Morgunblaðið - 13.08.2003, Qupperneq 33

Morgunblaðið - 13.08.2003, Qupperneq 33
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 2003 33 Í hálfan annan áratug komum við saman og áttum okkur kyrrðar- stund. Seint er tíðinda að spyrja úr þögninni annað en að öll sóttum við í hana styrk og endurnæringu. En á undan og eftir deildum við lífi okkar og áhugamálum hvert með öðru. Andrea átti sér heilbrigða lífssýn, hún var úr hinum fjölmenna hópi þeirra sem höfðu þurft á öllu sínu að halda til að sjá sér og sínum farborða og koma börnum sínum til manns. En jafn- framt hafði hún auðgað anda sínn með fögrum listum, var vel lesin og með sterka dómgreind, víðförul og drakk í sig áhrifin frá því sem hún sá og heyrði. Sterkust voru þó áhrifin heiman frá æskuslóðunum í Hauka- dal í Dýrafirði. Andrea vann um margra ára skeið á geðdeild Borgarspítalans. Þar nutu sín vel eðliskostir hennar, mikill skap- styrkur og hlýja. Sé lífið skóli þá út- skrifaðist hún úr honum með láði. Við þökkum samfylgdina og biðjum ANDREA HELGADÓTTIR ✝ Andrea Helga-dóttir fæddist í Haukadal í Dýrafirði 13. nóvember 1927. Hún lést á líknar- deild Landspítalans í Kópavogi 26. júlí síð- astliðinn og var útför hennar gerð frá Bú- staðakirkju 11. ágúst. henni blessunar Guðs. Hugleiðsluhóp- urinn. HINSTA KVEÐJA Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þótt svíði sorg mitt hjarta, þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt og hlý. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi ég hitti þig ekki um hríð þín minnig er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sig.) Ég kveð þig, kæra Andrea, með söknuði og virðingu. Hrönn Sveinsdóttir. Andrea Helgadóttir Elsku Andrea, þú reyndist mér alltaf svo vel. Takk fyrir það. Minning þín lifir hjá okkur í Andreu Rut litlu. Guð geymi þig. Þín Erna. Það var í október 1974, að við Halldór urðum samferða til Buenos Aires á alþjóð- legt barnalæknaþing. Ég var að fara til að kynna leik- og listmeðferð á barnasjúkrahúsum, og hann til að sjá um fundarstjórn og að mæta á nokkrum nefndafundum. Betri og skemmtilegri ferðafélaga en Halldór hefði ég ekki getað hugsað mér. Á þessum tíma var ástandið í Buenos Aires mjög hættulegt og loftið þar lævi blandið. Við Halldór urðum samferða flesta morgna til Sheraton- hótelsins þar sem þingið og mikil sýning í tengslum við það voru hald- in. Þegar við komum að hótelinu á morgnana mættum við hverju sinni 12 herlögreglumönnum, gráum fyrir járnum, og stóðu þeir hlið við hlið fyrir framan hótelið; hver og einn var með hríðskotabyssu í höndum og skotbelti um axlir. Fyrir aftan þá var stór fólksbíll og inni í honum, á sæt- isbökunum, lágu raðir af skotbeltum, en nokkrum skrefum fyrir framan þessa 12 lögreglumenn stóð alltaf einn herlögreglumaður sem miðaði byssunni án afláts á einn þátttak- anda af öðrum, er var að koma gang- andi að hótelinu til að mæta þarna á morgnana. Þennan herlögreglumann kölluðum við Halldór okkar á milli „byssumanninn“. Halldór vissi, að mér þótti nokkuð óhuggulegt þegar „byssumaðurinn“ miðaði stundum á mig, og stríddi Halldór mér þá á sinn kímna og góðlátlega hátt. Svo var það einn morgun, að ég varð ekki samferða Halldóri á þingið eins og venjulega en kom seinna. Þegar við Halldór svo hittumst þar síðla dags sagði hann: „Þú varst nú aldeilis heppin að verða ekki samferða mér í morgun, því þegar ég gekk framhjá „byssumanninum“ sneri hann sér snögglega að mér og hvíslaði: „Hvar er Sigga?