Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Page 18

Btóð veðrið. „Þú átt við.... áðan, þeg-
ar þú hallaðir þér upp að cnér?“
„Við konur erum auðvitað ekki sér-
lega færar — en v% höfum okkar
aðferðir", sagði hún, um leið og hún
hrifsaði ves'kið sitt. „Jæja, herrar
mínir?“
„Við höfum fengið á okkur gagn-
njósnara, piltar", sagði einn,.
„Fjandinn eigi það“, tautaði herra
X. „Þessi kvenmaður er til alls vís . .“
„Ég vildi óska, að þú værir ekki
svona“. Wallaee hvessti augun á konu
sína. „Sértu svona soltin, þá bið ég
þess lengstra orða að hætta við þetta
megrunarvafstur þitt og éta fylli
þína. Maður skammast sín fyrir að
nærast við sitt eigið borð“.
Óhugnanlegt njósnarabrosið hvarf
skyndilega, og hún beindi í flýti all'ri
athygli sinni að einmanalegum bauna-
streng á diski sínum. Hún skar hann
sundur í smábita og tuggði eúm
þeirra langa stund. Því hægar sem
anenn fara sér við matartekjuna,
þeim mun minna þurfa þeir sér til
saðnings.
„Nei, fólk nú á dögum — það hef-
ur ekkert magarými", sagði Wallace
á milli þess sem hann góflaði upp í
sig matnum með gafflinum. „Og nú
sveltir þú þig til þess að megra þig.
Það verð ég samt að segja, að ég dá-
ist að því, hvað þú ert þrautseig við
þetta. En hér sé ég þá, að leiksýn-
ingunini, sem ég hafði hugsað mér,
að við færum á í kvöld, hefur verið
frestað vegna þess, að stúlkan, sem
leikur aðalhlutverkið, er kvefuð. —
Já, kvefuð!“ hreytti hann út úr sér.
.... Sýninganstjórinn reif hár sitt.
„Þú verður að halda áfram, Mar-
grét. Húsið er troðfullt. Þú getur ekki
verið sv-o veik. M getur ekki verið
svo veik með þann samning, sem við
höfum gert við þig“.
Hljómsveitin byrjaði að leika for-
leikinn að fyrsta þætti, tónarnir bár-
ust til þeirra úr fjarska.
Grannvaxin kona, sem lá örmagna
í svörtum greiðslusloppnum, lagði við
hlustimar. Hún grét af þjáningu, og
tárin böðuðu fíngert andlit hennar
og runnu niður í gullinn haddinn.
Eigi að síður neyddi hún sig til þess
að lyfta höfðinu, einbeitti öllum vilja
styrk sínum til þess. Hún dró andann
með erfiðismunum, bar granna hönd-
ina upp að hálsinum. Hin fögru brjóst
hennar skulfu. Og svo hvíslaði hún
þessari dæmalausu röddu, sem hafði
heilíað milljónir manna: „Hjálpaðu
mér, Raymond. Hjálpaðu mér til þess
að risa upp. Sýningin má ekki — far-
ast fyriT.... “
„Og svo þetta“, sagði Wallace.
„Hvað, væni minn?“ Ósjálfrátt
fálmaði hún upp í hálsinn á sér. Hún
fann greinilega hverja undirhökuna
niður af annarri.
„Þú hlustar aldrei á mig“.
„Jú-jú, jú-jú“, sagði hún aumkun-
arlega.
„Þú ættir að minnsta kosti að gera
það. Það hefur verið valin ný móðir
ársins. Hún hefur komið upp sex
börnum ein síns liðs, án heimilisvéla
og án eiginmanns, sem hjálpi til
heima fyrir, fékk fyrstu vexðlaun fyr-
ir heimilisverk í sínum bæ, fékk
fyrstu verðlaun fyrir sauma og vann
sigur í spurningasamkeppni um það,
hvernig matreiða skal og bera fram
soðinn kalkúna á grænmetis'blöðum.
Þessi kona — hún heitir Millicent
Cuckoo — vtanur lí'ka að bréfaskrift-
um fyrir fyrirtæki manns síns, hún
er formaður foreldrafélagsins í bæn-
um, og hún er skátaforingi. Hjástund
hennar er að safna marmara. Hún
á tvö þúsund sýnishorn af marmara,
sem hún flokkar eftir lit og stærð og
býr um í handsaumuðum pokum. Nú
já — ekki ftanst mér mikið til um
þess háttar dútl — það virðist mér
helzt vera tímasóun. En þetta er sýni-
l'ega harðduglegur kvenmaður, langt
umfram venju“. Hanm lyfti blaðinu
til þess að sýna konu stani myndirn-
ar, sem fylgdu frásögntani. Eftír
myndunum að dæma var frú Milli-
cent Cuckoo óneitanlega ósköp venju-
leg kona að sjá og heldur ófríð.
.......í rúmið með ykkur, börnin
góð — öll sjö“, hrópaði Millý Higg-
ins, glaðlegri og glettnisfullri röddu.
