Morgunblaðið - 02.06.2003, Blaðsíða 21

afslappað andrúmsloft og notalegt
þótt hún hefði ærið verk að vinna.
Hún hafði vald á kringumstæðunum
og lag á að láta fólki líða vel í návist
sinni. Fátt fór framhjá Sínu enda
skynjaði hún fleira en hið jarðneska
líf og sá fyrir óorðna hluti. Þessi eig-
inleiki hennar hefur áreiðanlega
mótað líf hennar meira en við getum
gert okkur grein fyrir. Um árabil bjó
Sína ásamt Eyjólfi (Eyfa) manni sín-
um og tveimur yngstu börnunum á
Geitafelli á Vatnsnesi í nábýli við
dóttur og tengdason. Það er ekki of-
mælt að heimili þeirra Sínu og Eyfa
hafi verið vinsælasti viðkomustaður
fjölskyldunnar öll sumrin sem þau
bjuggu þar. Þótt húsið væri ekki
stórt var hjartarými húsráðenda
þeim mun stærra og allir gestir
fengu höfðinglegar móttökur. Það
var ætíð tilhlökkunarefni hjá okkur
krökkunum að fara með mömmu og
pabba í frí norður að Geitafelli, í
sveitina til Sínu og Eyfa. Ferðin
norður var á þeim árum bæði löng og
ströng en borgaði sig svo sannarlega
enda var ætíð gleði og glaumur á
Geitafelli – og í minningunni sífellt
sólskin.
Á sumrin voru jafnan margir
krakkar á Geitafelli og mikil vinna að
þjóna þeim og fá þeim verkefni við
hæfi. Það fórst þeim Sínu og Eyfa
vel úr hendi og óframfærni var fljót
að hverfa í návist þeirra. Það var ær-
ið verk að sinna þessum krakka-
skara á heimili þar sem hvorki var
rafmagn né heitt vatn. Allt vatn var
hitað á olíueldavél og þvottar voru
erfiðir. Samt var allt tandurhreint
hjá Sínu og allir fengu snaga á
baðinu fyrir þvottapoka og hand-
klæði bara fyrir sig – og það var
flottara en flestir áttu að venjast.
Fyrstu minningar margra systk-
inabarnanna um Sínu frænku tengj-
ast eldhúsinu á Geitafelli enda var
það og allt innan dyra hennar yfir-
ráðasvæði. Í eldhúsinu sat fullorðna
fólkið, drakk kaffi og ræddi málin og
fyrir börnin var ekki síst spennandi
að vera í eldhúsinu þegar mjólkin
fyrir heimalningana hituð. Hápunkt-
urinn var svo að fá að gefa lömb-
unum pelann. Með árunum fórum
við að fylgjast með umræðum full-
orðna fólksins sem oftar en ekki
snerust um pólitík. Margir ættingjar
okkar eru mjög pólitískir og láta
ekki þoka sér í sinni afstöðu. Engir
hafa þó verið einarðari í pólítík né
ákafari en Sína og Eyfi – og þótt Sína
hafi látið Eyfa um þátttöku í póli-
tísku starfi var afstaða hennar og
áhugi síst minni en hans.
Þar kom að Sína og Eyfi brugðu
búi og fluttu á Hvammstanga. Ætt-
ingjarnir héldu uppteknum hætti og
heimsóttu þau og nú hafði Sína meiri
tíma aflögu og stundum gafst tími til
að spá í bolla. Fátt jafnaðist á við að
láta Sínu lesa framtíð sína úr kaffi-
bollanum og víst er að allt kom það
fram sem Sína sá. Þegar Sína og
Eyfi fluttust suður var styttra á milli
og heimsóknirnar breyttust því nú
hættum við að gista hjá þeim. En
sem fyrr sýndi Sína viðfangsefnum
okkar athygli; hrósaði okkur og
hvatti til dáða. Fyrir það erum við
þakklát og kveðjum ástkæra og um-
hyggjusama móðursystur með sökn-
uði. Við og Alda móðir okkar sendum
samúðarkveðjur til eftirlifandi eigin-
manns, barna, tengdabarna, barna-
barna, barnabarnabarna og annarra
ættingja og vina.
