Morgunblaðið - 30.05.2003, Side 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. MAÍ 2003 29
og ræktarsemi sem einkennir þetta
fólk og ekki var Gunnlaugur neinn
eftirbátur í þeim efnum.
Nokkrum árum eftir skólavistina á
Bifröst lágu enn leiðir okkar Gunn-
laugs saman í London. Gunnlaugar
var þar til náms en síðan hóf hann
störf á skrifstofu Sambands ísl. sam-
vinnufélaga þar í borg og vorum við
þar vinnufélagar um tíma og tókum
saman íbúð á leigu einn vetur. Gunn-
laugur var afburða þægilegur vinnu-
félagi og áttum við einnig ánægjuleg-
ar stundir í hópi Íslendinga í London.
Starfsemi Íslendingafélagsins í
London var þá með miklum blóma og
stóð fyrir ýmsu félagslífi og var reynt
að ná bæði til unglinga og eldra fólks.
Gunnlaugur sótti það með kappi og
dugnaði að kynnast London og gekk
m.a. um borgina þvera og endilanga
og varð fljótlega afar fróður um þessa
merkilegu heimsborg. Þegar ég hvarf
til starfa í Reykjavík starfaðí Gunn-
laugur áfram á skrifstofu Sambands-
ins í London og flutti til enskrar fjöl-
skyldu til þess að kynnast betur
enskum siðum og æfast frekar í því að
tala enskuna.
Gunnlaugur hefur alla tíð síðan
verið góður heimilisvinur og hefur
ásamt öðrum ekki ósjaldan tekið í spil
á góðum kvöldum á heimili okkar
hjóna. Að leiðarlokum finnst okkur að
það hefði mátt vera oftar. Gunnlaug-
ur kvæntist aldrei né eignaðist börn
og var það að vissu leyti synd þar sem
hann var sérstaklega barngóður og
sóttust börn sjáanlega eftir því að
vera í návist hans. Elsta barn okkar
hjóna, sonurinn, var um tíma heima-
gangur hjá Gunnlaugi og þótti okkur
mjög vænt um það. Gunnlaugur átti
íbúð í Hraunbænum og var þar gott
að koma. Voru venjulega á borðum
ýmsar tegundir kaffibrauðs eins og í
sveitinni í gamla daga og ríkt gengið
eftir því að gestir neyttu þeirra veit-
inga. Á hans heimili var hreinlæti og
snyrtimennska í fyrirrúmi. Oft komu
í heimsókn ættingjar hans og vinir ut-
an af landi og honum fannst ekkert
tiltökumál þótt hann fengi slíka gesti í
nokkra daga. Það var honum greini-
lega mjög kærkomið enda honum eig-
inlegt að sýna öðrum umhyggju.
Þau störf sem Gunnlaugur tók að
sér voru í góðum höndum og þurfti
áreiðanlega ekki að vinna þau upp
eftir hann. Það var ekki óeðlilegt með
hans menntum og hæfileika að hans
aðal æfistarf yrði á endurskoðunar-
skrifstofu hér í höfuðborginni. Gunn-
laugur var þó sveitamaður og nátt-
úruunnandi miklu fremur en
borgarbúi. Göngur um fjöll og firn-
indi voru honum kærkomin áskorun
og ekki alltaf auðvelt að fylgja honum
þar eftir. Það lá beint við þegar spila-
menn komu í heimsókn á Selfoss fyrir
12 til 15 árum að við hjónin gengum
með þeim á Ingólfsfjall. Voru við
þetta tækifæri teknar myndir að
þessu fríska fjallgöngufólki. Ekki
hefði okkur órað fyrir því að góðir
drengir í þessum hópi myndu þetta
fljótt kveðja jarðlífið og skilja okkur
hin eftir harla fáfróð um tilgang þessa
alls. Það er hins vegar auður að eiga í
sjóði minninganna eitt og annað um
vegferðarfólkið sem gefur og gleður
og fylgir okkur þannig áfram. Minn-
ingin um Gunnlaug Sigvaldason mun
lifa með okkur sem dæmi um vand-
aðan og góðan mann sem var gott að
þekkja. Við treystum því að hann eigi
kost á sínum eftirlætis gönguferðum
á strönd hins óþekkta og guðleg for-
sjón muni leiða hann ljúflega um nýja
stigu. Við hjónin vottum ættingjum
Gunnlaugs einlæga samúð. Blessuð
sé minning Gunnlaugs Sigvaldasonar.
Sigurður Kristjánsson.
hún sagði við mig: „Helgi minn,
vertu alltaf góður Íslendingur!“
Ljóðin og landslagið, rímurnar
og bókmenntirnar kölluðu hana
heim. Þegar aldurinn færðist yfir
og hún átti tvö ár í nírætt afréð
hún að flytja heim til Íslands.
