Morgunblaðið - 16.10.2002, Page 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. OKTÓBER 2002 35
Ég skal passa ömmu fyrir þig og
passa að hún verði ekki einmana.
Elsku afi, takk fyrir ógleyman-
legar stundir þó ég vildi óska að
þær hefðu orðið fleiri.
Ég gleymi þér aldrei, Guð leiði
þig í ljósið.
Þinn litli afastrákur,
Ólafur Páll.
Elsku afi. Það er svo erfitt að
kveðja, en svona er þetta, maður
verður að kveðja einhvern tímann.
Það fór mikið af mér með þér. Það
eru allir að segja við mig, þarna fór
góður maður, og við eigum eftir að
sakna þín. Meiri hluti ævi minnar
var með þér, þú lést allt eftir mér
og leyfðir mér að elda með þér, ég
get ekki gleymt því þegar þú varst
að kenna mér að elda hakk og
spaghetti, ég var fjögurra ára þá.
Ég þekkti þig ekki í langan tíma en
það mátti vera miklu lengur en bara
15 ár. Mig langaði svo að bjóða þér
á rúntinn þegar ég fengi bílprófið
og elda fyrir þig þegar ég yrði
kokkur. Dagarnir með þér voru
bestu dagar ævi minnar og ég mun
aldrei gleyma þeim. En gettu hvað
ég var að finna, já, Tinna-spólurnar
sem við horfðum alltaf á. Manstu
eftir þeim?
Það var svo erfitt að horfa á þig
kveljast á spítalanum og ég gat ekki
sleppt þér þá. En þú vakir örugg-
lega yfir okkur. Og ekki hafa
áhyggjur af ömmu, hún verður ekki
einmana, ég skal vera hjá henni
með matinn og fleira. En ég vona að
þér líði vel þarna uppi með Óla
Palla og fleirum og vakir yfir okkur.
Ég elska þig, afi minn.
Arnór Orri.
Það er enginn eins og þú, elsku
afi.
Þetta var nú ekki löng stund sem
við áttum saman, 12 ár. Mér fannst
þú ekki nógu gamall til að deyja 64
ára, en það var hörmung að horfa á
þig kveljast. Nú veit ég að þér líður
miklu betur, þú ert kominn upp til
Guðs, Óla Palla, mömmu þinnar og
pabba, bróður þíns og fleiri skyld-
menna. En ég geymi margar og
góðar minningar um þig, t.d. þegar
við vorum að fíflast, horfa á barna-
tímann saman og alltaf þegar það
var hrossakjöt í matinn varstu að
reyna að koma ofan í mig hrossa-
spiki eða reyna að kenna mér að
borða það, en ég gat það aldrei. Ef
ég þyrfti að telja upp allar minning-
arnar væri það nú frekar erfitt, það
voru svo margar góðar. Ég mun
aldrei gleyma þér en ég mun sakna
þín, og ég mun alltaf elska þig, Ég
veit að þú ferð aldrei frá mér, þú
vakir alltaf yfir mér. Ég veit að þér
þykir vænt um mig og alla, og veit
að þér líður ekki vel þegar ég græt.
Ég passa ömmu með þér.
Ástarkveðja.
Birna Karen.
Mig langar að kveðja frænda
minn Pál Kjartansson með nokkr-
um orðum. Palla hef ég þekkt frá
því áður en ég man eftir mér, því
hann bjó í Haukatungu aðeins
nokkrum tugum metra frá heimili
foreldra minna. Það var mikill sam-
gangur milli bæjanna og við krakk-
arnir vorum eins og stór systkina-
hópur. Það var því mikill söknuður
og tómleiki þegar Palli og Gagga
fluttu í Borgarnes. En það héldust
sem betur fer góð tengsl og ekki
skemmdi það fyrir að Palli keyrði
hjá Kaupfélaginu svo hann kom oft í
vöru- og mjólkurferðum heim á
hlað. Þegar ég var nýfæddur fékk
faðir minn ferhyrnda gimbur hjá
nafna sínum til að gefa mér. Það fé
sem út af henni er komið var sér-
stakt áhugamál okkar Palla. Palli
var fjármaður af guðs náð, með ein-
dæmum fjárglöggur og áhugasamur
um fé. Þegar Palli flutti í Borgarnes
þá hafði hann með sér nokkrar
kindur sem hann hélt í kofanum sín-
um. Þessar kindur gáfu honum
mikla gleði og ánægju. En Palli var
ekki síður áhugasamur um fé ann-
arra og hafði hann gaman af að
koma í réttir og fjárrag. Hann kom
alltaf bæði vor og haust til að líta á
féð hjá okkur og oft sá hann eitt-
hvað sem honum leist vel á og sagði
þá: Þið drepið nú ekki þessa.
