Pressan - 09.11.1989, Blaðsíða 19

19
Fimmtudagur 9. nóv. 1989
Spaugileg efvik í tollinum
í undanförnum greinum hef ég skýrt fró mólum, sam tilheyra skuggahliðum þíóðlífsins,
•n oft gorast óvmnt atvik við rannsóknir sakamála; jafnvol alvarlogustu
mál geta tekið á sig dramatiskar og spaugilogar myndir. Nokkur slik atvik.
som loiddu til uppljóstrunar mála, vorða til umfjollunar i þossari groin.
EFTIR KRISTJÁN PÉTURSSON
Nokkur ungmenni höfðu iagt
saman allháa fjárupphæð til kaupa
á kannabisefnum. Einn þeirra fór ut-
an að kaupa efnið og varð að ráði að
hann póstsendi það til íslands í tafl-
borði.
Þegar það kom til landsins fann
leitarhundur fíkniefnaiögreglunnar
það á pósthúsinu. Þar var ákveðið
að taka efnið í vörslu lögreglunnar,
en taflborðið var limt aftur með
sterku trélími. Daginn eftir kom
móttakandi taflsins á pósthúsið og
kvittaði fyrir móttöku pakkans. Var
síðan fylgst með ferðum hans viðs-
vegar um borgina og var þá lögregl-
an orðin ýmsu vísari um félaga
hans. Að iokum fóru þeir ailir heim
til hans, en samkomuiag var þeirra
á miili að vera allir viðstaddir upp-
töku pakkans. Þegar þeim hafði
loks tekist að opna taflborðið blasti
aðeins við þeim bréfmiði, sem var
kvaðning um að þeir ættu að mæta
strax hjá fíkniefnalögreglunni. Þeir
horfðu hver á annan undrandi og
ráðvilltir, en þá er bankað á útidyrn-
ar og inn ganga tveir lögreglumenn:
‘„Gott kvöld piltar, það er ánægju-
legt að sjá ykkur alla hér saman-
komna, við eigum samleið til stöðv-
ar,“ sagði lögregluvarðstjórinn, sem
skrifað hafði kvaðninguna.
Sjéii-
J varp
Fyrir nokkru var verið að
rannsaka innflutning á verulegu
magni fíkniefna, en erfiðlega gekk,
eins og oft vill verða, að fá hinn
grunaða til aö játa verknað sinn. Á
borði rannsóknarlögreglunnar lá af
tilviljun auglýsingablað með sjón-
varpsskjá. Hinn grunaði sat and-
spænis lögreglumanninum við
borðið og varð mjög starsýnt á blað-
ið. Eftir nokkra stund segir hann allt
í einu: „Hvernig vissir þú þetta?"
Lögreglumaðurinn var ekki alveg
með á nótunum en sagði drýginda-
lega: „Við höfum okkar aðferðir við
að upplýsa svona mál." Það er
skemmst frá að segja, að hinn grun-
aði viðurkenndi umtalsvert magn af
fíkniefnum í samskonar sjónvarps-
skjá og myndin var af á borðinu.
Óvænt en tímabær játning það.
Þekktur fíkniefnasmyglari og
dreifiaðili var í gæsluvarðhaldi, en
hann var m.a. þekktur fyrir ýmsa
klæki og mótþróa. Yfirheyrslur
gengu dögum saman og neitaði
hinn grunaði stöðugt að skýra frá af-
setningu efnis, vildi reyna í lengstu
lög að halda félaga sínum utan máls-
ins, en til hans hafði ekki náðst. Þeir
áttu báðir hvíta, hælaháa skó,
skreytta allskyns útflúri.
