Morgunblaðið - 25.07.2002, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 FIMMTUDAGUR 25. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
verki hvað hún unni ykkur heitt og
hvað velgengni ykkar skipti hana
miklu máli.
Megi góður guð varðveita elsku
Hrafnhildi og styrkja ykkur á erfið-
um stundum. Bestu kveðjur frá Jens,
Þór og Ásbirni. Ykkar
Margrét Svavarsdóttir.
Hrafnhildur mágkona mín er látin.
Eftir að mér barst sú harmafregn
fór hugurinn að reika um kynni okkar
og samskipti á liðnum árum. Hrafn-
hildur var um margt einstök og vel
gerð. Hún var afburða vel greind og
samviskusemi og dugnaður voru
áberandi þættir í fari hennar. Eitt var
það þó sem einkenndi hana öðru
fremur, hún hafði afskaplega hlýjan
og vel gerðan faðm, þar sem allt og
allir gátu rúmast. Fjölskylda hennar
og vinir fengu þar öruggt skjól og
voru umvafðir því öryggi og þeirri
hlýju sem hún virtist alltaf eiga nóg
af. Aldrei hnjóðaði Hrafnhildur í ann-
að fólk, hún talaði vel um alla, þó var
alveg ljóst að þeir sem ekki bjuggu yf-
ir heiðarleika og drenglyndi gátu ekki
orðið hennar vinir. Hún setti skýrar
línur milli drengskaparmannsins og
þess síngjarna, sem setur sjálfan sig
alltaf í fyrsta sæti og fer sínu fram
hvernig sem það kann að koma við
annað fólk.
Fjölskylda mín á eftir að sakna
Hrafnhildar og verður ætíð minnug
vináttu hennar og frændrækni.
Elsku Toni minn, þú og fjölskyldan
öll hafið misst mikið, en þið eigið eftir
ljúfar minningar, dýrmætt veganesti
sem Hrafnhildur eftirlét ykkur, börn-
um ykkar og barnabörnum til styrkt-
ar og leiðsagnar í lífinu.
Þessi mikli missir verður aldrei
bættur, en minningin mun styrkja
ykkur.
Við Ingadís og fjölskylda okkar er-
um með ykkur á sorgarstundu, þess
fullviss að góður Guð muni umvefja
ykkur örmum sínum og styðja ykkur
á erfiðum tíma.
Halldór Svavarsson.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sér lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Hún lagðist til hvíldar að kvöldi og
var frísk að best var vitað. Hún vakn-
aði ekki að morgni og hafði kvatt
þennan heim. Þetta var óvænt og
ótímabært. Missir mágkonu og vinar
varð mér reiðarslag. Það er erfitt að
sætta sig við að hún sé farin. Sorgin
læðist að og tekur sér bólfestu í hug
og sinni. Minningarnar streyma fram.
Hrafnhildar verður helst minnst
fyrir hve einlæg hún var, hjartahlý og
hve mikla umhyggju hún bar fyrir
fjölskyldunni. Sú umhyggja kom
fram á ýmsa vegu. Hún átti oft frum-
kvæði að fjölskyldu- og vinafundum,
að því að fólkið hittist, væri saman og
nyti þeirra samvista. Hún var mikil
dugnaðarkona og virtist með ótrúleg-
um hætti hafa takmarkalaust þrek og
ómældan tíma til að sinna sínu fólki.
Hún hafði sterkan vilja, sem í raun
var það sem knúði hana áfram. Hún
var skarpgreind og glaðlynd. Við, sem
vorum venslafólk hennar nutum þess
hve hún var trygglynd og hve gott var
að treysta á það. Hrafnhildur og Toni
voru ekki einungis mágkona og bróðir
heldur einnig sannir vinir sem við
heimsóttum oft á tíðum og buðum
heim og vorum í samvistum við. Sam-
an fórum við út að borða og í leikhús.
Umræðuefnin voru ávallt jákvæð og
skemmtileg og stutt í grínið. Það er
ómetanlegt að vera jákvæður og geta
séð það fyndna í tilverunni. Þessar
samverustundir eru nú orðnar perlur
í sjóði minninganna og við hjónin er-
um þakklát fyrir mjög skemmtilegar
samverustundir með þeim báðum.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Toni, Inga Rós, Ása Björk,
Bragi Þór, Hjörtur, Antoníus Smári,
Saga Ýrr, Hrafnhildur María, Inga,
Sigurður og fjölskylda. Guð veri með
ykkur, varðveiti og styrki í sorginni,
sem virðist óbærileg. Við deilum
henni með ykkur. Hugurinn er hjá
ykkur.