Rósa, Guðbrandur, Þröstur
og fjölskyldur.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. JÚNÍ 2003 21
Elsku amma. Ég skil
ekki alveg hvers vegna
fólk er að skrifa minn-
ingargrein eins og ég
núna.
Trúlega er það gert til að hjálpa
okkur að finna huggun við því að þú
sért farin, en þú ert ekki farin, þú ert í
huga mínum og hjarta og verður allt-
af. Þótt ég geti ekki séð þig eða talað
við þig í eigin persónu ertu samt hjá
okkur öllum. Enginn sem hefur
kynnst þér gæti gleymt þér. Ég elska
þig, amma, og mun alltaf gera.
Karólína Hansen.
Þó að þú sért farin er allt hið góða
hér.
Þú ert ekki farin burtu frá mér. Ég
veit að ég á vini sem hjálpa mér að
takast á við það að þú sért farin. Mig
langar að þakka þér fyrir allt, að vera
góð við mig og alla, hvað sem það var.
Þegar ég hugsa um þig rennur tár
niður kinn, það er ekki sorg heldur
þakklæti fyrir það sem þú varst.
Amma, ég elska þig og kveð þig
með stolti. Stolt yfir því að vera al-
nafna þín og ég reyni að feta í fótspor
þín.
Ester H. Hansen.
Kæra vinkona.
Þau eru orðin mörg árin síðan leiðir
okkar lágu fyrst saman. Ekki var ég
hár í loftinu, kannski fimm ára. Satt
að segja á ég engar minningar frá
yngri árum án þín og Jögvans.
Ég hef oft haft það á orði að það
hafi verið forréttindi að alast upp í
Vestmannaeyjum, en að hafa alist
upp í nágrenni ykkar voru forréttindi
á forréttindi ofan.
Heimili ykkar hjóna var annað
ESTER HJÁLMARS-
DÓTTIR HANSEN
✝ Ester Hjálmars-dóttir Hansen
fæddist á Bjargi við
Bakkafjörð 19. júní
1922. Hún lést í
sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 14. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Landakirkju í
Vestmannaeyjum 24.
maí.
heimili okkar barnanna
í nágrenninu. Þið voruð
okkar önnur fjölskylda.
Maturinn af borðum
ykkar var okkar matur
þegar leiðin heim var of
löng. Heimatilbúin
brúðuleikhús á afmæl-
um voru okkar Nint-
endo. Manstu brúðurn-
ar sem Ingólfur kom
með að utan? Heimili
ykkar var mitt heimili
þegar ekkert var sjón-
varpið heima og ég
barði á dyr á hverju
kvöldi og fékk að horfa
á sjónvarpið.
Ég man hvað þú skemmtir þér vel
þegar ég, barnið, útskýrði fyrir Hassa
hvað vændiskona væri eftir einn út-
lenda sjónvarpsþáttinn. Ég man líka
fallegan smitandi hlátur þinn þegar
glatt var á hjalla og aldrei man ég þig
öðruvísi en brosandi og ánægða með
líf þitt.
Ég man líka sandhrúguna fyrir ut-
an fallega húsið sem þið byggðuð ykk-
ur, hrúguna sem Jögvan og Ingólfur
breyttu í pússningu á húsið ykkar.
Svona voruð þið samheldin.
Og þegar árin liðu og Vestmanna-
eyjar voru að baki var heimsókn til
ykkar ávallt ljúf skyldumæting þegar
leiðin lá á heimaslóðir. Æskuminning-
ar rifjaðar upp, borð sem svignuðu af
kræsingum og dillandi hlátur þinn
sem aldrei gleymist.
