Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Blaðsíða 16

AMALÍA LÍNDAL:
SVARTKLÆDDAR
KONUR
Rökkrið í forstofunni var Maríu
Higgins miskunnsamt þetta sumar-
kvöl'd. Skipti engu máli, þótt hún
Sæi aðeins andlit sitt í kringlóttu<m
speglinum: tunglásjónu með græn-
blá postulínsaugu, kartöflunef og
munn, sem fremur líktist hrufu á
svampi en þeim rósavörum, er höfðu
seitt Wallace fyrir tuttugu árum. Já
— rökkrið var Maríu Higgins þægi-
legt. Hún saug inn kinnarnar, og við
það lengdist andlit bennar og varð
sporöskjulagað. Hún kipraði augun,
og þá urðu þau undir eins svo dular-
full — eHifeTdnisleg. Hún Iyfti hök-
unni, og það sást ekki nein undir-
haka. María Higgins brosti, hægt og
íhugandi. .
„Sjáið, hvað gerist, þegar' þér far-
ið að neyta Megrós", heyrðist frá út-
varpstækinu í dagstofunni. „Hvort
sem konan er þrjátíu og níu ára eða
fjörutíu og níu ára, þá mun undra-
verð breyting eiga sér stað, þegar
hún tekur að neyta Megrós. Þér mun-
uð taka furðulegum stakkaskiptum,
ef þér drekkið' Megró með ljúffengu
vanillubragði eða hinu nýja hnetu-
súkkulaðíbr-agði á undan mat í eina
viku. Líðan yðar batnar. Útlit yðar
batnar. Þér _munuð bera höfuðið
hærra og verða hreykin af því, hve
þér eruð fögur kona. Megró er óska-
drykkur þeirra kvenna, sem vilja öðl
ast nýtt líf. — Reynið Megró og sjá-
ið, hvað gerist", sagði þulurinn að
lokum með sigurhreim í röddinni.
María Higgins drap tittlinga fram-
an í sjálfa sig um leið og hún sneri
sér frá spegUnum og kveikti ljós.
Hún strunsaði inn í borðstofuna og
renndi augum yfir borðið á meðan
hún drakk Megróskammtinn sinn
með hnetusúkkulaðibragðinu. Borðið
var búi-ð eins og gestaboð væri í
vændum, þótt raunar væri það aðeins
venjulegur kvöldverður að sumar-
lagi. En Wallaoe vildi, að vandað
væri til borðbúnaðarins. Og ef Wall-
ace vildi matast af beztu postulíns-
diskunum á hverju kvöldi — hvers
vegna átti þá ekki að láta það eftir
honum?
Það er alveg eins og við eigum von
á gestum, hugsaði hún, dreymin á
svip. Nema rósirnar eru farnar að
drúpa. Það vantaði eina fallega rós,
gróðurhúsarós, til þess að gefa borð-
inu verulegan svip — eina l'ýtalausa
rós, sem skartaði í kristalsvasa, böð-
uð kertaljósi, og kastaði 'mjúkum
skugga á fagurmótað andUt hennar
og sindnaði í gljáandi hári hans, þeg-
ar.. .nei annars, Wallace var sköll-
óttur. En hún átti afmæli í næsta
mánuði, og þá ætlaði hún að bjóða
til sín gestum. Þá yrði hún orðin
tuttugu pundum léttari, og kjóllinn
hennar bungaði ekki út eins og hún
væri að springa af ofsæW, heldur
félli freiistandi að spengilegum líkama
hennar. Hún ætlaði að kaupa svartan
kjól — hún ætlaði að koma þwí öllu
á óvænt. Þegar stóri sonur hennar
kæmi heim í leyfinu, gæti hann lyft
henni í fangi sér eins og ungri stúlku.
Og Wallace — nú, hún hafði séð,
hvernig hann renndi út undan sér
augunum til sýningarstúlkunnar í
svarta kjólnum, þegar þau fóru í
kvikmyndahúsíð í síðast liðinni viku.
