Morgunblaðið - 16.10.2002, Síða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 16. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Páll Kjartanssonfæddist í Hauka-
tungu í Kolbeins-
staðahreppi 12. maí
1938. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 7. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Kjartan Ólafsson,
bóndi í Haukatungu,
f. 3. ágúst 1907 á
Jörfa í Kolbeins-
staðahreppi, d. 31.
janúar 1991 á Akra-
nesi, og Ásta Guðrún
Pálsdóttir, húsfreyja, f. 28. nóv-
ember 1910 í Haukatungu í Kol-
Lækjarkoti í Þverárhlíðar-
hreppi, d. 30. maí 1976 á Akra-
nesi, og Soffía Ingveldur Ei-
ríksdóttir húsfreyja, f. 12.
nóvember 1920 í Reykjavík.
Börn Páls og Ragnheiðar eru:
1) Einar Oddur, f. 7. janúar
1962, kvæntur Ragnheiði Guð-
mundsdóttur, f. 31. maí 1964.
Börn þeirra eru a) Arnór Orri,
f. 1987, og b) Birna Karen, f.
1990. 2) drengur, f. andvana í
nóvember 1965. 3) Ásta Guðrún,
f. 29. nóvember 1968, í sambúð
með Halldóri Kristmundssyni, f.
21. ágúst 1968, barn hennar
með Kristjáni Jónssyni er Ólaf-
ur Páll Kristjánsson, f. 1996. 4)
Ólafur Páll, f. 24. ágúst 1971, d.
af slysförum 20. apríl 1991.
Páll var bóndi í Haukatungu
syðri 2 1964–1976 og síðar bif-
reiðastjóri í Borgarnesi.
Útför Páls fór fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
beinsstaðahreppi, d.
3. september 1962 í
Reykjavík. Bræður
Páls eru Ólafur
Kjartansson, f. 1.
mars 1944, d. af slys-
förum 6. júní 1966,
og Jóhann Kjartans-
son, f. 3. janúar
1948.
Eiginkona Páls er
Ragnheiður Odds-
dóttir húsfreyja í
Borgarnesi, f. 31.
október 1943. For-
eldrar hennar voru
Oddur Magnússon
trésmiður og járnsmiður í
Borgarnesi, f. 14. ágúst 1900 í
Elsku besti pabbi minn. Nú er
kveðjustundin komin, heldur fljótt,
en svona var víst komið fyrir þér og
því verð ég að kyngja.
Við áttum alveg ógleymanlegar
stundir saman. Guð hvað við gátum
hlegið mikið og skemmt okkur vel
yfir öllu og ég tala nú ekki um ef
mamma átti í hlut, hvað við gátum
fíflast í henni og alltaf hafði hún nú
gaman af þessu öllu saman.
Áhugamál þitt voru kindur og
hvað þú þekktir þær, menn áttu
stundum ekki orð yfir það, þó mér
hafi þótt þær næstum allar eins, en
þú sagðir mér að það væri nú alveg
fráleitt að þær væru allar eins. Mér
fannst gaman að fara með þér í
réttir og okkar síðasta verk var að
gá hvort allar hefðu komið úr leit-
inni núna í september, þú alveg fár-
veikur. Svo þegar við tvö ókum upp
að rétt til að líta yfir hópinn áður en
Daddi og Óli fóru með þær vestur,
sú stund líður aldrei úr huga mín-
um.
Þú varst sá hressasti og kátasti
sem ég hef þekkt, og þú hafðir svo
gaman af því að herma eftir mönn-
um, þú gast gengið frá mér þegar
þú byrjaðir.
Börnin okkar, Einars og mín,
höfðu mikið dálæti á þér, þú varst
svo mikill vinur þeirra, þolinmæði
þín náði engri átt, þó að allt væri
vitlaust, alltaf sagðirðu að þetta
væri í lagi, þetta væru nú bara
börn.
Ég vil þakka þér, pabbi minn,
fyrir allt sem þú gerðir fyrir hann
Óla minn, þú varst alveg einstakur
við hann og á hann erfitt með að
skilja þetta allt saman, hann skildi
ekki af hverju þú lægir alltaf upp í
rúmi svona veikur því það var svo
nýtt fyrir honum því alltaf varst þú
sá sem nenntir að leika við hann í
bílaleik. Við vorum öll hjá þér þegar
yfir lauk og sú minning líður aldrei
úr mínum huga.