Þegar ég stend frammi fyrir því
nú að Palli er dáinn þá koma upp í
hugann margar minningar um
þennan frábæra frænda. Frænda
sem var með eindæmum glettinn,
hrekkjóttur og skemmtilegur.
Palli hafði mjög gaman af að
segja frá og gat ég oft setið lengi og
horft á hann herma eftir mönnum
og lýsa hlutum sem oft voru alveg
rosalegir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgarþraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(V. Briem.)
Elsku Gagga, Einar, Ragnheiður,
Arnór Orri, Birna Karen, Ásta, Dóri
og Óli Palli, megi Guð gefa ykkur
styrk. Blessuð sé minning Páls
Kjartanssonar.
Ólafur Pálsson.
Það er skammt stórra högga á
milli í fjölskyldu okkar systkinanna
og frændfólks. Palli frændi er fall-
inn frá, tæpum fimm mánuðum á
eftir honum pabba okkar. Lífið er
hverfult og ekki alltaf auðvelt að
átta sig á tilgangi þess. Þeir frænd-
ur og nafnar, nánast jafnaldra, farn-
ir með svo stuttu millibili, svo langt
um aldur fram, skilja eftir sig stórt
skarð sem aldrei verður fyllt.
Tíminn er fljótur að líða og ótrú-
legt til þess að hugsa að það séu lið-
in um 40 ár síðan foreldrar okkar og
Palli og Gagga eignuðust sín fyrstu
börn. Þá hófst samgangur og sam-
vera fjölskyldnanna sem alla tíð var
svo traust og ljúf að aldrei bar
skugga á. Það að alast upp í því um-
hverfi sem við gerðum sitt hvorum
megin við lækinn, í þau ár sem þið
bjugguð fyrir vestan, er afar dýr-
mætur tími í huga okkar systkin-
anna. Í raun voruð þið Palli frændi
og Gagga okkar aðrir foreldrar,
slíkur var samgangurinn alla tíð og
ekki breyttist það eftir að þið flutt-
uð í Borgarnes.
Alltaf áttir þú kindur og var
hreint ótrúlegt hvað þú varst glögg-
ur á fé og oft var maður heillaður af
litadýrðinni á vorin þegar lömbin
fæddust. Eftir að þú fluttir í Borg-
arnes komstu oft vestur í Hauka-
tungu og var þá gjarnan farið í fjár-
húsin. Þið nafnarnir gátuð spjallað
mikið saman og voru kindur þá
ósjaldan umræðuefnið enda báðir
miklir áhugamenn um fé. Einnig
var gaman að hlusta á ykkur rifja
upp gamla tíð og var augljóst að þið
höfðuð verið miklir félagar og vinir
allt frá barnæsku.
Upp í hugann koma óteljandi
minningar og minningabrot um þig,
kæri frændi. Glettni þín, góða skap-
ið, kitlandi hlátur og smá stríðni
sem oft fylgdi með. Öll eigum við
margar ljúfar minningar um þig
sem við munum geyma og ylja okk-
ur við um ókomna tíð. Fjölskyldum
okkar og börnum varstu líka alltaf
góður og voru börnin oft farin að
bíða af eftirvæntingu eftir einhverju
gríni, hvað myndi koma næst frá
þér.
Á skilnaðarstund viljum við
þakka þér, elsku Palli frændi, allt
sem þú varst okkur og gafst okkur.
Elsku Gagga, Einar og Ásta,
hugur okkar allra er hjá ykkur og
fjölskyldum ykkar á þessum erfiða
tíma, en eftir lifa minningar um
elskulegan frænda.
Systkinin frá Hauka-
tungu og fjölskyldur.
Nú vagga sér bárur í vestanblæ, –
að viði er sólin gengin.
