Pressan - 27.10.1988, Blaðsíða 6

6
88Gr I9dð}>)c A2 lUBBbuimnfijl
Fimmtudagur 27. október 1988
HRESSI STUDMAÐURINN
— Þú verður ekkert afhuga
rokkinu, nú þegar þú ert að nálgast
miðjan aldur?
„Þú þarft varla annað en að
skima yfir þjóðfélagið okkar til að
sjá að fyrir utan leikhús og bíó eru
þær skemmtanir sem íslenska þjóð-
in sækir helst þessa dagana alls
konar uppfærslur á rokki. Það
brestur á hver sýningin á fætur
annarri sem gerir út á rokk og það
sem af rokkinu spratt — „Great
balls of fire“ aftur og einu sinni
enn. Við sjáum líka að þeir sem eru
farnir að halda um stjórnar-
taumana í þjóðfélaginu eru menn
sem voru Presley-aðdáendur á
unglingsárum sínum. Og Bítlakyn-
slóðin er ekki langt undan, hún er
farin að hasla sér völl í hagkerfinu.
Þannig að ég held að það sé rétt sem
segir í kvæðinu, að hún hverfi ekki
þessi tónlist.“
— Maður hefur stundum á til-
finningunni að þú getir búið til
vinsæl popplög hérumbil að vild.
Er sá gállinn á þér á þessari plötu?
Ertu að framleiða fleiri smclli?
„Smellurinn er náttúrlega eftir-
sóknarverður að vissu Ieyti, þó ekki
sé nema fyrir þær sakir að hann
hjálpar fólki að vera til. En auð-
vitað eru til margs konar smellir;
maður getur sest niður með það
fyrir augum að nota misjafnlega
vönduð meðul til að bora sig inn í
heilabörkinn á fólki. Ég hef yfirleitt
ekki eytt miklum tíma í áð semja
þessi lög mín sem hafa orðið livað
vinsælust. Þau hafa komið mikið til
af sjálfu sér. Það er kannski hluti af
eðli smellsins, ákveðinn einfaldleiki
sem grípur fólk. Annars stend ég
mig að því að vera mjög hændur að
hinu einfalda formi; það getur
nefnilega verið býsna f'lókið að
setja saman einfalt lag sem stendur
undir sér. Ég ætla samt ekki öllum
lögunum á þessari plötu að verða
smellir, en hins vegar eru þarna
nokkur lög sent gætu orðið það.“
— Ég held að þú liafir það orð á
þér að þú sért glaði og skemmtilegi
stuðmaðurinn sem samdir öll hress-
ustu lögin...
„Á því máli eru kannski tvær
hliðar. Ég hef stundum verið svolít-
ið súr yfir því hlutskipti að þau lög
sem ég hef samið og þykja vænleg
til smells hafa verið gripin og notuð,
en metnaðarfyllri og kannski svo-
lítið alvarlegri lög fengið að sitja á
hakanum. Þannig hef ég hugsan-
lega setið inni með það álit að ég
væri alltaf að viðra skæru litina,
mér væri alveg fyrirmunað að vera
alvarlegur.“
— Hvernig líður þér þegar út-
varpið malar í bílnum þinum og þú
heyrir Popplag i G-dúr eina ferðina
enn? Verðurðu ekkert smeykur við
þennan króga sem þú hefur fætt í
heiminn og er búinn að öðlast sjálf-
stætt lif, óháð skapara sinum?
„Af mér ókunnum ástæðum er
ég ekki ennþá orðinn leiður á Popp-
lagi í G-dúr. Þegar ég spila lagið
finn ég að það skapar mikla
stemmningu sem er alltaf jafn-
gaman að upplifa. Að öðru leyti
vitna ég í Ragnar Bjarnason sem
segist vera farinn að kunna Vor-
kvöld í Reykjavík ágætlega.“
ÆGILEGT UMBURDARLYNDI
— En ertu ekki alltaf að skop-
ast? Það er talað um fyndnu kyn-
slóðina í bókmenntunum, ertu
máski fulltrúi hennar í músíkinni?
„Það er hluti af skapgerð minni
að reyna að sjá broslegri hliðarnar á
þessum vonda heimi, og veitir víst
ekki af. Menn fara í bíó og leikhús
til að reyna að hlæja. Fólki líður
sjaldnast betur en þegar það getur
hlegið eða brosað. Það að hlæja er
í raun sérdeilislega skemmtileg at-
höfn. Ég reyni að leggja minn Iitla
skerf af mörkum, án þess þó að
vera alltaf að berjast við að segja
brandara. Ég þykist reyndar aldrei
segja brandara. Samt er það ábyggi-
legt að það eru ekki allir jafnhrifnir
af fyndnum textum. Þegar við
vorum að gera texta fyrir Strax-
plöturnar okkar tókum við eftir því
að Engilsöxum þótti það hið versta
mál ef maður reyndi að vera með
eitthvert dár og spé. Enda eru engil-
saxneskir popptextar yfirleitt
fjarskalega gleðisnauðir. Það er
klifað á ástinni, líkt og hún sé það
eina sem er þess virði að syngja um.
