Vísir - 04.10.1980, Síða 5

(
VÍSIR
Laugardagur 4. október 1980.
5
A endanum, eftir árangurslitlar leitir, var féB rekift í réttir.
Strandamannahlátur: Ha ha
ha.
Vift héldum af staft. Upp meft
gilinu og framhjá allstórum fossi.
svo fór aft vandast málift. Þokan
var þéttari en nokkru sinni fyrr
og ósýnt um rétta leift. Þeir Guö-
mundur og Palli hikuftu þó
ekki lengi en völdu sér leift og
gilið hvarf i þokuna fyrir aftan.
Meöfram gilinu var grasi vaxið
en svo tóku mosavaxnir melarnir
viö aftur. Þeir reyndu aft hóa út i
þokuna en hún þagöi einsog
steinn.
— Hvar skyldi Ingólfur vera
núna?
— Efta þá Siggi og Björn.
— Já, ég segi þaft lika.
Svo var aftur grasi vaxiö og vift
gengum fram á annaft gil. Þaft
var mjög svipaft hinu fyrra.
— Heyrftu! Hvafta gil er þetta?
— Það veit ég ekki. Það á ekki
aft vera neitt gil hérna, held ég.
— Þaft er nú hérna samt.
— Já, ég sé þaft...
Illar grunsemdir fóru aft læftast
aft en vift gengum spölkorn meft-
fram gilinu þar til viö rákumst á
foss. Hann var mjög svipaftur
fyrri fossinum.
— Heyrftu mig. Hvar er þessi
foss?
— Hvar? Hann er þarna niöri.
Og Palli benti.
— Vift höfum þó ekki.... viö höf-
um þó ekki....
— Gengift. i hring? Þaft getur
ekki verift.
— En það hlýtur aft vera.
— En þaft getur ekki verift.
— Alla vega: viö segjum engum
frá þvi!
Eftir miklar vangaveltur og
handapat út i loftiö var komist
aö nifturstöftu. Vift skyldum halda
i þessa átt, þá færum vift altént
niftur á vift.
— Helvitift hann Ingólfur! Hann
á aft vera hérna einhvers staftar
fyrir neftan. Hó. Hó. Hó.
Ogviti méhn. Eftir stundarkorn
komum vift auga á tvær óljósar
þústir á hreyfingu langt fyrir
neftan á heiftinni. Þaft var augljóst
aft þokunni var farift aft létta.
— Þarna eru Ingólfur og
Sævar!
— Kominn timi til. Hó!
— Hóóóóó. Langdregift svar úr
þokunni.
— Erum vift á réttri leift, kallafti
Guftmundur i Ávik.
Ðálitil þögn, svo svöruftu
Ingólfur og Sævar:
—Já...
Eftir heila eilifð að þvi er virt
ist fór aft draga saman með litlu
hópunum tveimur. Guftmundur
og Palli urftu fyrstir upp á stóran
hól, þeir fóru aft pira augun og
störðu á Ingólf og Sævar þar sem
þeir nálguftust i sjógöllunum sin-
um.
— Heyrftu...
— Ég trúi þessu ekki....
— Það getur ekki verið...
— Þetta eru ekki Ingólfur og
Sævar...
— Þetta eru Siggi og Björn...
aftur að kalla: Reykjafjörður,
525, i stöðina sina en án árangurs.
Það var ekki um annaft aft ræða
en aft halda áfram inn i Kjós og
vona aft leitarmönnunum hinum
megin við Reykjafjörðinn hefði
orðið meira ágengt.
Litlu-Avikur-Snati var hins
vegar kátur. Hann þóttist hafa
himin höndum tekið þar sem var
tikin Skoppa og hagaði sér i hæsta
máta ósæmilega. Það fór i
taugarnar á tikinni en þó ekki svo
mjög sem hún lét og þaft þurfti
talsverftan hamagang til að stia
þeim i sundur þegar Sigg' og Björn
Palli gerði sig sakleysislegan á
svipinn.
— Ég sé engar kindur.
— Nei... Viö náum þeim heldur
ekki. Ef viö förum að hlaupa fyrir
þær, missum við bara þær sem
eru hérna fyrir framan. Þaft er að
segja — ef það eru einhverjar
hérna fyrir framan!
— Ingólfur! Hann hefði átt aft
taka þessar.
— Já, hvar er það mannfifl?
Það var komið langt fram yfir
hádegi. Landslagið varð stór-
skornara eftir þvi sem komið var
var innar i fjörðinn en jafnframt
gróðurrikara. Þokubakkarnir
héngu enn ofan á heiðinni en
skyggni var öðru hvoru sæmilegt.
Vift gengum fram á klettabrún
Kiósarinnar, þar urðum vift aft
bíða uns þeir kæmu að handan.
Og á klettabrúninni stóðu tveir
menn stakkklæddir, i þetta sinn
var enginn vafi á þvi að þar færu
þeir Ingólíur og Sævar.
Vift hlupum næstum þvi.
— Hvar i andskotanum hafift
þift eiginlega haldift ykkur?
spurftu Guftmundur og Palli meft
uppgerftarofsa.
— Viö? sagfti Ingólfur og lét sér
hvergi bregfta. Vift vorum aft
reyna aft bjarga tveimur lömbum
úr hömrunum.
