Morgunblaðið - 09.04.2002, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. APRÍL 2002 41
✝ Sigurður Árna-son fæddist á
Kópaskeri 16. júlí
1919. Hann lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 29. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Árni Ingi-
mundarson, starfs-
maður KNÞ, f. 25.10.
1874, d. 3.6. 1951, og
Ástfríður Árnadóttir
húsfreyja, f. 4.12.
1881, d. 5.7. 1960.
Systkini Sigurðar
eru: Ingunn, f. 8.11.
1899, d. 22.3. 1983;
Unnur, f. 15.12. 1900, d. 12.4. 1987;
Jón, f. 9.10. 1902, d. 12.8. 1962;
Hólmfríður, f. 19.9. 1904, d. 17.7.
1992; Sabína, f. 27.5. 1908, d. 18.2.
1993; Guðrún, f. 26.9. 1911, Aðal-
heiður, f. 23.10. 1913, Árni, f. 15.11.
1915, d. 31.7. 1987; Anna, f. 19.1.
1918; Ingiríður, f. 19.1. 1918; Ingi-
mundur, f. 28.6. 1922. Eiginkona
Sigurðar er Þóra Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 1.6. 1928. Foreldrar
hennar voru Guðmundur Halldórs-
son bóndi og Margrét Björnsdóttir
húsfreyja. Börn Sigurðar og Þóru
eru: 1) Hulda, tamn-
ingamaður og reið-
kennari í Noregi, f.
16.2. 1957. Fyrrver-
andi sambýlismaður
Huldu var Höskuldur
Hildibrandsson, f.
28.2. 1956, d. 14.11.
2000. Börn þeirra
eru Þórdís Hrefna og
Árni Þór. Þórdís á
dótturina Kleópötru
Sjöfn með Kristjáni
Halldóri Jenssyni. 2)
Ástfríður Margrét
matvælafræðingur,
búsett í Belgíu, f.
3.10. 1965, gift Jóni Gíslasyni nær-
ingarfræðingi. Þau eiga 2 dætur,
Sigrúnu og Þóru.
Sigurður starfaði lengst af sem
bifreiðastjóri, stundaði bifreiðavið-
gerðir og sjómennsku auk þess
sem hann vann lengi á trésmíða-
verkstæðinu Söginni hf. í Reykja-
vík. Hann réð sig síðar til starfa hjá
Ríkisskipum og Hitaveitu Reykja-
víkur.
Útför Sigurðar fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Það fyllti hug okkar tómleika og
sorg að fá þær fréttir að afi væri dá-
inn og að nú ættum við aðeins minn-
ingar frá þeim góðu samverustund-
um sem við áttum þegar við
dvöldumst á Íslandi um jól og sumur
þau 8 ár sem við höfum búið í Nor-
egi. Afi var alltaf til staðar og sat
gjarnan inni í stofu þar sem hann gat
horft á sjónvarp, hlustað á útvarp,
lesið blöðin og spjallað við okkur
samtímis án þess að nokkuð færi
framhjá honum. Hann gaf sér ávallt
góðan tíma til að ræða málin og
munum við sakna hans mikið. Við
sendum ömmu Þóru okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Þórdís Hrefna, Árni Þór
og Kleópatra Sjöfn.
Það var alltaf tilhlökkunarefni að
fara til afa og ömmu í Bólstó til að fá
nammi í skál og spila við afa Silla.
Þolinmæði hans við að kenna okkur
að spila og tefla og við að tapa fyrir
okkur var endalaus. Verst hvað hon-
um þótti nammið gott líka. En amma
var dugleg að fylla á. Afi var svo
traustur og ljúfur og við munum
ávallt hugsa til hans þegar við heyr-
um harmonikkutónlist og minnast
þess hve listavel hann flautaði með.
Það er erfitt að skilja afhverju afar
og ömmur þurfa að fara frá manni
en við erum sannfærðar um að afi
Silli er í góðum félagsskap engla og
mun ávallt fylgjast með okkur og
senda okkur aukinn styrk þegar á
þarf að halda. Við söknum þín mikið,
elsku afi, og þökkum fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og fengið svo
margt gott í arf að norðan.
Sigrún og Þóra.
Það er föstudagurinn langi 29.
mars. Síminn hringir og kunnugleg
rödd heilsar mér og segir eftir stutta
heilsan. „Hann Silli bróðir dó í nótt,
hann varð bráðkvaddur, hjarta hans
