Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Qupperneq 8

Svo er riðið. hægt úr hlaði, hœfir ekki’ að taka sprett
á kirkjuför, en fjörspor sýna fákar þó og stíga létt.
Guðrœknin af gumum lýsir, glens er ekkert hér i för,
kemur seinnai, er heyrt þeir hafa helgan lestwr, méira fjör.
Sveinar eftir hópnum horfa., hylst ’ann sjónum jóareyk,
fram svo hesta, leggi, leiða, líka vilja fara’ á kreik.
Allvel fákar aldir skeið-a, upp um túnið reið þá ber,
þeír til kirkju hyggja halda, hóll i túni kirkjan er.
Leysa þeir úr leggjum snœri, leiða hesta sína’ á beit,
ganga svo i guðshús dýrsta glitum ofinn blómareit;
nú er annar orðinn prestur, allan söfnuð merkir hinn.
Látlaus prestur litlum munni lofar skapara beztan sinn.
Þá úr hálsi heyrist jarmur, hœtta drengir messugjörð;
sjá hvar lömb í lyngmó hlaupa, leika, hoppa., kroppa börð.
Langar ujiga’ að leikjum ganga, lömb cg móar teygja þá.
Segir hinn eldri: „Er það ei Höttur okkar, sem ég þarna sá?“
„Komdul Við skulum vita, bróðir, vita hvað hann er orðinn stór“.
„Megum það ekki“, mælir hinn yngri, „mamma bannaði það, er fór."
„Já, en manstu’ ei mamma hefur margoft yfir vísu þá“:
„Bíum, bíum bamba,
börnin litlu ramba
fram á fjallakamba
fús að leita lamba
„Enginn veit það, aftur komum áöur en fólkið kirkju frá.“
Fús þarf ekki röksemd ríka. Riða brœður lamba til.
Heyrast fram í hálsi dunur, Hvitá fellur þar í gil.
Músa-Bölverk’r braut þá ruddi, boraði gegnum ásinn göng;
bogi varð þar yfir ánni; ólmast hún í klettaþröng.
Laðar niður litla sveina, liti fagra blika sjá.
Ú'&i stendur yfir fossi, ýmsum litum bregður á.
Sólin skín, þeir blika bláir, bleikir, grœnir, rauðir, þvl
fram á bogann brœður ganga blindaðir horfa litskrúð i.
Úðinn teygir arma sina, um þá vefur kaldri mund,
köldum slœr að hjarta hrolli; hverfist þeim við. glauminn lund.
Seiðir fossinn, galdur gelur, gleymingshörpu’ i djúpi slœr,
drengi sundlar, falla’ í fossinn; ferlega við i djúpi hlær.
Kristján VI Danakonungur
fékk tannkýli árið 1741 eða
1742, og horfði kýli þetta inn
í munninn. Þótti helzt til ráða
a3 núa vítissteini við ígerðina,
og var það gert svo sem vænta
mátti, og virtist það ætla að tak
ast með prýði.
En dag skal að kvöldi lofa
og mey að morgni. Einmitt þeg
ar herbergisþjónninn þóttist
hafa núið vítissteininum nóg-
samlega vig kýlið, hrökk hann
úr tangarkjaftinum og ofan í
kónginn, sem sennilega hefur
kveinkað sér. Putcher brá all-
mjög við þetta. Konungurinn
varð þess var og spurði, hvað
að væri. Veslings herbergis-
þjónninn sá sína sæng upp-
reidda, ef konungur kæmist að
sannleikanum, og þorði því ekki
ag segja eins og var. Hann
kvaðst því vera hræddur um,
að hann hefði gerzt of harðleik
inn.
Herbergisþjónninn óttaðist,
að vítissteinninn myndi ekki
reynast konunginum hollur.
Ekki gaf hann honum samt
uppsölumeðal, heldur hægðar-
lyf, og sagði, að það myndi eyða
vessum, sem stæðu í vegi fyrir
því, að tannkýlið læknaðisl
Nú Iiðu fjögur eða fimm ár.
Þá dó konungur, og var lík
hans krufið. Þótti það einkenni
legt, að maginn var „þunnur
eins og blaðra og allar hrukkur,
sem eru í mögum, voru horfnar,
líkt og hann hefði verið skafinn
með rakhníf".
Þetta var eágaað vífissteinin-
um af þeim, sem komizt höfðu
á snoðir um þá8 hjá herbergis
þjóninum, hvernig til tókst, þeg
ar l'osa átti konunginn vig tann
kýlið.
Það er riðið hart í hlaðið, heim er komið messu frá
fólkið allt cg fer með glensi, fékk þá kœti bæjum á.
Móriðin hleypur af hesti sínum, hrópar unga bræður á;
hafðí getið gull við kirkju, gleðja hugði syni smá.
Svarar enginn, angrast móðir, eftir sveinum leit er ger,
fínnur þá ei fólkið kvíðið, förukonu að þar ber.
Hún af boga brœður unga byltast niðr’ í fossinn sá.
Ekkjan skipar að brjóta bogann bráðasta það verða má.
Hann ei fleirum helveg búi. Hraða karlmenn vinnu til.
Úðabogi’ er yfir fossi, ógnsvart við þeim glottir gil.
„Nú er höndin heft á skafti“, hamar öxin bitið fcer.
Niður í fossinn fellur boginn; ferlega við i djúpi hiær.
BébliyifilvifEiun
í Sunnudagsblaði Tímans, 15. tbl.
14. apríl, er Geysi líkt við son ekkj-
unnar í Nain og komizt svo að orði:
Hann er ekki dáinn, heldur sefur
hann. Hér er blandað málum og er
skylt að leiðrétta það. Frásögnin af
uppvakningu ekkjunnar sonar í Nain
er aðeins á einum stað í N. T. —
Lúkas 7, 11—17., og þar er ekki
minnzt á, að Jesús segi þessi áður til-
greindu orð. — Aftur á móti eru þau
höfð eftir honum, er hann uppvakti
dóttur Jaírusar, sem sagt er frá í öll-
um samstofna guðspjöllunum, t. d.
Lkúas 8, 52.
G. Br.
zn
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