Næstu árin kom hún oft í langar
heimsóknir til okkar öllum til mik-
illar gleði en hún vildi eldast og
deyja á Íslandi. Hún bjó í áratug á
Dvalarheimilinu Felli við Skipholt í
Reykjavík og var afar ánægð þar.
Eignaðist trygga vini bæði meðal
starfsfólks og vistmanna og naut
lífsins í þessum félagsskap. Þegar
heilsan fór að setja henni skorður
flutti hún á Elliheimilið Grund og
var þar í góðu yfirlæti síðustu árin.
Einnig þar var vináttan ræktuð.
Móðir mín laðaði til sín fólk hvar
sem hún var án þess að gera nokk-
uð annað en vera hún sjálf. Tryggir
vinir og skemmtilegar vinkonur
heimsóttu hana reglulega og við
Rúna vorum í símasambandi við
hana daglega.
Á hundrað ára afmæli hennar
streymdu vinir og fjölskylda til
landsins og héldu henni hóf á Hótel
Loftleiðum. Ekkert í framkomu,
klæðaburði eða viðmóti afmælis-
barnsins þennan dag vitnaði um
þennan háa aldur. Skopskynið var
á sínum stað, skýr hugsun og við-
mótsgleði. Þarna var hún umvafin
vinum og fjölskyldu, og hefur
kannski hugsað til áranna með föð-
ur mínum þegar sest var við hljóð-
færið og sungið í sama anda og
heima hjá okkur forðum. Þetta var
sannkallaður gleðidagur sem hún
minntist lengi á eftir.
Hún var þakklát fyrir líf sitt en
æðrulaus og sátt við að kveðja þeg-
ar hún fann að kraftarnir voru að
þverra. Um það eins og allt annað
var hún ófeimin að tjá sig. Á
kveðjustund er mér efst í huga
innilegt þakklæti í garð móður
minnar fyrir það sem hún var mér,
systur minni og fjölskyldum okkar
beggja. Hún var mamma og amma
sem aldrei gleymist, traustur vinur
sem ég eignaðist um leið og lífið
sjálft og á margan hátt var hún
mér og öðrum fyrirmynd í því sem
máli skiptir í lífinu.
Hún hverfur inn í sumarbirtuna
umvafinn kærleika fjölskyldu sinn-
ar og vina sem þakka af hjarta
glaðar og gjöfular stundir fyrr og
síðar.
Guð blessi minningu hennar.
Helgi Heiðar.
Þegar ég las fyrst ljóð vinar
míns Gunnars Dal:
Orð
milli vina
gerir daginn góðan,
í ljóðabókinni Orð milli vina,
varð mér strax hugsað til vinkonu
minnar Jónu Heiðar. Svo oft hafði
ég hlotið blessun og uppörvun af
því að eiga við hana orðastað og
dagurinn minn orðið „góður“ í
orðsins fyllstu merkingu. Þannig
vinur var hún. Bjartsýni hennar,
trú, áhugi og velvilji auðguðu hvern
þann sem átti samleið með henni.
Samleið okkar er orðin nokkuð
löng. Hún var jafnaldra móður
minnar. Jóna og Salómon voru vin-
ir foreldra minna frá því að ég man
eftir mér enda vorum við nágrann-
ar árum saman í Skerjafirðinum,
síðar í Toronto í Kanada og svo aft-
ur hér í Reykjavík eftir að hún
flutti á dvalarheimilið Fell og svo á
Grund. Síminn var sömuleiðis oft
notaður til tjáskipta og alltaf voru
öll samskipti jákvæð og elskuleg.
Ég gat kvatt hana stuttu fyrir
dauðastundina þótt hún hefði ekki
lengur meðvitund. Það var stund
án orða. Minningin um hana mun
lifa þrátt fyrir að hún sé horfin.
Síðustu árin hafði hún oft orð á
því að nú væri ævin orðin nógu
löng. Ekki sagði hún þetta í kvört-
unartón heldur sem staðreynd og
vegna þess að hún fann fyrir því að
árin voru orðin mörg. Hún var
södd lífdaga, tilbúin að deyja en
jafnframt þakklát fyrir lífið sem
Guð hafði gefið henni.
Það verða góðir endurfundir sem
við væntum báðar á efsta degi.
Guð blessi minningu elsku Jónu
og styrki og uppörvi börnin hennar
öll sem búa í fjarlægri heimsálfu en
hafa verið ötul og elskuleg við að
heimsækja hana mörgum sinnum á
ári.
Sigríður Candi.
 Fleiri minningargreinar
um Gunnlaug Sigvaldason bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
 Fleiri minningargreinar um Jónu
Heiðar bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Aðalsteinn BirgirIngólfsson fædd-
ist í Reykjavík 15.
desember 1935.
