Morgunblaðið - 11.07.2002, Qupperneq 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2002 35
höndum í frystihúsi á Ísafirði en sá
jafnframt um heimilið af miklum
myndarskap. Óvíða hefur annað
eins magn af kökum verið bakað
ofan í annan eins gestaskara. Í eld-
húsinu hjá Önnu frænku voru allir
velkomnir og þar fengu börn að
sitja og sleikja innan úr skálum án
þess að fá nokkurn tíma á tilfinn-
inguna að þau væru fyrir. Undir
stiganum í Aðalstrætinu var safn af
gömlum Vikum sem endalaust var
hægt að fletta og uppi á lofti voru
gersemar margar og merkilegar
sem leyfilegt var að grannskoða.
Hjá Önnu var líka hægt að úthella
sorgum sínum og segja frá ýmsu,
sem ekki var hægt að segja nánari
ættingjum frá. Anna skildi allt og
það stafaði frá henni hlýju og vel-
vild. Það er ómetanlegt að hafa átt
slíka frænku.
Við systkinin nutum án efa góðs
af þeirri elsku sem Anna frænka
bar til Sverris föður okkar. Þótt
hún hafi aðeins verið á tólfta ári
þegar hann kom í heiminn var hún
honum sem önnur móðir og hefur
eflaust fundið til ábyrgðar sinnar
sem elsta barn hjónanna á Sval-
barða í Ögurvík. Hún sleppti held-
ur ekki hendinni af bróður sínum
þegar hann fullorðnaðist. Hann
hefur oft rifjað upp að á náms-
árunum í Menntaskólanum á Ak-
ureyri sendi „uppáhaldssystir hans
og fóstra“ honum nýja skyrtu á
hverjum vetri, sem kom fátækum
námsmanninum vel. Sömu elsku-
semi nutum við systkinin ávallt og
með andláti Önnu frænku hefur
Greta móðir okkar misst hlýja og
trausta trúnaðarvinkonu sína.
Anna Hermannsdóttir var svip-
mikill persónuleiki. Ljós yfirlitum,
stórbeinótt, glaðleg og nokkuð há-
vær, eins og mörg systkina hennar,
enda vön að þurfa að hrópa upp í
vestfirskan vindinn. Þegar hún hló,
sem var æði oft, kiknaði hún í
hnjánum og skellti sér á lær. Henni
varð aldrei svaravant og hún lét
ekki eiga inni hjá sér í þeim efnum,
en allt var það í góðu. Hún tók
okkur systkinunum sem værum við
hennar eigin og mökum okkar
einnig, þegar þeir komu til sög-
unnar. Börnunum okkar sendi hún
jólagjafir alla tíð, sem voru þeim
sérstaklega dýrmætar.
Kveðjan var ávallt sú sama:
„Guð geymi ykkur, elskurnar mín-
ar!“ Þannig kveðjum við líka Önnu
frænku okkar í dag með söknuði,
en efst í huga er samt þakklæti til
hennar fyrir allt sem hún gerði fyr-
ir okkur og börn okkar. Það gæti
ekki verið bjartara og hlýrra yfir
minningu hennar í huga okkar.
Dætrum hennar, tengdadóttur,
barnabörnum og öðrum aðstand-
endum sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Bryndís, Kristján, Margrét,
Ragnhildur, Ásthildur og
fjölskyldur.
Anna frænka, ljúfa Anna.
Láttu þér líða vel því þú ein get-
ur læknað mín hjartasár.
Við Mjógötubörnin áttum þrjár
ömmur og börnin okkar áttu lang-
ömmu í Önnu Hermannsdóttur.
Anna vann alla tíð verkamanna-
vinnu en hegðaði sér ávallt eins og
hefðarfrú í alla staði. Ef eitthvað
var um að vera var Anna ávallt
klædd og í fasi eins og um meiri-
háttar viðburð væri að ræða, þann-
ig að hvort sem haldin voru barna-
afmæli eða stórveislur mætti Anna
með gleði og glæsibrag og lífgaði
andrúmsloftið. Hennar verður sárt
saknað í hverri uppákomu hjá fjöl-
skyldu okkar.
