Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Síða 19

GLETTUR
Á fárra vitorSi
Ólafur Jónsson í Selsundi var efna-
bóndi og einkum var hann mjög fjár-
ríkur. Suma grunaði, að ekki myndi
hver kind tíunduð. Hjá honum var
um skeið vinnumaður, sem hét Kjart-
an Pálsson, og spurðu menn hann eitt
sinn að því, hve margf féð hefði verið
í Selsundi.
„Það vissi nú enginn, nema hann
guð og hann Ólafur“, svaraði Kjartan.
Sfrílið-í algleymingi
Þag var á styrjaldarárunum, að
Haraldur Á. Sigurðsson leikari kom
inn í búð í Reykjavík. Afgreiðslu-
stúlkan var ein inni, og lá hún i sím-
anum og mælli á enska tungu. Har-
aldur beið lengi, en stúlkan virti
hann ekki viðlits. Hugðist hann þá
snúa frá og ganga út. Við það gerði
afgreiðslustúlkan hlé á símtalinu og
hrópaði á eftir honum:
„Hvað var það fyrir yður?“
Haraldur leit um öxl í dyrunum
og svaraði:
„Þetta er ailt í lagi, fröken. Eg
kem bara aftur, þegar stríðið er
búið“.
Holtráð
Gísla bónda Jónssyni á Eystri-
Loftsstöðum fannst ekki til um at-
orku kaupamarins eins, sem hjá hon-
um var, en taiaði þó fátt um. Samt
gat hann ekki orða bundizt, þegar
„Hvað koen þér það við?“ svaraði
hún kuldalega. „Ég fer mínar götur“
Hann þreif aftur til hennar og
sveigir annan handlegg hennar aftur
fyrír bakið.
„Glenrn. Þú meiðir mig!“
„Ég vildi helzt slíta þig sundur".
Hann kyssti hana og hóf hana á loft
í fangi sér. „Við skulum fara héðan“,
sagði hann hásum rómi.
Hjartað í brjósti Mercedes Higgins
tók viðbragð, þegar hún stalst til þess
að líta framan í þennan ofsafengna,
ruddalega mann.
„Fjandinn eigi það“, stundi hann.
Varir hans voru svo sem þumlung
frá munni hennar. „Þú ert ómótstæði-
leg, flagðið þitt....“
„María?“
„Frú Higgins gat ekki varizt því,
að hún stokkroðnaði.
„Fjandi eigfi það...."
Augu frúarinnar beindust skyndi-
lega að honum, ljómandi af eftirvænt-
togu.
„Já, væni minn!“
kaupamaðurinn tók eitt sinn að fjarg-
viðrast yfir því, hve snöggt væri þar,
sem hann var að slá, og lítil eftir-
tekjan:
„Það er ekki annað en hafa teig-
inn ofboð lítið stærri, lagsmaður“,
hraut út úr honum.
Skóbótakippan í Hauk-
holtum
Gömlu hjónin í Haukholtum voru
sjúk, og fleiri voru krankir í Reykja-
dalssókn. Séra Þórðurí Jónsson sneri
sér til máttarvaldanna með fyrirbæn
í kirkjunni, ef vera mætti, að það
kæmi að haldi
„Skundaðu upp að Haukholtum,
drottinn minn, og hjálpaðu gömlu
hjónunum, sem þar eru í innsta rúm-
inu að norðanverðu, og hangir skó-
bótakippa á stagi upp yfir þeim.
Komdu um leig að Skipholtskoti og
miskunnaðu barnunganum, sem þar
er í laup á miðju gólfi. En varaðu
þig — varaðu þig á henni Kotlauga-
keldu. Hún hefur mörgum körskum
á kollinn steypt.“
Át allt kokkaríið
Jón verri átti heima á Vatnsleysu-
strönd. Hann hafði aldrei verið til
stórræðanna um dagana, nema hvað
tók til matanns — þar stóðu fáir
honum á sporði Einhver spurði hann,
hvort hann hefði aldrei verið sjómað-
ur. Þá svaraði Jón:
„Nei — ég var aldrei sjómaður,
það vildi mig enginn formaður. Eg
var ónýtur ræðari, gat aldrei lært
áralagið, 'stirður og enginn fiskimað-
ur. Einu sinni ætlaði ég að vera
kokkur á fiskijakt, en þeir ráku mig,
blessaðir, því ég át rllt kokkariið“.