Jæja, pabbi, nú verð ég að kveðja,
þú varst eins og sönn hetja í þínum
veikindum, þú kvartaðir aldrei og
alltaf svo hress, ef maður spurði
hvernig þér liði þá kom alltaf: Það
er í lagi með mig, þó innst inni vissi
ég betur en það var stór léttir að sjá
að þú barst þig vel. En svona fór
þetta og ég bið Guð um að láta þér
líða sem allra best.
Nú eruð þið Óli bróðir saman
komnir og nú held að sú elska hafi
verið ánægður að fá pabba til sín.
Farið saman í Guðs friði, hafðu
þökk fyrir okkar 33 ár saman og
leiddu mína hönd um ókomin ár hjá
mér. Þú varst minn besti vinur og
mín stærsta stoð, þú vildir öllum vel
og alltaf fús til að hjálpa öðrum.
Ég vil þakka Friðbirni lækni á
Krabbameinsdeild Landspítalans
fyrir alveg frábæra aðstoð í umönn-
un pabba míns og mömmu minnar.
Jóhanna frænka, fá orð fá lýst
hvað ég get þakkað þér fyrir allt og
allt, þú ert gull af manni, hafðu
þökk fyrir allt.
Mamma mín, þú varst sönn hetja
í þessu öllu saman, þú sást um alla
hans hjúkrun af þínum besta mætti
og gerðir pabba það kleift að vera
heima til síðasta dags. Megi allir
heimsins englar vaka og vernda þig
í þinni erfiðu sorg. Ég veit að þú
hefur orðið fyrir þungu höggi, en
við skulum hjálpa þér yfir þessi
grýttu fjöll, þú ert hetja í mínum
augum.
Blessuð sé minning pabba míns,
farinn er maður með gullhjarta, ég
sakna þín meir en orð fá lýst.
Bless, elsku pabbi.
Þín pabbastelpa,
Ásta Guðrún.
Nú er höggvið stórt skarð í litla
fjölskyldu sem ekki er hægt að fylla
upp með neinu, því að hann pabbi er
látinn.
Pabbi var bóndasonur og síðar
bóndi sjálfur og þrátt fyrir að flytja
á mölina var hann alltaf bóndi í sér,
því kindur átti hann alla tíð, sem
voru hans aðaláhugamál ásamt
barnabörnum sínum sem gáfu hon-
um og þeim mikla gleði og lífsfyll-
ingu. Í mínum augum var pabbi
hetja, kom til dyranna eins og hann
var klæddur og var ófeiminn við
það, laus við alla tilgerð, hann var
reyndar launstríðinn og gat gert
grín jafnt að sjálfum sér og öðrum
og oft nokkuð svartur húmor.
Hjálpsemi og greiðvikni hans var
mikil. Á þeim rúmu 64 árum sem
pabbi fékk að lifa skeði margt bæði
gleði, sorg, sigrar og töp. Það var
lærdómsríkt að hafa fengið að lifa
með honum og sjá hvernig hann
umgengst gleði, sorg, sigra og töp
með jafnaðargeði og léttri lund.
Heilsuleysi var stór þáttur í lífi
pabba nú síðustu árin, en hann
kvartaði aldrei þó að heilsuleysið
tæki alltaf meiri og meiri toll af
honum. Nú í vor greindist hann með
ólæknandi krabbamein ofan á allt
annað og tók hann því eins og öðru
með jafnaðargeði og staðráðinn í að
berjast til síðasta dags og síðustu
sekúndu sem hann heldur betur
gerði með mikilli reisn.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt og
allt, elsku pabbi.
Einar O. Pálsson.
Elsku afi minn. Þú varst besti afi
í heimi og ég sakna þín mikið. Ég á
nú svolítið erfitt með að skilja af
hverju þú sért farinn upp í himna-
ríki en ég veit að þú varst mikið
veikur.
Okkur þótti nú gaman að leika
okkur uppi í rúmi hjá þér og ömmu
í bílaleik, oft kom ég með fulla tösku
af bílum með mér þegar ég kom í
heimsókn til ykkar ömmu. Við gát-
um legið tímunum saman og svo var
svo gott að fá að sofa á milli ykkar.
Traktorinn var mikið áhugamál
hjá mér og þér fannst ekkert
skemmtilegra en að leyfa mér að
stýra með þér þegar við tókum rúnt
á honum hvort sem það var upp í
kofa eða á planinu á Skúlagötunni.
