Morgunblaðið - 01.02.2004, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. FEBRÚAR 2004 43
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA BÁRÐARDÓTTIR
frá Ísafirði,
verður jarðsungin frá Neskirkju mánudaginn
2. febrúar kl. 13.30.
Rúnar Þ. Grímsson, Jóna Magnúsdóttir,
Sigurður Grímsson, Angelika Andrees,
Jón Grímsson, Linda Grímsson,
Sigrún Grímsdóttir, Magnús Már Kristinsson,
Ása Grímsdóttir, Sigurjón Guðmundsson,
Bárður Jón Grímsson, Aðalheiður S. Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir og kveðjur til allra þeirra fjölmörgu, sem aðstoðuðu okkur
og styrktu á ýmsan hátt vegna fráfalls, minningarathafnar og útfarar elsku-
legra foreldra okkar, tengdaforeldra, afa, ömmu, langafa og langömmu,
GUÐGEIRS GUÐMUNDSSONAR
og
KATRÍNAR SIGRÚNAR BRYNJÓLFSDÓTTUR,
Kirkjuvegi 1,
Vík í Mýrdal.
Sú vinátta og samúð, sem okkur var sýnd á þessum erfiðu tímum, er
mikils virði.
Guð blessi ykkur öll.
Bryndís Guðgeirsdóttir, Birgir Jónsson,
Egilína S. Guðgeirsdóttir, Eyjólfur Árni Rafnsson,
Guðmundur Pétur Guðgeirsson, Þorgerður Einarsdóttir,
Ragnar Þórir Guðgeirsson, Hildur Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
SIGMUNDA KOLBRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Furugrund 44,
Akranesi,
lést á heimili sínu sunnudaginn 18. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þökkum af alhug öllum þeim sem sýndu okkur
samúð og vináttu vegna andlátsins.
Guðmundur Bernharð Sveinsson,
Hulda Ingibjörg Benediktsdóttir, Haraldur Jónsson,
Erling Ómar Guðmundsson, Viktoría Loftsdóttir,
Guðrún Þóra Guðmundsdóttir, Sigurjón Jósefsson,
Hafdís Dagmar Guðmundsdóttir,
Guðmundur Guðmundsson, Margrét Ólöf Bjarnadóttir,
Hólmfríður Dröfn Guðmundsdóttir, Sigurður Grétar Davíðsson,
Magndís Bára Guðmundsdóttir, Reynir Sigurbjörnsson,
Bryndís Guðmundsdóttir, Geir Valur Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bóndinn situr í
rökkvuðu fjósinu og
mjólkar kýrnar.
Barnahópur situr þétt
saman eins nálægt
bóndanum og hægt er með galopin
augu, eyrun sperrt og hlusta á
draugasögur. Þetta er sama fjósið og
landsfrægur Móri hafði haldið til í.
Mórinn var með eindæmum hrekkj-
óttur og gerði usla með reglulegu
millibili, en það gerðu líka frændinn
og frænkan sem dvöldu á bænum
sumrin löng. Þegar Móri hélt sig til
hlés of lengi, særðu þau hann upp,
eða ímynduðu sér það. Frændinn og
frænkan voru miklir könnuðir, ekki
var til ókannaður fjallstindur, þúfa,
lækur eða fjörusteinn þar sem þau
fóru um. Tækifæri til rannsókna
voru næg. Alltaf mátti tefja og slóra
þegar beljurnar voru sóttar eða
hestarnir, ef veður var of gott, sem
var alltaf, var hoppað út í á og synt í
hylnum, riðið berbakt heim, kletta-
belti nágrennisins könnuð eða öslað
yfir mýrina skólaus í margskonar er-
indagjörðum.
INGVAR ÞÓR
HALLDÓRSSON
✝ Ingvar Þór Hall-dórsson fæddist í
Reykjavík 6. desem-
ber 1956. Hann lést á
heimili sínu í Mið-
vangi 16 í Hafnar-
firði 26. desember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 7.
janúar.