Valur og fjölskylda.
Elsku Hrabbý frænka. Mér þykir
voðalega sárt að sjá á eftir þér til
englanna en ég veit að þú ert í góðum
höndum og að þér líður vel. Ein af
mínum fyrstu minningum um þig er
þegar ég og pabbi minn fórum í heim-
sókn til þín og Tony til Frankfurt.
Þeirri ferð mun ég aldrei gleyma. Ein
af mínum síðustu minningum um þig
er þegar ég fór í fimmtugsafmælið
þitt og fékk að syngja fyrir þig eitt af
mínum uppáhaldslögum. Ég var svo
stressuð að ég hélt að ég myndi líða út
af en þegar ég byrjaði að syngja varð
ég aftur róleg. Mér fannst vænt um
þegar þú komst og þakkaðir mér fyrir
með kossum og knúsi. Elsku Hrabbý,
ég á eftir að sakna þín mikið og mun
aldrei gleyma þér. Guð blessi þig.
Þín litla frænka,
Anna Katrín.
Það voru þungbærar fréttir sem
bárust okkur er við fengum að heyra
um andlát Hrafnhildar, kærrar syst-
urdóttur og frænku.
Það er sárt að horfa á eftir Hrafn-
hildi hverfa svo skyndilega á braut og
víst, að erfitt er að skilja tilganginn.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir.)
Við minnumst dýrmætra samveru-
stunda. Stunda sem við áttum saman
vestur í Dölum og einkenndust af svo
mikilli gleði og kátínu. Við getum
ennþá heyrt í hugum okkar björtu
röddina hennar Hrabbýjar, þegar
hún tók lagið í Brautarholti með elstu
systrunum. Þá var gleðin við völd.
Sérstaklega ber hátt í minningunni
hjá okkur Gunnari, er við nutum ein-
stakrar gestrisni hennar og fjölskyld-
unnar á ferð okkar með foreldrum
hennar um Þýskaland. Já, þær eru
margar minningarnar sem munu
varða veginn fram á við fyrir þá sem
eftir sitja.
Að leiðarlokum þökkum við Hrafn-
hildi fyrir einstaklega góð og ljúf
kynni á liðnum árum.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú,
þó ævin sem elding þjóti,
Guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Við vottum allri fjölskyldunni
dýpstu samúð okkar. Megi algóður
Guð veita ykkur styrk. Guð blessi
minningu Hrafnhildar Sigurðardótt-
ur.
Steinunn, Gunnar og börn.
Hvar á að byrja? Minningarnar
hrannast upp – það er erfitt að hugsa
til þess að kona aðeins 50 ára gömul
skuli vera tekin frá okkur. Ég var að
verða níu ára, þegar Hrafnhildur
systurdóttir mín, sem hér er minnst,
fæddist. Síðan höfum við verið mikið
saman og sögðum raunar oft hvor við
aðra að við værum eins og systur.
Hún leyfði mér alltaf að vera með á
hinum stóru stundum í lífi sínu og
fjölskyldu sinnar.
Hrafnhildur var fjögurra ára þegar
Guðríður Steinunn systir hennar
fæddist og þá var hún stolt og glöð að
sýna mér litlu systur. Árið 1959 flyst
fjölskyldan til Edinborgar, þar sem
Guðbrandur fæddist, og síðar til
London, þar sem Einar kom í heim-
inn. Á báðum þessum stöðum dvaldi
ég langtímum saman hjá fjölskyld-
unni og varð því vitni að gleði Hrafn-
hildar, þegar bræður hennar bættust
í hópinn. Árið 1964 flyst fjölskyldan til
Hamborgar og síðan heim til Íslands í
apríl 1967. Þá er Hrafnhildur 15 ára
og byrjar um haustið í Verzlunar-
skóla Íslands, þar sem hún lauk stúd-
entsprófi vorið 1973. Hún var mikil
námsmanneskja, ákveðin í að stunda
námið vel og sýndi það sig við út-
skriftina, en þá hlaut hún mörg verð-
laun fyrir góðan árangur. Eftir stúd-
entspróf vann hún hjá
Ferðaskrifstofunni Sunnu og síðar
hjá Samvinnuferðum.
