Pressan - 25.11.1993, Blaðsíða 20

TÆ l_ A N D
20 PRESSAN
NÁIN KYNNI
. . • 6^1 ísAAJ'Ó&a*
Þetta var nú helgin til aö koma öllu á hreint. Einsog alltaf eru
til ógrynnin öll af lausum endum sem þarf aö hnýta svo eitt-
hvert samhengi fáist í félags- og fjármálalífiö. Mikil sundrung
ríkir oftast hjá mér. Þeir sem þykjast hafa allt klappaö og
klárt eru aö Ijúga.
Ég hef hengslast í gegnum mitt líf hér í Reykjavík. Þaö hefur
vissulega gengiö á ýmsu. Vinslit, timburmenn, hálka, gulir
miöar og bílstjórar sem gefa ekki stefnumerki eru nokkrir af
þeim daglegu hlutum sem ég hef dundaö mér viö aö kljást viö
í frístundum, því jú víst þarf maður að sinna sínu daglega
starfi.
En allt þett snudd í kringum og vegna hins daglega lífs setur
vissulega strik í reikninginn. Afhverju er ekki gert ráö fyrir því
aö þaö er í raun og veru heilsdagsdjobb aö redda þeim hlut-
um sem af einhverjum ástæöum misfarast í hinu daglega
amstri?
Lítt dugar að skrifa tossalista, því í flestum tilfellum gleymist
hann einhverstaöar í einhverju óöagoti. Ég brosi alltaf aö
þeim sem hafa fælófaksiö viö höndina hvar og hvenær sem
er. Jafnvel á barnum, af því aö plastkortiö er geymt þar.
Svona rétt til aö sanna aö drykkjan sé ekki farin úr böndum.
Fyrir rúmri viku hélt ég aö allt væri aö sigla í rétt horf. Hitti
ég þá ekki virðulegan vin minn — ég á ekki marga svoleiöis
— sem spuröi: „Ertu búinn aö ákveöa?"
Vitandi ekki neitt játti ég. Hvaö annaö var hægt ef ég ætiaöi
aö þykjast mellufær í samræöum viö þennan vin? Auövitað
ætlaði ég aö fá mér fleiri rásir í gegnum örbylgjuna! Auðvitaö
haföi ég kosið! Auövitaö ætlaöi ég aö gera Kaffi List aö
heimabar mínum!
Nú byrjaöi flækjan. Ég haföi ekki hugmynd um hvaö vinurinn
átti við. Þessi litla spurning setti allt á annan endann. Ég er
næstum því viss um aö ég líka hef gleymt aö borga stööu-
mælasektina og hringja í ömmu.
Þetta er samsæri, getur ekki annað veriö. Nú rámar mig í þaö
aö ég gekk inní Ráöhúsiö, gekk örna minna á þar til geröum
staö og kaus svo fleiri, eöa ...
Sunnudagurinn var hreint helvíti. Og ekki hjálpuöu fréttirnar
mér neitt. Ekki gat ég fengiö að vita hvað ég hafði skrifað á
seöilinn í Ráöhúsinu. Hafði ég kosið fjölgun eða fækkun? Ég
er ansi hræddur um aö ég hafi ruglaö saman tveimur af mest
auglýstu málefnum síöustu viku.
Fjölgun sveitarfélaga og fækkun sjónvarpsrása?
Fækkun sveitarféiaga og fjölgun sjónvarpsrása?
Auövitaö vil ég hvort tveggja, best fyrir okkur öll (og enn eitt
eða), eöa var bara annað betra fyrir okkur? Ég bý í Reykjavík
og er með eina sjónvarpsrás. Er máliö aö viö viljum fleiri rásir
því þaö eru fleiri sem horfa á þær? Svona rétt til aö láta okk-
ur fá þá samkennd aö viö séum öll eitt.
Ein í einu meö fjölrása sjónvarp?
Mörg í meiru meö eina rás?
Vinur minn stundi, gafst upp og hvíslaði aö mér að ég þyrfti
aö slappa af, hann heföi nú ekki veriö aö biöja um svar við
gátu lífsins. „Teik id ísí, man.“
Auövitað var ég búinn aö ákveöa. Ég var vel tjúnaöur. Þetta
átti aö vera helgin, nýi punkturinn yfir stóra l-iö.
En ég geri mér ekki grein fyrir — alls ekki einu sinni þótt mitt
litla líf væri aö veöi — hvort ég ætlaði aö hitta geimskip í
gegnum þessa á Seltjarnarnesi sem tala ekki lengur reyk-
vísku eöa drekka vökva frá Kaffi List á 2,5 GHz tíöni.
En ég get svarið fyrir þaö aö ég sá einhverja mynd birtast á
skjá örbylgjuofnsins sem ég setti útí gluggann sem vísar aö
Perlunnl.
Einar Ben.
Fimmtudagurinn 25. nóvember 1993
Núðluhús á norðurhjara
/ e n
NÚÐLUHÚSIÐ. Þar fær maður vel útilátinn hádegisrétt á
380 krónur. Ekkert kostar meira en 600-kall.
• S
íslenskt, já takk er hjóm eitt
eigi maður leið niður Lauga-
veginn í hádeginu banhungr-
aður í leit að mettun. Hver
kærir sig um sláturkepp,
hrútspung eða harðfisk í há-
deginu þegar hálfur vinnu-
dagurinn er íramundan? Þótt
þetta sé ekki alveg svona ein-
falt freista ódýrir, austurlensk-
ir veitingastaðir óneitanlega.