““ En Halldór var ekki bara smástríðinn, heldur reyndist hann mér sérlega traustur, umhyggju- samur og skemmtilegur félagi allan tímann sem við vorum í Buenos Air- es, bæði á sjálfu þinginu og þar fyrir utan. Þau kvöld sem ekki var boð á vegum þingsins bauð hann mér alltaf eitthvað annað, t.d. á ógleymanlega tangóskemmtun og í annað sinn í kvöldverð til vina sinna, þar sem hann var hrókur alls fagnaðar með sínar fyndnu og skemmtilegu frá- sagnir. Hann bauð mér með sér á lokasamkvæmi þingsins, og þá sá ég hvað margir mætir barnalæknar þekktu og virtu Halldór; þeir komu til okkar að borðinu til að spjalla við hann. Halldór þurfti greinilega ekki að ganga á milli borða til að heilsa upp á starfsbræður sína, því þeir urðu fyrri til og komu til hans. Árin liðu, við Halldór sáumst sjaldan, en ég fylgdist vel með skrif- um hans og fyrirlestrum um þroska- verkefni barna. Ég frétti af veikind- um hans og einni banalegu eftir aðra. Síðla dags í októbermánuði 1994 heimsótti ég Halldór á Laufásveginn til að biðja hann að semja erindi sem gæti fallið inn í dagskrá alþjóðlegrar ráðstefnu sem ég var að undirbúa í Norræna húsinu um börn og raf- ræna miðla. Ráðstefnuna var ákveð- ið að halda að vori 1995 og fyrirlestur Halldórs átti að vera annar aðalfyr- irlesturinn af tveimur, en dr. Brian Lask, yfirlæknir á Gr. Ormond Street í London, var búinn að lofa að flyta hinn aðalfyrirlestur ráðstefn- unnar. Svar Halldórs við þessari beiðni minni var, að hann hafði greinst með lungnakrabbamein og það væri komið á það hátt stig að ekkert væri hægt að gera; þetta væri HALLDÓR HANSEN ✝ Halldór Jón Han-sen barnalæknir fæddist í Reykjavík 12. júní 1927. Hann lést á líknardeild Landspítala – há- skólasjúkrahúss á Landakoti 21. júlí síðastliðinn og var útför hans gerð frá Dómkirkjunni 31. júlí. banvænt og ómögulegt að vita hve lengi hann mundi lifa. – Það væri sem sé ekki víst að hann lifði til vors. En eftir að hafa skoðað hug sinn um stund sagði hann: „Sigga mín, ég skal semja þetta er- indi; það verður bara gott fyrir mig að vinna við að semja þetta í vet- ur – og leiða hugann frá veikindunum með því að sökkva mér niður í þetta áhugaverða verk- efni.“ Svo bætti hann við: „En ef ég verð ekki til staðar við opnun þingsins í vor, þá finnur þú einhvern sem þú treystir vel til að flytja erindið.“ Þetta var samþykkt. Svo, við opnun þingsins í Norræna húsinu í maí 1995, var Halldór mætt- ur og flutti sjálfur sitt frábæra erindi enda þótt honum væri nokkuð þungt um andardrátt. Við Halldór hittumst ekki oft, en þegar það gerðist, þá voru fundir okkar alltaf góðir og gef- andi. Góður og gefandi var einnig okkar síðasti fundur, sem við áttum á líknardeildinni á Landakoti hinn 23. júlí sl. – Halldóri lá þá svo lágt rómur að ég þurfti að halla mér aðeins í átt til hans til að heyra skýrt hvað hann var að segja. Í fyrstu virtist mér hann líka eiga erfitt með að halda augunum opnum, en það lagaðist fljótlega þegar við fórum að tala um Buenos Aires-ævintýrið. Ýmsar skemmtilegar minningar frá Buenos Aires komu upp og ég tók eftir því, að hýrum glampa brá nokkrum sinn- um fyrir í augum Halldórs þegar hann sá fyrir sér ljúfa og