Á íslandi og þar sem ég þekki til, til
dæntis í Skandínavíu, líðst
mönnum hins vegar að reyna við
fyndni i rokktextum."
— Þaö mætti lialda al' sumum
textunum þínum aö þér þætti ís-
lendingar alveg óstjórnlega hlægi-
legir...
„Við erum það náttúrlega, en við
líðum bara sjálfum okkur og ekki
öðrum að segja frá því. Við værum
til dæmis ekki par hrifin af þýskum
slagarasmið sem tæki upp á því að
syngja um það hvað íslendingar eru
hlægilegir. Hins vegar held ég að
okkur þyki ákaflega skemmtilegt
þegar við gerum sjálf grín að sjálf-
um okkur. Og auðvitað er ég sem
hluti af heildinni líka seldur undir
þessa kímni.“
— Þú viröist eiga auövelt meö aö
semja texta, þeir virðast a.m.k.
nógu áreynslulausir?
„Ég læt helst aldrei frá mér texta
nema hann virki áreynslulaus. Það
er nóg af textum sem bíða á ein-
hverri ósýnilegri hillu eftir því að
verða sóttir. Málið er bara að teygja
sig eftir þeim. Það tekur auðvitað
mjög mislangan tíma; stundum
flæða þeir jafnhratt og penninn
getur skrifað og stundum getur
tekið vikur, mánuði eða jafnvel ár
að berja þá saman. En það má
aldrei sjást. Fólk má ekki-fó^ til-
finninguna að hlutirnir hafi fæðst
með erfiðismunum."
— Hefur þaö aldrei flökrað að
þér aö setjast niöur við skriftir?
„Mér hefur oft dottið það í hug.
Og nú þegar ég er kominn með orð-
snilldarforritið í amica-tölvuna
mína, þá er síðasta afsökunin
sennilega brátt úr sögunni."
— En hefur textagerð þín ekki
breyst dálítið? Ykkur í Spilverki
þjóöanna lá oft mikiö á hjarta,
ýmis pólitisk mál uröu ykkur aö
yrkisefni?
„Jájá, við sungum um grænu
byltinguna og ýmislegt i þeim dúr.
Skoðanir mínar hafa kannski ekki
breyst svo ýkja mikið, en núorðið
vil ég syngja öðruvísi um þær í
popplögum. Mér hættir til að taka
textagerð mína hæfilega alvarlega,
tel mig að minnsta kosti ekki þess
umkominn að segja fólki hvað það
á að gera eða hugsa. Yfirleitt er mér
ekki mikið niðri fyrir og lætur
miklu betur að koma einhverju
smálegu sem ég sé í texta.“
— Ertu þá oröinn alveg ópóli-
tískur? Fær Bubbi kannski lieiður-
inn af því aö vera síöasti pólitiski
popparinn?
„Bubbi er mjög alvarlegur á
tíðum. Sem er gott. En ég vildi síst
fara að bera okkur saman, þótt við
eigum kannski svipaðan áheyr-
endahóp. Hann rær í rauninni á allt
öðrum miðum og leggur upp í öðru
frystihúsi. Hitt er svo að það eru allt
aðrar línur í íslenskum stjórnmál-
um í dag en fyrir tíu árum, alveg
ótrúlega ólíkar. Að ógleymdu því
ægilega umburðarlyndi sem steyp-
ist yfir mann þegar maður eldist og
kynnist fleira fólki...“
VAR OFT HUNDÓÁNÆGÐUR
— Eilífðarspurning: Eru Stuð-
menn hættir?
„Það veit maður ekki. En í dag er
ég allavega kátari á minni eigin
skektu."
— Er þetta þá betra, að vera
einn?
„Það er auðvitað tvennt ólíkt að
vera sinn eigin herra eða bóndi í
samyrkjubúi. Að mörgu leyti er
þetta þægilegri tilvera, því fyrir-
tækið Stuðmenn gat verið býsna
þungt í vöfum. Bara það að fá
þennan hóp önnum kafinna ein-
staklinga til að setjast niður og tala
saman var ekkert áhlaupaverk.
Stuðmenn voru líka búnir að kort-
leggja sérviskur sínar svo nákvæm-
lega að samvinnan var orðin rútína
þar sem hver sat sem fastast á sínum
kolli og vissi upp á hár hvað hann
gæti boðið hinurn."
