eiginkonu og sínum nánustu
ferðaðist hann mikið og víða, bæði
innanlands og utan og saman áttu
þau stóran hóp fastra ferðafélaga er
réðst í árvissar ferðir um landið, sem
hann hafði tíðast forystu um að
skipuleggja. Hann hafði áralanga
reynslu af ferðalögum um óbyggðir
og jökla, hvort heldur var á sumri
eða vetri og kvíðalaus hafði hann að
áhugamáli að fást við torfærur og
brjótast áfram við erfiðar aðstæður
á sínum öfluga jeppa. Það er kald-
hæðni örlaganna að hann skyldi síð-
an kveðja þennan heim með þeim
hætti sem raun varð á.
Nú hafði Sigurjón uppi ný og stór
áform og fullur áhuga og eldmóðs
gaf hann okkur vinnufélögunum inn-
sýn í þá drauma sína. Á liðnu hausti
festi hann kaup á landi, bústað og
bát við Meðalfellsvatn, þar sem hann
hugði á miklar framkvæmdir og end-
urbætur, stækkun húss og hafnar-
gerð. Markmiðið var að skapa stór-
fjölskyldunni samastað í friðsælu
umhverfi, þar sem notið yrði nátt-
úrufegurðar þess lands sem hann
unni og þekkti svo vel.
Það var dapurlegur morgunn á
skrifstofu sambandsins, þegar við
fréttum lát starfsfélaga okkar.
Þyngstur er þó harmur eiginkon-
unnar og ástvinanna og þá ekki síst
afabarnanna, sem hann ræktaði ná-
inn félagsskap við. En minningin lif-
ir í myndum og frásögnum af góðum
og glaðværum fjölskyldumanni, er
auk þess var kvaddur til marghátt-
aðra trúnaðarstarfa, sem hann vann
með þeim hætti að um munaði og eft-
ir var tekið.
Við starfsmenn Sambands ís-
lenskra sveitarfélaga kveðjum góðan
samstarfsmann og félaga með sárum
trega. Jafnframt sendum við Rögnu,
sonum þeirra, aldraðri móður og
fjölskyldunni allri hugheilar samúð-
arkveðjur.
Þórður Skúlason,
framkvæmdastjóri Sambands
íslenskra sveitarfélaga.
Ég mun lengi muna þá heilsteyptu
manngerð sem Sigurjón Pétursson
hafði til að bera. Hann sannaði fyrir
mér betur en margur annar hversu
mikilvægt það er hverjum manni að
vera stefnufastur og heiðarlegur í
lífshlaupi sínu. Sigurjón var maður
sem hægt var að treysta. Hann var
sérstaklega hreinskiptinn og skipu-
lagður í málflutningi sínum og öllum
samskiptum.
Ég hafði mikla ánægju af því að
vinna með honum um nokkurra ára
skeið eftir að ég kynntist honum á
árinu 1996 þegar hann kom til starfa
hjá Sambandi íslenskra sveitarfé-
laga. Sem formaður launanefndar
sveitarfélaga hafði ég mikið sam-
starf við Sigurjón og náði því að
kynnast eiginleikum hans. Hann
kunni að hafa gaman af vinnunni
þrátt fyrir að á stundum væru verk-
efnin ekki einföld eða auðleysanleg.
Hann vildi öllum vel en skildi jafn-
framt að hinn gullni meðalvegur er
vandrataður. Það var mikill fengur
að fá Sigurjón til starfa fyrir launa-
nefndina og eru nefndarmenn þakk-
látir fyrir það starf sem hann lagði
þar af mörkum.
Oft þurftum við Sigurjón að ræða
hin ýmsu mál og möguleg úrlausn-
arefni þeirra. Hann var alltaf úr-
ræðagóður og setti fram tillögur um
lausnir sem bæði var mikið gagn í og
ekki síður gaman því það var svo
stutt í kímnina og gleðina í öllu hans
