Morgunblaðið - 09.11.2002, Blaðsíða 62

MINNINGAR
62 LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Steinunn Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. október 1950.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ 2. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar Steinunnar
voru Guðmundur
Ágústsson bakara-
meistari, f. 8. nóv-
ember 1916, d. 1983,
og Þuríður (Dóa)
Ingibjörg Þórarins-
dóttir, f. 18. apríl
1915, d. 20. febrúar
2002. Systkini Steinunnar eru:
Þórarinn menntaskólakennari, f.
1936, d. 1991, Anna Þóra, búsett
í Bandaríkjunum, f. 1939, Edgar,
verkfræðingur, f. 1940, og
Ágústa, PhD, prófessor, f. 1945.
Steinunn giftist 20. september
1969 Guðmundi Vikar Einars-
syni, þvagfæraskurðlækni við
Landspítala – háskólasjúkrahús
og dósent við læknadeild Há-
skóla Íslands. Börn þeirra eru
Edda Vikar Guðmundsdóttir,
með mastersgráðu í
réttarsálfræði, f.
1970, gift Jóni Erni
Guðmundssyni, við-
skipta- og rekstrar-
fræðingi, f. 1968.
Barn þeirra er Guð-
mundur Vikar, f.
1999. Þóra Vikar
Guðmundsdóttir
snyrtifræðingur, f.
1976, gift Jahmel
Toppin ljósmynd-
ara, f. 1974. Þóra er
búsett í New York.
Steinunn útskrif-
aðist frá Ritaraskól-
anum. Hún vann ýmis störf, m.a.
í Landsbanka Íslands, Leiklist-
arskóla Íslands og aðstoðaði for-
eldra sína við rekstur Sveins-
bakarís á Vesturgötunni. Hún
hafði mikinn áhuga á myndlist
og sótti Myndlistarskólann í
Reykjavík. Steinunn átti við
mikil veikindi að stríða síðastlið-
inn tíu ár.
Útför Steinunnar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Tengdadóttir mín, Steinunn Guð-
mundsdóttir, er látin eftir langa og
hetjulega baráttu við taugasjúkdóm-
inn multiple sclerosis, í daglegu tali
nefndur MS.
Steinunn bjó fjölskyldu sinni gott
heimili. Hún var dætrum sínum,
Eddu og Þóru, góð móðir og veitti
þeim mikinn og góðan stuðning á
meðan hún hafði heilsu til. Gestrisni
hennar, hlýlegar móttökur og
smekklegt heimili, meðal annars á
Bergstaðastrætinu og Laufásvegin-
um, lifa í minningunni.
Ég minnist margra góðra stunda
með fjölskyldunni þegar við Edda,
konan mín heitin, heimsóttum hana
og Guðmund til Bandaríkjanna þar
sem hann var við nám. Tekið var
hlýlega á móti okkur og fóru þau
með okkur í styttri og lengri ferðir.
Steinunn var listræn og áttu þær
Edda margar góðar stundir saman á
gamla heimili okkar í Hlégerðinu
þegar þær ræddu vefnað og aðrar
listir sem þeim voru svo tamar og
höfðu báðar jafn mikið yndi af.
Elsku Guðmundur, Þóra og Edda,
ég votta ykkur og öðrum aðstand-
endum samúð mína. Megi minning-
arnar styrkja ykkur í sorginni.
Sigurgísli Sigurðsson.
Við kynntumst Steinu þegar hún
var ung kona og við á barnsaldri.
Bróðir okkar, Guðmundur, elstur
okkar systkinanna, kom með hana
heim einn daginn og nokkrum árum
síðar giftu þau sig. Steina var mynd-
arleg og hlý. Hún var góð móðir eins
og sjá má á dætrunum Eddu og
Þóru, tvær yndislegar manneskjur
sem þau ólu upp.
Steina var örlát og var heimilið
alltaf opið fyrir fjölskyldu og vinum.
Ef okkur bar að garði, gaf hún sér
alltaf tíma til að setjast niður og
ræða málin.
Hún var heimakær og fannst gott
að fá fólk til sín. Heimilið var hlýlegt
og smekklegt og lá menningin í loft-
inu. Steina var listræn eins og ættir
hennar stóðu til og sótti hún meðal
annars námskeið í Myndlistaskóla
Reykjavíkur.
Þegar við heimsóttum Steinu, eft-
ir að hún var orðin alvarlega veik af
MS-sjúkdómnum, og spurðum hana
hvernig hún hefði það, svaraði hún
iðulega á hlýlegan hátt: „Ég hef það
bara gott.“ Hún vildi enga vorkunn-
semi í sinn garð. Hún bar sig alltaf
vel, þannig var Steina.