Einkum og sér í lagi Núðlu-
húsið, nýtt austurlenskt
skyndibitahús sem var opnað
við Laugaveginn í september-
lok. Þar er óhætt að segja að sé
að fá ódýrasta skyndibitann í
bænum miðað við magn og
gæði. Allur matur í hádeginu
kostar 380 krónur og ekki er
laust við að maður fái vatn í
munninn þegar maður heyrir
hvað er á boðstólum; karrí-
kjúklingur, svínakjöt, kjúk-
tcwA
lingur og rækjur í-Sú*sætri
sósu, kjúklingur tom yum og
svínakjöt í sambalsósu, sem
kúnnarnir eru þegar farnir að
kalla lakkríssósuna og ku vera
vinsæll og sterkur réttur. Svo
má alltaf fá rétt dagsins á svip-
uðu verði. Og vel að merkja:
Allur matur, nema réttur
dagsins, er eldaður á meðan
maður bíður.
Hæsta verð er 600 krónur,
en það á við um kvöldrétti
eins og nautakjöt í ostrusósu,
djúpsteikta kjúklinginn, sem
enginn kann nema kokkur-
inn, og kjúkling í rauðu karríi.
Ýmsar gerðir af hrísgrjónum
og núðlusúpum eru einnig fá-
anlegar og pastaréttir hafa
einhverra hluta vegna fengið
að fljóta með.
Eigandinn heitir Along
Kron Visesrad sem fær naíhið
Arnar von bráðar þar sem
hann er að öðlast íslenskan
ríkisborgararétt, enda hefur
hann búið á íslandi í rúm
fjögur ár, þar af tvö sem kokk-
ur á Asíu. Þess má geta að
hann hefur próf sem kokkur
frá Tælandi. Bróðir Alongs,
sem heitir enn flóknara nafni,
myndskreytti staðinn og á
dögunum var hann svo vin-
samlegur að gefa forseta vor-
um, Vigdísi Finnbogadóttur,
málverk af henni í fullri stærð
sem hún þáði með þökkum.
Hann er um það bil að fá at-
vinnuleyfi á Islandi og ætlar
að aðstoða brósa við kokker-
íið í Núðluhúsinu.
| Liklega velt enginn betur |
| en Þorri Jóhannsson ása- |
| trúarmaöur aö mannskepn- |
| an hefur ekkert breyst í |
| mörg þúsund ár. Hann er |
| sjálfur Jifandi dæmi þess, |
| samanborinn viö fommann- |
| inn sem fannst fyrir |
| skömmu I Ölpunum. Þorri |
| hefur ekkert fram yfir hann |
| nema tvö nútimatæki, gler- |
| augun og hárgreiöuna. |
OSKABORNIN: HINRiK ÓLAFSSON, STEINUNN ÓLÍNA ÞORSTEINSDÓTTIR, SÓLEY ELÍASDÓTTIR OG MARÍUS SVERRISSON. Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir fékkst ekki
uppgefiö hver er þarna í miðjunni, en grunur leikur á aö það sé undirleikarinn.
Óskabörnin
Söiiwlaiir skemmtanafiklar
Óskabörnin — nýstofnað-
ur sönghópur leikara — stíga
á stokk ÞjóðleikhúskjaUarans
á laugardag. Þetta eru fjórir
leikarar við Þjóðleikhúsið,
þau Steinunn Ólína Þor-
steinsdóttir, Hinrik Ólafsson,
Maríus Sverrisson og Sóley
Elíasdóttir.
Svo maður byrji á byrjun-
inni, hvar lágu leiðir ykkar
saman?
„I Þjóðleikhúsinu; okkar
Maríusar í gegnum Skila-
boðaskjóðuna, þar sem við
förum með hlutverk Hans og
Grétu (ffumsýnt í kvöld), og
okkar Steinunnar og Hinriks í
Gauragangi, sem Þjóðleik-
húsið frumsýnir síðar á leik-
árinu. Við þekktumst öll fyrir,
svo að öðrum þræði er þetta
ódrepandi sönggleði og
skemmtanafrkn (alltaf á Sól-
on) sem rekur okkur áffam,“
segir Sóley, tilvonandi söng-
stjama.
Nú minnir skipanin, fjórir
leikarar; þar af tvær karlkyns-
vemr og tvær kvenkynsverur,
óneitanlega á skipan Bláa
hattsins. Emð þið undir sama
hatti og þau?
„Skipanin gæti eins þótt
minna á Abba! Annars er Blái
hatturinn síður en svo eini
söngkvartettinn sem komið
hefiir fram á íslandi. Við tök-
um það fram að við erum
ekki að líkja eftir þeim. Við
syngjum allt öðmvísi lög.“
Hvemig lög?
„Eigum við ekki bara að
bíða og sjá?“
Nú komið þið í fyrsta sinn
ffam á laugardaginn, emð þið
ekki með sviðsskrekk?
„Þetta er allt annar skrekkur
en þessi svokallaði sviðs-
skrekkur sem leikarar þjást af
áður en frumsýning hefst.
Maður er óneitanlega kvíð-
inn, en þetta verður bara gen-
eral- pmfa hjá okkur á laug-
ardaginn þótt allir megi horfa
á sem vilja. Hin eiginlega
frumsýning er ekki fyrr en
föstudaginn 2. desember.“
Óskabörnin eru samnings-
bundin í Þjóðleikhúskjallar-
anum fram að jólum en þó er
aldrei að vita nema yngri
börnin, þ.e.a.s hin eiginlegu
börn, heyri þau flytja jóla-
söngva út um borg og bý.