Vísir - 06.11.1980, Blaðsíða 14

14
r
Fimmtudagur 6. nóvember 1980
Fimmtudagur 6. nóvember 1980
15
VtSIR
vtsm
HÓTEL VÁRÐDORG
AKUREYRI
SÍMI (96)22600
Góð gistiherbergi
Morgunverður
Kvöldverður
Næg bílastæði
Er í hjarta bæjarins.
HARGREIÐSLUSTOFAN
KLAPPARSfÍG 29
(milli Laugavegs og Hverfisgötu)
Opið á
laugardögum
Tímapantanir
í síma
13010
j .......................................................................................................................
Vissir þú að
ejoe|r>eií-‘>o!Iii'-»
'^a!
býður mesta

r»e*
úrva/ ung/inga-
húsgagna
á /ægsta verði
og á hagkvæm-
ustu afborgunar
kjörunum ?
ÍrV Bildshöfóa 20, Reykjavik
Simar: 81410 og 81199
m
Smurbrauðstofan
BJaRIMIIMIM
Njólsgötu 49 — Sími 15105
Gj(jrb\lting
á sviði alfræðiútgáíii,
- sú fyrsta í 200ár!
Encyclopædia Brítannica lS.útgáfa
I ykill þinn aðframtíðinnif
Hringið og biðjið um
litprentað upplýsinqarit
um þessa
timamótaútgáf u
BRITANNICA 3.
Ath. Örfá sett af
1980 útgáfunni
fyrirliggjandi.
Britannica 3
Þretalt altraeöisatn i þriatiu bindum
Orðabókaútgáfan
Auðbrekku 15.
200 Kópavogi, simi 40887
EKKI BARA MNGMENN A ÞINGI:
Tugir starfsmanna sjá um aö hjólln snúist
Það eru margir sem leggjast á eitt til þess að hjólin snúist á alhingi
íslendinga. Þingið er ekki bara vinnustaður þeirra sem kjörnir eru til
setu þar, heldur hefur fjöldinn allur af „venjulegu” fólki lifibrauð sitt
af þvi að láta löggjafarstarfið ganga sem greiðlegast fyrir sig. Fyrir
utan allt starfsfólkið á hinni eiginlegu skrifstofu alþingis, má nefna
simaverði, dyraverði, fatahengisvörð, upptökumann, vélritunarfólk,
starfsfólk i eldhúsi og svona mætti lengi telja.
Blaðamaður og ljósmyndari Visis lögðu leið sina niður i alþingishús
og spjölluðu stuttlega við fólk sem venjulega er ekki i sviðsljósinu þeg-
ar f jallað er um störf alþingis, en er engu að síður ómissandi hlekkur i
þeirri keðju, sem heldur uppi löggjafarstarfinu.
„El pá ekki á rjóma, hvorki
út á skyr, né á pðnnukðkur”
Textl: Páll Magnússon Mynúir: Bragi Guðmundsson
„Það er í lagi peran á peim
pessum-alveg ijónklárar”
,,ÞaB er i lagi peran á þeim
þessum — þær eru alveg ljónklár-
ar”, sagöi einn roskinn heiBurs-
maBur úr stétt þingvarBa þegar
hann sá aB viB gerBum okkur lik-
iega til þess aB taka sima-
stúlkurnar tali.
Þessi visbending var reyndar
óþörf þvi' blaBamenn þekkja af
eigin raun lipurB og hjálpsemi
þeirra Bryndisar Jónsdóttur og
Sigurlaugar Magnúsdóttur.
ÞaB var reyndar ekki heiglum
hent aBná taliaf þeim stöllum þvi
siminn hringdi sem vitlaus væri,
auk þess sem þingmenn hópuBust
aB þeim og heimtuBu aB þær næBu
sambandi viB þennan eBa hinn.
„Þetta er ekki normal vinnu-
staBur”, var þaB eina sem Sigur-
laug gat stuniB upp áBur en ný hol
skefla skali á henni.
Bryndís baB okkur afsökunar á
þvi aB geta ekki talaB viB okkur aB
sinni, „enþaBer bara allt vitlaust
aB gera svona rétt fyrir þing-
fund”.
ViB urBum þvi frá aB hverfa viB
svo búiB, en þaB er engum blöBum
um þaB aB fletta, aB ef einhverjir
innanbúBarmenn i Alþingishúsinu
ættu skiliB aB fá streituuppbdt á
launin sin, þá eru þaBstöllurnar á
simanum.
Þær sögBust halda, aB upp und-
ir tvö hundruö manns kæmu til
þeirra í kaffi á hverjum degi,
þingmenn og þeir sem væru
þarna á þeirra vegum. Sömu-
leiBis hella þær stundum kaffi igjp
I blaöamenn.
„Meö kaffinu er hægt aö fá alls-
konar meölæti”, sagBi Þórdís.
