Morgunblaðið - 09.04.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 9. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðjón Ingvars-son fæddist á
Eyrarbakka 23. febr-
úar 1923. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 1.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ingvar Jónsson, f. á
Stokkseyri 31. ágúst
1883, d. 11. október
1938, og Áslaug Guð-
jónsdóttir, f. á Eyrar-
bakka 17. nóvember
1893, d. 11. nóvem-
ber 1946.
Fyrri kona Guð-
jóns var Soffía Elsa Halldórsdóttir,
f. á Sandbrekku í Hjaltastaða-
þinghá 8. nóvember 1919, d. 6. apr-
íl 1978. Foreldrar hennar voru
Halldór Stefánsson, f. 19. mars
1856, d. 16. apríl 1929; Jóhanna S.
Þorsteinsdóttir, f. 11. júlí 1873, d. 3.
mars 1948. Árið 1980 kvæntist
Guðjón eftirlifandi eiginkonu sinni,
Sjöfn Jóhönnu Haraldsdóttur, f. í
Reykjavík 7. júní 1931. Foreldrar
hennar voru Haraldur Björnsson, f.
12. nóvember 1901, d. 16. septem-
ber 1977, og Jóhanna Sigbjörns-
dóttir, f. 10. maí 1902, d. 2. ágúst
1986. Dóttir Guðjóns og Elsu er Ás-
laug Jóhanna Guðjónsdóttir, f. í
Reykjavík 10. júní 1950. Eiginmað-
ur Áslaugar er Kristján Gunnars-
son, f. í Reykjavík 11. desember
1947. Börn: 1) Elsa
Dögg Gunnarsdóttir,
f. 13. mars 1969. Sam-
býlismaður hennar er
Jósef Gunnar Sigþórs-
son, f. 5. maí 1964.
Sonur þeirra er Guð-
jón Þór, f. 18. júní
2000; 2) Guðlaug
Helga Kristjánsdóttir,
f. 10. júlí 1974; 3) Sæ-
unn Harpa Kristjáns-
dóttir, f. 4. júní 1977.
Sambýlismaður henn-
ar er David Anthony
Goring, f. 30. apríl
1971. Dóttir þeirra er
Sophie Hanna, f. 11. júlí 2000. Einn-
ig á Guðjón synina Ingvar Örn og
Hlyn.
Guðjón ólst upp á Eyrarbakka og
Selfossi til sex ára aldurs, en flutti
þá til Reykjavíkur þar sem hann
var búsettur alla tíð síðan. Hann
lauk gagnfræðaprófi frá Ingimars-
skóla og starfaði eftir það sem
verslunarmaður í nokkur ár. Árið
1956 lauk hann námi í flugumferð-
arstjórn og starfaði síðan sem flug-
umferðarstjóri hjá Flugmálastjórn
þar til hann lét af störfum af heilsu-
farsástæðum í nóvember 1989.
Guðjón var um árabil virkur með-
limur innan Oddfellow-reglunnar.
Útför Guðjóns Ingvarssonar fer
fram frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Ég hitti Guðjón afa hennar Elsu í
fyrsta skipti árið 1988, en það var í
fjölskylduboði sem hann og Sjöfn
kona hans héldu á heimili sínu að
Goðheimum 9. Það var ekki laust við
að ég væri fyrirfram dálítið stress-
aður því þótt við Elsa hefðum ekki
verið lengi saman var ég búinn að
átta mig á að milli hennar og Guðjóns
var einstaklega gott og kærleiksríkt
samband. Mér þótti því skipta miklu
máli að koma vel fyrir sem tilvonandi
„tengdasonur“. En eftir hlýlegar
móttökur og viðkynningu sem lofaði
góðu var allt stress á bak og burt og
þennan dag átti ég mína fyrstu
ánægjustund af mörgum á heimili
þeirra Guðjóns og Sjafnar.
Guðjón hefur aldrei verið kallaður
neitt annað en afi í vinahópi okkar
Elsu, en henni var hann einnig bæði
faðir og vinur. Þessi sterku tengsl má