Síðast þegar við hittumst varst þú
farin að finna til veikleika, kannski
hefur sá sjúkdómur sem nú hefur lagt
þig að velli verið farinn að kræla á sér.
Kannski. En líflegt brosið og hlátur-
inn sem aldrei gleymist var aldrei
fjarri. Og aldrei tókst þér að venja
Jögvan af því að kalla mig stubba.
Líf þitt, Ester mín, var rósum
stráð. Það sést best í börnunum þín-
um sem öll eru mannkostafólk sem
endurspegla það besta í þér og Jögv-
an.
Á þessum degi er hugur minn hjá
þeim, því ég veit að sorgin er mikil.
Ekki er hugur minn síður hjá þínum
yndislega lífsförunaut Jögvan, því þið
voruð eitt.
Jögvan minn. Mínar innilegustu
samúðarkveðjur til þín.
Elsku vinkona. Ég kveð þig með
söknuði. Guð blessi minningu þína.
Þinn vinur,
Alfreð Alfreðsson, stubbi.
Ég ætla hér í örfáum orðum að
minnast Esterar Hansen, fyrrverandi
forstöðukonu leikskólans Sóla í Vest-
mannaeyjum.
Haustið 1990 hóf ég störf á Sóla og
þá kom það í hlut Esterar, eða ömmu
Esterar eins og hún var jafnan kölluð,
að taka á móti mér.
Ég tel það mikil forréttindi að hafa
fengið að starfa með henni því um
áramótin 1990-1991 lét hún af störf-
um fyrir aldurs sakir. Ester var já-
kvæð og glaðlynd kona sem gaf sig
alla í starf sitt. Jafnvel eftir að hún
hætti störfum á Sóla stóð garðurinn
hennar alltaf opinn fyrir börn leik-
skólans. Haustferðirnar þangað eru
mér mjög minnisstæðar. Þar fengu
börnin að tína laufblöð og jurtir til
þess að þurrka og pressa og þar var
mikil fjölbreytni af jurtum. Hún og
Jögvan maður hennar tóku vel á móti
okkur og laumuðu svo smá mola að
börnunum áður en þau héldu til baka.
Á 60 ára afmæli Sóla árið 2000 kom
Ester og átti góða stund með okkur,
börnum og starfsfólki leikskólans.
Auk þess eru þau ófá skiptin sem við
áttum á spjalli við Ester á lóð leik-
skólans eða við hliðið þegar hún átti
leið hjá.
Leiðir okkar lágu svo síðast saman
síðastliðið sumar. Þá fórum við í
skrúðgöngu með fána og blöðrur á
Breiðabliksveginn til þess að hylla
Ester á áttræðisafmæli hennar og
syngja afmælissönginn eins og okkur
einum er lagið.
Ester, við þökkum þér fyrir sam-
fylgdina í gegnum árin.
Að lokum vil ég minnast Esterar
með ljóði Jóhannesar úr Kötlum,
Vikivakar, en hann er einskonar þjóð-
söngur á okkar leikskóla.
Sunnan yfir sæinn breiða,
sumarylinn vindar leiða.
Draumalandið himinheiða,
hlær og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt.
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að stutt er hver stundin,
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt.
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
segðu engum manni hitt!
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt.
Fyrir hönd fyrrverandi og núver-
andi starfsfólks leikskólans Sóla.
Júlía Ólafsdóttir.
Mig langar með fáeinum orðum að
minnast kynna minna af Ester Han-
sen. Hún var móðir æskuvinkonu
minnar Ágústínu.
Það leið ekki sá dagur að ég kæmi
ekki á heimili þeirra Esterar og Jógv-
ans.
Ég var meira að segja um tíma
vekjaraklukka Ágústínu, því að sama
skapi sem ég hef alltaf verið með ein-
dæmum morgunhress var hún ekki
komin í gang fyrr en undir hádegi.