„Kleinur, pönnukökur, sandköku,
jólaköku, ristaB brauö, smurt
brauö, kringlur og fleira”.
En skyldu þingmennirnir ailtaf
borga fyrir sig, eöa er rýrnun i
rekstrinum?
„Þeir borga alltaf fyrir sig
blessaöir mennirnir. Sumir eru I
mánaöarreikning, en flestir
borga jafn óöum. Viö seljum
kaffiskammtinn á 700 krónur og
þá fá þeir þrenns konar meölæti
meö þvi. Svo geta þeir lika fengiö
aBboröa hér i hádeginu og venju-
lega eru þaö 50-60 sem nota sér
þaö. Þá fá þeir ýmsa smárétti
eins og sild, súpu, egg, jógúrt og
skyr”.
Viö spuröum Þórdisi hvort
þingmennfengju rjóma út á skyr-
iB.
„Nei, ég el þá ekki á rjóma,
hvorki út á skyr né pönnukökur”.
— Enhvaösegja bændurnir þá?
„Þeir hafa aldrei kvartaö frek-
arenhinir. Ég er búin aövera hér
i fimmtán ár og þaö hefur aldrei
nokkur maöur kvartaö yfir þvi
sem ég.hef gefiö honum”.
ViB spuröum þser stöllurnar
hvort þær fengju ekki stundum aö
kenna á skapvonsku þingmanna,
þegar á þá heföi hallast i rökræö-
um i þingsölum.
„Þeir eru góömennskan og
kurteisin út I gegn og hafa aldrei
látiö neitt bitna á okkur hérna
niöri. Þeir eru nægjusamir og
þakklátir fyrir þaö, sem fyrir þá
er gert”.
Þdrdls sagöi flesta þingmenn
vera liBtæka viö kaffidrykkju og
stundum færi hún meö fimm kfló
af kaffi á dag. Hún sagöist hella
upp á fyrstu könnuna um hálf
áttaleytiö á morgnana, en fundir i
nefndum byrja oft um klukkan
átta.
„Ég er svo hérna' þangaB til allt
er búiö á kvöldin og fer meö þeim
siBustu út úr húsinu”, sagöi þessi
skörulega kona, sem sér um aö
halda þingmönnum i starfhæfu
ástandi. Þetta gerir hún viö frem-
ur óhentug skilyröi f litlu athafna-
rými, „en svo má illu venjast aB
gott þyki”, sagöi hún þegar viö
kvöddum-.
Magnús Jóhannsson hefurtekið upp þingræöur í næstum þrjátfu ár.
Raflflip allra pingmanna eltir
1952 tii á segulbandsspólum
ann viö mismunandi raddstyrk
þingmanna og breyta stillingum f
samræmi viö hann. Nýju tækin
jafna hins vegar raddstyrkinn
sjálfkrafa innan vissra marka,
þannig aö ekki þarf sifellt aö vera
aö breyta stillingunum”.
— En er ekki hætta á aö raddir
þingmanna detti út af bandinu
þegar þeir eru aö snúa sér I allar
áttir i ræðustólnum?
„Þaö eru þrfr hljóönemar f
hvorum ræöustól og tveimur
þeirra er komiö fyrir til hliBanna,
þannig aö þaö er nokkurn veginn
sama hvernig menn snúa sér f
stólnum. Þaö er alltaf einhver
hljóönemi sem nær til þeirra”.
Magnús sagöi aö þaö væru tvö
upptökutæki fyrir hvora deild,
þannig aö engin hætta væri á aB
missa nokkuöúr þótt skipta þyrfti
um segulbandsspólu.
„ViB höfum þann háttinn á, aB
taka um hálftima upp I einu og
skipta svo yfir á hitt tækiö. Þetta
er aöallega gert fyrir þá sem vél-
rita upp af böndunum, en þeim
þykir hálfti'mi hæfilegur skammt-
ur”.
En hvaB veröur um spólurnar
þegar búiö er aö vélrita upp af
þeim?
„Fyrst er valiB af þeim í radda-
safniB, en siöan er komiö meB þær
hingaö — ég þurrka út af þeim og
nota þær svo aftur”.
Magnús sagöi aö strax 1952 hafi
veriö byrjaö aö safna röddum al-
þingismanna meö óformlegum
hætti, en þaö hafi ekki veriB fýrr
en seinna sem einhver regla
komst á söfnunina. Þó hélt hann
aö til væru á bandi raddir vel-
flestra þingmanna frá 1952.
„Þiö ætliö þó ekki aB fara aB
mynda okkur”, hrópa&i Þórdfs
Valdimarsdóttir þegar viB stung-
um okkur inn i eldhúsiB til henn-
ar, en þar hefur hún veriB hæst-
ráBandi f fimmtán ár. Þórdfs og
þjónustustúlkurnar tvær, Helga
Sigtryggsdóttir og RagnheiBur
I SumarliBadóttir, voru önnum
kafnar viö uppþvott þegar okkur
bar aö garöi, en gáfu sér samt
I tfma i stutt spjall.
