Morgunblaðið - 13.03.2002, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. MARS 2002 43
Nú er fallinn frá
elskulegur tengdafaðir
minn og afi eftir stutta
sjúkrahúslegu. Guð-
mundur var mjög hlýr maður og ég
minnist þess hvað hann tók mér opn-
um örmum er ég kom inn í fjölskyld-
una fyrir sex árum.
Við hjónin áttum margar góðar
stundir með Öldu og Guðmundi
þessi ár þrátt fyrir að við höfum búið
erlendis lengi vel.
Þegar við bjuggum í Sviss hittum
við þau í Englandi. Við ferðuðumst
saman um England og fórum síðan
öll fjögur heim til Sviss. Í Sviss fór-
um við í margar skoðunarferðir um
Alpana.
Þegar Bjarni fæddist kynntist ég
því hve barngóður Guðmundur var.
Þau hjónin komu aftur í heimsókn til
að sjá Bjarna og áttum við notalegar
stundir saman. Guðmundur var
ákaflega viljugur að passa barna-
börnin og passaði hann oft Bjarna
þegar við vorum flutt heim til Ís-
lands. Hann var einnig mikill dýra-
vinur og naut kötturinn okkar þess
þegar afi kom með fisk í poka handa
honum þegar hann kom í heimsókn.
Elsku afi og tengdapabbi við sökn-
um þín en minningin um þig mun lifa
í hjarta okkar. Að lokum þökkum við
þér fyrir allt. Við biðjum góðan Guð
að vera með Öldu ömmu í hennar
miklu sorg.
Harpa og Bjarni.
GUÐMUNDUR
GUÐBRANDSSON
✝ Guðmundur Guð-brandsson fædd-
ist í Lækjarskógi í
Laxárdal í Dalasýslu
29. nóvember 1925.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 1. febr-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Grafarvogs-
kirkju 11. febrúar.
Þegar mér var sagt
frá andláti vinar míns
og svila, Guðmundar
Guðbrandssonar,
fyrsta þessa mánaðar
kom mér sú fregn ekki
á óvart. Ég hafði heim-
sótt hann nokkrum
dögum fyrr á hjarta-
deild Landspítalans og
þá gerði ég mér grein
fyrir að það gæti
brugðið til beggja vona
um framhaldið. Í þeirri
heimsókn var ekki
margt sagt, en bjarta
brosið hans sagði mér
allt sem segja þurfti, hann kunni
heimsókninni vel. Þótt ekki væri
margt sagt héldumst við lengi í
hendur. Þetta var gamla góða og
trausta handtakið sem ég þekkti svo
vel frá liðnum árum. Ég var ánægð-
ur að geta kvatt vin minn á þennan
kyrrláta hátt.
Þegar Guðmundur var tveggja
ára fékk hann berkla og varð að
dvelja til sjö ára aldurs á Vífilsstöð-
um. Ég þekki af eigin reynslu, að
þótt allt væri gert til að vernda þau
börn sem voru á Vífilsstaðaspítala á
þeim árum, þegar berklaveikin geis-
aði sem ákafast, fyrir allri þeirri kvöl
og sársauka sem lá í loftinu, þá fer
ekki á milli mála að það hefur haft
áhrif á barnssálina þegar hún er
hvað móttækilegust, að verða vitni
að öllum þeim hörmungum, og það
hefur þurft styrkan stofn til að kom-
ast í gegnum það, ekki síst fyrir það
að hann var fjarri öllum sínum nán-
ustu, og sá móður sína aðeins einu
sinni á þeim fimm árum sem hann
dvaldi á Vífilsstöðum.
Þótt ég hafi verið í næsta ná-
grenni við Guðmund á unglingsárum
mínum í tvö ár kynntist ég Guð-
mundi lítið á þeim árum, aftur á móti
kynntist ég Guðbrandi föður hans
vel og sumum systkina hans lítils-
háttar. Það var ekki fyrr en þau fóru
að nudda saman nefjum Alda mág-
kona mín og Guðmundur, að leiðir
okkar lágu saman, þá vorum við
hjónin flutt norður í Vestur-Húna-
vatnssýslu að hokra við búskap. Þótt
vík væri á milli varð okkur Guð-
mundi fljótt vel til vina, enda gott að
eiga slíkan mann að vini.
Guðmundur hélt mikilli tryggð við
bernskustöðvarnar og þegar þau
hjón voru vestur í Dölum var eins og
það væri enginn krókur að skjótast á
malarvegunum yfir Laxárdalsheið-
ina og út á Vatnsnes. Það urðu fagn-
aðarfundir á Geitafelli þegar Guð-
mundur og fjölskylda mættu á
staðinn, ekki einungis hjá okkur
hjónum, því oftar en ekki voru ein-
hverjir aðrir úr fjölskyldunni fyrir á
staðnum, og þá höfðu börnin og öll
sumarbörnin ekki á móti því að fá
meira fjör í leikinn. Þá höfðu þau og
aðra ástæðu til að koma í heimsókn á
Vatnsnesið, þar sem dóttir þeirra
Sigurrós dvaldi í fimm sumur hjá
dóttur minni Ragnheiði og manni
hennar Skúla Árnasyni á Gnýstöð-
um, sem var næsti bær við Geitafell.
Guðmundur var einstakur maður,
laghentur dugnaðarforkur sem aldr-
ei féll verk úr hendi. Þó að þau hjón
hefðu mikið yndi af að stíga dans
undir dillandi harmonikkumúsík leit
ég alltaf á Guðmund sem fyrst og
fremst mann alvörunnar, mann
traustsins, mann sem lét sig hag
annarra skipta. Guðmundur lagði
metnað sinn í að hlúa að fjölskyldu
sinni og sínu fallega heimili, að koma
börnum sínum til mennta svo þau
væru fær um að takast á við lífið.
Það var gott að eiga Guðmund að
vini.
Við hjónin vottum Hjördísi Öldu
mágkonu minni, börnum þeirra og
barnabörnum okkar innilegustu
samúð.
Guð gefi ykkur æðruleysi til að sætta ykkur
við það sem þið fáið ekki breytt, kjark til að
breyta því sem þið getið breytt og vit til að