Og kvöldroðinn leikur um lönd og sæ
og logar á tindunum þöktum snæ
og gyllir hin iðgrænu engin. –
En englar smáir með bros á brá
í blásölum himins vaka, –
og gullskýjum á þeir gígjur slá,
og glaðkvikan bárusöng ströndinni hjá
í einu þeir undir taka.
Heyrirðu vinur, þann unaðsóm,
svo hugljúfan, vaggandi,
harmana þaggandi?
Hann talar við hjörtun sem blær við
blóm.
Þei! Í fjarska er hringt. – Yfir fjöll, yfir
dali
inn friðsæla kliðinn ber vindurinn svali
af himneskum kvöldklukkuhljóm:
„Þreytta sál,
sofðu rótt!
– Gefi þér
Guð sinn frið!
– Góða nótt!“
(Guðm. Guðm.)
Fjölskyldan öll þakkar áralanga
tryggð og vináttu og vottar Göggu,
Einari, Ástu og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð. „Verið glaðir í
voninni, þolinmóðir í þjáningunni og
staðfastir í bæninni.“ (Páll postuli).
Fjölskyldan Vatnsholti 10.
þegar þau keyrðu frá Lúxemborg til
Vínar og til baka, nær tungumála-
laus. Afa þótti Vín alveg sérstök, óp-
eruferðin okkar í Staatsoper og svo á
Heurigen í rauðvín. Norður komu
þau oft og eins gættu þau strákanna
á meðan ég var á ráðstefnum og
námskeiðum í Reykjavík, allt svo ég
fengi að blómstra. Þannig voru þau í
hnotskurn. Afa líkaði vel við Guð-
mund minn, mann sem kunni til
verka og hafði verið á sjó. Þeir voru
ófáir vindlarnir sem fuku á milli
þeirra þegar þeir töluðu saman.
Afi missti lífskraftinn þegar amma
dó. Hann lofaði mér að komast í
ferminguna hjá Birni Þór í fyrra og
það stóð hann við, norður kom hann
og tók sig vel út sem höfuð ættarinn-
ar, þótt í hjólastól væri. Þar sló hann
um sig með sögum og gleðskap og
það var Birni Þór mikils virði að fá
hann. Á þessu ári höfum við oft kom-
ið suður og í hvert skipti höfum við
kvatt hann í huga okkar, vitandi það
að hann yrði kannski ekki til staðar
þegar við kæmum næst. Núna erum
við að kveðja hann í síðasta sinn,
þennan mikla höfðingja, og gerum
það af mikilli ást og væntumþykju.
Langafastrákarnir eiga dýrmæta
minningu og söguarf sem verður
haldið á loft um ókomna tíð. Ég kveð
hann afa minn með þakklæti og virð-
ingu, rík af minningum og reynslu
með honum. Þannig er lífsins saga.
Áslaug Valgerður og
strákarnir.
Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þótt dauðinn oss megi’ ei saka.
(E.B.)
Þannig yrkir stórskáldið Einar
Benediktsson um lífið og dauðann.
Oft fyllist ég aðdáun og jafnframt
undrun yfir því hve þessi hrjúfi
heimsmaður sem áreiðanlega fáir
skildu gat farið nærfærnum orðum
um hina ýmsu þætti mannlegs lífs.
Hvað veldur því að við óttumst dauð-
ann svo mjög eins og hann er mörg-
um líkn með þraut? Þegar heilsan
bregst er hann vissulega velkominn.
Sveinbjörn mágur minn var áreið-
anlega feginn komu dauðans og
tilbúinn að slást í för með honum.
Það má segja að ljós lífs hans hafi
slokknað fyrir fimm árum er hann
þurfti snögglega að sjá á bak konu
sinni og þá fannst okkur að honum
hefði að mestu horfið lífsgleðin og
lífslöngunin. Hefur þessi tími verið
ákaflega erfiður honum og fjölskyldu
hans sem hefur verið honum styrkur
bakhjarl hvað sem á dundi. Síðustu
árin hefur hann notið aðhlynningar
starfsfólks Hrafnistu í Reykjavík.
En það er svo óendanlega sárt að
horfa upp á ástvini sína heilsulausa
og ósjálfbjarga að söknuðurinn hjá
þeim sem eftir lifa blandast létti þeg-
ar því stríði lýkur.