fasi. Í raun var Sigurjón hinn sanni
gleðimaður sem náði oft að draga
fram það jákvæða í fari samferða-
manna sinna.
Ég á góðar minningar frá ferð
okkar Sigurjóns fyrir rúmum tveim-
ur árum þegar við fórum tveir saman
um Suðurland í þeim tilgangi að
funda með sveitarstjórnarmönnum á
svæðinu til að kynna fyrir þeim hug-
myndir launanefndar að markmið-
um og stefnu nefndarinnar. Sigurjón
mætti í hlaðið hjá mér á Selfossi
snemma morguns á jeppanum sín-
um, Gamla-Brún. Á honum fórum
við akandi um héruð og var gaman
að hlusta á ferðasögur Sigurjóns
þegar við ókum milli staða. Hann var
sannur aðdáandi íslenskrar náttúru
og kunni að njóta hennar. Sigurjón
vildi funda stutt og markvisst og af-
greiddi hann því málin hratt og vel.
Þannig mynduðust nokkrar stundir
milli funda en ég hafði áætlað þá
nokkuð lengri en raun varð á hverju
sinni. Við þessu kunni Sigurjón ráð
enda þótti honum illa farið með þann
tíma sem færi í aðgerðarlausa bið.
Hann skipulagði þá þegar ferð okkar
um Njálusafnið undir leiðsögn hins
ágæta forstöðumanns þess og stuttu
síðar vorum við búnir að útvega okk-
ur vasaljós til að skoða hina sérstöku
manngerðu hella við Hellu á Rang-
árvöllum.
Nú þegar Sigurjón hefur kvatt
okkur án þess að geta lokið við svo
mörg ætlunarverk sín leitar á hug-
ann hve mikilvægt það er að ganga
fram með velvilja og gleði eins og
Sigurjón gerði og miðlaði svo vel til
annarra í stað þess að stofna til nei-
kvæðis í lífinu sem því miður of
margir gera.
Við Katrín vottum eiginkonu Sig-
urjóns, Rögnu Brynjarsdóttur, son-
um þeirra, ættingjum og vinum okk-
ar dýpstu samúð með þakklæti fyrir
þau góðu kynni sem við höfðum af
Sigurjóni. Þau munu ekki gleymast.
Karl Björnsson,
Selfossi.
Sú harmafregn barst mér föstu-
daginn 11. janúar sl. að góður vinur
minn og samstarfsmaður í áraraðir,
Sigurjón Pétursson, fyrrv. borgar-
fulltrúi, hefði farist kvöldið áður í
hörmulegu bílslysi á Holtavörðu-
heiði. Það þyrmdi yfir mig og ég vildi
helst ekki trúa svo válegum tíðind-
um. En dauðann fær enginn umflúið
og enginn veit sín ævilok. Þau þurfa
ekki að gera boð á undan sér. Slík
eru örlög manna.
Persónuleg kynni okkar Sigurjóns
hófust fyrst á stjórnarfundum i
Sparisjóði Reykjavíkur og nágrennis
í aprílmánuði 1975, þegar þáverandi
minnihluti borgarstjórnar Reykja-
víkur kaus hann sem annan af tveim-
ur fulltrúum borgarinnar í stjórn
sparisjóðsins. Hinn fulltrúinn, kos-
inn af meirihlutanum, var Ágúst
Bjarnason skrifstofustjóri, sem var
þó fyrst kosinn einu ári áður. Fyrir í
stjórninni voru þá, sá er þessar línur
ritar, stjórnarformaður, Sigursteinn
Árnason húsasmíðameistari, ritari
og Ásgeir Bjarnason forstjóri, vara-
formaður, gjarnan kenndur við fæð-
ingarstað sinn, Húsavík og loks sat
sparisjóðsstjórinn, Hörður Þórðar-
son, stjórnarfundina.
Ekki veit ég hvernig sósíalistan-
um, Sigurjóni, leist í fyrstu á þennan
hægri sinnaða hóp samstjórnar-
manna sinna, en skemmst er frá því