Hún var í svörtum, þröngum téygju-
buxum. Hún gekk á röðina, laut mjúk
lega yfir börnin sín og kyssti þau,
öli sjö. Og svo veifaði hún til þeirra,
þegar þau töltu orðalaust í rúmið sitt.
Hún horfði hreyfcin á öll góífin, ný-
þvegin og bónuð, hagræddi hlaða af
bréfum, sem hún hafði vélritað fyrir
manntan sinn, og etasetti sér að láta
það verða fyrsta verk sitt að morgni
að fialda nýjar yfirbreiðslur á stól-
ana í saumavélinni sinni. Verst, hvað
hún var í miklu tímahraki núna. Svo
bar hún flesk, sem hún hafði verk-
að heima, á kvöldverðarborðið, ásamt
kartöflum og baunum úr garðinum
sínum. Til ábætis var *heimabökuð
jarðarberjakaka með rjóma úr kúnni
— hana höfðu þau í garðskýlinu.
Hún varð að muna eftir því að slá
handa henni tuggu til ábætis, áður
en hún færi út í kvöld.
Klukkan að verða sjö — kominn
timi til skylmingaæfinganna. Að þeim
loknum ætlaði hún að steypa yfir sig
taftpilsi utan yfir stuttbuxurnar og
kasta perlufesti um hálsinn á sér, því
að hún átti embætti að gegna á fé-
lagsfundi klukkan átta. Svo heim aft-
ur klukkan níu, og þá ætlaði hún að
fara í svartan kvöldkjól og eiga kyrr-
láta stund með manninum sínum við
arineldinn — og loks beið svo rúmið
með handsaumuð lök og handunnar
ábreiður. '
Hún leið hljóðlega yfir gólfið, þeg-
ar maður hennar hrimgdi dyrabjöll-
unni, lauk upp og faðmaði hann inni-
lega.
„Ne-ei, Millý Higgins — hvert ert
þú að fara? Þú ert alveg etas og tví-
tug stúlka".
Hún dansaði á undan honum inn
í borðstofuna. Hann fylgdi á eftir,
horfði með aðdáun á gólfin, þvegin
og vaxborta. Það fór ekki fram hjá
honum, að allt var með kyrrð og
börnin sofandi inni í bamaherberg-
inu. Indæl matarangan fyllti vit hanö,
og hann starði hugfanginn á álfa-
meyna síma, mittisgrennstu konuna í
öllum bænum.
„Fjamdinn eigi það, Millý Higgins
— þú ert dásamleg kona“, andvarpaði
hann....
„Nú vil ég fá eftirmatimn, María“.
„Já, Wallace".
María Higgims rambaði fram í eld-
húsið með diskama og missti tvo kám-
uga hnífa á gólfið. Hún kom inn aft-
ur með vænan skammt af rjómaís
með ferskjum og englakökum með
kremi — og ofurlítið af gulu sítrónu-
hlaupi handa sér.
Auvirðileg, gul búðingsklína....
gul sviðsljós í troðfullum nætur-
klúbbi og syngjandi stúlka á sviðiou:
„Hann, sem ég elska, er á leið til
mín“. Það sindraði á silfurþræði í
svörtum kjólnum, þegar hún dillaði
lostfögrum líkamanum eftir hljóm-
fallinu og sveiflaði rauðgullnu hárinu
frá blómlegu andl'itinu.
Skuggalegur maður sat einn við
borð úti í horni og horfði á hana
heitum augum. Magurt andlit hans
logaði af ástríðu, og eirðarvana hend-
ur bans þrifu hverja sígarettuna af
annarri.
Klúbburinn tæmdist. Hljóðfæraleik
aramir bjuggu um hljóðfæri sín og
héldu burt. Þjónarnir hlóðu stólunum
saman og sóttu fötur og þurrkur.
Stúlkan stóð ein við manmlaust píanó-
ið og fletti nótnahefti. Sígaretta
dtaglaði í öðru mumnvikinu. Hún
raulaði fyrir munni sér og drap niður
háum, silfruðum hælnum á skónum
eftir hljómfalltau. Grannur fótlegg-
ur í netsokkum kom í ljós í hliðar-
klaufinni á síðum kjólnum. Hún var
tælandi í þessum stellingum.
Allt í einu stóð haon urra-ndi við
hlið hennar. Hann sveigði hana aftur
á bak í faðmi sér og kyssti hana á
kinnarnar, munntan og hálsimm.
f hálfkærtagi klóraði hún hanm í
framan, fjórar blóðugar rispur s'átu
á andliti hams.
Hamn sleppti henmi. „Djöfullinn
þimn!“ hvæsti hann.
Hún hnykkti aftur rauðgullmu hór-
inu og hló að honum.
„Hvers vegna sagðirðu mér ekki,
Mercedes, hvert þú ætlaðir? Hvers
vegna léztu mig leita að þér um alla
borgima?“
402
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