Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1963, Page 21

STRAND HÁKARLSINS
- SÖNN ÁST
Framhald af 35. siðu.
vera mjög óþæg. Mér fannst þau vera
ósvífin við hana, og þau létu það ber-
sýnilega ekki skipta sig máli, þótt
ég, bláókunnugur maður, stæði þarna
í forstofunni. Það er sjálfsagt mjög
erfitt að ala upp eins mörg börn og
hún hefur átt. Ég vissi ekki — vissi
ekki, hvað ég átti að segja. Og loks-
ins, þegar hún áttaði sig, hver ég var,
þá spurði hún að vísu ekki, hvað ég
væri að flækjast, en mér skildist það
fyllilega á henni. Ég stóð aðeins við
í örfáar mínútur. Morguninn eftir fór
ég suður.
—Kannski hefur þér þá batnað,
sagði ég — ég meina, að þú hafir
getað hætt að elska hana.
— Ég veit ekki, svaraði hann. Kann
ski eins og hún er nú — ekki eins
og hún var. En ég hef aldrei verið
eins einmana og síðan.
Skrýtinn náungi, hann Þórmundur,
það er víst um það.
Þegar við höfðum lokið viskíglas-
inu, var hann orðinn svo drukkinn, að
ég varð að ganga undir honum yfir
í herbergið hans. Sjálfsagt verið skop
leg sjón að sjá mig haltra yfir gang-
inn með hann við aðra hliðina en
hækjuna við hina. En þetta kvöld
grét hann ekki neitt.
Athugasemd
BLAÐINU hefur verið tjáð, að í 42.
tölublaði síðasta árgangs sé ranglega
sagt, að Sigurður Jónsson frá Eiði
hafi búið á Saurum. Hann bjó á Efri-
Ilrísum, og á efrj árum sínum á Am-
arstöffum.
Fyndni og flónska
Framhald af 38. síðu.
þrjátíu ár, og var þó ófúinn á báða
enda.
★
ÖÐRU SINNI kom Gísli til nágranna
síns, var þá mikið í hug og sagði:
— Það eru slæmar ástæður hjá mér
núna, kýrin veik og konan liggur,
svo að ég býst við, að ég verði að
lóga henni.
★
Á STRÍÐSÁRUNUM bar svo við eitt
sinn, ag tveir bílar mættust á þröng
um vegi og stýrði Englendingur öðr-
um, en Bandaríkjamaður hinum. Eng
lendingurinn kallar þá: — Þú átt að
bakka, því ég á réttinn.
Þá svaraði Bandaríkjamaðurinn: —
Já, það getur nú vel verið, en nú ert
þú búinn ag vera á undanhaldi í hálft
ár, svo þig munar ekki um að víkja
einu sinni enn.
Framhald af 31. síSu.
bakka, þar sem föt voru dregin af
því, og var orð haft á því, hve andlit-
ið væri blátt. Engir áverkar sáust
samt á því, og kann bláminn á and-
litinu að liafa verið eftirstöðvar
meiðsla frá því matsveinninn féll úr
reiðanum.
Skipskistunni var einnig bjargað
á land um kvöldið, því að Sehram
hafði hug á að ná úr henni skjölum
þeim, sem í henni voru varðveitt, og
var farið meg hana heim að Hjalta-
bakka. En treglega gekk að opna
hana, því að lykillinn að henni fannst
ekki, og var um síðir dreginn undan
henni botninn. Kom þá meðal annars
í leitirnar sparifatnaður skipstjórans
og duggarabandspeysurnar vopn-
firzku. Peningar .fundust þar aftur
á móti engir.
Næsta dag lét Schram stefna sam
an fjölda manna til uppskipunar, og
var unnið af kappi að því að bjarga
varningi þeim, sem í skipinu var, und
an sjó. Var sumt flutt heim að Hjalta
bakka, en öðru hlaðið saman ofan
við flæðarmálið. Farmur allur var
óhreyfður í skipinu, og vantaði ekk-
ert, svo ag menn söknuðu þess, þegar
farið var að kanna góssið, nema lítið
eitt af járni og tóbaki, sem líklegt
þótti, að einhverjir hefðu sætt færi
ag hnupla, þegar það var borið upp.
Aftur á móti kom sumt af fatnaði
skipstjórans ekki fram, og einhver.-
smávarnings, silkiklúta og þess kon-
ar, söknuðu hásetarnir úr föggum
sínum, sem og peninga, er þeir áttu
í fórum skipstjórans.
Skipshundurinn vék ekki af sand-
inum. Lá hann oftast svo sem þrjátíu
eða fjörutíu föðmum vestan við flak-
ið og hreyfði sig ekki þaðan, nema
þegar á hann var kallað til þess að
gefa honum að éta. Þegar hann hafði
nært sig, hljóp hann aftur á sama
stað. Datt Sehram loks í hug, að skip
stjórinn kynni að hafa borizt þar
dauður á land og orpist sandi. Lét
hann því menn fara til og grafa í
sandinn. En ekkert fannst þar. þrátt
fyrir nokkra leit.
Annað var einkennilegt um hátt-
erni hundsins. Meðal þeirra manna,
sem til starfa höfðu verið kvaddir
á strandfjörunni, var Þorvaldur Jóns
son á Hjaltabakka. Þótt hundurinn
léti aðra menn afskiptalausa, var sem
hann mættj ekki vita af Þorvaldi of
nálægt sér. Kvað svo rammt að þessu,
að hann réðst á Þorvald og beit hann
hvað eftir annað, og virtist sumum
hann jafnvel sitja um færi til þess.
Schram kaupmanni gramdist þessi á-
sókn hundsins, og gerði hann sér far
um að halda hlífisskildi yfir Þor-
valdi, er þarna var við verk í hans
þjónustu. Barði hann hundinn eitt
sipn, er hann gerði Þorvaldj aðsúg,
og í annað skipti urðu dönsku háset-
MAGNÚS gerðist fyigdarjnaður út-
lendra hjóna og ferðuðust þau meðai
annars að Dettifossi. Talaði frúin
þar mörg orð og hörg við mann sinn,
en hann heyrði þau ekki fyrir niði
fossins. Þegar þau riðu frá fossinum,
sagði maðurinn við Magnús:
— Þetta er sá fyrsti, sem hefur
haft hærra en konan mín!
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
45