Eitt sinn sagði móðir Sveinbjarn-
ar mér sögu af því er hann var lítill
og fannst einhver ganga á hlut móð-
ur sinnar. Þá var sá stutti þess albú-
inn að ganga fram með steyttan
hnefann til að verja mömmu sína.
Allt hans líf var hugur hans bundinn
því að sjá sér og sínum sem best far-
borða. Á fyrrihluta tuttugustu aldar
var það ekki tekið út með sitjandi
sældinni fyrir unga ekkju í sveit að
sjá fjögurra manna fjölskyldu fyrir
lífsbjörg. Það lenti því örugglega á
eldri drengjunum í Neðri-Hól að að-
stoða móður sína er þeir misstu föð-
ur sinn kornungir. Á þessum tíma
þurftu allir að hjálpast að við slíkar
aðstæður, ekki var alltaf spurt hve
fæturnir væru langir. Vafalaust hef-
ur sú lífsreynsla mótað allt þeirra líf.
En lífið var ekki bara sorg og erf-
iðleikar. Þórunn í Hól og hennar syn-
ir voru ákaflega félagslynd og sterk-
ar stoðir í félagslífi Staðarsveitar á
þessum árum. Meðal annars spiluðu
þau mæðgin Bogi og Þórunn oft fyrir
dansi á harmoniku á sveitaböllunum.
Og margt meyjarhjartað hefur vafa-
laust oft slegið örar þegar strákarnir
í Hól, þessi glæsimenni, birtust, þess
albúnir að leiða einhverja þeirra í
dansinn á björtum sumarnóttum. En
sú sem hafði sigur í þessum leik var
Áslaug á Hofsstöðum og saman
gengu þau Sveinbjörn gegn um lífið
og deildu með sér súru og sætu eins
og gengur. Þau settust að í Reykja-
vík þar sem hann starfaði í lögreglu-
liði borgarinnar allan sinn starfsald-
ur. Þar komu þau sér upp heimili og
unnu saman að velferð fjölskyldunn-
ar meðan líf og heilsa entist þeim.
Var ákaflega gestkvæmt á heimili
þeirra og eiga margir vinir og vanda-
menn góðar minningar um það.
Sveinbjörn hitti ég fyrst fyrir
nærri 50 árum er þeir bræður komu
við hjá mér í KB í Borgarnesi þar
sem ég vann. Var sá yngri að sýna
stóra bróður sína tilvonandi. Ég
hreifst af þessum glæsilega unga
manni og við urðum góðir vinir og
áttum margar ljúfar stundir með
fjölskyldum okkar í gegn um árin.
Var Sveinbjörn alltaf kátur og léttur
og hrókur alls fagnaðar á þessum ár-
um. Eigum við til dæmis og ekki síst
börnin okkar margar góðar minning-
ar úr kartöfluræktinni á Akranesi
með þeim hjónum og móður þeirra
bræðra og seinni manni hennar, hon-
um Jóni afa. Var ákaflega kært með
þeim mæðginum og þau hjón, Svein-
björn og Áslaug, með afbrigðum
hjálpleg við móður sína og tengda-
móður meðan hún lifði.
Það er trúa mín að nú þegar hann
kveður þetta jarðlíf bíði hans vinir í
varpa á strönd eilífðarinnar og fagni
honum vel. Hafðu þökk fyrir sam-
fylgdina, kæri mágur, Guð blessi
fjölskyldu þína.
Gróa Ormsdóttir
og fjölskylda.
„Einstakur“ er orð sem er notað þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt faðmlagi
eða sólarlagi eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og dýr-
mætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandes.)
Á fögrum haustdegi, þegar nátt-
úran skartaði sínu fegursta, slokkn-
aði ljós föður míns, Sveinbjörns
Bjarnasonar, fyrrverandi aðalvarð-
stjóra hjá Lögreglunni í Reykjavík.
Örlögin höguðu því þannig til að
ég fékk ekki notið hans í æsku eins
og ég hefði kosið en við bættum okk-
ur það upp að hluta síðar á lífsleið-
inni.