Eitt sinn sem oftar, þegar verið
var að færa hann fyrir dómara úr
fangaklefanum, sá hann skó eins og
sína fyrir utan dyr á fangaklefa inn-
ar á ganginum. Honum varð star-
sýnt á skóna og spurði hver væri þar
innandyra. „Við gefum nú ekki upp-
lýsingar um gesti okkar, en af skón-
um má ráða hver þar er geymdur,"
sagði lögreglumaðurinn. „Nú, hver
andskotinn, eru þeir búnir að ná
honum?" sagði fanginn um leið og
hann gekk inn um dyrnar hjá dóm-
aranum. Þar játaði hann verknað
sinn og m.a. hlutdeild félaga síns í
smyglinu, en hann virtist þess full-
viss, að þeir einir ættu svo sérstæða
og skrautlega skó. Svo var þó ekki,
umræddir skór tilheyrðu allt öðrum
fanga.
Þegar honum síðar meir varð Ijóst
að þetta voru ekki skór félaga hans
varð honum að orði: „Að skórnir
skyldu verða mér að falli.“ „Sök
bítur sekan með ýmsum hætti,”
sagði dómarinn og glotti.
Kertin
Stuttu fyrir jól vorum við sem oft-
ar að kanna innflutning á fíkniefn-
um með pósti til landsins. Við höfð-
um ákveðna aðiia í huga og þegar
við loks fundum sendingu til eins
þeirra ákváðum við að grandskoða
innihald pakkans. Þegar við vorum
í miðjum klíðum að skoða varning-
inn, sem reyndist vera tvö gríðarstór
kerti, hálsklútur o.fl., þá fór raf-
magnið af. Móttakandi pakkans var
að sjálfsögðu viðstaddur. Ég ákvað
að kveikja á kertunum, svo við sæt-
um ekki þarna í myrkrinu, síðan
lukum við leitinni, án þess að finna
neitt ólögmætt. Síðan ræddum við
saman um daginn og veginn og bið-
um þess að rafmagnið kæmi aftur.
Eitthvað fannst mér hann órólegur,
en gat ekki gert mér grein fyrir
ástæðunni. Skyndilega varð mér lit-
ið á kertin og sá þá að þau voru að
springa í þvert, rétt fyrir ofan miðju.
Mér verður litið framan í sessunaut
minn og sé að hann starir án afláts
á kertin. Allt í einu stendur hann
upp og spyr hvort hann megi ekki
fara með dótið. „Allt nema kertin,
ég þarf á þeim að halda," sagði ég og
brosti vingjarnlega til hans. Sprung-
an á kertunum hafði nú gliðnað
nokkuð. „Ég held nú bara að kertin
séu að detta í sundur, við getum
skipt þeim bróðurlega á milli okkar,
þú getur tekið efrihlutana," sagði
ég. „Nei ég vil fá neðripartana,"
sagði hann. Þá fyrst fór mig að
gruna að ekki væri allt með felldu,
en lét þó ekki á því bera í fyrstu.
„Þetta eru ilmkerti, það er að koma
þessi fína lykt, en efnið í þeim er
lélegt," sagði ég og fylgdist með
viðbrögðum hans. „Nei alls ekki,
þetta er svartur Nepal (hass),“ sagði
Skémir
Samviskusemi
hann og tók um höfuðið. „Þeir fram-
leiða svona kerti og selja í Austur-
löndum fjær, setja bara vax utan á
hassið til að reyna að plata hund-
ana.“
Mjög hafði verið brýnt fyrir toll-
gæslumönnum að skoða vandlega
öll efni, sem bærust í pósti og ætla
mætti að væru fíkniefni. Eitt sinn
sem oftar er verið að handleika eitt-
hvert duft, er móttakanda þess bar
að garði. Tollgæslumaðurinn lykt-
aði af efninu og drap fingri ofan í
það eins og hann hefði í hyggju að
bragða á því. „Hvern andskotann
ertu að gera maður? Þú ætlar þó
ekki að fara að éta hana ömmu
mína,“ sagði hann örvæntingarfull-
ur svip. ,,Æ, Æ liggur svona i þessu,
guð blessi hana,“ sagði þessi sam-
viskusami tollgæslumaður.
Þeir mættu nú merkja betur
jarðneskar leifar fólks, sagði annar
tollgæslumaður sem þarna var
staddur.