Hann lést á La Mar-
ina á Spáni hinn 25.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
þau Ingólfur Krist-
jánsson útgerðar-
maður, f. 6. desem-
ber 1911, d. 4. apríl
1985, og Aðalheiður
Þorsteinsdóttir, f. 9.
maí 1912. Þau eiga
fimm börn og var
Birgir elstur þeirra.
Systkini hans eru Elsa Lára, f. 4.
febrúar 1942, d. 10. ágúst 1942,
Örn, f. 14. apríl 1944, Anna, f. 2.
nóvember 1946, og Guðmundur, f.
20. nóvember 1948.
Birgir kvæntist Bylgju Hall-
dórsdóttur, f. 8. desember 1943.
Þau skildu. Börn þeirra eru: 1)
Aðalheiður, f. 7. mars 1962, gift
Ragnari Konráðssyni, f. 11. mars
1957. Börn þeirra eru: Sara Ýr, f.
2. september 1981, í sambúð með
Ragnari Rúnarssyni, f. 23. júní
1982, sonur þeirra er Brynjar
Þór, f. 6. feb. 2003,
Rut f. 3. mars 1986,
Þórný, f. 20. janúar
1990, og Konráð, f.
11. maí 1998. 2) Ing-
ólfur, f. 15. júlí 1963,
kvæntur Ólöfu
Sveinsdóttur, f. 30.
janúar 1968. Börn
þeirra eru Sædís
Ragna, f. 25. janúar
1994, og Ragnheið-
ur, f. 12. apríl 2000.
3) Matthildur, f. 21.
ágúst 1966, gift
Ágústi Þór Sigurðs-
syni, f. 25. júlí 1963.
Dóttir þeirra er Rebekka Rós, f.
13. júní 1999, en fyrir átti Matt-
hildur Jens, f. 9. júlí 1985. Fyrir
átti Birgir dótturina Ingu Dís.
Eftirlifandi eiginkona Birgis er
Sigurlaug Sturlaugsdóttir, f. 27.
júní 1932.
Birgir var lengst af skipstjóri
og útgerðarmaður á Val RE7 en
hin síðari ár dvaldi hann lengstum
í sumarhúsi þeirra Laugu á Spáni.
Útför Birgis verður gerð frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku pabbi.
Núna komstu okkur á óvart. Þú
sem varst svo hraustlegur og tignar-
legur, hugsaðir svo vel um sál og lík-
ama.
Þegar við systkinin rifjum upp smá
brot frá því þegar við vorum lítil þá
varstu náttúrlega langbestur og við
vorum mjög ánægð með þig elsku
pabbi þó ýmislegt hefði mátt fara á
annan veg. Við munum eftir þegar þú
fórst á skytterí með rúgbrauðssam-
loku í brjóstvasanum og þegar þú
komst úr einni siglingunni þá náttúr-
lega fengum við flottustu hjólin í
Lindarholtinu og þú varst langt fram
eftir nóttu að skrúfa þau saman. En
það er víst komið að kveðjustund sem
okkur finnst mjög erfitt en við getum
huggað okkur við að þér leið vel á
Spáni með Laugu. Þú varst ham-
ingjusamur og lífsglaður og áttir góða
vini sem við urðum vör við þegar við
komum út til að kyssa þig bless.
Elsku pabbi, við þökkum þér fyrir allt
og við elskum þig. Láttu þér líða vel á
þessum góða stað sem þú ert kominn
á. Hvíldu í friði elsku pabbi.
Matthildur, Ingólfur
og Aðalheiður.
Fréttin um andlát Bigga var mikið
áfall. Hann var ekki bara tengdafaðir
minn heldur líka vinur sem gaman
var að sækja heim og fá í heimsókn til
sín. Það var alltaf gott að spjalla við
Bigga, hann ræddi hlutina alltaf af yf-
irvegun og ekki spillti það fyrir ef við
gátum fengið okkur smá viskýtár og
eins og einn Havanavindil með. Eins
og gömlum sjókappa sæmir þá beindi
Biggi talinu oft að veðrinu og ég fór
fljótlega að skilja þýðingu hugtaka
eins og lægðardrag og hæðarhrygg-
ur. Það var í raun alveg sama hvað var
gert eða um hvað var rætt, maður
lærði alltaf eitthvað nýtt af því að um-
gangast hann, ekki síst að slaka á og
spá í hluti sem öllum er hollt að velta
fyrir sér.
Biggi ræktaði sál og líkama af ein-
skærri kostgæfni. Hann hugsaði mik-
ið um hvað biði okkar fyrir handan,
fór í sund og göngutúra á hverjum
degi og skipti þá ekki máli hvort hann
var staddur í sól og hita suður á Spáni
eða frosti og byl hér á Fróni. Eftir
sundið í Vesturbæjarlauginni var svo
skroppið niður á Kaffivagn til að
spjalla við karlana í rólegheitunum.