bilaði, var áður búið að segja til sín.“
Hann hét fullu nafni Sigurður
Árnason og var frá Bakka á Kópa-
skeri og fæddur þar hinn sextánda
dag júlímánaðar 1919. Hann var ell-
efta barn foreldra sinn Ástfríðar
Árnadóttur og Árna Ingimundar-
sonar, landnemahjóna á Kópaskeri,
en alls eignuðust þau hjón tólf börn
sem upp komust. Árið áður höfðu
þau eignast tvíbura, tvær stúlkur
svo segja mátti að þrjú væru þá á
höndum, það var því líflegt í land-
nemabænum, sem þau reistu árið
1912. Það var því mikið starf innt af
höndum á heimilinu því, við börn og
bústang og mikið álag á húsmóður-
inni, en börnin voru snemma látin
hjálpa til, því það elsta fæddist 1899
en það yngsta 1922. Heimilisfaðirinn
var líka sérstaklega natinn að hjálpa
til við börnin, enda sérstakur orku-
og dugnaðarmaður, sem hann átti og
kyn til. Hann var fyrsti afgreiðslu-
maður Kaupfélags N-Þingeyinga og
alla sína starfstíð vann hann því,
bæði við afhendingu vöru utan búðar
og einnig við afgreiðslu skipa, lengst
af við erfið hafnarskilyrði og með
þeim störfum hans fylgdi einstakt
lán með dugnaði og forsjálni. Það
erfðist síðan til sona hans, því við
þessi störf ólust þeir upp og fengu
krafta í köggla og áræði og atorku
sem aldrei brást þótt Ægir reisti
stundum kambinn og ógnaði hlöðnu
fleyi. Á Bakka var oft þröngt í ranni,
mikil gestanauð, bæði af fólki í versl-
unarerindum og eins af þeim sem
komu og tóku sér far með skipunum,
en þessu var öllu tekið með æðru-
leysi og reynt af fremsta megni að
greiða fyrir fólki.
Hann Silli ólst upp við þessi kjör,
varð snemma liðtækur, fjörmikill og
hress í sinni, ljúfur í lund og fékk
ungur áhuga fyrir íþróttum, leikfimi
og knattspyrnu og á bernskuskeiði
gekk hann í ungmennafélag sveit-
arinnar og reyndist þar góður liðs-
maður sem og fleiri systkini hans. Á
þessum dögum voru bílar sem óðast
að flytjast til landsins. Hann fékk
fljótlega mikinn áhuga fyrir þessum
merkilegu mótorgripum, enda voru
fyrstu bílstjórarnir hér heimilisvinir
á Bakka og áttu mest erindi við af-
greiðslumanninn. Hann var ekki
gamall þegar hann fékk að grípa í
bílstýri. Eitt sumar var hann til
dvalar í Hólsseli á Fjöllum, en þaðan
var einn bílstjórinn, hjá honum fékk
hann góða æfingu. Hann var ekki
nema 12 ára er hann ók vörubíl
hjálparlaust yfir Hólssand því bíl-
stjórinn var svefnvana og svaf á
meðan drengurinn ók þessa erfiðu
leið einsog vegurinn var þá. Þá var
nú líka öldin önnur og ekki gerðar
eins miklar kröfur til bílstjóra-
mennta sem nú. Þetta og fleira varð
til þess að Silli fékk áhuga á að aka
bíl sem svo lengi varð hans aðalstarf
og í því starfi reyndist hann svo far-
sæll að segja má að hann yrði aldrei
fyrir neinum óhöppum, en skilaði
farmi og farþegum heilum í höfn.
Árið 1934 eignaðist Árni, bróðir
Silla, sinn fyrsta bíl, hann var nýr af
nálinni, Ford, árgerð 1934 eins og
hálfs tonns. Hann fékk strax nóg að
gera við vöruflutninga út um sveitir
til bænda og einnig við vegavinnu og
á næstu árum eignuðust svo Silli og
yngsti bróðirinn Ingimundur sinn
vörubílinn hvor og þar með stofnuðu
þeir og ráku um nokkur ár vörubíla-
útgerðina á Bakka í félagi. Þeir
reistu timburskúr á staðnum og
komu sér upp helstu verkfærum til
viðgerða á bílunum. Einnig áttu þeir
þá einn fólksbíl sem þeir höfðu í
snatti. Þeir létu smíða stórt boddí á
einn bílinn sem var lengdur. Það var
