Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Síða 16

AMALÍA LÍNDAL:
SVARTKLÆDDAR
KONUR
Rökkrið í forstofunni var Maríu
Higgins miskunnsamt þetta sumar-
kvöld. Skipti engu máli, þótt hún
Sæi aðeins andlit sitt í kringlóttum
speglinum: tunglásjónu með græn-
blá postulínsaugu, kartöflunef og
munn, sem fremur líktist hrufu á
svampi en þeim rósavörum, er höfðu
seitt Wallace fyrir tuttugu árum. Já
— rökkrið var Maríu Higgins þægi-
legt. Hún saug inn kinnarnar, og við
það lengdist andlit hennar og varð
sporöskjulagað. Hún kipraði augun,
og þá urðu þau undir eins svo dular-
full — emfeldnisleg. Hún lyfti hök-
unni, og það sást ekki nein undir-
haka. María Higgins brosti, hægt og
íhugandi.
„Sjáið, hvað gerist, þegar' þér far-
ið að neyta Megrós“, heyrðist frá út-
varpstækinu í dagstofunni. „Hvort
sem konan er þrjátíu og níu ára eða
fjörutíu og níu ára, þá mun undra-
verð breyting eiga sér stað, þegar
hún tekur að neyta Megrós. Þér mun-
uð taka furðulegum stakkaskiptum,
ef þér drekkið Megró með ljúffengu
vanillubragði eða hinu nýja bnetu-
súkkulaðíbnagði á undan mat í eina
viku. Líðan yðar batnar. Útlit yðar
batnar. Þér _munuð bera höfuðið
hærra og verða hreykin af því, hve
þér eruð fögur kona. Megró er óska-
drykkur þeirra kvenn.a. sem vilja öðl
ast nýtt líf. — Reynið Megró og sjá-
ið, hvað gerist“, sagði þulurinn að
lokum með sigurhreim í röddinni.
María Higgins drap tittlinga fram-
an í sjálfa sig um leið og hún sneri
sér frá speglinum og kveikti ljós.
Hún strunsaði inn í borðstofuna og
renndi augum yfir borðið á meðan
hún drakk Megróskammtinn sinn
með hnetusúkkulaðibragðinu. Borðið
var búið eins og gestaboð væri í
vændum, þótt raunar væri það aðeins
venjulegur kvöldverður að sumar-
lagi. En Wallace vildi, að vandað
væri til borðbúnaðarins. Og ef Wall-
ace vildi matast af beztu postulíns-
diskunum á hverju kvöldi — hvers
vegna átti þá ekki að láta það eftir
honum?
Það er alveg eins og við eigum von
á gestum, hugsaði hún, dreymin á
svip. Nema rósirnar eru farnar að
drúpa. Það vantaði eina fallega rós,
gróðurhúsarós, til þess að gefa borð-
inu verulegan svip — eina lýbalausa
rós, sem skartaði í kristalsvasa, böð-
uð kertaljósi, og kastaði mjúkum
skugga á fagurmótað andUt hennar
og sindraði í gljáandi hári hans, þeg-
ar.. ,nei amnars, Wallace var sköll-
óttur. En hún átti afmæli í næsta
mánuði, og þá ætlaði hún að bjóða
til sín gestum. Þá yrði hún orðin
tuttugu pundum Iéttari, og kjóllinn
hennar bungaði ekki út eins og hún
væri að springa af ofsæld, heldur
félli freiistandi að spengilegum líkama
hennar. Hún ætlaði að kaupa svartan
kjól — hún ætlaði að koma því öllu
á óvænt. Þegar stóri sonur hennar
kæmi heim í leyfinu, gæti hann lyft
henni í fangi sér eins og ungri stúlku.
Og Wallaee — nú, hún hafði séð,
hvernig hann renndi út undan sér
augunum til sýningarstúlkunnar í
svarta kjólnum, þegar þau fóru í
kvikmyndahúsið í síðast liðinni viku.