Hvað hún Anna var alltaf víðsýn
og ung í anda og skildi margbreyti-
leika lífsins vel. Hvað hún Anna gat
skilið barnshugann vel, sem dæmi
má nefna að pakkarnir sem börnin
í fjölskyldunni fengu frá henni voru
mjög oft dýrmætari börnunum og
skemmtilegri heldur en dýrar gjaf-
ir foreldra þeirra. Það var eins og
hún héldi innsæi í heim barnanna
lengur en flestir.
Það er hægt að vera drottning í
höll og það er hægt að vera drottn-
ing í blokk. Anna Hermannsdóttir
var drottning í blokk, – ljúfa Anna.
Mjógötubörnin.
✝ Hulda Friðfinns-dóttir var fædd á
Blönduósi 11. ágúst
1910. Hún lést 30.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Friðfinnur Jón-
as Jónsson, hrepp-
stjóri, f. 28. mars
1873, d. 16. septem-
ber 1955, og Þórunn
Ingibjörg Hannes-
dóttir, f. 15. ágúst
1873, d. 22. janúar
1957. Systkini Huldu
eru: 1) Gunnhildur, f.
28. mars 1906, d. 4.
ágúst 1954, maki Stefán Runólfs-
son, f. 22. ágúst 1903, d. 30. apríl
1961, þau voru barnlaus. 2) Sig-
ríður, f. 24. desember 1907, d. 26.
janúar 1992, maki (skildu) Magn-
ús Óskar Magnússon, f. 10. sept-
ember 1904, d. 23. júlí 1988, dæt-
ur þeirra eru; Þórunn, maki
Jóhann Þ. Bjarnason og eiga þau
þrjú börn, auk tveggja barna-
barna, og Ásdís, en hún á einn
son. 3) Skafti, f. 9 september
1916, maki Sigríður Svava Run-
ólfdóttir, f. 5. júlí 1920, börn
þeirra eru: Runólfur, Þórunn,
maki Jónas Pálsson, Inga, maki
Birgir V. Sigurðsson, Gunnhild-
ur, maki Guðmundur Magnússon,
Friðfinnur, maki Sigríður Ingi-
björnsdóttir, Einar, maki Lydía
Jónsdóttir, og Páll, maki Hrund
Þórarinsdóttir, en alls eiga þau
12 barnabörn.
Hulda ólst upp í foreldrahúsum
á Blönduósi, en fluttist til Reykja-
víkur ásamt foreldr-
um sínum árið 1947.
Auk almennrar
skólagöngu á
Blönduósi var hún
veturinn 1929-30 á
Héraðsskóla á Laug-
arvatni. Hulda vann
ýmis störf, ekki síst
á heimilinu, með og
fyrir foreldra sína
og fjölskyldu. Á
Blönduósi bjó fjöl-
skyldan í Finnshúsi,
en þar voru einnig í
heimili hjónin Sig-
þrúður, móðursystir
Huldu, og Páll Sigurðsson. Þá
bjuggu þar einnig um skeið, eða
þar til Hulda var um sjö ára göm-
ul, feðginin Jónína, móðursystir
Huldu, og Hannes Guðmundsson.
Á Blönduósi vann Hulda m.a.
við smíðar og málningarvinnu
með föður sínum og systur. Er til
Reykjavíkur kom tóku við almenn
verkakvennastörf. Áfram vann
Hulda mikið á heimilinu, bæði við
prjónaskap, en ekki síður við al-
mennt heimilishald. Hún annaðist
foreldra sína, en þau urðu bæði
fullorðin og þurftu aðstoðar við.
Hulda hélt lengi heimili með Sig-
ríði systur sinni og dætrum henn-
ar, og var þeim sem önnur móðir.
Þær bjuggu lengi á Gunnarsbraut
34, en síðustu árin dvaldi Hulda á
Hrafnistu í Reykjavík. Hún var
ógift og barnlaus.
Útför Huldu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Það fór aldrei mikið fyrir Huldu
frænku. Hún sótti hvorki í athygli
eða upphefðir. Hún lifði ósköp fá-
brotnu lífi, þar sem fjölskyldan og
vinnan skipuðu stærstan sess.