Ford, árgerð 1946. Hann var allmik-
ið notaður til fólksflutninga. Hann
mun hafa tekið í sæti rúma 30 far-
þega og ók Silli honum lengst af og
síðar Árni. Eitt sinn þegar Silli var
með hóp ungmenna í ferð austur um
land og var að fara um Hólmaháls í
svartri Austfjarðaþoku mætti hann
allt í einu bíl sem kom á móti örstutt
frá og til að forðast árekstur tók Silli
þá ákvörðun á stundinni að hann
stakk sér fram af vegarkantinum og
bjargaði með því bíl og farþegum frá
ófyrirséðu tjóni og braut aðeins eina
fjöður. Þetta snarræði hans var
lengi í minnum haft, og var reyndar
ríkt einkenni í fari hans og vann hon-
um traust og tiltrú meðal fólksins. Í
samstarfi þeirra bræðra hafði Silli
aðalbókhaldið með höndum og vand-
aði hann mjög til þess og gerði
glögga reikninga til viðskiptavina og
var þar áreiðanlega á engan hallað.
Á þessum árum var að vaxa hér í
sveitum mikill áhugi fyrir söng og
var fenginn kennari til þeirra starfa.
Silli hafði góða söngrödd, sem þau
systkinin öll og tók hann þátt í þessu
eftir því sem tími leyfði frá erilsömu
starfi og lét sig ekki vanta á æfingar.
Mágkona hans í næsta húsi lék á
orgel og oft fórum við til hennar og
áttum þar góðar stundir saman. Þá
voru líka margar ánægjustundir við
þá iðkun á Bakka og liðtækir voru
líka hinir bræðurnir og systurnar við
þessa góðu mennt. Það voru góðir
dagar og gott þeirra að minnast.
Þótt Silli væri allmikið á sjó og lenti í
ýmsu við afgreiðslustörf við skipin,
var hann ekki sjóhraustur, en sá
kvilli fór af honum síðar. Eg ætla að
leyfa mér að segja hér frá ferð sem
við fórum saman á sjó. Svo stóð á að
vorlagi er vegir allir voru ófærir bíl-
um að maður einn þurfti nauðsyn-
lega að komast til Húsavíkur og það
varð úr að við Silli færum með hann
á trillu, sem var aðallega notuð til að
slefa uppskipunarbátum. Hún var
með sterka bílvél og brenndi því
bensíni og gekk því vel. Dekkaður
var báturinn aftan og framan en op-
inn í miðju. Við fengum ágætt leiði
fyrir Tjörnes, en hvassan mótvind
en sjóleysu inn með því. Við stöns-
uðum lítið á Húsavík og lögðum síð-
an til baka og allt gekk vel. Þegar við
beygðum aftur austur fyrir nesið
fengum við hvassan austanvind á
móti, svo hvassan að ekki varð farið
nema með hálfri ferð og gaf drjúgan
á og þurfti því að dæla annað veifið.
Gerði eg það en Silli sá um stjórn á
fleyinu. Þetta gekk með þessu móti
þar til allt í einu að vélin snarstopp-
aði og fékkst ekki í gang aftur. Hent-
um við þá út dregg en keðja og kað-
all botnuðu ekki, en drógu úr reki.
Þetta var ekki álitlegt, hánótt og
engir á ferð og ekki álitlegt að lenda
upp á nesið. „Við verðum að reyna
að leita að bilun,“ sagði Silli og
smeygði sér ofan í vélarskýlið og nú
kom sér vel þekking hans á bílvél-
inni, því eftir augnablik bað hann
mig að rétta sér færanlega lykil því
bilun væri fundin, blöndungurinn
hefði hrist sig lausan. Svo var start-
að og vélin fór í gang og gekk sem
klukka eftir það og það voru ánægð-
ir menn sem aftur fóru af stað og svo
smækkaði báran er innar dró í fló-
ann og nú var lagið tekið og farsæl-
lega náð að bryggju á Kópaskeri.
Þarna kom þekking mágs míns og
rósemi vel að notum.
Er líða tók á fimmta áratuginn fór
að losna um þá bræður Silla og Ingi-
mund á Kópaskeri, enda hafði þá
kaupfélagið aukið bílaeign sína til
vöru- og fólksflutninga og um leið
varð uppbygging vega stopulli um