Ákveðin vindlalykt vekur upp ljúf-
sárar minningar úr æsku um þann
föður sem ég elskaði og dáði en hafði
ekki aðgang að sem barn. Síðar er ég
var orðin fullorðin breyttust aðstæð-
ur okkar. Faðir minn kom inn í líf
mitt að nýju, hann kynntist sonum
mínum fjórum og síðar sex langafa-
börnum sínum. Það voru því dýr-
mætar stundir sem við áttum öll,
ásamt hans elskulegu eiginkonu Ás-
laugu Sigurðardóttur sem tók mér
opnum örmum og var mér svo kær.
Við hjónin áttum góðar stundir á
heimili þeirra hjóna á Snorrabraut.
Þau voru líka dugleg að koma í heim-
sókn til okkar í Máshóla, og aldrei
komu þau tómhent. Synir mínir
höfðu mikið dálæti á afa sínum og
ekki síður á konu hans, Áslaugu, en
hún var svo sterkur persónuleiki,
átti svo stórt hjarta og mikinn kær-
leika að gefa að hún fyllti húsið af
sólskini með nærveru sinni. Þau
hjónin fóru með okkur í ferð um allt
Snæfellsnesið til að sýna okkur átt-
haga þeirra beggja. Gengið var um
fjörur á Neðri-Hóli og bærinn skoð-
aður ásamt fleiri bæjum í sveitinni.
Gist hjá sómakonunni Kristjönu,
systur Áslaugar.
Það var okkur öllum harmsefni er
Áslaug féll frá allt of fljótt, á besta
aldri 1997. Árin á eftir voru pabba
erfið, söknuðurinn mikill og heilsan
ekki alltaf góð. Síðastliðið ár var
hann orðinn heilsulítill og kominn í
hjólastól.
Síðustu vikur sá ég hvert stefndi,
það var sárt að horfa á þennan fyrr-
um stóra og glæsilega mann verða
svo lasburða. Ég kveð föður minn
með virðingu og söknuði í hjarta.
Hans verður sárt saknað.
Þórunni systur og öðrum ástvin-
um pabba sendi ég samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað,
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og brjósti hvers manns.
Nú birtir,og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl,
sem eigi er í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján St.)
Sigurborg
Sveinbjörnsdóttir.
Í lok kvikmyndarinnar „Í nafni
rósarinnar“, sem byggð er á sam-
nefndri bók Umberto Eco gerir
Adso frá Melk upp lífsskeið sitt á eft-
irminnilegan hátt. En hans eina eft-
irsjá í viðburðaríku lífi var að hafa
aldrei þekkt nafn stúlkunnar sem
hann elskaði. Afi okkar, Sveinbjörn
Bjarnason, kaus fyrir margt löngu
að slík skyldu örlög hans ekki verða.
Hann kaus að þekkja börnin sín.
Hann kaus að þekkja hagi þeirra og
heilsu, maka, börn og barnabörn. Og
hann kaus að njóta samveru þeirra.
Slíkt val kann þeim sem hann og
hans sögu ekki þekktu að hljóma ein-
falt og sársaukalaust. En það var það
sennilega ekki.
Með fáum orðum vildum við bræð-
ur minnast afa okkar, afa sem við
lengst af þekktum bara sem „afi
lögga“. Því miður voru aðstæður
slíkar á okkar uppvaxtarárum að
bein samskipti við hann voru engin.
Þegar við höfðum allir slitið barns-
skónum tók það þó breytingum. Afi
Sveinbjörn og kona hans, Áslaug,
urðu þá tíðir gestir í Máshólum,
heimili okkar, og mörg góð boð þáð-
um við heim til þeirra hjóna. Þangað
var gott að koma og alltaf vel á móti
okkur tekið. Mikið eftirlæti var það
börnum okkar að hitta Áslaugu og
langafa löggu og þótt hann væri nú
ekki klæddur í einkennisbúning gat
Áslaug galdrað fram löggumyndir,
ásamt svolitlu nammi, sem vakti ekki
síður kátínu.
Við erum þakklátir fyrir þann
tíma sem við náðum með afa okkar
og Áslaugu.
Elsku mamma, við sendum þér og
öðrum ættingjum og vinum Svein-
björns samúðarkveðjur.
Rafn M. Jónsson,
Guðberg K. Jónsson,
Svanur R. Jónsson,
Sveinbjörn B. Jónsson
og fjölskyldur.