greina þar á milli.
Það fennir aldrei yfir minningu
góðs drengs.
Eyjólfur Ragnar Eyjólfsson.
Fallinn er í valinn Jó-
hann Ingvar Guð-
mundsson, flugvallar-
stjóri Vestmannaeyja-
flugvallar, Diddi eins og
hann var kallaður. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast og vinna með Didda um
langan tíma. Hann var verkstjóri í
Fiskiðjunni, þegar ég byrjaði að
vinna þar. Lágu leiðir okkar síðan
saman hjá Flugfélagi Íslands, þá um
nokkurn tíma hjá Flugleiðum og síð-
ustu 22 árin sem hann var starfsmað-
ur Flugmálastjórnar. Hvarvetna sem
hann starfaði vann hann sér góðan
orðstír fyrir dugnað, samviskusemi
og um fram allt heiðarleika.
Þegar ég lít til baka verður mér
fyrst hugsað til allra þeirra góðu
samverustunda sem við áttum. Það
var oft setið yfir kaffibolla og spjallað
um samgöngur í nútíð og framtíð og
landsmálin, að ógleymdum bæjar-
málefnum.
Diddi hafði fastmótaðar skoðanir,
var mikill sjálfstæðismaður.
Diddi þekkti vel flugsögu Eyjanna.
Hann byrjaði ungur, sem sumar-
starfsmaður hjá Loftleiðum, á fyrstu
árum farþegaflugs til Eyja. Síðan
spannar árafjöldinn tengdur flugi 35
ár.Hann var þátttakandi í þeirri
miklu uppbyggingu, sem hefur átt
sér stað á Vestmannaeyjaflugvelli.
Flugvallarsvæðið er stórt og að
mörgu þurfti að hyggja, líta eftir
JÓHANN INGVAR
GUÐMUNDSSON
✝ Jóhann IngvarGuðmundsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 15. maí 1932.
Hann lést 23. janúar
síðastliðinn og fór
úför hans fram frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 2. febr-
úar.
girðingu, þvo og mála
flugstöðina að utan,
hreinsa flughlaðið og
snyrta umhverfis flug-
stöðina. Fylgjast með
brautum og lendingum
flugvéla.
Á fyrstu árum hans
við flugvöllinn voru öll
tæki, sem notuð voru til
snjómoksturs, höfð úti.
Hann stóð vaktina oft
frá kl. 4 að morgni, þeg-
ar snjóaði og byrja
þurfti að huga að tækj-
um. Gangsetja, moka
snjó af og frá tækjunum
til að áætlun flugsins stæðist.
Diddi og hans samstarfsmenn við
flugvöllinn hafa oft orðið að vinna
myrkranna á milli, við erfiðar að-
stæður til að halda uppi samgöngum,
tækjakostur var fábrotinn og lítill
fyrstu árin..
Á hverju ári voru öll tæki yfirfarin,
hreinsuð og máluð, síðan þegar
tækjageymslan kom varð aðbúnaður
allt annar og þá var hægt að lagfæra
snjómoksturstækin við bestu skil-
yrði. Lögð var áhersla á, að öll tæki
væru í lagi, áður en fyrstu snjóar
kæmu.
Það voru mjög oft erfiðir tímar, en
samviskusemin var það mikil, að ekki
var unnað sér hvíldar fyrr en brautir
og flughlað voru komin í lag. Diddi
var ekki óvanur löngum vinnutíma.
Þegar hann var í Fiskiðjunni, var oft
ekki meiri hvíld en fimm til sex tímar
á sólarhring á vertíðum. Þess vegna
var langur vinnutími við flugvöllinn,
þegar á þurfti að halda, lítið mál í
hans augum. Gengið var til verka af
áhuga og eljusemi.
Flugleiðir og Flugfélag Íslands,
standa í mikilli þakkarskuld við
Didda, því kappkostað var að halda
flugvellinum opnum sem mest til
flugs. Diddi sagði oft á tíðum: Flug-
völlurinn fær ekki tekjur ef ekki er
hægt að fljúga. Flugmenn hafa sagt
mér, að kynni þeirra af Didda hafi
verið góð, einstaklega ljúfur maður
og árvekni hans í starfi til fyrirmynd-
ar.
Rómað var hve Diddi hugsaði vel
um húsnæði Flugmálastjórnar. Á
hverju hausti voru öll herbergi og
farþegasalur flugstöðvarinnar þveg-
in og það sem var skemmt, lagfært og
málað. Það var honum og öðrum sam-
starfsmönnum hans mikið kappsmál
að halda húsnæðinu vel við og var
Diddi mjög vakandi yfir að allt væri í
góðu lagi.
Það er erfitt að sjá á bak jafngóð-
um félaga og Didda. Hann sem ætlaði
að njóta þess að vera kominn á eft-
irlaun. Það var svo margt sem hann
ætlaði að taka sér fyrir hendur. Diddi
var mjög hjálplegur fjölskyldu sinni
og vinum.
Það voru ófáar stundir sem hann
átti með pensilinn á lofti við að mála.
Hann hafði unnið nokkur sumur og
haust við málningarvinnu og kunni
því vel til verka. Vandvirkni og ósér-
hlífni voru honum í blóð bornar.
Hann átti ekki langt að sækja mann-
kosti sína. Foreldar hans, Guðmund-
ur og Klara, voru einstaklega vandað
fólk. Ég minnist þeirra með hlýju og
virðingu.
Svona er lífið óútreiknanlegt.
Diddi var unglegur, bar aldur sinn
vel. Þess vegna var maður ekki
viðbúinn því að veikindi hans væru
svona alvarleg.
Hann var sjálfur fullur bjartsýni á,
að hann næði fullum bata. Viku fyrir
andlát sitt, kom hann í tvígang út á
flugvöll til að ganga um í göngugrind.
Hann var staðfastur í því, að ná upp
þreki.
Við Laufey og aðrir stafsmenn
Flugfélags Íslands í Eyjum sendum
Guðbjörgu, dætrum hennar og fjöl-
skyldum, Steina bróður Didda og
fjölskyldu, innilegar samúðarkveðjur
og biðjum góðan guð að varðveita
þau.
Bragi I. Ólafsson.
8 

