Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1963, Qupperneq 6

hver tók sér sæti eltir því, sem hann
hafði mannvirðingu til. Sagan segir,
ag hinn danski háseti hafi farið að
dæmi annarra.
Guðsþjónustur voru oft ærið lang-
ar á þessum tímum, og þótti næsta
snubbótt og viðhafnarlítið, ef stól-
ræða prestsins var sparlega utilátin.
Vafalaust hefur séra Árni haft til
reiðu langa og hjartnæma skrifta-
ræðu, kominn um langan veg í ókunn
uga sókn. Margt fólk hafði ásett sér
að ganga til altaris, presti sínum og
fólki hans til samlætis.
Séra Árni var kominn nokkuð
fram í ræðuna, þegar hann heyrði,
ð vindur var tekinn að vaxa svo,
ð gnauðaði á þekjunni. Um svipað
leyti kom í kirkjuna vinnukona frá
Húnsstöðum, Margrét Illugadóttir að
nafni, og mátti það nokkrum tíð-
indum sæta, því að hún hafði ekki
ætlað að vera við messuna á Hjalta-
bakka þennan dag. En svo stóð á
ferðurn hennar, að sá hásetinn^ sem
gekk suður sandinn, hafði komizt
heim að Húnstöðum, og var sýnt, að
honum var brýnt erindi á höndum. Á
hinn bóginn skildi fólk illa, hvað hann
vildi, og tók því Margrét það til
bragðs að fylgja honum að Hjalta-
bakka. Varð nú hljóðskraf manna á
milli, unz Erlendur hreppstjóri á
Torfalæk gekk að predikunarstólnum
og vildi hafa tal af séra Árna, svo að
hann varð að gera hlé á máli sínu.
Bað Erlendur prest orlofs, að hann
mætti hverfa úr kirkjunni, þótt áður
hefði hann gert ráð fyrir að þiggja
ábergingu, því að hinir dönsku sjó-
menn, sem lengi hefðu velkzt fyrir
landi og ekki bragðað volgan bita
né sopa í þrjár vikur, væru komnir
þeirra erinda að biðja urn leiðsögu-
mann á skip sitt út í Spákonufells-
höfða. Sagðist hann vilja freista þess,
ásamt Jóhannesi bónda i Holti, hvort
þeir gætu liðsinnt þeim í þessu efni.
Prestur svaraði því til, aðþeir„skyldu
fyrir guðs skuld fara og hjálpa mönn-
unum með ráðum og dáð“.
Við þe9sar undirtektir séra Árna,
gengu þeir Erlendur og Jóhannes út
og skálmuðu til sjávar með hinum
dönsku hásetum. En þrátt fyrir þessa
truflun á guðsþjónustunni, hafði
ekki verið nógu skjótt við brugðið.
Veður hafði spillzt snögglega, og
þegar þeir fjórmenningamir komu
niður í fjöruna, þar sem skipsbátur-
in lá, var orðið býsna hvasst og sjó
tekið að stæra. Út til flóans var
ískyggilegur mökkur og skýjafar
mikið yfir fjöllum. Kom við þetta
hik á þá Erlend og Jóhannes, og töl-
uðu þeir um það sín á milli, að
óráð myndi að ætla sér að brjótast
út í dugguna. Er skemmst af því að
segja, að innan litillar stundar var
skollið á norðanveður meg hríðar-
muggu, og sneru þeir allir fjórir við
svo búið heima að Hjaltabakka.
V.
Það gerðist mjög í sama mund, að
úti var messan og altarisgangan og
þeir fjórmenningarnir komu aftur
heim frá sjónum. Litlu síðar bar þá
Schram kaupmann og Jóhannes á
Breiðavaði að garði. Var kaupmaður
leiddur í stofu, og þegar hann hafði
fregnað, hversu komið var fyrir Há-
karlinum, settist hann við bréfa-
skriftir. Þegar hann hafði lokið bréf-
um sínum, sendi hann Jóhannes á
Breiðavaði um hæl með þau út í
Höfðakaupstað.
Þeir séra Árni og Schram sátu um
kyrrt á Hjaltabakka það, sem eftir
var dags, og gistu þar um nóttina,
ásamt Dönunum. Var ekkert aðhafzt
að sinni, og ekki var vakað á sandin-
um um nóltina.
Á mánudagsmorguninn var veður
eyfið hægára, en sjór samur og áður
eða jafnvel enn þyngri. Fór þá kaup-
maðurinn á sandinn, ásamt hásetun-
um og fleiri mönnum til þess að
skyggnast um og huga að því, hversu
jaktinni végnaði. Sáu þeir þá í reið-
anum mann, er veifaði hatti sínum
til lands, og kendu hásetarnir, að
það var skipstjórinn. Matsveinninn
sást hvergi. Stöldruðu þeir nokkuð
við á sandinum, en treystust ekki til
þess að koma skipsbátnum á flot. Sá
Schram glöggt, að hér var voði á
ferðum, því að skipið var farið að
draga akkerin og mjakast nær landi.
Hásetar töldu þó skipstjóranum ekki
mikinn háska búinn, því að þeir
kváðu hann flugsyndan og fyJginn
sér í bezta lagi, en ekki hætta é
meiðslum í landtöku á sandinum.
30
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