Stúlkurnar f eldhúsinu báru þingmönnunum vel söguna — sögöu þá vera bæöi nægjusama og þakkláta.
Frá vinstri Ragnheiöur SumarliBadóttir, Þórdis Valdimarsdóttir og Helga Sigtryggsdóttir.
„Ragnar auðveldastur ■
Vilmundur erflðastur”
Vélritunarstúlkurnar voru sammála um aö Vilmundur Gylfason
væri erfiöastur viöureignar — hann væri stundum svo hraömæltur.
Frá vinstri: llerborg Friöjónsdóttir, Helga Halldórsdóttir og
Bryndís Einarsdóttir.
„Þetta er oft mjög keimlikt hjá
þeim.og manni finnst stundum aö
maöur sé aö skrifa sömu ræ&una
oftar en einu sinni”, sagöi Jón
Ólafsson, en hann ræöur húsum f
vélritunarstofu alþingis, sem er
þar sem veitingasalur Hótel
Skjaldbreiö var áöur. Þangaö
fluttist starfsemin fyrir sjö árum,
en Jón hefur skrifaö niöur af vör-
um þingmanna f 22 ár.
Hann sagöi aB þau væru þarna
þrjú i fullu starfi og þau heföu
yfirleitt undan við aö skrifa niöur
ræöurnar.
„Þaö er helst þegar tarnir
koma fyrir jól og á vorin, aö viö
höfum ekki viö og þá vill safnast
dálitiB fyrir”.
FrumritiB af ræöunum er
geymt, en þingmenn fá afrit og
þeim gefst kostur á aB færa mál-
far til betri vegar áöur en til
birtingar kemur i Þingtiöindum.
Jón sagöi aö blótsyröi væru ná-
kvæmlega tiunduö á sama hátt og
annaB sem hryti af vörum þing-
manna, en þaö væri þó fremur
sjaldgæft aö þeir væru mjög orö-
ljótir, og þingforseti þá oftast
fljótur aB gripa inn i.
Stúlkurnar á vélritunarstofunni
sögöust skrifa niöur orBrétt öll
frammiköll þingmanna, og nafn-
greina þá sem kölluöu ef þær
þekktu raddimar, sem yfirleitt
læröist fljótt. Þær sögBu aö
ræöurnarværu oft skemmtilegar,
en hölluöust þó frekar aB þvi aö
bróöurparturinn af þeim væri
leiBinlegur.
Þær sögðu að einna auöveldast
væri aö vélrita eftir Ragnari Arn-
alds, hann talaöi bæBi hægt og
skýrt. Allar voru sammála um aö
Vilmundur Gylfason væri
erfiöastur viBureignar þvi hann
yröi stundum svo hraömæltur, að
erfitt væri aö greina oröa skil.
Hinir eiginlegu þingritarar
heyra nú sögunni tíl, og má raun-
ar segja aö þeir hafi horfiö af
sjónarsviöinu strax áriB 1952,
þegar fest voru kaup á fyrstu
upptökutækjunum til þess aö
nema viskuna af vörum þing-
manna. Sá sem haföi veg og
vanda af kaupum og uppsetningu
á þessum tækjabúnaöi var
Magnús Jóhannsson, útvarps-
virki, og hann hefur numiö orö al-
þingismanna allar götur siBan.
Viö spuröum hann fyrst hver væri
lengsta ræöa, sem hann hefði tek-
iö upp á band.
„Þaö er nú erfitt aB segja til um
það, en ég man eftir þvf aö Einar
Olgeirsson talaöi stundum i yfir
tvo tíma samfleytt. Skúli Guö-
mundsson talaöi oft lengi lika og
sagöi gjarnan sögur úr ræöustól.
Annarser yfirleitt mikiö talaö hér
á alþingi og upptökur hafa komist
upp i 500 klukkustundir yfir þing-
timann”.
Magnús sagöi aö gömlu upp-
tökutækin heföu ekki veriö endur-
nýjuö fyrr en i fyrra, en þá hafi
veriö oröiö nær ómögulegt aB fá i
þau lampa og aöra varahluti,
enda tækin veriö oröin 27 ára
gömul. Magnús sér sjálfur um
allt viöhald á tækjakostinum.
„Þessi nýju segulbönd eru auö-
vitaö miklu betri en þau gömlu og
auöveldara aö vinna meö þeim.
Þegar gömlu tækin voru i notkun
þurfti maöur alltaf aB hafa hug-
Þær ættu skiliö aö fá streituuppbót á launin simastúlkurnar. Bryndfs er til vinstri og Sigurlaug til hægri.