Morgunblaðið - 11.07.2002, Page 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2002 39
Elsku tengdapabbi.
Mig langar til að
minnast þín með
nokkrum orðum. Við
burtför þína komu
upp í huga minn margar og góðar
minningar. Þegar ég var ein með
börnin en sonur þinn út á sjó,
komst þú oft í heimsókn og hjálp-
aðir mér með ýmislegt eða bara til
að spjalla. Þá áttum við góðar
stundir. Veiðitúrarnir sem farnir
voru með ykkur og ferðalögin. Það
væri hægt að telja lengi en ég
minnist nú bara á þegar við förum
vestur og vorum í Flókalundi, þú
hafðir svo gaman af þeirri ferð, þú
hafðir aldrei komið á Vesturland,
við fórum í margar skoðunarferðir,
þó að veðrið væri ekki gott. Og öll
harmonikkumótin, en þar naustu
þín vel.
Nú ertu laus frá allri þraut og
pínu og kominn í langt ferðalag.
Ég þakka þér samfylgdina og
börnin mín þakka afa allt, svo er
lítil langafastelpa sem saknar sárt,
nú er enginn afi til að spenna belt-
ið fyrir.
Tengdamóður minni og öllum af-
komendum þínum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
vona að minningin um góðan eig-
inmann, föður, afa og langafa eigi
eftir að fylgja þeim.
Hafðu þökk fyrir allt.
Blessuð sé minning þín.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald.
hinum megin birta er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér
(Sigurður Kristófer Pétursson.)
Þín tengdadóttir
Elín Ólafsdóttir.
Mig langar til að kveðja afa
minn og nafna með fáeinum orð-
um.
Þær eru margar minningarnar
og samverustundirnar sem við átt-
um saman og mikið var spjallað.
Eitt sinn vorum við afi staddir úti
á sjó að skjóta svartfugl og það
var komið að mér að skjóta. Afa
fannst ég bera mig heldur klaufa-
lega að við að miða og tók af mér
byssuna og sagði að ég fengi ekki
að eyða skotunum til einskis, hann
sagði að það þyrfti að nýta alla
hluti hundrað prósent.
Mér er sú minning kær er þú
spilaðir á nikkuna og ég spáði mik-
ið í það hvernig svona vinnulúnir
fingur gætu leikið svo létt um
þessa litlu hnappa og ég var stolt-
astur þegar þú spilaðir fyrir mig
lag sem ég veit ekki hvað heitir en
það var lag sem sjálfur heims-
meistarinn í harmonikkuleik spil-
aði af mikilli snilld en mér fannst
þú spila það betur. Eins var í
miklu uppáhaldi lagið ,,Hann elsk-
aði þilför hann Þórður“ og fékk ég
þá kökk í hálsinn og tár í augun.
Ég ólst upp á Hlíðargötu 13 og
Vinaminni, þar sem afi og amma
bjuggu, var hinum megin við göt-
una. Þegar fiskur var í matinn hjá
mömmu, þá sagði ég við hana að
BJARNI HALLDÓR
BJARNASON
✝ Bjarni HalldórBjarnason var
fæddur á Gerðis-
stekk í Norðfirði 1.
október 1921. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 14. júní og
var útför hans gerð
frá Norðfjarðar-
kirkju 22. júní.
ég væri ekki svangur
en mamma sagði að
þetta væri í matinn og
ég fengi ekki annað.
Þá sagðist ég vera
farinn til afa og ömmu
að borða. Ef einnig
var fiskur í matinn
hjá ömmu borðaði ég
hann til að fá sveskju-
graut og rjóma á eft-
ir. Það fannst mér
toppurinn á tilver-
unni. Afi sagði alltaf
þegar ég kom yfir að
ég væri gikkur að
borða ekki svona góð-
an mat, það væru börn í heiminum
sem nytu ekki sömu forréttinda og
ég að fá góðan mat og þá borðaði
ég.
Sú minning sem ég á um þig, afi
minn, er mér dýrmæt og alltaf
hafðir þú ráð undir rifi hverju. Ég
bý að því enn þann dag í dag og ef
ég á í erfiðleikum með eitthvað, þá
hugsa ég um hvað þú hefðir gert í
stöðunni og þá oftast finn ég lausn.
En nú færð þú að hvílast, afi
minn, og mér finnst sárt að hafa
ekki komist til að ganga með þér
síðasta spölinn. Ég ylja mér við
minninguna sem ég á um þig, þar
sem við sátum saman í stofunni og
vorum að tala um hvað ég þyrfti
að varast þegar ég héldi út í hinn
stóra heim og þú sagðir að það að
gefast upp væri það sama og að
tapa. Ég veit að sá styrkur sem þú
gafst mér hefur komið í veg fyrir
að ég gæfist upp þar sem ég er
núna og kæmi heim og það er mér
dýrmætara en allir veraldlegir
hlutir. Þegar ég minnist þín, afi
minn, vil ég biðja guð um að þú fá-
ir að hvílast í friði og sálmur núm-
er 121 í Biblíunni er mín kveðja.
Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan
kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna,
vörður þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður Ísraels.
Drottinn er vörður þinn, Drottinn skýlir
þér, hann er þér til hægri handar.
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna þér
mein, né heldur tunglið um nætur.
Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu,
hann mun vernda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína og
inngöngu héðan í frá og að eilífu.
Bjarni Halldór Alfreðsson,
Jonzac í Frakklandi.
Þau eru orðin 40 ár-
in síðan við Ásdís Jóns-
dóttir hittumst fyrst.
Jóhann bróðir kom
með tilvonandi konu
sína í heimsókn til okk-
ar í Borgarholt og ég
sá strax að hún var indæl stúlka.
Saman hafa þau gengið síðan. Sam-
gangur fjölskyldna okkar var mikill
á þessum árum, börnin á svipuðum
aldri og við hittumst oft annaðhvort
heima hjá okkur í Borgarholti eða
hjá Ásdísi og Jóhanni, fyrst í Ás-
garði og síðan í Sólheimunum.
Seinna lá leið þeirra í Grafarvoginn
og þangað voru þau sótt heim. Eftir
að foreldrar okkar Jóhanns féllu frá
varð samgangurinn minni en alltaf
þó einhver.
Ásdís var góð húsmóðir og mjög
myndarleg í höndunum og eftir hana
liggja margir fallegir hlutir. Snyrti-
mennska einkennir heimili þeirra
ÁSDÍS
JÓNSDÓTTIR
✝ Ásdís Jónsdóttirfæddist í Hafnar-
firði 3. febrúar 1938.
Hún lést á heimili
sínu 24. júní síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Grafarvogskirkju 2.
júlí.
hjóna, jafnt innan dyra
sem utan, og ræktar-
legur garðurinn við hús
þeirra í Grafarvogi
naut áhuga og þekk-
ingar Ásdísar á
plöntum og gróðri.
Það var mikið áfall
fyrir fjölskylduna þeg-
ar Ásdís greindist með
illvígan sjúkdóm fyrir
nokkrum árum. Hún
og aðrir henni nákomn-
ir lögðust á eitt að berj-
ast á móti og baráttan
var hetjuleg. Jóhann
stóð sem klettur við
hlið hennar í veikindunum og studdi
hana og annaðist af mikilli alúð. Þeg-
ar kallið kom var Ásdís heima, um-
vafin ást og umhyggju fjölskyldu
sinnar. Ég hefði gjarnan viljað verja
meiri tíma með Ásdísi í vetur en
vegna veikinda minna fóru okkar
samskipti aðallega fram í gegn um
síma. En mér er mikils virði síðasta
heimsókn mín til Ásdísar og sú
stund sem við áttum þar saman.
Ég og fjölskylda mín vottum Jó-
hanni, Þórarni, Margréti, Ágústi og
fjölskyldum samúð okkar.
Blessuð sé minning Ásdísar Jóns-
dóttur.
Ragnhildur Rósa Þórarinsdóttir.
%&
  