sinn og upp úr 1950 fór Silli að verða
meira og lengur syðra og endaði það
með því að hann gerðist leigubíl-
stjóri í Reykjavík og stundaði það til
1951. 1953–1957 vann hann hjá Jökl-
um hf. og fór á m/s Drangajökul og
vann þar í vél. Kynntist hann þá sjó-
mennskunni betur og kunni henni
vel. Varð skipið eitt sinn fyrir vél-
arbilun í aftaka veðri og var að sögn
hætt komið og þegar ekki var hægt
að gera neitt tók hann sér bók í hönd
og sýndi með því æðruleysi og ró-
semi. Um skeið vann hann við röra-
lagnir hjá Reykjavíkurborg og einn-
ig mun hann hafa unnið hjá SÍS við
ýmis störf og frá 1960–1975 vann
hann hjá „Söginni“. Alls staðar þótti
hann hinn trúi og trausti maður
starfsins og þann titil átti hann
ómengaðan allan sinn starfsdag.
Fimmta maí 1957 kvæntist Silli
eftirlifandi konu sinni Þóru Guð-
mundsdóttur sem reynst hefur hon-
um hinn góði förunautur. Stofnuðu
þau heimili sitt í Reykjavík og hafa
verið þar alla tíð.
Við hjónin og börn okkar og fjöl-
skyldur sendum Þóru og dætrum og
öðrum afkomendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þú ert farinn, kæri mágur, yfir hin
miklu landamæri „meira að starfa
guðs um geim“. Blessuð sé okkur
minning þín.
Brynjúlfur Sigurðsson,
Kópaskeri.
Við bræður viljum þakka sam-
verustundir er við áttum með Silla,
móðurbróður okkar, sem við nutum
frá barnæsku allt til þessa dags.
Silli var harðduglegur alla sína
tíð. Góðmennska honum meðfædd,
sem oft kom fram í hans gjörðum við
annað fólk.
Silli var bifreiðastjóri meðan hann
átti heima á Kópaskeri. Annaðist
flutninga til allra nærliggjandi
sveita ásamt bræðrum sínum. Þjón-
usta þeirra var rómuð mjög. Um
margra ára skeið rak hann sína eigin
bifreið sem leigubílstjóri á BSR í
Reykjavík.
Fleiri störfum sinnti hann og hinn
margbreytilegi starfsferill Silla sýn-
ir best hversu fjölhæfur hann var.
Allir, sem við höfum hitt, sem
unnu með Silla til sjós eða lands,
bera honum gott orð sem afbragðs
starfsmanni.
Við vitum, að frænda mundi ekki
líka skjall, en þess skal hann njóta
sem hann á. Margs er að minnast frá
fyrri árum um ágæti Silla. Ótal ferð-
ir á héraðsmót, þar sem hann stuðl-
aði að því að unga fólkið í sýslunni
gat ferðast og hitt aðra og notið fé-
lagslegra kynna.
Þetta að veita öðrum gleði var
mjög gefandi fyrir Silla enda hrókur
alls fagnaðar. Við bræður litum
mjög upp til þessa lífsglaða, glæsi-
lega manns.
Silli hafði sínar ákveðnu skoðanir
á landsmálum sem öðrum málum og
gat þá stundum orðið harðskeyttur.
Að lokum viljum við bræður
þakka Silla fyrir margar ógleyman-
legar stundir. Megi hann hvíla í friði.
Þóra og dætur, við sendum ykkur
samúðarkveðjur við brottför Silla.
Árni og Sveinn Einarssynir.
SIGURÐUR
ÁRNASON

   
  

   


 
 


2:$E$-F
7 =. ,8 (  
* ( 3  =2%  & !*
2  " 
    )
 
(  



  
    


 $   *
      

   
A !! )** 
 ,"!  **(, )** 
2  ,"!   **(, )**   +, !)
+ &  **(, )**  83!)! 
A%"( )! -   **(, )**   8  
*   "!  **(, )** 
   **(, )**  9D*!   
 ,  /&,  **(, )**   
@ 
  &' 4
"   

 
 
 
   



56 55
242$$

7
(1  &* 
2 "  " 

@/% ,/
 


2  '
#   
(/ #'
 


          !" 1 , ( )** 4
! "   

 

   
 
 
 

$5


 + ('3 !3>?

@/% ,/
 #   
   

.  & '
  / 3/#

 
2%' *! 2 ) 
  ! "! ! 
2 !/! 2 )
( "! , )** 
, G 32% *
 &  &' 4
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, – eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu).
Birting afmælis- og
minningargreina