Hjá pöntunarfélag-
inu, sem var rekið á
staðnum, var í ýmsu að
snúast, sérstaklega á
rigningardögum. Þar
gegndu frændinn og
frænkan veigamiklum
hlutverkum. Lyktin af
nýrri vörusendingu
lokkaði og drjúgur tími
gat farið í að vigta upp
glænýjar rúsínur,
sveskjur, sykur og kex,
merkja bæjunum og
setja í kassa. Klístrið á
trégólfinu hélt eflaust
lengur en verkið tók en
ómótstæðilegur ilmurinn hélt frænd-
systkinunum við efnið sem að laun-
um fengu nýtt matarkex og appelsín.
Hálfkassinn var farartækið sem far-
ið var á í útkeyrslu með vörur á milli
bæja, ferðirnar gátu verið langar en
aldrei leiðinlegar, ekki fyrir unga
landkönnuði sem fengu að fara með
og hjálpa. Þau höfðu ekki síður gam-
an af að hitta skrítið fólk, klikkaða
ketti og fá gotterí á leiðinni.
Lánið lék við unglingana, sem
héldu sig í sveitinni á sumrin, jafnt
við heyskap og gleðskap, þau fengu
að selja miða inn á böllin sem voru
haldin í félagsheimilinu, ábyrgðar-
stöðu í fatahenginu, afgreiða gos og
vindla og hitta skemmtilegt fólk.
Ekki eins gaman að þrífa daginn eft-
ir, en hollt og partur af lærdómnum.
Frændinn og frænkan fullorðnast,
halda áfram lífsins könnunarleið-
öngrum, sitt í hvoru lagi, koma sér
upp fjölskyldum, heyrast reglulega,
bera saman bækur sínar og taka út
stöðuna. Þannig var frændinn bú-
settur í Osló þegar frænkan var þar
við nám í Oslóar-Kunstakademíunni
veturinn sem ólympíuleikarnir voru
haldnir, búið að loka skólum, stela
Ópinu, og ekkert sjálfsagðara fyrir
frænkuna annað en að slást í för með
frændanum sem hafði komið sér upp
nýtísku hálfkassa, og var á leið til
Frakklands með 24 tonn af laxi. Eft-
ir að hafa skilað laxinum var trukk-
urinn sendur til Spánar að sækja 28
tonn af appelsínum handa Norð-
mönnum og þar var hinkrað í þrjá
daga, á meðan verið var að tína og
pakka appelsínunum. Þetta sinn
tókst frænda og frænku að toppa
fyrri sameiginlega könnunarleið-
angra og leggja að baki um 8.000 km
á 11 dögum.
Vegalengdir styttust á milli
frænda og frænku næstu árin og
símtöl dugðu oftar en ekki til að
rækta sambandið, leiðangrar í Hafn-
arfjörð eða á Snæfellsnes ekki um-
talsverðir, en ferðalögunum langt
frá því að vera lokið þótt mismun-
andi séu og ekki allir samferða.
Myndbrot minninga, andrúmsloft og
angan fylla hugann og fara ekkert.
Frænkan þakkar frændanum
samfylgdina og allar fallegu perlurn-
ar sem hann stráði á leiðinni.
Sigríður Gísladóttir.
Kæri vin. Nú er
komið að leiðarlokum
hjá þér, Baldur, nú ert
þú genginn götuna og
kominn þangað þar sem við öll för-
um að lokum. Í náðarfaðm Guðs.
Þar bíða margir eftir þér og verða
eflaust fagnaðarfundir. Þegar ég
hugsa til baka, til þess tíma þegar
ég man fyrst eftir mér, kemur þú
alltaf upp í hugann, þú og Bidda. Við
vorum þá orðnir fjórir bræðurnir,
ég, Keli, Baldur og Sverrir. Til að-
greiningar þá kölluðum við þig stóra
Baldur, og svo sannarlega varstu
stór bæði líkamlega og andlega.