skondna minningu sem var honum náin. Það var sannarlega heillandi að sjá hvað Halldór, dauðvona maðurinn, gat tendrast upp og ornað sér við eld minninganna. Svo spjölluðum við um fólk og málefni sem okkur var báðum annt um. Ég sagði Halldóri hvað mér hafði fundist Lesbókarviðtalið við hann gott viðtal, og m.a. hvað mér líkaði vel þar sem hann sagði í þessu viðtali: og barn sem getur ekki gert grein fyrir sér í orðum tjáir sig oft með öðrum hætti, t.d. í ofvirkni. Í því samhengi sagði ég honum, að á mín- um langa starfsferli með börnum á sjúkrahúsum væri mín reynsla sú, að ofvirknieinkennin hyrfu oft af börn- um meðan þau væru að tjá tilfinn- ingar sínar og hugarheim í gegnum eigin myndsköpun. Eftir að ég hafði sagt þetta opnaði Halldór enn betur augun og hækkaði alveg ótrúlega mikið röddina þegar hann svaraði mjög ákveðið: „Það er líka mín reynsla.“ Þetta svar hans snart mig mjög djúpt. Enn um stund spjölluð- um við saman og fórum víða. En fljótlega ákvað ég með sjálfri mér, að tími væri kominn til að kveðja, áður en hann myndi þreytast, enda þótt mér fyndist reyndar, að Halldór væri allur að eflast eftir því sem á sam- talið leið! En „hætta skal leik þegar hæst stendur“, hugsaði ég og sagði honum að nú þyrfti ég að fara. Við kvöddumst og ég gekk til dyra, en þar sneri ég mér ósjálfrátt við og vinkaði Halldóri, þar sem hann hall- aði bakinu við upphækkaðan rúm- botninn. Ég sá, að hann fór að reyna að tosa vinstri handlegginn undan lakinu til að vinka mér, en þetta var honum erfitt, þótt greinilega væri hann staðráðinn í að ná handleggn- um undan lakinu. Þetta baks hans tók þó nokkra stund og ég vissi ekki almennilega hvað ég ætti að gera, – kannski hjálpa honum? – Nei, ég verð að láta hann sjálfan um þetta og held bara áfram að vinka, þar til hann getur vinkað mér … – Loksins tókst Halldóri að losa handlegginn undan lakinu og þá lyfti hann hand- leggnum ofur hægt upp og hátt yfir höfuð sér og fór að vinka mér með stórum en hægum sveiflum. Andlit hans ljómaði fallega, mér fannst augu hans tindra eins og tvær stjörn- ur og ég sá ekki betur en að um varir hans léki sigurbros. Það var ekki hægt annað en að hlæja til hans og mér fannst okkur báðum vera skemmt. Með þá góðu tilfinningu gekk ég á braut og hugsaði um það sem Halldór sagði við mig nokkrum mínútum áður: „Nú er Blue print orðið að minningu.“ Sigríður Björnsdóttir. Fregnina um andlát Halldórs Hansen las ég í Morgunblaðinu í flugi á leið til Lundar þar sem línur þessar eru skrifaðar. Línur um lækni sem var um margt sérstæður og kannski þess vegna minnisstæður allt frá því ég hitti hann fyrst sem læknanemi á Heilsuverndarstöðinni fyrir um 20 árum. Þakklæti er ofar- lega í huga þegar þessi heiðursfélagi Barnageðlæknafélagsins er kvadd- ur, meðal annars fyrir einlægan stuðning við baráttu fyrir uppbygg- ingu geðheilbrigðisþjónustu fyrir börn og unglinga. Sérstaklega minn- ist ég greinargerða sem Halldór setti saman og samtala við hann um það sem mikilvægt er að hafa í huga þeg- ar þjónusta við viðkvæman skjól- stæðingahóp er að ræða eins og börn með geð- og þroskaraskanir. Þetta var fyrir rúmum fimm árum. Hin einlæga fölskvalausa virðing sem Halldór bar fyrir börnum og fjöl- skyldum þeirra sem eiga undir högg að sækja sökum vanheilsu ásamt skilningi á þeim mörgu samtvinnuðu þáttum