Svo kom að því að Hrafnhildur
kynntist mannsefninu sínu, honum
Antoníusi, sem í okkar fjölskyldu er
alltaf kallaður Tony. Þar mættust
tveir einstaklingar, sem gengið hafa
lífsveginn saman frá árinu 1977. Þau
byrjuðu sinn búskap í lítilli íbúð í
Breiðholti og þar eignuðust þau Ingu
Rós. Síðan fluttu þau í Goðheimana
og þar fæddist Ása Björk. Um þetta
leyti ákváðu þau að flytjast búferlum
til Kuwait, þar sem Tony hafði boðist
góð staða hjá Kuwait Airways.
Frænka mín var alltaf mjög áræðin
kona og gilti það um allt sem hún tók
sér fyrir hendur. Hún tók því eins og
sjálfsögðum hlut að flytjast í þetta
fjarlæga land með manni sínum og
dætrum. Eftir um fimm ára dvöl í
Kuwait fluttu þau aftur heim til Ís-
lands árið 1984 og bjuggu þá hér í
Reykjavík í nokkur ár. Þá fæddist
þeim sonurinn Bragi Þór. Árið 1987
er enn flutt til útlanda og í þetta sinn
til Þýskalands með börnin þrjú, þar
sem Tony starfaði um fimm ára skeið
hjá flugfélaginu Lufthansa. Heimili
þeirra stóð í nágrenni Frankfurt og
varð ég þess aðnjótandi að sækja þau
heim og dvelja á heimili þeirra, þar
sem þau vildu allt fyrir mig gera.
Árið 1992 flytjast þau heim til Ís-
lands og nú lætur Hrafnhildur gaml-
an draum rætast og setur upp versl-
unina „Hjá Hrafnhildi“. Þar naut
frænka mín sín vel, veitti góða þjón-
ustu og hafði gott fólk sér til aðstoðar,
þar á meðal móður sína, sem hún mat
mjög mikils.
Á þessum árum verður Hrafnhild-
ur amma, þegar Inga Rós og Hjörtur
eignast soninn Antoníus Smára. Síð-
an fæðist þeim Saga Ýrr og nú í apríl
dóttir, sem hlaut nafnið Hrafnhildur
María strax við fæðingu. Þessi nafn-
gift var svo staðfest við hátíðlega
skírnarathöfn á heimili Hrafnhildar
þremur dögum fyrir andlát hennar og
að sjálfsögðu var það Hrafnhildur
eldri sem hélt nöfnu sinni undir skírn.
Ég vil segja það um hana frænku
mína að hún var góð kona. Hún mátti
ekkert aumt sjá og vildi öllum vel og
fór ég ekki varhluta af þessum góðu
eiginleikum hennar. Að leiðarlokum
þakka ég henni fyrir alla umhyggj-
una, sem hún hefur sýnt mér gegnum
árin. Alltaf hafði hún tíma til þess að
taka upp símann og hringja til að vita
hvernig ég hefði það og ótalin voru
þau skipti þegar hún gaf sér tíma til
að heimsækja mig, þó að hún væri
með fjölskyldu, heimili og rekstur til
að annast. Hjá henni var samheldni
fjölskyldunnar ofarlega á baugi og
voru hún og Tony afar dugleg við að
kalla ættingja og vini saman, hvenær
sem tilefni gafst til. Í febrúar á þessu
ári hélt hún ættingjum, vinum og
samstarfsfólki veglega veislu í tilefni
af fimmtugsafmæli sínu.
Kæra fjölskylda, Tony, Inga Rós,
Ása Björk, Bragi Þór, barnabörn og
tengdasonur. Ég votta ykkur dýpstu
samúð og bið góðan Guð að veita ykk-
ur styrk á þessum erfiðu tímamótum.
Innilegar samúðarkveðjur sendi ég
einnig elskulegri systur minni, Ingu,
manni hennar, Sigurði, og börnum
þeirra þremur sem eftir lifa.
Blessuð sé minning Hrafnhildar
Sigurðardóttur.
Brynhildur Erna.