Þegar þið Bidda komuð til Sigló á
Hlíðarveginn var nú lítið um svefn
hjá okkur guttunum dagana fyrir
komu ykkar, við vorum svo spenntir
að hitta þig. Svo komuð þið og þá
varð allt vitlaust. Við vorum jú svo-
lítið feimnir í fyrstu en svo bræddir
þú okkur með brosinu þínu og þá
réðumst við allir á þig og svo var
slegist og þú kitlaðir okkur þar til
við stóðum á öndinni af hlátri. Svo
BALDUR
KRISTINSSON
✝ Baldur Kristins-son fæddist í
Vestmannaeyjum 13.
desember 1927.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Vest-
mannaeyja 25. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Landakirkju í
Vestmannaeyjum 31.
janúar.
sagðir þú „komið nóg“
og aldrei þessu vant þá
hlýddum við.
Og allir bíltúrarnir,
maður minn, með til-
heyrandi nammi í
gogginn. Þessar minn-
ingar eru mér og
bræðrum mínum mjög
kærar og þær eru vel
geymdar.
Svo þegar ég fór að
fara í sveitina til heið-
urshjónanna Magga og
Siggu á Úlfsstöðum á
sumrin, en þau urðu nú
tíu talsins, þá komuð
þið Bidda yfirleitt viku – hálfan
mánuð til að hjálpa til við heyskap-
inn og bústörfin. Þar naut maður til-
sagnar þinnar í ríkum mæli, Baldur,
og þú kynntir mig fyrir leyndarmál-
um vélanna. Alltaf hafðir þú tíma til
að segja manni til og aldrei kom
maður að tómum kofunum hjá þér,
hvorki í veraldlegum vandamálum
né hollráðum andans en þau urðu jú
nokkur heilræðin þín sem skiptu
máli. Það var jú einhvern veginn
þannig ef maður þurfti ráð þá leitaði
maður alltaf fyrst til þín.
Það varst þú sem bjargaðir mér
um pláss þegar ég kom til Eyja á
vertíð 1989. Mér er minnisstætt
þegar ég kom til Eyja þá og Bidda
var uppi á landi og eitthvað þurfti nú
að gefa drengnum að éta. Þá
bauðstu mér á Skútann í alvörumál-
tíð með rauðvíni og allt. Þetta var
þín leið að bjóða mig velkominn og
svo bjó ég hjá ykkur á Brekkugöt-
unni fram á vor, eða þangað til ég
hafði konuna á að koma líka til Eyja
til reynslu í eitt ár. Árin eru nú orðin
fimmtán og á þessum fimmtán árum
hefur maður oft leitað í smiðju þína
og svikalaust fengið það sem maður
hefur leitað eftir. Ákveðni þín og
ýtni hjálpaði oftar en þig grunar og
þegar þú tókst eitthvað í þig þá var
því fylgt eftir til loka, ekkert hálf-
kák á neinu og enginn komst upp
með moðreyk gagnvart þér.
Og allar sögustundirnar og spjall-
ið sem við áttum saman, þær gleym-
ast ekki, Baldur, og verða oft rifj-
aðar upp.
Þó að við gætum tekið rimmur í
pólitíkinni var það alltaf fljótt úr
okkur og ég held að það sé það eina
sem ég hef ekki hlýtt þér í, sumsé
pólitíkin. En þú sagðir nú líka að þú
hefðir verið eldrauður kommi á
yngri árum en hefðir komist til vits
og ára með tímanum og glottir út í
annað.
Nafnið Baldur í Gúanó heyrði ég
fyrst sem smápatti en það varstu
kallaður af öllum hér í Eyjum. Ég
velti oft fyrir mér hvað þetta Gúanó
þýddi. Fyrst hélt ég að þetta væri
nafnið á húsinu þínu og mikið hló
hún tengdamóðir þín og hún amma
mín þegar ég bar þetta undir hana.
Það var gaman þegar þú hringdir í
þá gömlu, þá kom hún brosandi út
að eyrum úr símanum og sagði:
,,Hann Baldur er nú alveg met.“ Og
einhvern tímann hafði hún á orði að
það ættu fleiri konur að eiga mann
eins og Baldur fyrir tengdason.