Klukkan sló sex, og María flýtti sér
fram í eldliúsið til þess að hyggja
að súpunni. Wallace vildi, að súpu-
diskurinn stæði rjúkandi á borðinu,
þegar hann kom heim. Heitan mat í
heitu veðri, kaldan mat í köldu veðri,
sagði hann ævinlega.
Hún jós á dislkinn. Reyrður magi
hennar bifaðist af ílöngun, þegar ang-
anina lagði fyrir vit hennar. Hún
dokaði við eitt ljúfsárt andartak. En
svo hellti hún köldum tómatasafa í
lítið glas handa sjálfri sér. Það fór
fjarskalega lítið fyrir því á bakkan-
um hennar. Hún bætti rósakáli á fat
á miðju borðinu, svo að hún sæi ekki
súpudisk og brauðströnglg manns
síns úr sæti sínu. Þeir voru þrír,
brauðströnglarnir.
Hún kveikti á kertunum, og jafn-
skjótt reis alda eftirvæntingar í
brjósti hennar. Hún hlakkaði til
kvöldverðarins. Nú brá svo undar-
lega við, að það var orðið skemmti-
legt að láta sér nægja megrunarfæði.
En svo kom hún auga á missmíði.
Hún beygði sig stynjandi niður og
blés rykhnoðra lengra inn undir hlið-
arborðið. Hún hefði átt að þurrka
gólfið betur. En þetta var svona —
það var eins og verkunum væri aldr-
ei lokið. Hún var í þann veginn að
rétta Sig upp, þegar útidyrnar voru
i Frú Amalía Líndal, höf
undur þessarar sögu,
er bandarísk aS upp-
runa, en gift íslenzkum
manni, Baldri Líndal
verkfræíingi. Hún hef-
ur skrifaS sögur í er-
lend tímarit, og bók
; eftir hana um Island
hefur veriS gefin út
vestan hafs. Hún hefur
■ komiS hér fram í út-
varpi, en þetta mun
fyrsta saga hennar,
sem birtist á nrenti hér-
lendis.
opnaðar og hurðinni skellt röslciega
í lás jafnskjótt.
Wallace gekk inn föstum skrefum,
lét hattinn sinn nákvæiúlega á miðja
hilluna í forstofunni, þerraði ljós-
rautt, kringlótt andlitið með tandur-
hreinum vasaklútnum.
„Gott kvöld, væna mín“. Hann
brosti, kyssti hana á kinnina og gekk
rakleitt að borðinu. „Gott — matur-
inn kominn á borðið". Hann ljómaði,
þcgar hann sá súpuna. „Heitan mjat
í heitu veðri, kaldan mat í köldu
veðri, segi ég alltaf".
„Já, ég held ég viti það“, sagði hún,
og brosti roggin. Wallace átti engan
sinn líka. Enginn mat hæfileika hans
að verðleikum — nema hún.
„Hverniig líður banikagjafdkeranum
mínum núna?“ spurði hún glettnis-
lega.
Wallace hristi þerruna sína borg-
inmannlega. „Hitinn hefur leikið þá
illa, surna, og þeir voru farnir að
kvarta og kveina. En ég sagði við þá:
Það er mikilvægt starf, sem við höf-
um með höndum, piltar. í hvert
skipti, sem við veitum peningum við-
töku eða látum peninga af höndum,
renna örlagaþræðir einihvers um
greipar okkar. Þetta hafði þeim eldci
dottið í hug áður“.
„Það er enginn á við þig, Wallace“,
sagði hún.
Wallace fletti sundur blaði sínu í
virðulegri þögn og gerði áhlaup á
súpuna, kvikur og nettur í hreyfing-
um eins og hans var vandi. Hann
renndi augunum yfir efri hluta síð-
unnar og lét sér hvorki fipast við
lesturinn né matartékjuna. Wallace
lagði litla virðingu á fólk, sem ekki
notaði hverja stund til hlítar.
400
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