Það kom sem reiðarslag þegar
bróðir minn Sigurður hringdi mánu-
daginn 15. júlí og tilkynnti mér að
eldri dóttir hans og Ingu mágkonu
minnar, Hrafnhildur, hefði látist í
svefni þá um nóttina.
Kona í blóma lífsins hrifin á brott
svo snögglega frá eiginmanni, þrem-
ur börnum, barnabörnum, systkinum,
foreldrum og okkur öllum sem þótti
svo undur vænt um hana.
Í febrúar á þessu ári hélt hún upp á
50 ára afmælið sitt. Sú veisla var og
verður okkur ógleymanleg og þar
naut Hrafnhildur sín vel sem
glæsilegur gestgjafi umkringd ætt-
ingjum og vinum. Boðskortið í afmæl-
ið var sérstakt því þar rakti hún lífs-
feril sinn og sást greinilega hvað líf
hennar hafði verið viðburðaríkt og
hún dvalið víða um heim með fjöl-
skyldu sinni. Hvern gat órað fyrir að
tæpu hálfu ári síðar yrði hún horfin
frá okkur?
Ég var sjö ára þegar Hrafnhildur
fæddist. Hún var elsta barnabarn
móður minnar, Ásu Guðbrandsdóttur
(d. 1972). Það var mikil tilhlökkun að
fá nýja frænku í fjölskylduna og ég
veit að hún var móður minni mjög
kær.
Ég á góðar minningar frá þeim
tíma er ég var barnfóstra á heimili
Ingu og Sigurðar bróður míns í Skot-
landi árið 1961, en þá vann hann þar
hjá sjávarútflutningsdeild Sambands-
ins. Ég passaði Guðbrand bróður
Hrafnhildar, sem þá var yngstur
systkinanna, aðeins nokkurra mán-
aða gamall, og dvaldi ég hjá þeim um
hálfs árs skeið, kynntist fjölskyldunni
vel og sá hvað Hrafnhildur var góð og
umhyggjusöm stóra systir.
Ég hitti Hrafnhildi frænku mína
hressa að vanda aðeins nokkrum dög-
um áður en hún lést. Hún var þá að
undirbúa skírnarveislu yngsta barna-
barns síns sem fékk það fallega nafn
Hrafnhildur María. Ég gleymi ekki
faðmlaginu sem ég fékk og hamingju-
óskirnar þegar ég sagði henni að nú
ætti ég von á öðru barnabarni. Ásu
Valgerði dóttur minni er minnisstætt
að þegar þær frænkur ræddu um
barneignir og fjölskyldulíf lagði
Hrabbý áherslu á að börnin væru það
dýrmætasta sem við ættum og aug-
ljóst var hvað móðurhlutverkið var
stórt í hennar huga. Þannig viljum við
minnast hennar og þannig stendur
hún okkur ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum.
Já, hún Hrafnhildur kunni svo
sannarlega að samgleðjast öðrum.
Brosið, hlýjan, hugulsemin og glað-
værðin voru hennar sérkenni, að
ógleymdum dugnaðinum og fram-
taksseminni. Ber verslun hennar og
fjölskyldunnar Hjá Hrafnhildi við
Engjateig þess glöggt merki. Það
sem var svo dásamlegt við Hrabbý
var að hún framkvæmdi hlutina og lét
drauma sína rætast, eitthvað sem
hægt er að draga lærdóm af og taka
sér til fyrirmyndar.
Elsku Hrafnhildur, við viljum
þakka þér fyrir að hafa verið okkur
svo hlý og góð frænka og kveðjum
með eftirfarandi ljóði.
,,Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
,,Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
,, Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
,, Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Okkar innilegustu samúðarkveðjur
sendum við Tony, Braga Þór, Ásu
Björk, Ingu Rós, Hirti og barnabörn-
unum þremur, systkinum Hrafnhild-
ar; Guðríði Steinunni, Guðbrandi,
Einari, fjölskyldum þeirra og elsku
Ingu og Sigurði bróður.
Guð veri með ykkur og styrki í
sorginni.
Margrét Hjálmarsdóttir,
Ása Valgerður Sigurðardóttir.
Þungt er að skilja.
Skapadægur
skáru bönd,
benjar vöktu.
Bliknar rós
við reiðarslag.
Þraut sár
þeim er syrgja.
Hug hefjum
hæða til.