rekja til þess að hún ólst upp hjá afa
sínum og Elsu ömmu til níu ára ald-
urs, eða þar til amma hennar lést fyr-
ir aldur fram árið 1978. Að uppfylla
þá fullkomnu mynd sem börn gera
sér iðulega af foreldrum sínum og
uppalendum verður oftar en ekki erf-
itt þegar þau breytast í fullorðna ein-
staklinga, en sú bjarta og dálítið
bernska mynd sem Elsa hefur alla tíð
haft af afa sínum segir kannski meira
en mörg orð um mannkosti hans.
Guðjón var greindur maður, ljúfur og
friðsamur, kannski stundum um of.
Hann var mjög vel lesinn og þótt
hann væri hlédrægur í fjölmenni var
mjög gaman að ræða við hann í meira
næði um þá hluti sem við höfðum báð-
ir þekkingu og áhuga á, svo sem um
sagnfræðilegan fróðleik ýmiss konar.
Guðjón var barngóður og gjarnan
hefði ég viljað að sonur minn og nafni
hans, Guðjón Þór, hefði fengið meiri
tíma með langafa sínum.
Heimili þeirra Guðjóns og Sjafnar
var sannkallað menningarheimili þar
sem fullt var til af bókum og fallegum
munum. Þau hafa alltaf verið dugleg
að bjóða bæði vinum og vandamönn-
um til veislu og var þá aldrei neitt til
sparað. Það fylgdi því alltaf tilhlökk-
un að fara til þeirra, þiggja góðar
veitingar og lenda síðan oftar en ekki
í góðu spjalli, enda voru þau bæði vel
inn í leikhúslífi, kvikmyndum og bók-
menntum. Reyndar fannst mér
stundum allur aldursmunur gleym-
ast og minningarnar um þessar þægi-
legu stundir á ég eftir að geyma með
sjálfum mér um ókomin ár.
Að lokum langar mig að þakka
Guðjóni „afa“ ánægjuleg kynni og
jafnframt sendi ég öllum hans ætt-
ingjum og vinum samúðarkveðjur.
Gunnar Sigþórsson.
Elskulegur afi okkar er látinn.
Hann var ávallt mikill „Laxness-
maður“ og því langar okkur systur til
að minnast hans með kvæði úr Silf-
urtunglinu:
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði er fyr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita að heimsins grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó alheimsljós, ó mynd sem hverfur skjótt.
Við biðjum góðan guð að geyma
hann afa okkar. Elsku Sjöfn, mamma
og Elsa, guð gefi ykkur styrk til að
takast á við sorgina.
Guðlaug Helga (Gúa),
Sæunn Harpa og
Sophie Hanna.
Í dag kveðjum við flugumferðar-
stjórar ljúfmenni og ágætan starfs-
bróður um rúmlega 30 ára skeið.
Hann var með þeim eldri úr
stórum hópi sem hóf grunnnám og
um leið samkeppnipróf um fáeinar
stöður flugumferðarstjóra veturinn
1955–1956. Samkeppnin var hörð og
kröfur til umsækjenda um þetta starf
miklar. Guðjón stóðst þessi próf með
ágætum, var valinn og hóf störf í
gamla flugturninum í Reykjavík 1.
júlí 1956. Hann hafði töluverða lífs-
reynslu að baki. Frá því að hann lauk
gagnfræðaprófi í Ingimarsskólanum
í Reykjavík hafði hann stundað versl-
unarstörf í Reykjavík í fáeinum versl-
unum en þó lengst hjá KRON þar
sem hann hafði verið verslunarstjóri
síðustu árin.
Flugið heillaði hann samt til leita á
ný mið og þó þetta starf sé stundum
erfitt er líka heillandi að takast á við