Mikið fannst mér gaman þegar
þið komuð í heimsókn til mín í
Ólafsvík og mér fannst að þið ættuð
að flytja þangað því þá gæti ég alla
daga verið með ykkur.
Allar okkar stundir mun mamma
hjálpa mér að varðveita hjá mér. Ég
fékk að vera hjá þér þegar yfir lauk
og mér fannst erfitt að skilja að þú
værir dáinn en samt í rúminu en
það mun ég skilja þegar ég verð
stór.
PÁLL
KJARTANSSON
✝ SveinbjörnBjarnason fædd-
ist á Neðri-Hóli í
Staðarsveit og átti
þar heima til 19 ára
aldurs. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 7. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Þórunn
Jóhannesdóttir, f.
22.9. 1899, og Bjarni
J. Bogason, f. 10.7.
1881. Bræður Svein-
björns eru Bogi,
fyrrv. lögregluvarð-
stjóri, f. 1919, og Páll
Steinar, trésmiður, f. 1932.
Sveinbjörn kvæntist árið 1946
Áslaugu Sigurðardóttur húsmóð-
ur, f. 30. ágúst 1926, d. 23. desem-
ber 1997. Dóttir þeirra er Þórunn
Hulda Sveinbjörnsdóttir, f. 28. des.
skólastjóra, f. 24.11. 1947, maki
Jón Konráð Guðbergsson, ráð-
gjafi, f. 14.9. 1940. Móðir Sigur-
borgar er Svanfríður Benedikts-
dóttir, f. 6.12. 1925. Börn Sigur-
borgar og Jóns Konráðs eru: 1)
Rafn Magnús, f. 24.4. 1966, kvænt-
ur Friðdóru Magnúsdóttur og eru
dætur þeirra Erna María og
Emelía. 2) Guðberg Konráð, f.
21.8. 1969, kvæntur Þórunni Birg-
isdóttur og eru synir þeirra Jón
Konráð og Birgir Ísar. 3) Svanur
Rúnar, f. 25.7. 1971, kvæntur Guð-
nýju Júlíu Gústafsdóttur og eru
synir þeirra Úlfar Konráð og
Sindri Rafn. 4) Sveinbjörn Bjarki,
f. 1.4. 1977.
Sveinbjörn ólst upp á Neðri-Hól
og stundaði fljótt sjómennsku og
var m.a. á Kveldúlfstogurum.
Hann starfaði í heiðurslögreglu
vegna lýðveldishátíðarinnar 1944
og hóf síðan störf hjá lögreglunni í
Reykjavík 1946 og starfaði þar til
1993 er hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir.
Útför Sveinbjörns hefur farið
fram.
1945, fyrsti varafor-
maður Eflingar –
stéttarfélags, gift Þór-
halli Runólfssyni, f.
23. maí 1944, íþrótta-
kennara í Álftamýrar-
skóla. Börn þeirra
eru: 1) Áslaug Val-
gerður, f. 8. feb. 1964,
gift Guðmundi Þ. Júl-
íussyni og eiga þau
tvo syni, Björn Þór og
Valþór Bjarka. 2)
Runólfur, f. 5. júlí
1968, kvæntur Gerðu
Theodóru og eiga þau
tvö börn, Júlíu og Þór-
hall. 3) Sveinbjörn, f. 11. maí 1974,
var í sambúð með Guðlaugu K.
Jónsdóttur og eiga þau soninn
Andra Snæ.
Sveinbjörn eignaðist dóttur ut-
an hjónabands, Sigurborgu leik-
Þegar ævigöngu manns lýkur þá
er það ekki ólíkt því að lesa sögu og
við lestur síðustu blaðsíðunnar
lokast bókin. Ævi okkar er eins og
bók og í þá bók skrifum við daglega
hluta af sögu okkar með því lífi sem
við lifum þann daginn. Ævibók
Sveinbjörns föður míns er litrík og
oft full af gleði og mikilli ferðaþrá, í
reynd þrá eftir að vera vel að sér um
menn og málefni og að kunna skil á
heimsmálum allt fram á síðasta ár.
Að alast upp við sjóinn hafði áhrif á
hann til lífstíðar; að geta veitt sér til
matar var mikilvægt á uppvaxtarár-
um föður míns því víða var mikil fá-
tækt í sveitum landsins en hann tjáði
mér að sjórinn hefði alltaf verið þeim
gjöfull en faðir hans átti áttæring
sem þeir reru á til fiskjar, auk þess
minni bát sem reyndist búinu vel.