Oft var glatt á hjalla og mikið
hlegið á Hlíðarvegi 16 í þá gömlu
góðu. Oft var nóg að þú glottir eitt-
hvað smá og allt varð vitlaust í
hlátri.
Niðjamótin á Hóli voru ógleym-
anleg og mikið var stolt gömlu
hjónanna, afa og ömmu, að sjá allan
afkomendaskarann og nokkuð
mörgum þeirra höfðuð þið hjónin
komið nálægt að ala upp og siða til.
Ég man þegar við bræður,
mamma og Siggi Benni komum á
þjóðhátíð árið 1980. Var það ekki þá
þegar Eygló gat ekki búið til hring-
lótta sósu í ferköntuðum potti? Þá
var nú gaman, Baldur. Þá reddaðir
þú hlutunum fyrir mig, þú veist
hvað ég meina, og ekki orð um það
meir.
Já, kæri vin, árin okkar hér á jörð
líða hratt, miklu hraðar en maður
vildi, en nú ert þú kominn til nýrra
landa og örugglega er þar gúanó
handa þér að grúska í.
Það er sárt að fá ekki að sjá bros-
ið þitt oftar og stríðnisglampann í
augunum þínum en minningin um
þig lifir hjá okkur. Þakka þér fyrir
öll þín ráð og að vera til staðar þeg-
ar á þurfti að halda.
Elsku Bidda mín, megi Guð
styrkja þig og hjálpa í sorginni,
kæra frænka.
Valmundur og Björg.
Nú kveð ég þig hinni hinstu
kveðju, elsku Baldur. Alltaf var svo
gott að heimsækja þig og Biddu á
Brekkugötuna og nú síðari ár
Foldahraunið. Oftar en ekki sastu
við stofuborðið að leggja kapal.
Tókst alltaf á móti manni með bros á
vör, andrúmsloftið alltaf létt og ófáir
voru brandaranir sem að þú lést
fjúka. Alltaf tilbúinn til að gantast
og leika við okkur krakkana. Í seinni
tíð var gott að geta komið og spjall-
að, maður kom aldrei að tómum kof-
anum, þú hafðir skoðanir á öllu og
gast alltaf fundið björtu hliðar mál-
anna.
Elsku Baldur, ég kveð þig með
söknuði en samt þakklát fyrir að
hafa þekkt þig og tel líf mitt ríku-
legra fyrir vikið. Þú átt sérstakan
stað í hjarta mínu, stað þar sem ég
veit að ég mun alltaf finna hlýju og
gleði.
Elsku Bidda mín, þér votta ég
mína dýpstu samúð, minn hugur er
hjá þér.
Jóna Sveins.
Okkur langar með nokkrum fá-
tæklegum orðum að minnast elsku-
legs vinar og félaga Baldurs Krist-
inssonar. Baldur var góður vinur
sem gaf ríkulega af hjálpsemi sinni
og elsku. Það var gott að leita til
hans því að með einstaklega skýrri
lífssýn sá hann leið út úr öllum
vanda og gat jafnframt séð spaugi-
legu hliðina á þeim vandamálum
sem við var að etja. Baldur var alla
tíð mikill prakkari og hafði mikið
gaman af allri stríðni, ekki síst
þeirri sem var skotið á hann sjálfan.
Að tala um Baldur án þess að minn-
ast á Biddu er eins og að tala um
heiðan himininn án þess að minnast
á sólina. Bidda amma og Baldur afi
eiga nafnbótina svo sannarlega skil-
ið, þau hafa veitt okkur öllum þá
skilyrðislausu ást og umhyggju sem
ömmur og afar gera. Þau voru alveg
einstaklega samheldin hjón sem
nutu þess að eyða deginum saman,
ekki síst í dásamlega sumarbústaðn-
um Brekkukoti. Elsku Biddu send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur með von um að góður Guð
sendi henni styrk í þessum sára
söknuði.
Magnús og Elísa.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.