Hulda var alltaf að því alltaf þurfti
einhver á hjálpsemi hennar að
halda. Hulda mátti ekkert aumt sjá
og alltaf hugsaði hún fyrst um aðra.
Þannig var Hulda, ávallt vinnandi
og þjónandi sínum nánustu og sínu
nánasta umhverfi.
Enginn var svikinn af vinnu
Huldu, en mikið af hennar tíma fór
í vinnu á heimilinu, bæði við al-
mennt heimilishald, en einnig ýmsa
prjónavinnu. Á heimili hennar í for-
eldrahúsum á Blönduósi var oft
margt um manninn, þótt ekki væri
húspláss mikið í Finnshúsi. Og eng-
um var í kot vísað sem heimsótti
þær systur Huldu og Siggu, sem
héldu saman heimili, lengst af á
Gunnarsbraut í Reykjavík.
Hulda var handlagin og smiður
góður. Hún fékkst nokkuð við smíð-
ar með föður sínum, sem var snikk-
ari með meiru á Blönduósi. Faðir
minn sagði mér að hann hefði alltaf
öfundað Huldu af handbragðinu. Þá
vann Hulda einnig töluvert við
málningarvinnu og þá einkum í
samvinnu við Siggu systur sína.
Nú, ekki má gleyma prjónavinn-
unni, en Hulda vann alla ævi mikið
úr ull, þó einkum á seinni árum.
Ég man vel eftir prjónavélinni á
Gunnarsbraut, sem kurraði svo
ógleymanlega í, og allri ullinni sem
ýmist beið eftir því að Hulda færi
höndum um hana, eða þá hún lá
þar sem tilbúin ullarvara. Þau eru
ófá ullarnærfötin, sem ég og mínir
nánustu höfum notið góðs af, því
Hulda var óspör á að gefa þau til
þeirra sem þau gátu notað.
Fjölskyldan var Huldu allt, og
ræktarsemi og umhyggja hennar
ekki hvað síst í garð foreldra sinna
var mikil. Ekki má gleyma að Páll
mágur móður hennar fylgdi fjöl-
skyldunni suður til Reykjavíkur, og
var Hulda honum betri en engin.
Foreldrar Huldu urðu einnig full-
orðin, en Hulda var þeim alla tíð
stoð og stytta, ekki síst á efri árum.
Má segja að hún hafi aldrei vikið
frá þeim, nema ef frá er talinn einn
vetur, þegar Hulda sótti nám á
Héraðsskólanum á Laugarvatni. Í
raun bjó Hulda því þannig í haginn,
eftir að hún kom til Reykjavíkur,
að hún valdi sér störf utan heimilis,
sem gerðu henni kleift að mæta til
vinnu eldsnemma og koma því
snemma heim til annarra starfa.
„Blönduós minn,“ sagði hún oft
þegar hún talaði um átthagana og
oftar en ekki voru sagðar fréttir af
skyldfólkinu á Norðurlandi, sem
reglulega var heimsótt. Mikill sam-
gangur var alla tíð milli Finnshúss
og Auðólfsstaða, en Hannes bóndi á
Auðólfsstöðum, var sem uppeldis-
bróðir Huldu auk þess sem þau
voru bæði systra- og bræðrabörn.
Guðmundur faðir Hannesar lést er
hann var aðeins fárra mánaða gam-
all og flutti hann því með móður
sinni í Finnshús, þar sem þau
bjuggu þar til fram yfir fermingu
Hannesar, að þau fluttu aftur á
Auðólfsstaði. Þá er Hulda um sjö
ára gömul. Þessi sterku tengsl við
Auðólfsstaði héldust alla tíð, og
gera enn því í dag býr þar Þórunn
systurdóttir Huldu.
Hulda var aldrei mjög heilsu-
hraust. Ung fékk hún liðagigt, sem
þjakaði hana alla ævi, en einnig
hrjáði hana exem og ýmiss konar
ofnæmi. Ekki var á þeim tíma
mikla hjálp að fá gegn þessu, en
ekkert kom þó í veg fyrir eljusemi
og dugnað Huldu. Síðustu árin var
hún ógnar sjúklingur. Hún kunni
því illa að vera öðrum háð. Henni
fannst ómögulegt að fólk væri að
snúast í kringum sig og því leið
henni ekki alltaf vel með það, en
vel var um hana hugsað á Hrafn-
istu í Reykjavík, þar sem hún bjó
síðustu árin.