Sveinbjörn missti föður sinn á ung-
lingsaldri en þeir bræður Bogi,
Sveinbjörn og Steinar héldu bú með
móður sinni Þórunni þar til þeir
sóttu vinnu fyrir sunnan.
Sveinbjörn var myndarlegur ung-
ur maður í sinni sveit og var þar
virkur í félagsmálum, t.d. í Ung-
mennafélagi sinnar sveitar og einnig
íþróttum en ungur kennari frá Laug-
arvatni kom og kenndi ungu fólki í
Staðarsveit íþróttir á námskeiði og
upp frá því vann faðir minn til verð-
launa á íþróttamótum í hlaupagrein-
um.
Ungur að árum kynntist hann
móður minni Áslaugu sem bjó þá á
Hofsstöðum í Miklaholtshreppi hjá
stjúpmóður sinni Matthildi. Þau
giftu sig í júní 1946 og héldu þau tvö-
falt brúðkaup með Kristjönu systur
móður minnar og Þráni Bjarnasyni
auk þess að skíra dóttur sína sama
dag. Ævilöng vinátta hefur verið
með þessum hjónum og er nú Krist-
jana ein eftir. Þessa miklu vináttu
ber að þakka. Ungu hjónin fluttu svo
suður 1946 og þá hóf Sveinbjörn
vinnu hjá lögreglunni í Reykjavík
sem varð hans ævistarf. Fyrir lög-
regluna vann hann ýmis trúnaðar-
störf, m.a. í stjórn byggingarsam-
vinnufélags lögreglumanna til
starfsloka sinna, auk þess að sækja
nokkur BSRB-þing. Það var honum
metnaðarmál að vinna lögreglustarf
sitt af trúmennsku og virðingu við
borgarana. Á langri starfsævi kynn-
ast menn mörgum og eignast marga
góða félaga, félaga sem skilja hvað
þetta krefjandi starf hefur mikil
áhrif á líf og þroska hvers sem það
tekur að sér. Fá störf eru eins krefj-
andi þar sem engin misfella má vera
á framkomu í orði eða verki. Þá hef-
ur áratuga vaktavinna sín áhrif á
heilsu manna og þrek og sumir ná
ekki að ljúka efri árunum í fullri
vaktavinnu; hún er svo krefjandi.
Sveinbjörn vann síðustu starfsárin
í Saltvík við umsjón með æfinga-
svæði lögreglunnar þar. Litu þá
margir eldri lögreglumenn í kaffi til
þeirra hjóna í Saltvíkinni. Móðir mín
studdi afar vel við bakið á manni sín-
um til að hann gæti notið svefns á
ólíkum tímum sólarhrings vinnu
sinnar vegna en það er hlutskipti
eiginkvenna lögreglumanna að búa
við flókið lífsmynstur maka sinna.
Runólfur sonur okkar gekk í lögregl-
una ungur að árum og ræddu þeir fé-
lagarnir oft lögreglumál sín á milli
og veitti afi honum góð ráð í
tengslum við starfið.
En lífið er ekki bara vinna. Það
eru jú allir hinir dagarnir þar sem
lífsgleði og ferðaþrá setti svip sinn á
lífið. Sveinbjörn fór í sína fyrstu sigl-
ingu 1953, þá með skipi frá Eimskip
til Evrópu og síðan varð þetta nær
árlegur viðburður í lífi hans að fara
og leysa af á skipum til að skoða
heiminn og koma heim með hluti
sem ekki voru fáanlegir á Íslandi eft-
irstríðsáranna. Í eitt skipti bar svona
afleysingu mjög brátt að og munum
við að við hentum sjópoka til hans
eftir að landfestar höfðu verið leyst-
ar en ekki mátti missa tækifærið til
að upplifa hafið og ókunn lönd.
