Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Blaðsíða 9
ÞESSl AAAÐUR HEITIR
Pétur Símonarson. Skömmu fyr-
ir 1930 smíðaði hann gripinn,
sem þið sjáið efst á næstu síðu,
— sleða, sem var knúinn áfram
með flugvélarskrúfu. — Pétur
keypti brotna flugvél, fékk þessa
hugmynd um sieðann og kom
henni óðar í framkvæmd.
— Ég teiknaði sleðann upp í hasti,
fór til Reykjavíkur og keypti striga
og lista í skrokkinn, bjó þetta svo til
í bílskúrnum heima í Vatnskoti, Ég
smíðaði undir sleðann stór og sterk
skíði. Reynsluferðina fór ég á tún-
inu og stjórnaði með stöngum eins
og í flugvél. Ég fór hægt fyrst, og
það gekk dálítið skrykkjótt, því að
sleðinn lét ekki almennilega að stjórn
Ioftstýrisins. Þá sá ég, að ég fór senni
Iega of hægt og sló í, — og sleðinn
og troða snójinn, sem stundum var
upp í mitti. Einu sinni lenti ég fram
á brún á snjóhengju í slæmu skyggni,
en áttaði mig á síðustu stundu og
stoppaði á mótor. (Þetta er víst flug-
mannamál). Ég sat fastur þarna, en
það endaði með, að ég skellti sleð-
anum fram af og hékk í stélinu á
honum. Mótorinn var ékki nógu kraffc-
mikill í þungri færð, en í góðri færð
var sleðinn hjólviljugur.
168 KM. HRAÐI Á ÞINGVALLAVATNII
Pétur Símonarson frá Vatnskotl.
(Ljósmynd: Sigurður Bjarnason).
1
lét ekki á sér standa, þaut áfram eft-
ir túninu í beinni línu og lét nú alveg
að stjÖrn. Það gerði fimmtán stiga
frost ufn nóttina og hemaði á ísinn i
Þingvallavatni. Ég stóðst ekki freis -
inguna og fór á ísinn með sleðann, þótt
hann væri bremsulaus. Ég var ekki
vel að mér í stjórn á flugvélastýri ög
rambaði þarna á íshrauk, af því að ég
fór of hægt og sleðinn lét þess vegna
illa að stjórn. En um leið og ég gaf
í, var allt í lagi með stjórnina.
— Hvernig leizt fólki á þetta furðu-
verk?
— Þá gátu íslendingar orðið hissa
á öllum hlutum. Það var öðruvísi en
núna. Ég kom öllum að óvörum fram
með Henglinum, þegar verið var að
setja skíðamót. Helgi Hjörvar stóð
á palli: Þarna flýgur nú hrafn, sagði
hann, og þá renndi ég mér að með
miklum drunum, og fólkið hópaðist
að sleðanum, alveg undrandi. Enginn
hlustaði lengur á Helga. Svo fór ég
að aka fólki þarna fram og aftur fyrir
túkall. Og eftir hveria ferð stóðu aðr-
ir reiðubúnir með túkalla á Iofti.
— Komstu hratt á sleðanum?
— Ég komst hraðast 168 km. á
klukkustund á Þingvallavatni. Það
var engin fyrirstaða á ísnum.
— Varstu ekki hræddur um að
drepa þig á þessu?
— Nei, maður var strákur og aldr-
ei hræddur. Hættulegast var, þegar
skyggni var lélegt. Hann stakkst
stundum á nefið hjá mér, þegar
skyggni breyttist skyndilega og maður
sá ekki út úr augunum. Ég lenti
stundum í svo mikilli ófærð, að ég
komst hvorki aftur á bak né áfram.
Sleðinn flaut vel á snjónum, en ef
maður lenti í lausum snjóskafli, sat
allt fast. Þá varð ég að fara út úr
r
■ r
TÍMINN - SUNNUDAGSBI.AÐ
393