sem skilja milli heilbrigðis og heilsubrests, einkenndu viðhorf hans. Viðhorf sem hafa ekki aðeins orðið til út frá langri læknisævi held- ur eigin reynslu af vanheilsu, bak- grunni hins víðsýna heimsborgara og menningarfrömuðar ásamt hæfileik- anum til að tvinna þessa ólíku þætti saman. Mun ég minnast Halldórs með þakklæti fyrir að deila þessari einstöku sýn á viðfangsefni barna- geðlæknisfræðinnar en ekki síður fyrir þann mannkærleika sem snart mann í návist hans. Ólafur Ó. Guðmundsson. MINNINGARGREINUM í Morgunblaðinu hefur fjölgað verulega á undanförnum árum. Til að öllu efni Morgunblaðsins verði haganlega fyrir komið reynist nauðsynlegt að setja minningargreinum, sem og öðru efni, ákveðin lengdarmörk. Því hefur verið ákveðið að fyrir utan aðalgrein verði aðrar greinar 1.500 slög (með bilum), sem eru um 50 línur í blaðinu (17 dálk- sentimetrar) og í kringum 300 orð. Hinsta kveðja – nýtt form Jafnhliða þessu verður tekin upp nýjung sem kölluð er HINSTA KVEÐJA þar sem hægt verður að senda örstutta kveðju (5–15 línur), þegar það á við. Þetta form á við þegar votta á virðingu án þess þó að það sé gert með langri grein (sjá sýn- ishorn). Lengd minningargreina Hæfileg lengd. Til þess að sjá lengd minningargreinar t.d. í Word-ritvinnslu, þá er valið Tools-valblaðið og síðan Word Count. Þá opnast þessi upplýs- ingagluggi og sýnir orðafjöldann (Words); slagafjölda án orðabila (Characters (no spaces)); slaga- fjölda með orðabilum (Characters (with spaces)): 1.500. g fa g n ar n k, a ð- m g m n- r ir ð r- i. m r- n- í ar l- u í ð ð- gg g Sú hugsun að svo kynni að fara var manni þó oftast fjarri, svo mikill var lífsþróttur hennar, hugurinn vökull og atorkan óbilandi. Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj. lkasdjf laksjf laks jdf. Laksdjælaskdjfæalskjfaæls kdjfaæl sk djfalæs kd. Jón Jónsson og Jónína Jónsdóttir Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask- djfæalskjfaæls kdjfaæl sk djfalæs kd fdh fg df df df n dfhndfghdfh dfgh dfgh dfh fdgh. Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask- djfæalskjfaæls kdjfaæl sk. Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask- HINSTA KVEÐJA Björn Gunnlaugs- son Langrar ævi liðinn dagur, laugast friði sólarlag, BJÖRN ZOPHONÍAS GUNNLAUGSSON ✝ Björn ZophoníasGunnlaugsson vélstjóri fæddist í Klaufabrekknakoti í Svarfaðardal 13. desember 1915. Hann lést á dvalar- heimili aldraðra, Dalbæ á Dalvík, 2. ágúst síðastliðinn og var jarðsunginn frá Dalvíkurkirkju 11. ágúst. en í himins æðra veldi eilífð býður nýjan hag. Dýrustu perlur dyggða og gæða dreifa birtu um þitt nafn. Gáfur prýddu göfgan anda, gæfa var að kynnast þér. (Ingibjörg Sig.) Hjartans þakkir til þín og ömmu fyrir all- ar samverustundirnar. Guð blessi minn- ingu ykkar og ann- arra ástvina sem farn- ir eru. Heiða, Björn Ingi, Hólmfríður og fjölskyldur. Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). AFMÆLIS- og minningar- greinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disk- lingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum. Um hvern látinn einstakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur í blaðinu (17 dálksenti- metrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Frágangur afmælis- og minning- argreina

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.