— En reynir þetta ekki meira á
manninn, aö vera einn?
„Það reynir á aðra hluti. Núna
fer minni tími í æfingar og tímafrek
ferðalög og ég hef meiri tíma til að
semja. Ég fer einn að spila á niínum
prívatbíl og er búinn um mið-
nættið. Ég næ miklu persónulegra
sambandi við áhorfendur. Ég hef
alltaf þótt fremur málgefinn á svið-
inu og þarf ekkert að taka tillit til
þeirra sem standa í kringum mig
með kinnalit og augnskugga og
bíða eftir því að ég hætti að kjafta
svo þeir geti farið að spila.“
— En þú getur ekki falið þig í
hópnum?
„Sem er bara gott. Annað er líka
það að ég hef þurft að búa við ýntiss
konar málamiðlanir í mörg ár.
Bæði góðar málamiðlanir og ntiður
góðar. Stundum hafa lögin orðið
betri við slíká meðhöndlun. Svona
hópefli kennir rnanni líka vissa
sjálfsgagnrýni, maður lærir
kannski betur á eigin veikleika. En
oft hefur maður verið hund-
óánægður og fundist að maður hafi
misst hlutina úr höndunum á sér.
Þér myndi varla finnast það heppi-
leg vinnubrögð ef þið væruð sjö
saman að skrifa þessa Iitlu blaða-
grein..."
BIDSTOFA
HEIMSFRÆGDARINNAR
— Ætli megi ekki segja að þú
hafir notið samfelldrar velgengni í
langan tíma. Er poppari á borð við
þig ekkert hræddur um að happa-
dísirnar svíki, að enginn vilji til
dæmis líta viö þessari nýju plötu?
„Þær plötur sem ég hef gert út af
fyrir mig hafa reyndar ekki selst
neitt sérstaklega vel. Ég held að
margt af mínu besta efni sé á plöt-
unni Fugli dagsins, sem seldist í
raun sáralítið. Þær plötur mínar
sem hafa gengið út hafa verið
gerðar í félagi við Stuðmenn. Þetta
er harður vettvangur, að vera ofur-
seldur mælikeri almennings, þessa
fyrirbæris sem á ensku heitir „the
record buying public". Það þarf
ekki mikið til að plata fari fyrir
ofan garð og neðan á íslandi. En ég
er ekkert illa haldinn af ótta við
duttlunga áheyrenda. Þegar allt
kemur til alls reyni ég ekki að
geðjast öðrum en sjálfum mér á
þessari plötu. Hins vegar geri ég
talsvert mikið út á einfaldleikann
og hann reynist oft eiga greiða leið
inn í hlustirnar á fólki. “
— Verðurðu aldrei leiöur á því
að semja alltaf lög ofan í sama litla
hópinn, þann hluta íslendinga sem
hlustar á poppmúsík?
„Ég fann fljótt fyrir því þegar ég
dvaldi um stund í biðstofu væntan-
legrar heimsfrægðar að timaritin
sem þar var boðið upp á voru varla
nógu skemmtileg. Það var búið að
stela öllum þeim bestu og ég endaði
alltaf í dönsku blöðunum. Fátt er
víst þjóðlegra en það. En grínlaust
læri ég alltaf betur og betur að meta
íslenska áheyrendur, ekki síst eftir
að ég fór að starfa einn.“
— Nú viröist þú annars vera
maöur sem berst litiö á í cinkalíf-
inu. Kólegheita-fjölskyldumaöur
sem vilt helst vera heirna á kvöldin.
Er slíkt líferni ekki alveg á skjön við
það aö vera poppstjarna?
„í sjóbisness er sýndarmennskan
auðvitaðaldrei langt undan. Ég veit
um fólk sem er poppstjörnur með
tómat, sinnepi og steiktum frá
morgni til kvölds. Ef það telst
skrítið fyrir mann í poppinu að vera
heima á kvöldin, þá á ég líklega
langt í land með að öðlast sæmdar-
heitið poppstjarna."
— Áö lokum. Það er haft fyrir
satt að fólk verði viökvæmara fyrir
hávaða þegar það fer að færast á
miðjan aldur. Er þetta ekki vanda-
mál fyrir miðaldra poppara?
„Ég er hjartanlega sammála því
að það er alltof mikill hávaði í
kringum okkur. Þau hljóð sem
maður er ekki beinlínis að hlusta á
hafa tilhneigingu til að verða
hávaði. Og maður er ekki alltaf að
hlusta á það sem maður heyrir.“
.Stuömenn voru líka búnir að kortleggja sérviskur
sínar svo nákvæmlega að samvinnan
var orðin rútína þar sem hver sat sem fast-
ast á sínum kolli og vissi upp á hár hvað
hann gæti boðið hinum.”