Yljar
sólarsýn.
Ódáins
akurlönd
rósar
rót hlúir.
Mikla stund
mikillar sorgar.
Moldar til
mold hnígur.
Mesta stund
mestrar gleði
ljóshaf
ljós heimtir.
Hryggðin
hjartað sker.
Huggun
hug friðar.
Kærleikur
kristins manns
gleymir
gröf og dauða.
(Jör. Gestsson frá Hellu )
Við fjölskyldan í Fornhaga og
Bollagörðum biðjum Guð að blessa
minningu Hrafnhildar Sigurðardótt-
ur og styrkja ástvini hennar í mikilli
sorg.
Guðrún og Guðlaugur.
Elsku besta vinkona, hvernig er
þetta hægt? Hún, þessi yndislega,
glaðlynda kona í blóma lífsins með
þessa ómældu orku til að takast á við
hvað eina sem henni kom til hugar.
Við hittumst fyrst þegar við vorum
að hefja okkar fyrsta skóladag í
Versló haustið 1967. Við lentum í
sama bekk og strax fyrsta veturinn
hófst með okkur vinátta sem varð
sterkari og meiri með hverju árinu
sem leið.
Á þessum tíma var Hrabbý nýflutt
til landsins ásamt foreldrum sínum og
hafði hún ekki verið í skóla hér á landi
frá því hún var sjö ára, hafði ekki lært
íslenska málfræði þó svo að hún talaði
íslenskuna svo til lýtalaust (smá þýsk-
ur hreimur sem okkur fannst mjög
skemmtilegur), ekki dönsku, sögu og
fleiri af þeim greinum sem við höfðum
ákveðinn grunn í en samt var hún
með þeim hæstu þegar við útskrifuð-
umst sem stúdentar.
Þegar hún vann hjá bókabúð
Norðra í Hafnarstræti, 16 ára gömul,
man ég að þegar hún fékk fregnir um
að skemmtiferðaskip væru væntanleg
mætti hún í búðina kl. 6 á morgnana
til að opna og hafa allt tilbúið og þetta
gerði hún óumbeðin.
Þegar hún vann hjá Ferðaskrif-
stofunni Sunnu vildi svo skemmtilega
til að við unnum saman eitt sumar
sem fararstjórar á Costa del Sol og
var það mjög skemmtileg reynsla og
margt skemmtilegt sem við upplifð-
um. Við höfðum bíl til umráða sem var
nefndur Malli máttlausi. Hann fékk
þetta skemmtilega nafn því að í hvert
sinn sem við þurftum að nota hann
varð að hlaupa með hann til að koma
honum í gang, við hlógum oft að
þessu. Hrabbý og Tony fluttu til Kúv-
eit ásamt tveimur eldri börnunum
sínum, þeim Ingu Rós og Ásu Björk.
Ekki óx Hrabbý þetta í augum heldur
leit hún á það sem lífsreynslu og ekki
fannst henni heldur mikið mál þegar
hún og Tony fluttu til Þýskalands en
þá voru börnin orðin þrjú.
Ég og fjölskylda mín vorum svo
heppin að fá tækifæri til að heim-
sækja þau bæði í Kúveit og Frankfurt
og voru það ógleymanlegar ferðir.
Minningarnar frá Kúveit eru mér þó
sérstaklega minnisstæðar. Í þessu
framandi landi er ekki auðvelt að vera
útlendingur. Hrabbý hafði það alltaf
að leiðarljósi að virða siði þeirrar
þjóðar sem hún dvaldist hjá. Á þeim
tíma sem við vorum stóð yfir hinn
heilagi mánuður múslima – Ramadan.
Á daginn mátti enginn neyta matar
eða drykkjar, hitinn var orðinn tæp-
lega 50 gráður og við vorum að keyra
með börnin og voru þau að farast úr
þorsta. Ekki dó Hrabbý ráðalaus
frekar en fyrri daginn, hún lét börnin
leggjast á gólfið í bílnum og þar gátu
þau drukkið nægju sína án þess að
nokkur yrði var við. Það er líka gam-
an að hugsa til þess þegar hún fór
með mér í kvenfataverslanir í Frank-
furt því hún var svo snögg að sjá hvað
passaði fyrir mig og hafði gaman af.
HRAFNHILDUR
SIGURÐARDÓTTIR