Lítil og létt á fæti, falleg með
grátt hár, glettin, glampi í augum,
strok á vanga, auminginn litli, sagði
hún gjarnan við börnin, umhyggju-
söm og áhugasöm um sína nánustu.
Hlaðið veisluborð, alla daga vik-
unnar, opið hús, alltaf. Þetta eru
minningar mínar um Huldu.
Hulda var sem önnur móðir syst-
urdætra sinna, þeirra Þórunnar og
Ásdísar, og því færi ég og fjöl-
skylda mín, þeim og fjölskyldum
þeirra, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Minningin um Huldu er hlý, full
af þeim kærleika sem Hulda átti
svo mikið af. Hulda var í raun
þjónn kærleikans. Hún helgaði líf
sitt þjónustunni við aðra. Kærleika
sinn og hjálp gaf hún öllu sam-
ferðafólki sínu og víst er, að kynni
mín og kærleikur Huldu hafa gert
mig að ríkari manni. Hulda átti
stóran sess í hjarta okkar allra
systkinanna og var pabba og
mömmu ákaflega kær. Guð blessi
minningu Huldu Friðfinnsdóttur.
Páll Skaftason.
Til að byggja þá Reykjavík, sem
landsmenn eiga nú á nýrri öld, var
víða sótt til fanga. Í Norðurmýrinni
fengu mannanöfn úr Njálu nýtt
hlutverk þar sem götur hverfisins
voru skírðar hetjunöfnum, s.s.
Skarphéðinsgata og Gunnarsbraut.
Byggðir landsins fengu sína full-
trúa í húsunum við þessar götur og
margir Húnvetningar í Reykjavík-
urferð muna hlýjar viðtökur og
glaðværð við kaffiborð í húsinu
Gunnarsbraut 34. Þar hjálpaðist að
meðfædd elskusemi og ættrækni
systranna Huldu og Sigríðar, sem
þar bjuggu ásamt dætrum Sigríðar.
Hulda Friðfinnsdóttir átti rætur
í húnvetnsku dölunum, en æskuár
hennar liðu við Blönduós, þar sem
Friðfinnur hreppstjóri Jónsson
reisti fjöldskyldu sinni hús, sem
rómað var fyrir gestrisni og gesta-
komur eins og hús systranna síðar
við Gunnarsbrautina.
Við Blönduós batt Hulda hlýjan
hug og rifjaði oft upp bjartar
myndir frá staðnum. „Blönduós
minn“ nefndi hún þorpið oft og
hlýjublær kom í rödd hennar.
Þessi mynd af Huldu og Blöndu-
ósi skýrðist betur í huga mér þegar
Hulda varð mér og fjölskyldu minni
samferða norður fyrir 10–12 árum.
Það var vor, leysing í ám og lækj-
um og fögnuður í hugum okkar að
fara norður að finna ættingja og
vini.
Kannske hef ég verið sjö ára eða
svo þegar ég fyrst fór til Reykja-
víkur og kom þá til þessarar elsku-
legu frænku minnar og móttökurn-
ar þar í húsinu fengu mann til að
gleyma umferðinni og húsamergð-
inni, nokkru sem óneitanlega
kveikti ugg í ungri sál, nýkominni
úr kyrrð sveitarinnar.
Gæska, alúð og átthagatryggð
eru orð sem einkennandi voru fyrir
Huldu. Hún sinnti fjölskyldu sinni,
batt tryggð við ættingja sína og átti
stóran þátt í að gefa húsi þeirra í
Norðurmýrinni þessa sterku hlýju,
sem við nutum sem þangað komum.
Ingi Heiðmar Jónsson.
Þá er komið að kveðjustund.