Ester var farin að hafa þann háttinn á
að hafa einfaldlega opið á neðri hæð-
inni svo ég gæti gengið beint inn og
vakið mína kæru vinu.
Heimili Esterar var yndislegt að
öllu leyti, þar var allt á sínum stað og
Ester sjálf alltaf til staðar. Einu tók
ég fljótt eftir, það var að eldhúsið var
aldrei tómt, hvorki af fólki né mat.
Það var alltaf einhver þar. Þetta eld-
hús yrði sennilega í dag flokkað sem
félagsmiðstöð! Á þessu heimili, sem
var alger andstæða við mitt eigið,
kynntist ég því að mér var sýnd virð-
ing og væntumþykja, skoðanir mínar
giltu og voru teknar til greina.
Ester var mjög berdreymin kona,
sem ég á sínum tíma skildi ekki alveg
hvað þýddi er hún talaði um það við
mig í fyrsta sinn. En ég man alltaf
þegar við Ágústína komumst að því
að það var til heill þjóðflokkur sem
kallaðist „karlmenn“. Þá var oft hleg-
ið að smekkvísi okkar. Ester sagði að
útlitið skipti litlu máli miðað við inn-
rætið og við skyldum muna það vel.
Svo sagði Ester að hún hefði vitað að
hún myndi giftast Jógvan og eiga með
honum sjö börn. Ég náttúrlega gapti
og spurði hvernig það mætti vera. Jú,
hana hafði dreymt hann og sjö hringa,
þar af voru fimm úr sama málmi en
tveir frábrugðnir. Sem sagt eins og
hún sagði: fimm stúlkur og tveir syn-
ir, og þeir voru elstur og yngstur í
röðinni. Þetta gekk allt eftir.
Hvað mig varðar þá dreymdi mig
að vísu ekki neitt næstu árin, en gift-
ist engu að síður og átti mína tvo syni,
en vantar stelpurnar fimm! Ester var
alla tíð mjög barnelsk kona og hafði
alltaf pláss fyrir þau börn sem leituðu
til hennar. Auk þess vann hún á leik-
skólanum Sóla og var mjög vinsæl þar
meðal barnanna sem og samstarfs-
manna sinna.
Það sem stendur helst upp úr í
minningunni hjá mér er rétt fyrir ein
jólin, þá var Ester að baka og Jógvan
að vinna eitthvað inni við í húsinu
þeirra. Þá heyrði ég spilað á píanóið
og það var ekki bara einn píanóleik-
ari, neibb það var tvímennt. Á end-
anum voru allir komnir upp í stofu og
Jógvan líka. Það var þá sem Jógvan
kenndi mér að dansa Charleston, en
ég var í dansskóla og hafði eitthvað
verið að monta mig á gólfinu hjá þeim.
Ester er ein af mörgum sem komu
inn í líf mitt á réttu augnabliki og
gerðu það þess virði að lifa því.
Ég þakka Guði fyrir samfylgd þína
og megi hann veita fjölskyldu þinni
styrk.
Kveðja
Anna Elín Steele.
Elskuleg amma mín
hefur kvatt. Ég vil
þakka henni allar þær
mörgu stundir sem eru
mér nú ljúfar minning-
ar. Mitt lán var að eiga
ömmu af þeirri kynslóð sem hafði lif-
að ólíka tíma og við allt aðrar aðstæð-
ur en þær sem ég þekki. Hún átti fyr-
ir tugi barnabarna þegar ég kom til
sögunnar en þó fannst mér ég eiga
hana ein. Hún virtist alltaf hafa næg-
an tíma fyrir mig, kenndi mér kvæði,
bænir, handavinnu og kleinubakstur.