Klukkan sló sex, og María flýtti sér
fram í eldhúsið til þess að hyggja
að súpunni. Wallace vildi, að súpu-
diskurinn stæði rjúkandi á borðinu,
þegar hann kom heim. Heitan mat í
heitu veðri, kaldan mat í köldu veðri,
sagði hann ævinlega.
Hún jós á diskinn. Reyrður magi
hennar bifaðist af ílöngun, þegar ang-
anina lagði fyrir vit hennar. Hún
dokaði við eitt ljúfsárt andartak. En
svo hellti hún köldum tómatasafa í
lítið glas handa sjálfri sér Það fór
fjarskalega lítíð fyrir því á bakkan-
um hennar. Hún bætti rósakál'i á fat
á miðju borðinu, svo að hún sæi ekki
súpudisk og brauðströngla manns
síns úr sæti sínu. Þeir voru þrír,
brauðströnglarniT.
Hún kveikti á kertunum, og jafn-
skjótt reis alda eftirvæntingiar í
brjósti hennar. Hún hlakkaði til
kvöldverðarins. Nú brá svo uiidar-
lega við, að það var orðið skemmti-
legt að láta sér -nægja megrunarfæði.
En svo kom hún auga á missmíði.
Hún beygði sig stynjandi niður og
blés rykhnoðra lengra inn undir hlið-
arborðið. Hún hefði átt að þurrka .
gólfið betur. En þetta var svona —
það var eins og verkunucn væri aldr-
ei lokið. Hún var í þann veginn að
rétta sig upp, þegar útidymar voru
j Frú Amalía Líndal, höf
undur þessarar sögu,
er bandarísk a<$ upp-
runa, en gift íslenzkum
manni, Baldri Líndal
verkfræ'ðingi. Hún hef-
ur skrifað sögur í er-
lend tímarit, og bók
eftir hana um ísland
hefur verií gefin út
vestan hafs. Hún hefur
< komi'ð hér fram í út-
• varpi, en þetta mun
fyrsta saga hennar,
sem birtist á nrenti hér-
lendis.
opnaðar og hurðinni skellt röskl'ega
í lás iafnskjótt.
Wallace gekk imn föstum skrefum,
lét hattinn sinn nákvættnlega á miðja
hilluna í forstbfunni, þerraði ljós-
rautt, kringlótt andlitið með tandur-
hreinum vasaklútnum.
„Gott kvöld, væna mín". Hann
brosti, kyssti hana á kininina og gekk
rakleitt að borðinu. „Gott — matur-
inn kominn á borðið". Hann ljómaði,
þegar hann sá supuina. „Heitan mat
í heitu veðri, kaldan mat í köldu
veðri, segi ég alltaf".
„Já, ég held ég viti það", sagði hún
og brosti roggin. Wallace átti engan
sinn líka. Enginn mat hæfileika hans
að verðleikum — neima hún.
„Hvernig líður banikagjaldkeranum
mínum núna?" spurði hún glettnis-
lega.
Wallace hristi þerruna sína borg-
inmannl'ega. „Hitinn hefur leikið þá
illa, suma, og þeir voru farnir að
kvarta og kveina. En ég sagði við þá:
Það er mikilvægt stari, sem við höf-
um með höndum, piltar. í hvert
skipti, sem við veitum peningum við-
töku eða látum peninga af hönducn,
renna örlagaþræðir einhvers um
greipar okkar. Þetta hafði þeim ekki
dottið í hug áður".
„Það er enginn á við þig, Wallace",
sagði hún.
Wallace fletti sundur blaði sínu í
virðulegri þögn og gerði áhlaup á
súpuna, kvikur og nettur í hreyfing-
um etos og hans var vandi. Hann
renndi augunum yfir efri hluta síð-
unnar og lét sér hvorki fipast viS
lesturinn né matartekjuna. Wallace
lagði litla virðingu á fólk, sem ekkl
notaði hverja stund til hlitar.
400
TÍB1N.B-. SUNNUDAGSBLAB