Síðar á ævinni þegar aðstæður
breyttust fóru þau að ferðast um
heiminn og hafði móðir mín mikla
ánægju af slíkum ferðum en þau
komu til Hamborgar á annan tug
skipta. Hamborg var borgin hans og
þar rataði hann um allt og naut þess
að vera á góðum hótelum hin síðari
ár auk þess að ferðast með vini sín-
um Hrólfi t.d. til eyjarinnar Sylt í
Norðursjó. Eftir að móðir mín lést
varð hann eins og vængbrotinn og
náði sér aldrei. Á þessum árum kom
falleg vinátta föðurbræðra minna
sérlega í ljós þar sem þeir studdu
hann með heimboðum, bílferðum og
heimsóknum sem gerðu honum lífið
léttara. Um tíma bjó hann í Bólstað-
arhlíð 45 þar sem stuðningur starfs-
manna var mikilvægur og þökkum
við Önnu heimaþjónustustarfsmanni
einstaka hlýju og nærgætni í hans
garð. Hann hafði þó ákveðin mark-
mið eins og að komast til útlanda og
fór þá með Sveinbirni syni okkar,
með Gunnari Guðmundssyni í Nor-
rænu í haustferð til Danmerkur og
Þýskalands. Þetta var þeim ógleym-
anlegt enda samband þeirra sérstakt
og náið. Einnig setti hann sér tak-
mark sem var að komast til Áslaugar
sinnar norður á Dalvík og að sjá
Björn Þór fermast en heilsan fór að
gefa sig eftir nokkur áföll sl. ár. Þá
flutti hann inn á Hrafnistu þar sem
hann bjó í rúmt ár og naut frábærrar
hjúkrunar starfsfólksins þar. Síð-
ustu ferðina sína fór hann níu dögum
fyrir andlátið, borinn af þrá sinni eft-
ir Snæfellsjökli og að sjá sveitina
sína og kveðja kæran vin hana Krist-
jönu mágkonu sína. Þessa ferð fór
hann með Svenna sínum og tengda-
syni sem vildu uppfylla ósk hans um
að sjá sjóinn og nýju vatnaleiðina
þrátt fyrir að heilsan væri þrotin.
En í bókinni hans eru margar
fleiri sögur sem við munum rifja upp
þegar við minnumst hans. Þar eru
allar ferðasögurnar og minninga-
brotin um mann sem sigldi sínu skipi
stundum krappan sjó sem hann hafði
ekki alltaf fullt vald á en einnig um
mann sem studdi sína fjölskyldu
framar öllu. Nú hefur síðasta blað-
síðan verið skrifuð og bókin lokast.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina, gamli
vinur.
Þórunn Sveinbjörnsdóttir,
Þórhallur Runólfsson.
Hann afi minn er látinn. Hjartað
hans var orðið lúið, segir Valþór
yngri sonur minn og þykir það vera
lífsins saga. Sem það er.
Ég man þegar ég spurði ömmu
hvað hún hefði kallað afa áður en
hann varð afi og hún þurfti að hugsa
sig um. Sérstakt hvernig menn fá á
sig nöfn og gæluyrði eftir stöðu sinni
í fjölskyldunni. Þannig varð afi að afa
þegar ég fæddist og svo varð hann
,,afi langi“ þegar Björn Þór minn
fæddist. Og það var hann kallaður
eftir það af öllum.
Afi vann á vöktum þegar ég man
fyrst eftir mér. Þess vegna beið ég
eftir merki frá ömmu því þá mátti ég
trítla inn til hans og vekja hann. Best
þótti honum að maður skriði upp í og
stryki honum um hárið. Gjarnan
fékk ég músasögu að launum. Músa-
sögur afa voru engar venjulegar sög-
ur því mýsnar tóku á sig ýmsan bún-
ing allt eftir því hvað þurfti að ræða
við litla afatátu. Afi sagði seinna mín-
um sonum músasögur og þegar afi
var orðinn lúinn þá sögðu þeir hon-
um sínar músasögur. Síðast í fyrra-
dag las ég sögu eftir bróðurdóttur
mína og hvað kom ekki í ljós, stúlkan
hafði skrifað músasögu að hætti afa
langa í skólanum.
Minningabrotin raðast upp.
Ferðalög ýmiss konar. Lítil afa-
stelpa sem fór með afa og ömmu og
síðar meir eldri sonur minn þegar ég
var við nám. Þau studdu mig vel í líf-
inu. Hvort sem ég bjó í Vínarborg
eða á Dalvík settist amma undir stýri
og keyrði til mín. Afi var jú töluverð
flökkurófa svo hann munaði ekkert
um það að koma til mín hálfa álfu.
Við töluðum oft um þessa ferð þeirra
SVEINBJÖRN
BJARNASON