að segja að á örskömmum tíma urð-
um við allir góðir kunningjar og með
okkur öllum og Sigurjóni tókst hin
besta samvinna sem brátt leiddi til
hnökralausrar og einlægrar vináttu,
sem hélst öll þau fjölmörgu ár sem
við áttum eftir að eiga samleið í
stjórn sparisjóðsins eða alls í rúm-
lega tvo áratugi til ársins 1998.
Ýmis mannaskipti urðu í stjórn-
inni á þessum langa ferli, eins og
nærri má geta, en einu gilti, við öll
sem þar sátum um lengri eða
skemmri tíma nutum þess að vinna
með Sigurjóni og eignast hann að
góðum vini. Menn greindi að sjálf-
sögðu á öðru hvoru í stjórnmálunum,
en aldrei leiddi sá ágreiningur til
annars en gamansamra og græsku-
lausra orðahnippinga sem oft vöktu
góðan og hressilegan hlátur, einkum
þegar þeim tókst upp Ágústi Bjarna-
syni og Sigurjóni. Umtalsverður
skoðanaágreiningur var furðanlega
sjaldgæfur. Aðeins örlaði á honum
stöku sinnum í tengslum við lánveit-
ingar á sjöunda áratugnum, þegar
tilfinnanlegur lánsfjárskortur var
mikill fjötur um fót allri eðlilegri út-
lánastarfsemi í landinu. Á þeim ár-
um þegar allir vextir voru lögá-
kveðnir og verðtrygging inn- eða
útlána þekktist ekki voru lánveiting-
ar ekkert annað en skömmtunar-
starf, þar sem gæðum var úthlutað
til þeirra sem náð hlutu hjá þeim
sem við stjórn útlána fengust. Við í
stjórn sparisjóðsins höfðum slík
völd, þótt sá sjóður væri þá heldur
smár í sniðum í íslenska bankakerf-
inu.
Ég var ráðinn sparisjóðsstjóri frá
marsmánuði 1976 eftir lát Harðar
Þórðarsonar í desember 1975, svo að
ég kynntist mætavel þessari láns-
fjárskömmtun bankakerfisins á
þessum árum. Allar lánsumsóknir til
sparisjóðsins var skylt að leggja fyr-
ir stjórn til samþykktar eða synjun-
ar. Sparisjóðurinn veitti þessi árin
eingöngu fasteignalán til 10 ára og
ég minnist ekki að nokkru sinni hafi
lánsumsókn verið synjað á öðrum
forsendum en að veð hafi ekki verið
álitið fullnægjandi eða einhverjum
öðrum formsatriðum hafi ekki talist
vera fullnægt. Hitt gerðist oft að af-
greiðslu umsókna var frestað,
kannske hvað eftir annað og biðlist-
arnir urðu óhemju langir. Reynt var
að gæta „sanngirni“ og samþykkja
umsóknir eftir aldursröð og á stjórn-
arfundum komu þá sparisjóðsstjóri
og stjórnarmenn fram með nöfn
þeirra umsækjenda sem þeir báru
helst fyrir brjósti. Lánsumsóknir
voru þá afgreiddar með samþykki
allrar stjórnarinnar eins margar og
lausafjárgeta sparisjóðsins leyfði á
hverjum tíma. Stjórnmálaskoðanir
umsækjenda komu ekki til álita. Og
ekki minnist ég að Sigurjón né aðrir
stjórnarmenn hafi nokkru sinni talið
að þeir umsækendur sem þeir mæltu
með hafi ekki hlotið réttláta af-
greiðslu, þótt stundum hafi dregist
of lengi að taka endanlega ákvörðun.
Meðalbiðtími eftir lánveitingu frá
því að umsókn var lögð inn var um
það bil eitt ár og þótti ekki umtals-
vert í þá daga.
Með árunum óx sparisjóðnum
fiskur um hrygg, starfshættir
breyttust og útlánagetan margefld-
ist, útibú voru sett á fót hvert á fæt-
ur öðru og öll starfsemin tók geysi-