viðfangsefni sem er jafn síbreytilegt
og að þurfa að glíma við óvæntar
kringumstæður. Hann náði sem sé
góðum tökum á starfinu og var vel
vandanum vaxinn. Það vakti athygli
hve rólegur og yfirvegaður hann var
ætíð við störf sín og traustvekjandi.
Tæknibúnaður flugumferðarstjór-
anna var nú æði frumstæður á fyrstu
árum hans í starfinu en flugumferðin
jókst stöðugt. Starfsbræður okkar í
nálægum löndum höfðu notað svæð-
isratsjá árum saman og töldu hana
raunar ómissandi en við urðum lengi
vel að vera án hennar. Árið 1972 var
svo ratsjárstöð varnarliðsins í Rock-
ville í Keflavík tengd flugstjórnar-
miðstöðinni í Reykjavík og það varð
stórkostlegt hagræði að því að geta
minnkað hliðaraðskilnað milli loftfara
ú 60 sjómílum niður í 15 með þessum
nýja tækjabúnaði. Við Guðjón vorum
í öðrum af tveim námshópum sem
fóru til London til að læra meðferð og
notkun hinna nýju tækja. Í þessari 5
vikna námsferð kynntumst við fé-
lagarnir náið, hann hélt upp á fimm-
tugsafmæli sitt þar ytra sem varð
mjög ánægjulegur viðburður og vin-
áttuböndin styrktust.
Guðjón var virkur í félagsmálum
flugumferðarstjóra og var gjaldkeri í
stjórn Félags ísl. flugumferðarstjóra
árin 1960–1963. Núverandi stjórn fé-
lagsins þakkar honum vel unnin störf
og sendir eiginkonu, dóttur hans og
öðrum aðstandendum samúðarkveðj-
ur.
Margs góðs er að minnast og
margt að þakka. Ljúfar samveru-
stundir í starfi og á góðra vina fund-
um gleymast seint. Guðjón sýndi
aðdáunarvert þrek í erfiðum veikind-
um sínum síðustu árin og algert
æðruleysi í þrautum sínum. Ég heim-
sótti hann á líknardeildina fyrir fáein-
um dögum, brosið hans var hlýtt að
vanda og hann tók með karlmennsku
því sem að höndum fór.
Fyrir hönd samstarfsfólks Guð-
jóns við flugumferðarstjórnina þökk-
um við honum ljúfa og heillaríka sam-
vinnu um áratuga skeið og biðjum
honum blessunar guðs. Eiginkonu,
dóttur og öðrum ástvinum votta ég
mína innilegustu samúð.
Valdimar Ólafsson.
Hann afi er dáinn. Engin orð úr
mínu brjósti megna að kveðja hann
eins vel og mig langar. Þess vegna vil
ég að minnast hans með erindum úr
sálmi sem sunginn var yfir afa hans
og nafna, Guðjóni Ólafssyni frá
Hólmsbæ á Eyrarbakka, við lát hans
1918:
Guð blessi þig, er þrautum frá ert liðinn,
úr þessum heimi í vona þinna lönd,
þar eilíft vor þjer býður bernsku-friðinn
og brosir við þjer ódauðleikans strönd.
Minn elsku vin, þín sál í sambúð langri
Var sól mín, gleði, styrkur, hjartans traust.
Þinn dugur, sæmd var stoð á vegferð
strangri,
Er straum hvern yfir bar mig kvíðalaust.
Og ástarblóm með angur-tárum skærum
Þjer eru vígð í hjartans þökk og trú.
Í draumi leizt þú sól í svefni værum
Og sólskin himneskt um þig leikur nú!
(Guðm. Guðm.)
Elsku Sjöfn og mamma. Megi Guð
varðveita minninguna um fallegan og
hjartahlýjan mann.
Elsa Dögg og Guðjón Þór.
Þegar komið er að kveðjustund er
margs að minnast. Það er að vísu ekki
mjög langur tími af mannsævi sem
við áttum samleið með Guðjóni Ingv-
