Tíminn Sunnudagsblað - 20.01.1963, Blaðsíða 5

Árni sem Estragon í „BeðtS eftlr Godot", sem sýnt var hjá Leikfélagi Reykjavíkur fyrir nokkrum árum í þýðingu
Indriða G. Þorsteinssonar.
að hver vissi, nema þetta væri satt?
— Svo laug ég mig inn í leikskólann
(hjá Lárusi Pálssyni.
— Laugstu?
— Já, ég þorði ekki að segja Lár-
usí það fyrr en löngu seinna —
kannske er ég ekki búinn að segja
honum það enn þá. Lárus sagði, að
skólinn væri svo fullur, að ég kæm-
ist ekki inn. Mér leizt ekki á blik-
una, en greip til „leikhæfileikanna11
og lék á Lárus, sagði, að hann yrði
að hleypa mér inn, því að ég væri
búinn að ferðast alla þessa löngu
leið með alla sparipeningana mína.
Þetta hrærði hjarta hans til með-
aumkunar.
— Var hann strax ákveðinn í að
gera þig að gamanleikara?
— Ég veit það ekki, en ég var
aðallega settur í gamanleiki. Ég
hugsa, að hann hafi viljað þroska
ihelzt það, sem hann áleit búa í mér.
Ég var svo heppinn, þegar ég kom
í Iðnó, að mér var ekki klesst í of
mörg gamanlilutverk. Það getur farið
illa með leikara að vera alltaf á
sömu hillunni. Hvernig heldurðu, að
sé að leika einu sinni hreppstjóra vel
og eiga svo yfir höfði sér að leika
alltaf hreppstjóra þaðan í frá. —
Það er með mig eins og alla þessa
gamanleikara, við viljum leika ann-
að, erum víst fæddir með þessum
ósköpum.
— Það hefur verið hlegið einhver
ósköp að þér.
— Já, stelpunum mínum fannst
voða leiðinlegt, þegar hlegið var að
mér. Þær eru farnar að sætta sig
betur við það núna. Sjálfur er ég
ekki viss um, að ég sé eins góður
leikari og ég er heppinn. Mér hefur
stundum heppnazt að fá fólk til að
lilæja, en ekki er þar með sagt,
að það sé leiklist.
— En hvemig líður þér, þegar það
heppnast ekki?
— Það eru augnabliksvonbrigði —
ekki meira. íslendingar eru yfirleitt
ekki sparir á að hlæja í leikhúsi.
Ég skrapp til útlanda og sá 40 leik-
rit, en hvergi heyrði ég hlegið eins
hjartanlega og hér nema kannske
í Danmörku. — Annars getur verið
skratti erfitt að standa með sveittan
skallann frammi fyrir fólki með efni,
sem ætlazt er ti-1 að hlegið sé að
og enginn hlær. Þetta kemur stund-
um fyrir á skemmtistöðum, þar sem
hópur er sundurleitur eða maður
sjálfur og efnið leiðinlegt. Eg er
klaufi að syngja gamanvísur og geri
lítið af því. Það er líka svo íátt
skemmtilegt að' hafa. Margir, sem geta
gert eitthvað skemmtilegt, eru senni
lega læstir bak við lás og slá, svo
að fram-leiðslan lendir á fáum mönn
um, og þaö er ekki að búast við, að
þeir séu hafsjór af bröndurum. —
Það er heldur ekki alltaf hægt að
vera brosandi út að eyrum, þó að
maður geti kannske leikið eitthvað,
sem aðrir hafa skrifað fyrir mann.
Það hefur þrásinnis komið fyrir, að
einhver, sem heldur fimmtíu manna
partí eða svo, hringir heim og býður
mér stórfé fyrir að koma og vera
skemmtilegur: Elskan mín, komdu.
Þú þarft ekki annað en sýna þig. —
Sumir skilja ekki, að maður er ann
ar utan leiksviðsins en á því, og það
er aldeilis ekkj nóg bara að sýna sig.
— Þú lætur þér nægja að vera
bara skemmtilegur í Þjóðleikhúsinu.
— Ég er fastráðinn hjá því núna,
svo að ég geri ráð fyrir, að ég reyni
eitthvað í þá áttina. En þetta er mik-
ið strit. Það er aðeins eitt kvöld í
viku, sem við erum ekki skyldugir
að æfa og þurfurn að skila af ok-kur
150 sýningarkvöldum á ári, en það
þýðir sýningu að meðaltali annan
hvorn dag.
— Hvernig fórstu að boppa svona
á rassinum, þegar þú lékst Ketil
skræk í Skugga-Sveini Þjóðleikhúss-
ins og sá gamli fleygði þér frá sér?
Framhald á 70. síðu.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
53