Tíminn Sunnudagsblað - 20.01.1963, Page 11

að hann var allt að einu dauðskelk-
aður.
En svo lauk þó samfylgd þeirra Þor-
valds og Selirams, að ekki bar til
stórtíðinda, og skildi kaupmaður alls
hugar feginn við förunaut sinn.
XI.
Þótt orð'rómurinn um þá Þorvald
og Eggert væri magnaður, er lík-
legra, að hann hefði hjaðnað smám
saman, begar frá leið, ef ekki hefði
fleira komið til. Þorvaldur átti í sí-
felldum útistöðum við menn, og gaf
það mörgum tilefni til þess að rifja
upp þann grun. sem á honum hvíldi.
Þó hefur hitt sennilegra orðið enn
þyngra á metunum, að brátt þóttust
ýmsir verða þess varir, að honum
fylgdi draugur. Srxunnust. af þvi mikl-
ar sögur, og urðu þeir ófáir, sem
þóttnst verða varir við fvlgju hans,
bæði í svefni vöku.
Þsssi fylgja. sem var einmitt hirm
týndí skipstjóri. varð Þorvaldi dygg-
ur förunautur. Hún var jafnan í för
með honum. hvei í scm hann fór, og
síendurteknar umræður um hana
staðfestu se\t Þorvalds algerlega í vit-
und fólks. ITrtn var hin óræka sönn-
un. sem stöðugt minnti á það ódæði.
er hann átti r.ð hafa drýgt. og gaf
mönnum tilefni til þess að rifja upp.
æ ofan í æ.
Það var ekki aðeins heima í héraði.
að skipherrrnn. sem fólk kallaði svo,
gekk ljósum logum í slóð Þorvalds.
Hann varð nafntogað'ur austur í
Skagafirði og vestur á landi. því að
■þpr*rfn-^ fQr Þorvaldvv stund'iu' til
sjóróðra og fiskkaupa. og kunnu bæði
íslenzkir menn og danskir að lýsa
förunaut Þorvalds af mikilli ná-
kvæmni. Þegar árin liðxx. sögð'u sum-
ir. að skipshundurinn rækí lestina.
'ð sönnxx bar lýsingum á fvlgifiski
Þorvalds ekki alveg saman. Allir voru
þó á einu máli um það. að þetta væri
hinn mvndariegasti maður að vallar-
sýn. svniiega útlendur, búinn dönsk-
um kiól Bar hann á sér áverka. og
sán sumir hlóð vella úr sárinu.
Á Kringln á Ásum átti heima kona
sú. pr hét Guðrún Ólafsdótt.ir, systir
.Tónasar bónda þar Hún var með
þeim annmarka. að henni varð tíðum
snögglppa ;llt og kvað hún það stafa
af því, að þá bæri fyrir augu hennar
ógeðfelldar sýnir. en að'rir urðu ekki
varir við Hún kom að Hjaltabakka
skömmu eftir upphoðið á strandgðss-
inu. Bar þá svo við, að Þorvaldur
kom þar inn. er hún sat á kistu og
ræddi við séra Rafn. í sömu andrá
þyrrndi yfir Guðrúnu og lá við, að
hún hm'gi í ómegin. Sagði hún svo
frá að hún hefði séð mann á græn-
um klæðum meg kreppta handleggi,
harla iila til reika, koma inn á eftir
Þorvaldi, og var það til öruggs marks
haft um það, hver þar var á ferð, að
hann var aðeins með stígvél á öðrum
fæti.
Vorig eftir réðst skagfizk kona.
Marsibil Semingsdóttir, móðir Bólu-
Hjálmars, að Hjaltabakka með manni
sínum, Skúla Thorlaeiusi. Förunaut
Þorvalds bar fyrir hana í draumum.
og sögðu nágrannai'nir eftir henni, að
tálguhnífur stæði í síðu hans. Ekki
stóð á þ.ví, að sýnir Guðrúnar Ólafs-
dóttur og draumar Marsibilar hlytix
stað'festingu úr ýmsum áttum.
Björn gamli á Skinnastöðum var
einn þeirra, sem stundum sáu ýmsu
undarlegu hretgða fyrir, og hafði
Rannveig, kona hans, það eftir hon-
um, að ekki hefði skipstjórinn í sjó-
inn farið. Þegar eftir því var leitað,
hvag hann hefhi til marks um það.
bætti hún við því að fyrir augu hans
bæri sitthvað, sem öð'rum væri hul-
ið. Mektarbóndi, Ólafur Ólafsson á
t4v~t criTo-f oíff c’v.- í '^Vkin V]á Þor-
valdi, og var ekki að sökum að spyrja:
Hann „varð var við þess háttar reim-
leika sem vera mundi dauðs manns
svipur,“ en ekki treysti hann sér til
þess að fullyrða, að það hefði verið
skipstjórinn afturgenginn, því að
hann hafði aldrei séð hann. Sú saga
barst líka austan úr Skagafirði, að
Þorvaldur hefði veikzt þar á ferðalagi
á bæ einum og hefði þá kona sú,
sem hjúkraði honum, séð bláklædd-
an mann, blóðugan í framan, á flökti
við beðinn eða í rúminu fyrir ofan
sjúklinginn. Aðrir sögðu, að hún
hefð’i jafnvel séð þennan bláklædda
náunga þrífa fyrir brjóst sér, og stóð
þá blóðboginn úr bringu hans ofan
við handarjaðarinn og blóðgusan lagzt
yfir Þorvald. Ónafngreindur maður i
Skagafirði þóttist einnig hafa séð
svipaða sýn í návist Þorvalds. Páll
nokkur á Umsvölum í Þingi var einn
þeirra, sem sáu þessa óhugnanlegu
fylgju, og piltur frá Kamhakoti á
Skagaströnd, Jón Þorleifsson að nafni,
er eitt sinn varð Þorvaldi samferða
milli bæja, kvaðst hafa séð
berhöfðaðan mann í bláum eða dökk-
leitum kjól og með stígvél á öðrum
fæti í för með honum. Stóð blóðbuna
upp með viðbeininu. Þessa sýn bar
síðan þrívegis fyrir hann, og var Þor-
valdur nærstaddur í tvö skiptin, en
kom að skammri stundu liðinni í
þrið’ja skiptið. Vestur á Snæ/ellsnesi
hafði afturgönguna borið fyrir augu
ónafngreindar konu og dansks kaup-
manns í Stykkishólmi. Enn var það.
að Hreggvið nokkurn Jónsson, sem
um skeið var samtíða Þorvaldi á heim
ili, dreymdi höfuðlausan mann á kaf-
íu, er sat við' höfðalag hans, og gerði
þessi þokkalegi fósi síðan hvað eftir
annað vart við sig i baðstofunni.
„Það má hver meta svo mikils eða
lítils sem vert er“, sagði Hreggvið'ur,
þegar hann sagði drauma sína.
Það var ag sönnu bragð að slíkum
draumum og sýnum. En öllu merki-
legra þótti samt, að danskur maður
á Búð'um, sem ekki vissi, hver Þor-
valdur var, var sagður hafa séð hina
margumtöluðu fylgju í för með hon-
um. ..Hvaða djöfulmaður er þetta?“
var haft eftir honum. „Það fylgir
honum maður stunginn og stendur úr
honum blóð:boginn.“
Þessar og þvilíkar sögur flugu milli
manna og þóttu kraumfengið um-
ræðuefni, og hafa þær þó vafalaust
verið fleiri. sem aldrei voru á blað
skráðar og gleymdust. þegai' fram
liðu stundir.
En enginn gerði sig jafnheimakom-
inn við fylgifisk Þorvalds og Gísli
Tómasson á Saurum i Helgafellssveit,
gamall og fjölvís mektarbóndi, er
síðar var sagt, að' gengið hefði aftur,
flökt um nætur um múrsteinsgólfið
í Saurastofu og gert gestum, sem þar
var físað til svefns, ýmiss konar skrá
veifur. Svo var við vaxið, að Hún-
vetningar nokkrir voru staddir í
Stykkishólmi, beirra á meðal Þorvald-
ur og Helgi Þorvaldsson á Almenn-
ingi á Vatnsnesi Þar var og Gísli
á Saurum og var við skál, þegar hann
fór úr kaupstaðnum. Kom hann við
á bæ ofan við kaupstaðinn, þar sem
Helgi á Almenningi var staddur, eða
reið fram á ferðamannahóp, sem hann
var í. Skrafaði Gísli margt við Helga
og þá, sem með honum voru. og spurði
þá, hvar Þorvaldur mundi vera með
dreng sinn. Þeir, sem hann talaði til,
vildu vita grein á dreng þessum, og
sagði Gísli þá, að það væri maður
með áverka, danskur á grænum kjól.
Létust þá sumir vilja sjá þann pilt.
Gísli kvaðst þess albúinn að sýna
þeim hann, ef þeir reiddu af höndum
þá borgun, sem hann léti sér lynda.
Ekki er þess getið, hvort til þess kom,
að hann sýndi þeim dreng Þorvalds,
enda má vera, að ekki hafi til hans
náðst. En Helga varð minnisstætt
boð Saurabóndans, og sagði hann
sveitungum sínum frá þessu atviki,
þegar hann kom heim.
Af 'þessu er Ijóst, að tíðum hefur
fylgju Þorvalds boiið á góma, bæði
fjær og nær heimkynnum hans, og
var þá iðulega rifjað upp, hvernig
hún var til komin, ef einhver var við-
staddur, sem ekk'. vissi það. Sjaldnast
stóð á greið'um svörum, þótt stund-
Framhald á 70. síðu
og kvöldheimsókn bóndamanns eins að Vesturhópshólum
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
59