arssyni, eitthvað um 20 ár, en þá
gekk hann að eiga Sjöfn Haraldsdótt-
ur æskuvinkonu okkar. Við vorum
fjórar skólasystur, sem bundumst
vináttuböndum, seinna bættust eig-
inmenn okkar í hópinn. Við hittumst
nokkrum sinnum á ári á heimilum
hvert annars, borðuðum góðan mat
og drukkum eðalvín, ræddum lands-
ins gagn og nauðsynjar, dönsuðum
og sungum. Inn í þennan hóp kom
Guðjón, hægur og ljúfur. Hann ávann
sér vináttu okkar og náði hann að
njóta sín með okkur.
Árið 1984 varð hópurinn fyrir
missi, en þá lést vinkona okkar, Vikt-
oría Kolbeinsdóttir, er hún var í
skemmtiferð í Rio de Janeiro ásamt
eiginmanni sínum. Hún var öllum
harmdauði sem þekktu hana.
En áfram var haldið að hittast og
gleðjast saman. Guðjón var einn af
þeim mönnum, sem létu ekki mikið
yfir sér, en brátt komu í ljós eðlis-
kostir hans, hann var fluggáfaður,
víðlesinn og hafsjór fróðleiks, sem
hann kom vel til skila. Enda var
helsta áhugamál Guðjóns lestur
góðra bóka. Söngmaður var hann
góður og tókum við oft lagið saman á
heimleið eftir skemmtilegt kvöld, þá
var Guðjón í essinu sínu. Sjöfn og
Guðjón voru miklir fagurkerar, enda
ber heimilið því glöggt vitni. Voru
þau höfðingjar heim að sækja.
Fyrir átján árum kenndi Guðjón
sér þess meins sem hann varð nú að
lúta í lægri haldi fyrir. Hann náði að
fá þó nokkuð mörg góð ár sem þau
hjónin nutu, ferðuðust þau mikið
saman, sóttu leikhús og hverskyns
listviðburði. Ferðuðumst við með
þeim bæði innan lands og utan og átt-
um ánægjulegar samverustundir.
Á síðastliðnu ári kom í ljós að sjúk-
dómurinn hafði tekið sig upp og varð
ekki við neitt ráðið. Með karl-
mennsku og ró tók hann örlögum sín-
um. Alltaf sama svarið: „Ég hef það
bara gott,“ ef spurt var um líðan
hans. Aðeins í síðasta skiptið sem við
heimsóttum hann, viðurkenndi hann
að sér liði ekki vel núna, það var fyrir
tveimur vikum.
Ótrúlegt var að sjá þá umönnun
sem Sjöfn veitti honum á heimili
þeirra, þrátt fyrir að vera ekki heilsu-
hraust sjálf, enda kunni Guðjón vel að
meta það sem hún gerði fyrir hann.
Vildi hann helst vera heima, en hann
lést á annan í páskum á líknardeild
Landspítalans.
Þegar við kveðjum Guðjón með
söknuði, minnumst við einnig tveggja
vina okkar úr hópnum, sem létust
haustið 2000. Blessuð sé minning
þeirra allra.
Kæra Sjöfn, megi Guð styrkja þig
og fjölskyldu Guðjóns alla.
Fríða og Gunnar.
GUÐJÓN
INGVARSSON

    
 


56-F
5
7
3= 3 * 
="! * ( 3  ,- !*  ) ;
    


   (   

3  

4 
  
 A   )**  2 )  !"3!)
!" ,"!    )**  + 3 9D*! 
 -    )**  * =A  )4
5  " 
  
 
 




2
$5
:$7
/ *% 
=2  
," ** ( 3  =2  *!
2  " 
   


 $     

 1
6 
 

 #

 +
789  :


 1%11;<;
'

 
     )    ! )** 
A 2 ))**   %$ 
, 2 ) . @ + & )** 
2 & 2 ))**  -%   3 
2 )! 8  2 )  H 1"! . @- )** 
&  &'  &  &  &' 4
! "  
 

5
2.
$7   & !*IC
  
      

 <=  
    


  



  

  
  )** 4
! "  
 


 
 


 



2

27
@  ) &) =2  
 -0 #0
- / # 
 

= 
2  '
,  

( "! A  )**
  %'/@) 4
7 

56

$5 #))
=/ " 
 *   
9
' 
'  

1 
& '
  - 

  (/ #'
"


!  !
 * !4