Nú fyrir skemmstu sátum við saman
við eldhúsborðið drukkum kaffi og
skrifuðum í bókina „amma, segðu
mér“ sem eitthvert barnabarnabarn-
ið hafði skilið eftir hjá henni. Ekki
veit ég hvor okkar hafði meira gaman
af því, hún að rifja uppp barnæskuna
eða ég að skrifa niður og fræðast um
uppvaxtarár ömmu minnar að Skál-
um á Langanesi í upphafi síðustu ald-
ar. Hún hafði aðdáunarverðan skiln-
ing á þörfum barna og unglinga alla
tíð og var alltaf með á nótunum þegar
HALLDÓRA
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Halldóra Hall-dórsdóttir fædd-
ist á Húsavík 6. jan-
úar 1913. Hún lést
15. maí síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Lágafells-
kirkju 23. maí.
kom að nýjungum t.d. í
matargerð, var bara
hrifin að ítölsku pasta-
réttunum mínum og
átti sjálf pizzur í fryst-
inum. Hún hafði fyrir
því að fara í sjoppuna
að kaupa drakúlur þeg-
ar hún áttaði sig á því
að þær væru vinsælar
hjá barnabörnunum.
Það sem einkenndi líf
þessarar sterku konu
var sannfæring hennar
um að dugnaður og
vinnusemi væri hin
æðsta dyggð og sam-
kvæmt henni lifði hún og ól upp sín
börn.
Nú kveð ég þig, elsku amma.
Guðbjörg
Magnúsdóttir.
Mig vantar orð til að þakka þér,
í þögninni geymi ég bestu ljóðin,
gullinu betra gafstu mér,
göfuga ást í tryggða sjóðinn
og það sem huganum helgast er,
hjartanu verður dýrasti gróðinn.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Orðstír fagur aldrei deyr
óhætt má það skrifa
á söguspjöldum síðar meir
sagan þín mun lifa.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku besta amma.
Við þökkum þér allar góðu og
ómetanlegu góðu stundirnar sem við
áttum saman. Kveðjustundir eru oft
þungbærar, en við vitum að þú ert í
góðum höndum hjá Guði og ekki hef-
ur honum afa þótt leiðinlegt að fá þig
til sín eftir átta ára aðskilnað, en við
munum öll hittast aftur einhvern
daginn, og þá verða sko fagnaðar-
fundir.
Minning þín mun lifa í hjörtum
okkar að eilífu, eins og Guðrún Jó-
hannesdóttir orti, því fagur orðstír
deyr aldrei. Við vitum að núna vakir
þú yfir okkur ásamt öllum góðu
verndarenglunum.
Elsku amma, takk fyrir allar góðu
minningarnar sem þú gafst okkur
sem við eigum núna í hjörtum okkar.
Það er ómetanlegt fyrir litlu dreng-
ina mína þrjá að hafa fengið að vera
litlir í faðmi þínum. Ég veit að þeir
eiga eftir að sakna þess mikið á
morgnana að við getum ekki farið og
heimsótt þig og drukkið með þér
morgunkaffið. Og alltaf passaðir þú
uppá að þeir ættu hlýjar hosur að
fara í, og fengju örugglega eitthvað í
gogginn.
Já elsku amma, þín verður sárt
saknað, en um leið eigum við Steini,
Birkir Fannar, Júlían Elí, og Ívan
Dan svo ótal margar góðar minning-
ar að ylja okkur við hjartarætur.
Elsku amma mín, þú munt ætíð lifa
í hjörtum okkar.
Undir sólu allt er sætt,
svo lengi sem mig dreymi,
þú mitt hjarta hefur brætt,
og aldrei þér ég gleymi.
(Höf. ók.)
Þín elskandi.
Sylvía.
AFMÆLIS- og minningargrein-
um má skila í tölvupósti (netfangið
er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfvirkt um leið og grein hefur
borist) eða á disklingi. Ef greinin
er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða send-
anda (vinnu- og heimasíma). Ekki
er tekið við handskrifuðum grein-
um. Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða 1.500
slög (með bilum) en það eru um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetr-
ar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú erindi.
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að
fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan tiltekins frests.
Frágangur afmælis-
og minningargreina