   
 
 
  

5

(
;  
C$
DB
-. 
      !   

 

  
3  

  # $  !
"1

-#   
    "

""# 
5 "
5"# 
5 5  ,

 . "# 
 .
9'5"# 2) 9 2)
 "
5"#  %
 '
"
   
  
 

 




, 2(
3 /4-5(


 
6$!#"!#7 
3 8$! 
#



 $

 
 

  !
%&
 

 
'

   '    
 
 (
 )*&
 #
 ( 

+, ( 

 

0# # !
  &
%&
 
  
,:@2::
,
(
;  
  *  
4#*
-%
*EF
 



 
  
 4
 


 

  !
"1

-# 
  
  9G9 $"# '




 

 
  
9

,:@2:

!$
EB
  
       !  



  
 "

     

 

  # $ 
,
*
"
&#  
  !%".&  "# 
 .
 "  $ "
5< '5<  C"
 

9#5<  4!%"# 
  $$% $$$%'
-
 &  
 

& 







6'9
,944  1


*"" 88
# 
.


 /
  

.!!
0  
 
(
) 

(    

/
 !"  
' " $" #)

! * 

! :"  
3$
; :"  
!#  "#*#" $"
      ; ";1 " ; "; ";1 "
      $!; "; "; ";1 "&


  
   
 

  
 
49

96;: 
 95(
*   
<  
 $
E/
-. 
   ' (    
 0
 

 5 
6

#
  

 
3  

  # $ 
.
"# 

)4!"#  9 $ * 

4!% 4!"#  
4!%4  
5  $!%4!"# 
; %4!"# 
$$%'
7

1
  
:

@


 

) !-. 
          



  
 " 
       8
"1

-#   
      5".2+"# '