Enginn siálfsníðingur
Þórólfur Jóhannsson bjó á Óspaks-
eyri á Ströndum kallaður býsna virð-
ingargjarn. Nefndi hann sig tíðast
með nafni, þegar hann talaði um
sjálfan sig og þótti meiri hreimur
að, ef hann gerði svo. Hann hélt sér
og til í klæðaburði, gekk með gyllta
kúluhnappa á fötum sínum og hatt
með perluböndum og rauða skúfa.
Ekki var hann þó búmaður að sama
skapi, og var mjög gert orð á leti
hans.
Nú var það að sumarlagi, að Þór-
ólfur þóttist eiga ærið hey á engjum
og sá vandkvæði á að koma því
öllu heim. Hross átti hann ekki nema
tvö. Varð það ráð hans, að hann fékk
að láni mann og hest afbæjar. Batt
aðkomumaðunnn heyið, en Þóólfur
fór sjálfur á milli með lestina og
reið ofan á milli. í einni ferðinni
veitir aðkomumaðurinn því athygli,
að lestin stöðvast og hestarnir fara
á bei(- með sáturnar á klökkunum.
Fer maðurinn að forvitnast um,
hverju þetta sæti, og kemur hann að
Þórólfi sofandi milli þúfna. Maðurinn
reiddist þessari ómennsku og vakti
Þórólf hastarlega. Sezt bóndi upp,
þó heldur seinlega, og segir með virðu
legum semingi:
„Heldur þú, að Þórólfur sé sá sjálfs
sín níðingur, að hann leggi sig ekki
út af, þegar hann sigrar svefn?“
Ráðagerð Guðmundar ralla
Guðmundur ralli átti heima austur
í Fljótsdal. Hann komst eitt sinn svo
að orði:
„Eg á hest, kærustu, tík og tíu
kindur. Þessu lóga ég öllu í haust‘\
Þorstláfur klerkur
Prófasturinn í Skagafjarðarsýslu
var kominn í eftirlitsferð að Knapps-
stöðum í Stíflu, og skyldi séra Páll
Tómasson messa í viðurvist hans.
Séra Páll var hinn mesti drykkju-
maður og fór ekki að jafnaði þurr-
brjósta í stólinn Að þessu sinni hafði
prófastur gætui á honum, svo að
honum gafst ekki færi á að hressa
sig til heillar predikunar, áður en
gengið var í kirkju. En pelaglas var
í hempuvasa hans, og var nú vandinn
sá, hvernig við yrði komið að dreypa
á því.
Þegar prestui hóf predikun sína,
var hann orðið ærið þurfandi. En ekki
hafði hann lengi talað, er hann kom
að þessum orðum í predikuninni:
„Jesús sagði við lærisveinana:
„Innan skamms munuð þér ekki sjá
mig“.
I sama bili og prestur mælti þetta,
beygði hann sig í hnjáliðunum og
lét sig síga niður i pontuna, brá glas-
inu á vör sér og saup duglega á. Síðan
spratt hann upp sem fjöður og mælti
um leið og höfuðið birtist söfnuðin-
um:
„En innan skamms munuð þér sjá
mig aftur“.
Siómaktin
Eftir Lofti gamla Loftssyni í Rana-
koti höfðu menn þessi orð:
„Ef Danakonungur missir sjómakt-
ina, þá er hann ekki betri en ég“.
Háttatími í himnaríki
Kona nokkur missti mann sinn, og
hafði hún verið síðari kona hans.
Hann var jarðaður að venju hæfi-
lega löngum tíma eftir andlátið. Að
Framhald á 406. síðu.
TÍMINN- SUNNUDAGSBLAÐ
403