legum breytingum. Sigurjón tók
mjög virkan þátt í allri þessari upp-
byggingu og þeim gríðarlegu tækni-
framförum sem urðu í rekstri spari-
sjóðsins næstu áratugina. Hann
fylgdist náið með þessum breyting-
um og studdi þær með ráðum og dáð.
Framsýni hans og framfarahugur
var mikilsverð hvatning fyrir okkur
öll sem í sparisjóðnum störfuðu.
Sigurjón var einstaklega vel gerð-
ur maður, vel greindur og glaðlynd-
ur og um fram allt ákaflega
skemmtilegur. Hann lá ekki á skoð-
unum sínum, var hreinskiptinn og
rökfastur en sáttfús og samningalip-
ur. Hann lagði sig eftir að kynnast
starfsfólki sparisjóðsins og fór þar
ekki í manngreinarálit og sótti ásamt
Rögnu Brynjarsdóttur, konu sinni,
árshátíðir sjóðsins og aðrar sam-
komur sem tengdust starfi hans eftir
því sem þau höfðu frekast tök á.
Frásagnargáfu hans var við-
brugðið og skemmtilegum tækifær-
isræðum og ekki síður sönggleði
hans. Sóttist starfsfólk sparisjóðsins
eftir að þau hjónin mættu á árshátíð-
um sjóðsins og héldu þar uppi
skemmtilegheitum með fjörlegum
söng. Hann var frábær forsöngvari
við slík tækifæri og kunni ógrynni
sönglaga og og skemmtilegra kvæða
og gleðiljóða. Þegar hann og Ágúst
Bjarnason lögðust á eitt um að halda
uppi gleðinni með sparisjóðsfólkinu
var með sanni hægt að segja að „þá
var kátt í höllinni“.
En nú er þessu lokið og Sigurjón
horfinn okkur í sparisjóðnum. Hins
vegar eigum við hjartfólgna og ljúfa
minningu um afar skemmtilegan
drengskaparmann og hlýjan vin.
Persónulega átti ég Sigurjóni svo
margt og mikið að þakka, sem nú er
of seint að nefna við hann. Einlægur
stuðningur hans við mig og vinátta í
öll þessi ár sem við fengum að starfa
saman kom best í ljós á erfiðum
stundum í lífi mínu og starfi og þótt
ég hafi reynt að bera fram þakkir þá,
er samt svo margt sem aldrei verður
fullþakkað.
Ég kynntist því vel hvað Sigurjón
var mikill fjölskyldumaður, hvað
honum var annt um sína nánustu,
ættfólk sitt og aðstandendur. Hann
hafði mikla unun af því að ferðast
með fjölskyldunni, vinum sínum og
kunningjum innanlands eða utan, en
einkanlega voru ferðalögin inn á há-
lendi Íslands og í öræfum þess hon-
um hugstæð, svo unni hann stórbrot-
inni náttúrufegurð landsins mikið og
mikilúðlegri tign.
Kæra Ragna og þið öll. Huggun-
arorð mega sín lítils í harmi ykkar og
söknuði Við hjónin vottum ykkur öll-
um dýpstu samúð okkar og biðjum
ykkur hjálpar og blessunar á erfið-
um stundum.
Baldvin Tryggvason.
 Fleiri minningargreinar um Sig-
urjón Pétursson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.

 

 
  
  



   
     


  


 
 

  

 


    
 !

 

 
 
"#"# $%& '# ()*+
,-+
"#*+ .+ / 
 0
"#*+ +0 +*+

++
"#*+ 1# 0 "#
(+
"#*+ 0)  !
)"#
2+23+ *0 2+2+23+!

 

  
 
  

 
 

  
 
     





!     " #" $
%
&' 
 '(  )
!" #$%#"$ 
 &' $%#"$ 

( '$%#"$
)% *((#'


 
  
    
       

       
  
 


   

 
  !"#" $%
& '"() 
)) '*'))) 
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina