Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Blaðsíða 18

Btóð veðrið. „Þú átt við___áðan, þeg-
ar þú hallaðir þér upp að imér?"
„Við konur erum auðvitað ekbi sér-
lega færar — en vlg höfum okkar
aðíerðir", sagði hún, um leið og hún
hrifsaði vesbið sttt. „Jæja, herrar
mínir?"
„VW höfum fengið á obkur gagn-
njósnara, piltar", sagði einn.
„Fjandinn eigi það", tautaði herra
X. „Þessi kvenmaður er til alls vís . ."
„Ég vildi ósba, að þú værir ekki
svona". Wallace hvessti augun á konu
sína. „Sértu svona soltin, þá bið ég
þess lengstra orða að hætta við þetta
megrunarvafstur þitt og éta fylli
þína. Maður sbammast sín fyrir að
nærast við sitt eigið borð".
Óhugnanlegt njósnarabrosið hvarf
skyndilega, og hún beindi í fiýti all'ri
athygli sinni að einmanalegum bauna-
streng á diski sínum. Hún skar hanm
sundur í smábita og tuggði einn
þeirra latiga stund. Því hægar sem
tneiui fara sér við matartekjuna,
þeim mun minna þurfa þeir sér til
„Nei, fólk nú á dögum — það hef-
ur ebkert magarými", sagði Wallace
á milli þess sem hann góflaði upp í
sig mabnum með gafflinum. „Og nú
sveltir þú þig til þess að megra þig.
Það verð ég samt að segja, að ég dá-
ist að því, hvað þú ert þrautseig við
þetta. Bn hér sé ég þá, að leiksýn-
ingunini, sem ég hafði hugsað mér,
að við færum á í bvöld, hefur verið
frestað vegna þess, að stúlkan, sem
leikur aðalhlutverkið, er kvefuð. —
Já, kvefuð!" hreytti hann út úr sér.
___Sýningarstjórinn reif hár sitt
„Þú verður að halda áfram, Mar-
grét. Húsið er troðfullt. Þú getur ekki
verið svo veik. Þú getur ekki verið
svo veik með þann samning, sem við
höfum gert við þig".
Hljómsveitin byrjaði að leika for-
leikinn að fyrsta þætti, tónamir bár-
ust til þeirra úr fjarska.
Grannvaxln kona, sem lá örmagna
í svörtum greiðslusloppnum, lagði við
hlustiroar. Hún grét af þjáningu, og
tárin böðuðu fíngert andlit hennar
og runnu niður í gullinn haddinn.
Eigi að síður oeyddi hún sig til þess
að lyfta höfðtou, embeitti öllum vilja
styrk sínum til þess. Hún dró andaon
tmeð erfiðismunum, bar granna hönd-
iiia upp að hálsinum. Hin fögru brjóst
henraar skulfu. Og svo hvíslaði hún
þessari dæmalausu röddu, sem hafði
heilíað milljónir manna: „Hjálpaðu
mér, Raymond. Hjálpaðu mér til þess
að risa upp. Sýningin má ekki — far-
ast fyrir___"
„Og svo þetta", sagði Wallace.
„Hvað, væni minn?" Ósjálfrátt
fálmaði hún upp í hálsinn á sér. Hún
fann greinilega hverja undirhökuna
niður af annarri.
„Þú hlustar aldrei á mig".
„Jú-jú, jú-jú", sagði hún aumkuu-
arlega.
„Þú ættir að minnsta kosti að gera
það. Það hefur verið valin ný tnóðir
ársins. Hýn hefur komið upp sex
böraum ein síns liðs, án heimilisvéla
og án eiginmanns, sem hjálpi til
heima fyrir, fékk fyrstu verðlaun fyr-
ir heimilisverk í sínum bæ, fékk
fyrstu verðlaun fyrir sauma og vanm
sigur í spurningasamkeppni um það,
hvernig matreiða skal og bera fram
soðinn kalkúna á grænmetis'blöðum.
Þessi kona — hún heitir Millicent
Cuckoo — vtanur líka að bréfaskrift-
um fyrir fyrirtæki manns síns, hún
er formaður foreldrafélagsins í bæn-
um, og hún er skátaforingi. Hjástund
hennar er að safna marmara. Hún
á tvö þúsund sýnisihorn af marmara,
sem hún flokkar ef tir lit og stærð og
býr um í handsaumuðum pokum. Nú
já — ekki finnst mér mikið til um.
þess háttar dútl — það virðist rniér
helzt vera tímasóun. En þetta er sýni-
lega harðduglegur kvenmaður, langt
umfram venju". Hann lyfti blaðmu
til þess að sýna konu s'inni myndirn-
ar, sem fylgdu frásögninni. Eftír
myndunum að dæma var frú MiIH-
cent Cuckoo óneitanlega ósköp venju-
leg kana að sjá og heldur ófríð.
......f rúmið með ykkur, börnin
góð — öll sjö", hrópaði Millý Higg-
ins, glaðlegri og glettnisfullri röddu.
Hún var í svörtum, þröngum teygju-
buxum. Hún gekk á röðina, laut mjúk
lega yfir börnin sín og kyssti þau,
öll sjö. Og svo veifaði hún til þeirra,
þegar þau töltu orðalaust í rúmið sitt.
Hún horfði hreykin á öll góífin, ný-
þvegin og bónuð, hagræddi hlaða af
bréfum, sem hún hafði vélritað fyrir
manninn sinn, og einsetti sér að láta
það verða fyrsta venk sitt að morgni
að fal'da nýjar yfirforeiðslur á stól-
ana í sauimavélinni sinni. Verst, hvað
hún var í miklu tímahraki núna. Svo
bar hún flesk, sem hún hafði verk-
að heima, á kvöldverðarborðið, ásamt
kartöflum og baunum úr garðinum
sínum. Til ábætis var Tieimabökuð
jarðarberjakaka með rjóma úr kúnni
— hana höfðu þau í garðskýlinu.
Hún varð að muna eftír því að slá
handa henni tuggu tii ábætis, áður
en hún færi út í kvöld.
Klukkan að verða sjö — kominn
tími til skylmingaæfiniganna. Að þeim
loknum ætlaði hún að steypa yfir sig
taftpilsi utan yfir stuttbuxurnar og
kasta perlufesti um hálsinn á sér, því
að hún átti embætti að gegna á fé-
lagsfundi klukkan átta. Svo heim aft-
ur klukkan níu, og þá ætlaði hún að
fara í svartan kvöldkjól og eiga kyrr-
lát-a stund með manninum sínum við
arineldinn — og loks beið svo rúmið
með handsaumuð lök og handunnar
ábreiður. '
Hún leið hljóðlega yfir gólfið, þeg-
ar maður hennar hringdi dyrabjöll-
unni, lauk upp og faðmaði hann inni-
lega.
„Ne-ei, Millý Higgins — hvert ert
þú að fara? Þú ert alveg eins og tví-
tug stúlka".
Hún dansaði á undan honum inn
í borðstofuna. Hann fylgdi á eftir,
horfði með aðdáun á gólfin, þvegin
og vaxborin. Það fór ekki fram hjá
honum, að allt var með kyrrð og
börnin sofandi inni í barnaherfoerg-
inu. Indæl matarangan fyllti vit hansi,
og hann starði hugfanginn á álfa-
meyaa sína, mittisgrennstu konuna í
öllum bænum.
„Fjandinn eigi það, Millý Higgins
— þú ert dásamleg kona", andvarpaði
hann___
„Nú vil ég fá eftirmaönn, María".
„Já, Wallace".
María Higgins rambaði fram í eld-
húsið með diskana og missti tvo kám-
uga hnífa á gólfið*. Hún kom inn aft-
ur með vænan skammt af rjómaís
með ferskjum og englakökum með
bremi — og ofurlítið af gulu sítrónu-
hlaupi handa sér.
AuviríSileg, gul búðingsklína___
gul sviðsljós í troðfullum nætur-
kl'úbbi og syngjandi stúlka á sviðinu:
„Hann, sem ég elska, er á leið til
mín". Það sindraði á silfurþræði í
svörtum kjólnum, þegar hún dillaði
lostfögruim líkamanum eftir hljóm-
fallinu og sveiflaði rauðgullnu hárinu
frá bWmlegu andlitinu.
Skuggalegur maður sat einn við
borð úti í horni og horfði á hana
heitum augum. Magurt andlit hans
logaði af ástríðu, og eirðarvana hend-
ur hans þrifu hverja sígarettuna af
annarri.
Klúbburinn tæmdist. Hljóðfæraleik
ararnir bjuggu um hljóðfæri sín og
héldu burt. Þjónarnir hlóðu stólunum
saman og sóttu fötur og þurrkur.
Stúlban stóð ein við mannlaust píanó-
ið og fletti nótnahefti. Sígaretta
dinglaði í öðru munnvikinu. Hún
raulaði fyrir munni sér og drap niður
háum, sil'fruðum hælnum á skónum
eftir hljomfallinu. Grannur fótlegg-
ur í netsokkum kom í ljós í hliíSar-
klaufinni á síðum kjólnum. Hún var
tælandi í þessum stellingum.
Allt í einu stóð hann urrandi við
hlið hennar. Hann sveigði hana aftur
á bak í faðmi sér og kyssti hana á
kinnarnar, munninn og hálsinn.
f hálfkæringi klóraði hún hann í
framan, fjórar bl'óðugar rispur s'átu
á andliti hans.
Hann sleppti henni. „Djöfullinn
þinn!" hvæsti hann.
Hún hnybkti aftur rauðgullnu hár-
inu og hló að honum.
„Hvers vegna sagðirðu mér ekki,
Mercedes, hvert þú ætlaðir? Hvers
vegna léztu mig leita að þér um alla
borgina?" '
402
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