Það er mikið lán að fá að halda
heilsunni fram á efri ár en að sama
skapi er það mikið áfall að missa
hana í blóma lífsins. Við systkinin
vottum Guðmundi, Þóru og Eddu
auk annarra aðstandenda dýpstu
samúð okkar.
Hjördís, Hilmar og Sjöfn.
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánægjuauka
er vináttan dýrmætust.
(Epikuros.)
Vinátta mágkonu minnar, Stein-
unnar Guðmundsdóttur, var mér
dýrmæt, ekki síst á erfiðum stund-
um í lífi mínu. Það var gott að eiga
hana að. Steinunni fylgdi andblær
sem einkenndist af hjartahlýju, góðu
skapi og kímnigáfu sem hún átti í
ríkum mæli. Hún ólst upp við ástríki
góðra foreldra í glöðum systinahópi
og hefur það eflaust sett svip á henn-
ar lífsstíl. Hún naut þeirrar auðnu að
eignast góðan lífsförunaut og tvær
yndislegar dætur sem veittu henni
ómælda gleði. Fyrir rúmlega áratug
veiktist Steinunn af MS sjúkdómi.
Erfiðir tímar fóru í hönd hjá þessari
samheldnu fjölskyldu; barátta sem
enginn skilur nema sá sem í lendir.
Löngum stundum dvaldi hún fjarri
heimili og ástvinum. Baráttan var
löng og ströng. Kom þá í ljós hennar
innri styrkur og þrautseigja sem
einkenndi hennar lífsgöngu. Hún
var hetja í orðsins fyllstu merkingu.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Nú er dómurinn fallinn. Við sem
eftir stöndum trúum því að hún sé
laus úr hlekkjum síns eigin líkama;
hafi fengið frelsið á ný. Ég bið henni
blessunar á ókomnum leiðum. Það
verður alltaf heiðríkja í minningunni
um Steinunni Guðmundsdóttur. Ást-
vinum öllum sendi ég samúðarkveðj-
ur.
Sigríður Steingrímsdóttir.
Steina dáin og dapurt að hljóta að
fagna því fyrir hennar hönd. Jón
Helgason spyr:
Hvort hefur sá betur sem hreppir þann
gest í kvöld
eða hinn sem bíður?
Steina hreppti þann gest síðast-
liðið laugardagskvöld, dó síst of
snemma en samt alltof ung. Hún
hafði betur þetta kvöld. Sumir fylgi-
kvillar lífsins fara illa með fólk.
Draga úr því allan mátt, reisn og
getu, svo loks er ekkert eftir utan sá
einn sem enginn flýr. Hinsta hugg-
unin. Óskin hennar Steinu hefði get-
að orðið með orðum Sigurðar frá
Brún:
Vef þú mig Svefn í svörtum, þykkum dúkum,
sveipa mig reifum, löngum, breiðum, mjúkum
réttu svo strangann þínum Þögla bróður,
þá ertu góður.
Steina var falleg kona í þess orðs
margræðu merkingu. Einhver sagði;
ein þriggja fegurstu kvenna á Ís-
landi og hefur eflaust þótt það þegar
hann viðhafði orðin. Fegurð er í aug-
um þess sem sér eða horfir; afstæð,
háð tíma og stað. Sjálfum þótti mér
Steina aðallega góð og skemmtileg,
stór í sumu, smá í öðru, barn síns
tíma og aðstæðna en aðallega af
hjarta góð og þannig mun ég minn-
ast hennar. Það var svo gaman að
koma til þeirra Guðmundar, Steinu,
Eddu og Þóru, hlýja, gleði, vænt-
umþykja.
En sjúkdómurinn og veruleiki
Steinu síðustu árin með orðum móð-
ur hennar: Hvernig má þetta vera?
Það er svo mikil frekja að allt þetta
skuli lagt á svona unga manneskju.
Hver ræður þessu eiginlega? Svör
urðu fá og lítilverð.
Mín von er að eftirfarandi úr Ein-
ræðum Starkaðar, Einars Benedikt-
sonar eigi við um hana fyrrverandi
mágkonu mína Steinunni Guð-
mundsdóttur látna:
En mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
var auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
Ég votta öllum aðstandendum
dýpstu samúð.
Pálmi.
Í mínum huga verður hún Steina
alltaf litla systir hans pabba. Þegar
hún var í návist pabba lifnaði hann
allur við og að sjálfsögðu sprellaði
hann í henni út í eitt. Þá var mikill
hlátur og mikið gaman. Það var
ákaflega kært á milli þeirra tveggja
og fór það ekki fram hjá neinum.
Þegar ég loka augunum og hugsa
um Vesturgötuna sé ég alltaf hana
Steinu fyrir mér sitjandi í einum
stólnum hjá ömmu og afa, glettna og
skemmtilega.
Steina er órjúfanlegur hluti æsku
minnar sem fjarlægist nú óðum eftir
því sem sem fleiri hverfa á braut.
Eftir sitja minningar um „yndið mitt
yngsta og besta“ eins og við köll-
uðum hana stundum. Þær minning-
ar verða settar meðal gimsteina
hjarta míns.
Kristín Þórarinsdóttir.
Steina frænka var litla systir
mömmu og stóra systir mín. Fyrstu
minningar mínar um Steinu eru frá
brúðkaupsdeginum þeirra Guð-
mundar. Steina var að taka sig til
fyrir stærstu stund lífsins og ég man
að ég átti ekki orð yfir fegurð henn-
ar.
Steina var var alltaf svo hlý og
dásamleg, svo mikil vinkona og stóð
með mér eins og klettur í einu og
öllu og hún eldklár. Sjálf deildi hún
sjaldnast sínum innstu hugsunum.
Eitt var þó ljóst: hún var ástfangin
upp fyrir haus af Guðmundi og hann
var hennar besti vinur. „Hann Guð-
mundur er Guð,“ sagði hún stund-
um. Bar takmarkalausa virðingu
fyrir honum og gagnkvæmt.
Þau voru sérlega náin hjón. Það er
ekki síður Guðmundi en Steinu að
þakka að mér leið svona vel á heimili
þeirra og ég er ólýsanlega þakklát
fyrir alla þá hlýju og ástúð sem
Steina og Guðmundur veittu mér.
Ég var með sjálfri mér viss um að
Steina ætti skammt ólifað þegar
amma dó, sem kom á daginn. Þær
vildu alltaf vera nálægt hvor ann-
arri.
Fyrir mér lifir Steina í dætrunum
Eddu og Þóru sem báðar eru ynd-
islegar.
Gæti ekki ímyndað mér lífið án
þeirra.
Steina gaf endalaust af sér til
þeirra sem hún elskaði. Sá ekki sól-
ina fyrir dætrum sínum og Guð-
mundi og hefði orðið heimsins besta
amma hefði hún fengið að blómstra
áfram sem sú Steina sem hún áður
var.
Elsku hjartans Þóra, Edda og
Guðmundur, þið hafið sýnt ótrúleg-
an styrk og hetjuskap þessa erfiðu
tíma sem ykkur voru gerðir með
veikindum Steinu. Við sem elskuð-
um Steinu höfum syrgt með ykkur
með hrakandi heilsu hennar. Steina
var svo falleg manneskja og elskaði
svo innilega. Ég er ein þeirra
heppnu sem fengu að kynnast henni.
Steina hefur kvatt okkur að sinni
en ástin lifir að eilífu. Sem betur
fer...
Takk elsku besta, besta Steina,
fyrir allt sem þú gafst mér, þín
Anna Thesa.
Elskuleg Steina móðursystir er
laus úr fjötrum líkamans, gengin á
fund himnaföðurins. Þetta var
þrautaganga sem stóð í rúman ára-
tug og lengi fannst mér Steina vera í
ferðinni endalausu.
Hjarta Steinu var stórt og hug-
prýði hennar mikil, þess bera dæt-
urnar, Edda og Þóra, fagurt vitni.
Þessar yndislegu frænkur mínar
hafa mátt þola meira og þjást lengur
með veikindum móður sinnar en
flestir aðrir. Að þær skuli hafa staðið
þau af sér er kraftaverk. Nú kveðja
þær móður sína en kvöddu ömmur
sínar fyrr á þessu ári. Edda og Þóra
minnast þessa árs með trega.
Amma okkar Eddu og Þóru lést í
febrúar. Fram að því hélt ég að hún
færi á eftir Steinu. Núna skil ég að
amma fór á undan til að undirbúa
komu hennar. Þær voru órjúfanlega
tengdar, nafn annarrar kallaði á
nafn hinnar. Ég er lánsöm að hafa
fengið að umgangast þær í ríkum
mæli, tekið þátt í hlátri þeirra og
gráti. Steina var skemmtileg, hafði
einstakt aðdráttarafl og útgeislun.
Hún var leikari í sér og lék heilu
samtölin af snilld. Hún sá spaugileg-
ar hliðar flestra mála og gerði óspart
grín að sjálfri sér og öðrum. Alltaf
góðlátlegt grín. Oft hlógum við
þrjár, Steina, amma og ég. Fórum í
bíltúra, keyptum inn í Melabúðinni
og ís á Hjarðarhaganum, föndruðum
og töluðum. Alltaf jafn skemmtilegt.
Steina var handlagin og listræn og
bjó sínum huggulegt heimili. Hún
naut jólaundirbúningsins og fyllti
húsið af smákökum, mat og tilheyr-
andi fyrir Guðmund, stelpurnar og
aðra. Alltaf jafn notalegt og gott.
Steina og Guðmundur trúlofuðust
heima hjá ömmu og afa og ég var
viðstödd. Þá, eins og alltaf, tóku þau
mér af alúð og væntumþykju. Sunna
dóttir mín kynntist umhyggju
Steinu og Guðmundar og svaf stund-
um á milli þeirra.
Elsku Guðmundur, Edda og Þóra,
á augnabliki öðlist þið sálarró þótt
söknuðurinn sé sár. Elsku Steina,
ferð þinni er lokið. Ég þakka þér fyr-
ir allt. Farðu í Guðs friði.
Ingibjörg Ýr.
Lífsgleði, hlátur, húmor og um-
fram allt hjartahlýja er það fyrsta
sem kemur upp í huga minn þegar
ég hugsa um hana Steinu mína.
Við hittumst fyrst fyrir 25 árum í
New York þar sem við báðar fylgd-
um eiginmönnum okkar út í nám. Án
þess að hafa nokkurn tíma séð mig
hafði hún af sinni miklu gestrisni
boðið mér, Bjössa eiginmanni mín-
um og börnum að dvelja hjá sér og
Guðmundi á meðan við vorum að
leita að húsnæði í hinni stóru borg
New York. Bjössi hafði hitt hana
einu sinni áður og sagði þá strax við
mig: „Þið eigið eftir að verða vinkon-
ur, þið eruð svo líkar.“ Það varð líka
raunin. Það var eins og við hefðum
alltaf þekkst. Við drógumst hvor að
annarri, þóttum líkar í okkur og
jafnvel í útliti og ég varð montin þeg-
ar ég var sem oftar spurð hvar í
systraröð Steinu ég væri. Samgang-
ur varð mikill, eiginmenn okkar urðu
vinir, dætur vinkonur og við tengd-
umst órjúfanlegum böndum. Í fjöl-
skyldu minni er Steina alltaf kölluð
Steina vinkona.
Það var okkur mikilsvert á Am-
eríkuárunum að geta á hverjum degi
talað saman og hlegið. Heimili
Steinu og Guðmundar endurspeglaði
listræna eiginleika hennar, hlýleika
og sköpunargáfu. Veraldlegir hlutir
skiptu hana litlu, þannig endaði silf-
urborðbúnaðurinn oft úti í sand-
kassa barnanna. Guðmundur og
dætur þeirra skiptu öllu. Móður
sinni var hún mjög náin og átti erfitt
með að vera fjarri henni. Veikindum
sínum tók hún með þvílíku æðruleysi
að aldrei heyrði ég hana kvarta né
harma örlög sín. Hún var mikill
húmoristi og sá oft spaugilegu hliðar
lífsins. Jafnvel þegar komið var að
því að hún færi í hjólastól sagði hún
með kímni í röddinni „Anna mín, ég
dansa víst aldrei Svanavatnið.“ Ég
gleðst yfir því að hafa átt hana
Steinu sem vinkonu og harma að
hafa misst hana, en allar minning-
arnar munu lifa í hjarta mínu um
ókomna tíð.
Elsku Guðmundur, Edda og Þóra,
harmur ykkar er mikill. Guð gefi
ykkur styrk til að halda áfram lífinu
og njóta þess eins og Steina hefði
viljað. Við Bjössi og fjölskylda okkar
sendum ykkur alla okkar samúð.
Anna.
Þá er langri baráttu elsku Steinu
vinkonu okkar lokið, og hún komin í
hlýjan faðm foreldra sinna.
Það er ekki auðvelt að kveðja ynd-
islega vinkonu, gamlar minningar
hrannast upp, liðnar samverustund-
ir koma upp í hugann. Minningar
Ástu um æskuheimili Steinu, með
foreldrum hennar, þar sem alltaf var
hlýja og glaðværð, og síðar samvera
okkar Möggu með Steinu, Guð-
mundi og dætrum þeirra, og fjöl-
skyldum okkar.
Af mörgum samverustundum
okkar þriggja er sérstaklega minn-
isstæð samveran í New York 1979,
þar var mikið gaman, mikið skrafað
og mikið hlegið.
Steina var umhyggjusöm, og í
daglegri umgengni var hún hugljúfi
allra. Hún var afar listræn hagleiks-
kona, og lék flest í höndum hennar
sem hún tók sér fyrir hendur.
STEINUNN
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elskuleg móðir mín,
ELSA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Austurbrún 6,
Reykjavík,
lést fimmtudaginn 31. október.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug.
Kristján Sigurðsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
KRISTÍN J. INGIMARSDÓTTIR,
Bakkastöðum 161,
áður til heimilis í Álftamýri 46,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir þriðjudaginn
5. nóvember.
Jarðsungið verður frá Grafarvogskirkju miðviku-
daginn 13. nóvember kl. 13.30.
Bára Todd, Gunnar Sigurbjartsson,
Esther Halldórsdóttir, Reynir Haraldsson,
Birgir Halldórsson, Ragnheiður B. Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.