Hvar ertu lambift mitt??
Þetta var ekki björgulegt
ástand. Efstu menn voru allt i
einu orftnir neftstir og neftstu
menn voru týndir. Þessar leitir
voru aft verfta aö algerri vitleysu.
— En þift sögöuft aft vift værum á
réttri leift, sagfti Guftmundur i
Stóru-Avik.
— Já.... sagfti Siggi i Litlu-Ávik,
þegar þeir Björn náftu upp á hól-
inn. Vift vissum ekkert á hvafta
leift þift voruft...
Eftir mikift pat og útskýringar
komust menn aö þeirri nifturstöftu
aft enginn heffti yfirleitt vitaft á
hvafta leift hann var. Palli reyndi
tóku á ný upp stöðu: sinar sem
efstu mer.n Vift Guðmundur og
Pallihéldum tftur niöur á viö, nú
fremur i leit aft Ingólfi en rollum.
Siggi og Björn höfftu enn ekki séft
eina einustu kind og viö enga
siöan i gilinu gófta.
Þaft var óftum aft létta til. Viö
sáum aö vift vorum langt komin
inn i Kjósina, komin upp fyrir
Djúpuvik. Og viö sáum lika tvær
kindur sem voru að laumast
aftur inn á heifti, talsvert langt
fyrir neöan og aftan okkur. Þær
voru sloppnar.
— Helviti! sagfti Guftmundur i
Avik. Viftsegjum núengum aft viö
höfum séft þessar. Og hló.
Kindurnar hurfu bak vift leiti.
Biðin var löng og köld. Vift
þömbuðum kaffi til að reyna aö
halda á okkur hita, gengum fram
og aftur og menn sögftu fárán-
leikasögur af sjálfum sér i þess-
ari leit. Svo sáum viö kindur á leift
niftur i Kjósina hinum megin frá
og skömmu siftar hóaft úr hömr-
unum aft handan.
— Hverjir eru þift?
Menn sögftu á sér deili.
— Eruft þift meft einhverjar
rollur? kallaði Guftmundur i Avik
yfir til mannanna hinum megin.
— Já... Vift erum meft tvær.
Skömmu siöar söfnuftust tæp-
lega þrjátiu leitarmenn saman
vift réttirnar niftri i Reykjafirfti.
Þetta var léleg leit, þokan haföi
séft um þaft. Þær kindur sem
komu af fjalli voru ekki nema
hluti þeirra sem ætlunin var aft
sækja. En menn sættu sig vift það
og voru glaðir.
Undireins og leitarmenn komu
til byggfta létti þokunni og sólin
skein þaft sem eftir var dags.
— IJ.
kallaft væri i hinar stöftvarnar.
Þokan.
Nú vorum við fjögur sem
gengum saman eftir heiftinni,
fimm meft tikinni Skoppu. Viö
gengum þegjandi en stööugt var
hóaft.
— Óttaleg óhljóft eru þetta i
honum Ingólfi. Þaö var mikift aft
mafturinn fékk málið.
—
Sums staðar var stórgrýtt,
annars staftar gróftursælt, alls
staftar blautt. Þaft bullafti i stig-
vélum og skóm, vætan þrengdi
sér inn fyrir öll föt og sigarettur
urftu gegnblautar á svipstundu.
Viö gengum fram á gilbarm og
niöri i gilinu voru nokkrar
kindur á leift uppæftir.
— Lúmsk kvikindi! Þetta eru
sömu rollurnar og viö sáum áftön.
Kindurnar létu undan siga vift
hróp og köll og garg og gelt.stukku
óttaslegnar niftur úr gilinu og inn-
eftir heiðinni.
— Vift verftum aft láta Ingólf
vita. Ingólfur! Hó! Hó! Þögn.
Aldrei getur þessi drengur verift á
sinum staft þegar maftur þarf á
honum aft halda!
En kindurnar voru horfnar út i
þokuna svo ekki var meira hægt
að gera i bili. Viö aö reka ærnar i
rétta átt vorum vift komin niður i
gilið sem var djúpt og mikiö, nú
þurftum við að klöngrast upp eftir
þvi, yfir grjótskriður og kletta.
Það var ekki þægilegt ferðalag
en aft lokum rákumst vift á
sprungu sem náfti upp á gilbarm.
Hún var svo mjó aft afteins einn
gat skriftift þar upp i einu og stein-
arnir voru lausir og glerhálir
eftir rigninguna,stundum mátti
maftur hafa sig allan vift til aft
renna ekki af staft og niftur stór-
grýtift og ofan i lækjarsprænuna
neftst i gilinu.
En þaft hafftist auftvitaft á end-
anum og þegar upp á bakkann
kom voru kaffibrúsar teknir úr
bakpokum og sviftakjammar og
brauftsneiftar meö osti. Menn átu
þegjandi og svo fékk hundurinn
beinin.
— Merkilegt hvaft svona litil á
getur grafift sér djúpt gljúfur,
sagfti Guftmundur bóndi i Avik og
fékk sér aft reykja eftir matinn.
Hvaft skyldi hún hafa verift lengi
aö þessu?
— Ja... sagfti Palli og glápti
spekingslega niftur i gilift. Þaft
var hérna lika i fyrra...