Hann lifði góðu lífi og bar sig vel. Ég
minnist þess þegar við gengum niður
á höfn á Færeysku dögunum í Ólafs-
vík í fyrrasumar, eftir að hafa slitið
Bigga úr boltaleik með yngstu barna-
börnunum. Hann gekk aðeins á und-
an okkur og var að spjalla við gamlan
félaga sinn. Sólin skein og ég tók eftir
því að hann leit yfir hafið, sem hann
hafði sigrað svo oft, hreystin uppmál-
uð, hár og grannur, flottur karl. Ég
man að ég hugsaði með mér að svona
vildi ég verða þegar ég næði hans
aldri. Biggi og Lauga dvöldust mikið í
húsinu sínu á Spáni. Þar áttu þau
góða vini og það var einstakt að fá
tækifæri til að dvelja í húsinu þeirra í
fyrrasumar og fá nasaþef af lífi þeirra
úti. Þau voru þó nýbúin að kaupa
glæsilega íbúð í Grafarholtinu og voru
farin að spá í að flytja alveg heim. Við
vorum farin að hlakka til að geta séð
þau meira og Rebekka var farin að
kynnast þeim betur. Ég veit að hún
og Jenni munu sakna afa síns mikið,
hann vildi allt fyrir þau gera og
reyndist þeim einstaklega góður. Við
Matta munum hugsa vel um að Re-
bekka gleymi afa sínum aldrei.
Dagarnir eftir að Biggi veiktist
voru fjölskyldu hans erfiðir. Eftir að
hann lést fóru börnin hans út til að sjá
föður sinn í hinsta sinn. Sú reynsla
var þeim þungbær en þau veittu
Laugu og hvert öðru styrk í sorginni.
Nú er komið að kveðjustund. Minn-
ingin um góðan mann lifir, mann sem
ég kveð með söknuði og virðingu.
Ágúst.
Elsku Birgir afi, mér þykir leiðin-
legt hvað þú hvarfst fljótt frá okkur.
En ég er þakklát fyrir þessa daga sem
ég fékk að vera með þér og Laugu
ömmu á Spáni, en ég fékk það í ferm-
ingargjöf að fara í heimsókn til ykkar
um páskana. Þið höfðuð áhyggjur af
að mér myndi leiðast þar sem það var
svo lítið um að vera þarna á þessum
árstíma. En mér fannst gott að koma í
rólegheitin, þegar það er svo mikill
erill á Íslandi. Ég mun alltaf minnast
þess að þú fórst með mér í Go-kart,
kenndir mér að bóna bílinn þarna úti,
og gafst þér alltaf tíma til að hlusta á
mig.
Mig langar til að kveðja þig með
þessum orðum: Ein góð sál er farin til
himna. Hún hvarf frá okkur mjög
AÐALSTEINN
BIRGIR INGÓLFSSON
fljótt. En eins og við öll vitum var
þessi góða sál gæðablóð hvert sem
hún fór og sterk var hún líka, en nú er
hún komin í frið og ró.
Sigurdís Sóley.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert einn af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
Elsku afi, þó okkur þyki enn ótrú-
legt að lífsgöngu þinni sé lokið, viljum
við kveðja þig í þeirri von að þín bíði
æðra verk á himnum. Megi minning
þín lifa í hjörtum okkar allra.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. E.)
Þín
barnabörn.
Elsku afi, það átti enginn von á því
að þú færir svona fljótt. Ég er ekki
búin að átta mig á þessu ennþá og ég
bíð alltaf eftir að þú komir heim til Ís-
lands. Ég man alltaf eftir því þegar ég
fór með þér og ömmu til Spánar fyrir
u.þ.b. 8 árum þegar þið voruð að
kaupa húsið. Þá leigðuð þið hús fyrstu
2 vikurnar áður en þið fenguð húsið
ykkar afhent. Þar var bara eitt hjóna-
rúm og svefnsófi, og þú lést mig sofa í
hjónarúminu hjá ömmu því þú vildir
ekki að það færi illa um mig. Sjálfur
svafst þú í svefnsófanum sem var allt-
of lítill fyrir þig, svo tærnar þínar lágu
út fyrir sófann. Mér fannst alltaf svo
gott að koma í heimsókn til þín og
ömmu því það var svo mikill friður og
ró heima hjá ykkur. Ég man líka eftir
því þegar ég lá í fanginu þínu, ef mér
leið eitthvað illa þá hvarf það í burt.
Takk fyrir að vilja vera útnefndur afi
minn og þú stóðst þig líka vel í því
hlutverki.
Eva Lind L.