 
5 5, ;??5
2%%

2*  >

"  2*

 6

"  
  ;
 



 "   55#

*+ 
!""
: -1" $

-  :" 

1 $"<-  #! !""
$)  )+'
$ %     
  
  
 
# 5, ;
2 !- "*!
"D  !-  2* / 

.
  

 & 
) 
 


 1   55#
$ % 3 #! 

- 0+%/ !""

40*+#! 
, %3 $ !""

0 - #!  1 $"$ %

)) '#! !""
-   $ % !""
 "!

--! , % !""

    )  )+$- $  )+'
8 

 
 )   
  
  5,7; 1, 6??5

A --E

2* / 

.
 

* 
& 



 "   55#
<  .       /  
= //  
  % $ *!

#3-   % !""
" 

/ - $ % !""

 - 0*+

1 $3 % 
$ % $ /!""

1 $35$* -
#3-  4 !""
$)  )+'
8 


 
 
   
   

&5# # 

% $%>B

2* / 

 ;  )  
&
/



1  .
  

  



 "   55#
#D5$  !""

0 &!!""
- 

#&!

",&!
9  
"!""

 - &!
- )$"!""

)  )+$)  )  )+'
,   2  
  

 70?
7,'0 

0$


 %

 6

"  .
 

 &    
 

 "   "##


  . 
 6 "#!!""
#!'-*- 

+% #!
!- '"!""

*+#!!""
#!F'4"%

 $- #!!""
#!
--!

)  )+
)  )  )+
$)  )  )  )+'