Löngum starfsdegi Huldu Frið-
finnsdóttur er lokið og hún kvaddi
á friðsælan og kyrrlátan hátt eins
og líf hennar allt var. Hún vann
störf sín öll af ósérhlífni og trú-
mennsku. Hulda átti við veikindi að
stríða lengst af en samt var lík-
aminn ótrúlega sterkur og hún
gerði ekki miklar kröfur um verald-
legan auð þótt störfin væru oft erf-
ið. Fíngerð, hvíthærð með fléttuna í
hnút í hnakkanum, geislandi af góð-
vild og glettni, þannig munum við
Huldu föðursystur best. Hún var
yngst þriggja dætra foreldra sinna
og var sex ára þegar þær eignuðust
bróður. Hún minntist þess oft hve
afbrýðisöm hún var þá, þegar þetta
litla kríli fékk að kúra uppí hjá
mömmu en hún ekki. Þarna hefur
hún líklega tekið út skammtinn
sinn af afbrýðisemi, því óeigin-
gjarnari og umhyggjusamari mann-
eskja er vandfundin. Hugur hennar
var hjá okkur hinum og hún vildi
velgengni og velferð okkar sem
mesta.
Hulda hafði gömlu gildin í háveg-
um þar sem aðstoð við þá sem þess
þurftu var meira en sjálfsögð.
Æskuheimilið á Blönduósi var mót-
að af þessum hugsanahætti, þar
sem blandaðist saman sjúkrahús og
gistiheimili og gestir og gangandi
áttu skjól. Fólk úr nágrannasveit-
um átti erindi við lækni, kaupmann
eða yfirvaldið í þéttbýlinu og þá var
iðulega gengið úr rúmum ef fæð-
andi kona eða sjúklingur þurfti
frekar á rúminu að halda. Stundum
hefur það eflaust dregist að fólk
yrði ferðafært, en það var ekki talið
eftir. Hulda stofnaði aldrei eigið
heimili en annaðist aldraða foreldra
og síðan aðra ættingja á meðan
kraftar entust, og sinnti öllum af
ást og kærleika. Þótt hún eignaðist
sjálf aldrei börn átti hún öll börn í
ættinni, hún fylgdist með þeim í
leik og síðar störfum. Hún átti allt-
af mola í lítinn munn og það var
vinsælt að mæla hæð sína við henn-
ar því allir höfðu stækkað mikið
síðan síðast. Hulda var gjafmild og
þannig nutu ungir sem aldnir þess
að prjónavélin gekk lengi og vel og
hún bæði seldi og gaf prjónaskap
langt fram á níræðisaldur. Hún var
einstaklega verklagin, stundaði
smíðar með föður sínum, svo og
málningarvinnu utan dyra sem inn-
an. Handavinna, einkum prjóna-
skapur, ber vitni um natni og vand-
virkni. Eftir að til Reykjavíkur kom
varð gestagangurinn mikill á Gunn-
arsbrautinni og fólk frá „Blönduósi
mínum“, eins og hún sagði alltaf,
sem og aðrir ættingjar og vinir
nutu gestrisni hennar.
Hulda hafði yndi af söng og spil-
aði sér til ánægju á fyrri árum, oft
upp úr „fjárlögunum“ eða þá úr
sálmasöngbókinni. Allt sem lífs-
anda dró átti Huldu að og blóm og
annar gróður var ekki undanskil-
inn. Í minningunni voru alltaf
blómstrandi litrík blóm í öllum
gluggum hjá Huldu. Hún geislaði af
lífsgleði og glettni og það er ekki
langt síðan þau systkinin, hún og
Skafti, eini eftirlifandi úr systkina-
hópnum, gerðu góðlátlegt grín að
ellinni og hvernig hún hefði leikið
þau. Þannig tókst henni með léttu
geðslagi að umbera erfiðleika og
sársauka á langri ævi. Hulda var
mjög þakklát fyrir allt sem gert var
fyrir hana og einhvern veginn var
það alltaf svo að þegar heim var
farið eftir heimsókn til hennar var
maður ríkari sjálfur en áður, þótt
ætlunin hefði verið að gera eitthvað
fyrir hana. Okkur sem kynntumst
Huldu gaf hún dýrmætar minning-
ar sem við munum varðveita í
hjarta okkar. Við viljum ekki síst
fyrir hönd barna okkar þakka
Huldu fyrir alla hennar gæsku.
Hvíl í friði.
Þórunn, Inga og fjölskyldur.
HULDA
FRIÐFINNSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina