Morgunblaðið - 03.03.2003, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 3. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Fallegar, sérmerktar
GESTABÆKUR
Í Mjódd
sími 557-1960www.merkt.is
merkt
✝ Svava SchevingJónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 12.
desember 1916. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni 2
20. febrúar síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Magn-
úsdóttir, f. í Efri-
hreppi í Skorradal 3.
apríl 1879, d. 19. júní
1945, og Jón Schev-
ing Hansson, f. á
Brekku á Kjalarnesi
8. maí 1881, d. 25. júlí
1949. Þau hjón eignuðust níu börn,
þrjú létust í æsku, en þau sem
komust til fullorðinsára eru:
Hannes, f. 1906, d. 1957; Magnús,
f. 1909, d. 1986; Lárus, f. 1912, d.
1993, Stefanía Ragnheiður, f.
1913, d. 1986; Svava, f. 1916, d.
2003; og Guðrún, f. 1919, d. 1990.
Svava giftist 3. apríl 1943 Guð-
mundi Á. Magnússyni, járnsmið, f.
30. maí 1913, d. 14. apríl 1989. Son-
ur þeirra er Björgvin Guðmunds-
son, f. 1. ágúst 1943, kona hans er
Kristín Gunnarsdóttir, f. 28. ágúst
1946, og dóttir þeirra er Helen
Björgvinsdóttir, f. 4. júlí 1966.
Hennar maður er Sherif Shalash,
f. 1960, synir Björgvin Brynjars-
son og Ómar Shal-
ash. Dóttir Svövu er
Dóra Scheving, f. 25.
nóvember 1936.
Hennar maður er
Gunnar Petersen, f.
20. apríl 1930. Börn
þeirra eru: Rut Pet-
ersen, f. 2. janúar
1958, hennar maður
Birgir Guðmunds-
son, f. 30. júní 1956,
þeirra börn Gunnar
Ernir og Iðunn Dóra.
Hannes Petersen, f.
24. september 1959,
kona hans er Harpa
Kristjánsdóttir, f. 30. maí 1960,
þeirra börn Katla og Hera.
Svava og Guðmundur bjuggu
lengst af í Bústaðahverfinu. Eftir
lát eiginmanns síns flutti Svava á
Vesturgötu 7, í þjónustuíbúð, en
hafði stutta viðkomu þar vegna
sjúkdóms sem hún þurfti að stríða
við síðustu árin. Fyrir hjónaband
starfaði Svava í Sundhöllinni við
Barónsstíg, en var lengst af
heimavinnandi húsmóðir, tók síð-
an upp þráðinn aftur og hóf störf
að nýju í Sundhöllinni og síðar
starfaði hún við Grensásdeildina.
Útför Svövu verður gerð frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Hún fæddist og ólst upp á Vest-
urgötunni, átti heima sín fyrstu hjú-
skaparár við Barónsstíginn, skammt
frá Sundhöllinni, sem hún átti eftir
að tengjast allmikið síðar á lífsleið-
inni, fluttist síðan inn í Bústaða-
hverfi og bjó að Hólmgarði og síðar
við Bústaðaveg, fluttist þaðan aftur á
bernskuslóðir sínar, að Vesturgötu
7, en naut þess ekki sem skyldi, þar
sem orðið var áliðið á ævi, og þaðan
fluttist hún í Hjúkrunarheimilið í
Sóltúni 2, þar sem hún bjó síðasta ár
sitt í umsjá og umhyggju frábærra
starfsmanna, hafi þeir alúðar þakkir
fyrir, og þar lést hún fimmtudaginn
20. febrúar sl.
Ég held að ég hafi séð tengdamóð-
ur mína löngu áður en ég tengdist
henni sem slíkri, en það var þegar
ég, sem unglingur, vandi komu mína
í Sundhöllina, á nánast öll sundmót,
sem haldin voru, og sem uppfylling á
þessum sundmótum var boðið upp á
skrautsýningu eða listsund sem
flokkar glæsilegra stúlkna tók þátt í
og þar var meðal þessara glæsilegu
stúlkna Svava sem síðar átti eftir að
verða tengdamóðir mín.
Strax og ég kynntist tengdamóður
minni sá ég að þar fór natin og nýtin
kona sem hafði búið maka sínum og
syni fallegt og hlýlegt heimili, heimili
þar sem ég átti eftir að eiga margar
ljúfar og góðar stundir í mörg ár.
Það er ekki hægt að segja að
tengdamóðir mín hafi verið stór
kona, en hún var stór manneskja
sem sýndi öllum mikla virðingu, hlý-
hug og vináttu, var glaðsinna og dag-
farsprúð, átti auðvelt með að eignast
vini, vinaföst og vinamörg, naut þess
svo sannarlega að taka á móti gest-
um, hafði ákaflega gaman af því að
hitta vinkonur sínar, og oft var glatt
á hjalla þegar allir vinirnir og þá ekki
síst vinkonurnar voru samankomin á
heimili hennar vegna veislu eða bara
vegna annars vinafagnaðar. Þar fóru
fremstar systurnar Gunna og Sigga
Bein, eða Sæa og Sigga á Hurðar-
baki, og ekki má gleyma Fríðu Nilla,
Pöllu hans Kidda, Gerðu hans
Bjarna, Svölu og fleiri og fleiri, og
þegar best lét, heyrðist stundum
sagt hátt og snjallt í öllum hávað-
anum: „Er það ekki, Svava – var það
ekki, Svava?“ og ávallt svaraði hún:
„Jú, jú, það held ég nú.“ Og síðan var
mikið hlegið. Þá var ekki síður glatt
á hjalla á sumrin þegar búið var að
tjalda öllu því sem til var, sóltjaldinu,
sólstólum og bekkjum, garðborðið
komið upp sem svignaði undan stór-
kostlegum veitingum, kaffi og með-
læti, bjór og rauðvín og annað til-
heyrandi og vinir og vandamenn og
nærliggjandi nágranna dreif að, þá
var oft glatt á hjalla og sannkölluð
suðræn sumarstemning sem ríkti í
garðinum.
Síðustu árin sem hún bjó á Bú-
staðaveginum eignaðist hún góða ná-
granna, Kristínu og Guðbjörn, sem
hún bar mikla virðingu fyrir, svo
mikla að hún sagðist aldrei myndi
kalla þau Stínu og Bubba, eins og
þau eru kölluð almennt, og þessu
ljúflings fólki, sem veitti henni svo
margar ánægjustundir, þökkum við
af alhug.
Ég kveð tengdamóður mína með
söknuði um leið og ég þakka henni af
alúð fyrir allt það sem hún hefur gert
mér og mínum. Ég bið hinn Hæsta
að varðveita hana og óska henni vel-
farnaðar á þeirri leið sem hún hefur
nú lagt út á, leið sem boðar birtu
bjarta.
Gunnar.
Þegar ég heyrði um andlát móð-
ursystur minnar, Svövu, rifjast upp
fyrir mér að Svava er er sú frænka
mín sem ég hef lengst þekkt og fylgt
mér í mínu lífi, ásamt eiginmanni
sínum, Ásta, en það var maðurinn
hennar kallaður, en hann lést árið
1989. Foreldrar mínir umgengust
Svövu og Ásta mikið þegar ég var að
alast upp og mikill samgangur var á
milli þeirra. Þau byggðu sér sum-
arbústaði rétt fyrir utan Reykjavík
upp í Úlfarsfelli upp úr 1945, ég man
lítið eftir því umhverfi en Ásti gerði
dvölina þar eftirminnilega með
myndavél sinni. Þau seldu þessa bú-
staði þegar þau fengu úthlutað íbúð-
um í Bústaðahverfi í kringum 1950,
Svava og Ásti við Hólmgarð en for-
eldrar mínir við Hæðargarð þannig
að stutt var á milli þeirra systra og
fjölskyldna þeirra, enda var sam-
gangur mikill. Eftirminnileg eru
jólaboð, afmælisveislur og ýmiss
konar uppákomur.
Foreldrar mínir byggðu sér sum-
arbústað á Laugarvatni og voru
Svava og Ásti sjálfsagðir gestir þar á
bæ, þau voru oft þar ásamt foreldr-
um mínum og nutum við öll samveru-
stundanna þar með þeim því gott var
að vera nálægt þeim, þannig persón-
ur voru þau. Eftir að foreldrar mínir
skildu fann ég hvað Svava og Ásti
voru traustir vinir og góð við hana
móður mína. Ég á þeim mikið að
þakka fyrir þá aðstoð sem þau veittu
henni.
Eftir að við Daggý hófum búskap
urðu Svava og Ásti sjálfsagðir gestir
á okkar heimili og eftir að Ásti dó
kom Svava í öll afmæli og uppákom-
ur í fjölskyldu okkar þangað til að
hún veiktist en hún greindist með
alzheimer-sjúkdóm. Það er sorglegt
að horfa upp á þennan sjúkdóm sem
dregur fólk hægt og rólega út úr
hringiðju lífsins. Fjölskyldur Svövu
voru lánsamar er hún komst á nýja
hjúkrunarheimilið í Sóltúni þegar
það var opnað, þar sem uppbygging
og starfsemi er til fyrirmyndar.
Svava, ég þakka þér fyrir sam-
veruna.
Við fjölskyldan vottum Dóru og
Gunnari, Björgvin og Stínu og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar.
Ágúst Friðriksson.
Nú er Svava farin frá okkur en
hún skilur margar góðar minningar
eftir hjá mér og fjölskyldu minni.
Hún tók mig að sér þegar ég missti
móður mína, ellefu ára gömul, og bjó
ég hjá henni og fjölskyldu hennar í
nokkur ár. Þetta voru góð ár, Svava
hvatti mig til að halda áfram að læra
og gaf mér góð og holl ráð.
Ég minnist jóladaganna hjá Svövu
og Ásta eiginmanni hennar og börn-
in mín minnast oft á hvað þá var
gaman. Allt var svo gott og fínt hjá
þeim hjónunum. Ég var svo heppin
að flytja í næsta hús við Svövu og
Ásta þegar ég var sjálf komin með
fjölskyldu. Þá gátum við hist daglega
og áttum við margar skemmtilegar
stundir saman, m.a. í sólinni í garð-
inum hjá Svövu. Þetta voru
skemmtileg ár og ekki hægt að
minnast þeirra án þess að nefna
Ásta. Á hverjum sunnudagsmorgni
var bankað á útidyrahurðina okkar,
opnað og kallað upp stigann: „Er
einhver heima á bænum?“ Þá vissum
við að Ásti var kominn í heimsókn
með góða skapið sitt, ævinlega léttur
í bragði.
Þegar ég var yngri kallaði ég
Svövu fóstru mína en með árunum
áttaði ég mig á því að hún var lítið
eldri en ég. Þá fór ég að kalla hana
vinkonu mína. Ég kveð mína kæru
vinkonu með söknuði.
Halley Sveinbjarnardóttir.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar, hennar Svövu með nokkrum
orðum. Þegar við hjónin fluttum til
Reykjavíkur 1984 vorum við svo
heppin að kaupa efri hæð í húsi, þar
sem þið Guðmundur áttuð þá neðri.
Þar bjuggum við saman í sátt og
samlyndi í tæp 15 ár. Við áttum sam-
an stóra og fallega garðinn og aldrei
var misklíð um það sem gera þurfti
þar, við máttum bara gera allt sem
við vildum. Þetta segir mikið um
ykkur Guðmund. Það voru svo marg-
ar glaðar og góðar stundir sem við og
fjölskyldur okkar áttum í garðinum,
bæði við grill og gamanmál.
Þú varst mér líka svo góð þegar
maðurinn minn fékk hjartaáfallið. Þá
kallaðir þú oft í mig þegar ég var að
koma úr heimsóknum til hans og
varst þá búin að elda fyrir mig kvöld-
mat. Þú varst flink við allt sem þú
gerðir, mjög gestrisin og góð hús-
móðir. Þú hafðir alltaf gaman af þeg-
ar börnin og barnabörnin komu í
heimsókn og varst stolt af þeim,
enda gott fólk. Aldrei heyrði ég þig
leggja illt til nokkurs manns. Þú
varst líka svo mikil dama og hafðir
gaman af að vera fín og flott.
Ég man að þú sagðir einhvern
tímann við mig, að þér fyndist nóg
um allar þessar minningargreinar og
hól um látið fólk. Þá sagði ég: „Svava
mín veistu ekki, að ég ætla að skrifa
um þig þegar þú deyrð?“ Þá fórstu
að brosa og sagðir: „Hvaða vitleysa.“
Þess vegna ætla ég ekki að hafa
þetta langt. Ég veit að hann Ásti
þinn tekur vel á móti þér hinum
megin.
Við hjónin vottum börnum þínum
og fjölskyldu allri innilega samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kristín.
SVAVA SCHEVING
JÓNSDÓTTIR
Ég man eftir því
þegar ég hitti Möggu í
fyrsta skipti fyrir
rúmum fimm árum,
þegar leiðir okkar
Sigga lágu saman.
Hún tók mér opnum örmum og
strax fann ég hversu hlý og góð
kona hún var. Hún var ekki orð-
mörg en hafði gaman að vera innan
um fólk. Þegar við Siggi eignuð-
umst Árna Þór sat hún með lang-
ömmustrákinn og væntumþykjan
leyndi sér ekki. Og þegar fram líða
stundir munum við Siggi setjast
niður með Árna og segja honum frá
langömmu sinni sem var svo góð
við hann. Magga var kona sem
kvartaði aldrei þrátt fyrir að heils-
an væri farin að gefa sig, heldur lét
hún jákvæðni og brosið ráða för,
sem við unga fólkið ættum að taka
til eftirbreytni.
Núna er Magga komin á góðan
stað og baráttan við veikindin er
lokið, ég vona að þér líði vel og að
þú fylgir okkur áfram. Minningin
þín er ljós í lífi okkar.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Björg Árnadóttir.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
MARGRÉT
SÆMUNDSDÓTTIR
✝ Margrét Sæ-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. júní 1914. Hún lést
á Garðvangi í Garði
16. janúar síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Út-
skálakirkju í Garði
25. janúar.
Hvar er amma, hvar er
amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
(Jóhannes úr Kötlum.)
Kveðja
Árni Þór.
Elsku amma mín,
orð fá ekki lýst hvað
það gaf mér mikið að
fá að kveðja þig. Ég
gleymi því aldrei hvað
þú sagðir við mig og
hlýjan sem skein út úr augunum
þínum sagði mér meira en þúsund
orð, sá himneski friður sem gagn-
tók mig allan þessa heilögu stund
sem við áttum saman í lokin á þinni
jarðvist, en sá friður hefur alltaf
faðmað mig þegar ég er hjá þér.
Allt frá því ég kom í þennan
heim hef ég leitast eftir því að vera
í návist þinni og nú í seinni tíð hef
ég gert mér grein fyrir af hverju
ég og svo mörg önnur börn sækja í
nærveru þína því elskulegri mann-
eskju hef ég ekki kynnst. Ávallt frá
því ég var lítill strákur og til dags-
ins í dag var ég strax farinn að
sakna þín um leið og ég fór frá þér,
þú hafðir svo sterka nærveru og
útgeislun að orð skiptu ekki máli,
það eitt að vera hjá þér var svo gef-
andi og hjartað í mér fylltist af
kærleika í hvert skipti sem ég kom
til þín.
Þú varst og verður alltaf minn
æðri máttur sem færir mér ljósið,
kærleikann og friðinn inn í hjartað
mitt og vísar mér veginn um
ókomna framtíð. Það vissu allir að
þú varst búin að bíða lengur en þig
langaði til að komast til afa og allra
hinna og ég er glaður í hjarta mínu
að þið séuð saman að nýju. Þú og
afi sýnduð mér hvað sönn ást er.
Elsku amma og afi, ég þakka
ykkur fyrir alla þá ást og alúð sem
þið veittuð mér og gerið enn. Ég
tilheyri ættinni sem þið bjugguð til
með óendanlegri ást, alúð, dugnaði,
umburðarlyndi og nægjusemi og
þessi stóra ætt endurspeglar svo
innilega allt það sem þið stóðuð
fyrir.
Að fá að tilheyra Miðhúsaættinni
fyllir mig af svo miklu þakklæti og
stolti að hjartað mitt ljómar.
Megi almáttugur Guð geyma
ykkur.
Kær kveðja.
Gísli Torfi.
Mig langar að votta
Guðmundi virðingu
mína og þakklæti nú
þegar hann kveður
saddur lífdaga. Ég
kynntist honum í gegnum manninn
minn, barnabarn hans og nafna,
þegar hann bjó á Langholtsveg-
inum. Alltaf fannst mér til um það
að hitta þennan aldna mann sem
kunni vísu við öll tækifæri. Það
voru lausavísur um ástina, gam-
anvísur, kvæði um veðráttuna og
þannig mætti áfram telja, enda var
vísan sá miðlunarmáti sem hann
gat notað óskertan fram undir
andlátið. Hann leyfði mér að
skyggnast inn í horfinn heim er
hann sagði frá bernskuminningum
úr veröld sem var. Það var lær-
GUÐMUNDUR S.
MAGNÚSSON
✝ GuðmundurSteinþór Magn-
ússon fæddist í Ólafs-
vík 10. september
1904. Hann andaðist
á Skjóli, heimili aldr-
aðra í Reykjavík, 15.
febrúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Áskirkju 26.
febrúar.
dómsríkt, þakka ég
það allt ásamt hlýlegu
viðmóti hans við mig
alla tíð.
Guðmundur Stein-
þór vissi hvað það var
að hafa fyrir lífinu.
Hann lifði kreppuna
og átti þó fyrir
stórum barnahópi að
sjá. Hann þekkti
sauðkindina, ættjörð-
ina og mat það mikils.
Hann var sannur karl
á sinni tíð. Lifði sína
konu sem ól honum
tíu börn. Ég vil votta
þeim hjónum virðingu og þökk og
kveð Guðmund á viðeigandi hátt
með ljóði.
Góði Jesús, fyrir greftran þín
gefðu síðasta útför mín
verði friðsöm og farsæl mér,
frelsuð sál nái dýrð hjá þér.
Svo að lifa, ég sofni hægt,
svo að deyja, að kvöl sé bægt,
svo að greftrast sem Guðs barn hér,
gefðu, sætasti Jesús, mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Bára Friðriksdóttir.