Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1963, Blaðsíða 22

þitigdaginn ,’voru franskir sjóliðar: til
dæmis að skjóta fugla í bsen-
uni — þinglnenn hafa ef til vill heyrt
skothríðina inn í þingaaiinn, — og
sunnudag «1110 um þingtímann urtnu
bœjarbúar sjálfir það.afrek að skjóta
„tæplega hálfvaxna andarunga", lík-
lega á tjörninni. ’ Séra : Eiríkur Kúld
sagði, acJ hann óskaði þess, „að hánn
þyrfti eigi að, sjá slíkt oftar“ Mun
hönum bæði hafa blöskrað fúl-
menrtskan og sárnað slík flekkun
helgidagsins i höfuðstaðnum. Þá var
að minnsta kosti ekki Orðið alsíða,
að landsmenn hefðu sér það að leik
á sunnudögum að drepa fugla, þótt
þó þegar væru orðin talsverð brigð
að ■ því. Það voru danskir kaup-
menn og verzlunarmenn, auk sjóliða
af útfeadum herskipum, er fyrstir
fluttu þann tjmurlega sið hingaðrtil
lands.
En ekki reiddi fugiafriðunarfrum-
varpinu samt jafnvel af og mátt heíði
ætla. Svo fór, að upp kom hatröm
togstreita um það, hvort banna
skyldi að hagnýta æðaregg. Hraktist
'frumvarpið fram og aftur milli deikla.
■og varð endirinn sá, að þnð náði ekki
fram að- ganga.
Það var fyrst sumarið 1881, að hinn
fyrsti vísir friðunarlaga varð til. sÞá
fhitti séra rEiríknr Kúld májið. „Það
er grátfegt”, sagði hann, „að sjá, eins
og ég hef verið sjónarvettur að. menn
ganga nit á sunnudögum til slíkra
veiða -k skjóta fuglinn frá eggj-
um ■ og pngum. nýskriðnum út’úr
eggjunurn Oo hverjiT eru nú þeir
veiðiruenn. sem beizt .gerBiþetta?'Það
munu helzt búfCqj-ttj-pngi,. 0g aðrir
unglingar. sem f»raun og veru ekki
kunna að skjóta. • pn eeta sært 02
styggt flugla þessa Bnn Fremur útlend
•ingar, sém ei-ns 0I2
veiðirétt diga hér“
Að þéssu sinni náði lafrhft ereiðléea
fram a?j tganga, þótt -fi! væru b?ir.
sem enn mölduðu í rnóinn Að vtsu
var friðunartím.itin stilttur. — aðeíns
vorið og hásumatið — ‘oe margir ft?!
ar. sem bingmenn hugðu véra 'fil
tjóns. viirt; unrianþeignir þessu vefði.
hanni 0" i bá’dbga var þó kannkki
fyrst og fltemst örninn, sem möhn-
um Var í nðp við. En þótt 'þ*«i
fhiðunaflög væru hvdrki samin af
mikilli þekkingu né nákvæmni ‘bá
Leíírétting:
1 frásögninni um vinnumannasamtök
in í Hreppunum. var Gísli Einars^on
ranglega csagður hálfbróðir séra
Magnúsar Andréssonar á Gilsbakka
Katrín Eyjólfsdóttir, móðir séra
Magnúsar og þriðja kona Einars- á
Urriðafossiy varrstjúpmóðir Gísla. —
Þá voru Parthús sögð á trúlli Drop-
íauganstaða«,og llrafnsgerðjs, en-.eru á
milli Droplaugarstaða og jVnheiSár-
staða.
GLETTUR
Framhald af 403. síðu.
kvöldi 'jarðarfarardagsins, þegar kon-
an bjósf til-þess að hátta, þreytt.og
hrfuggin eftir mæðusaman dag, heyrð-
ist hún tuldra við sjálfa sig:
„Hvernig æth verði nú háttað í
himíiariki í kvtld?“
ftoffltað vesfan“
Stefán Bjarnarson var i Flóaréttum
fyrsta haustið, sem .hann var sýslu-
maður Árnesinga. Þar vár og Gestur
bóndi Gíslason á Hæli, er tíðum þótti
lítið far gera sér um auðmýkt í ná-
vist valdsmanna Tók hann nú npp
hjá sér að kynna rrýja sýslumanninn
fýrir bæridum i réftinni og gerði það
‘með þessum orðum:
„Hérna sjáið þið nú nýja sýilu-
manninn okkar — og þetta kom-að
vestan“.
Víkifcgur undðr Hæða-
víksirbjargð
Vor eitt kringum 1870 fóru Stranda
menn fjölmennir undir Hornbjarg
til þess að afla sér fugls og eggja,
svo sem slður þeirra var. En að þessu
sinrii sigu þeir einnig í Hælavíkur-
bjarg, og •mirintást þess ehgir, að
þeir hefðu fyrr leitað þar fanga. Þótti
Aðalvíkingum sem Strandamenn
rændu þá, og fóru á vettvang tuttúgu
og fjórir sarrran þeirra eririda að téka
feng Strandamanna af þeim með
valdi. Varð parna hörð senna og
vopnuðust báðn eðilar eftir föngum
og hjuggust til bardaga. Þó varð töf
á því, ag fyikingum lysti samfln,
enda Iöttu 'sitmir stórræðönna og
vóru þau eigi að síður merkilegt spor
se'm vert er að minnást. Doks Var
komin löggjöf, sem lagði .bann Við
mikilli svívírðu. ;Hitt er sVo annað
'mál, ág þgssf lög m.unu lengi vel háfa
verið slæfegá haldin, enda munu enn
brögð að því, að óhlutvandir menn
rkifrist ekki að granda friðuðum
fuglum, jafnvel'um varpámanh. svo
fvrðulegu tilfinningaleysi og haTð-
ne^kiu Sem slíkur verknaður lýsir.
(Helztu heimildir: Iceland, ef-tir
Charles S. Forbes; Iceland, eftir
Sahme Baring-Gould; JEn Sommer
i Fsland. eftir’ C. W. Paijkull; Þjbð-
ólfur, Alþingistíðindi).
Láusli
58. ikrossgáfti
vildu freista. þess að kom.a á samn-
ángum.
Guðmundur Jónsson á Melum í
Trékyllisvík var í líði Strandansanna
og háfði rótarhnyðja mikia að vopni.
Béið hann þaiinig búinn um hríð,
meðán meðalgöngumerm þreifáðu
fyrir sér Um sÍEttir, en þegar honum
leiddist þófið, kalláði hanu til !fé-
laga sinna:
„An — erhiú ekki bezt að fara -að
drepa?“
Þrælslegur um hausínn
Bóndi kom út .að morgni dags um
þorradægur, ctg var á harðviðrf með
skafrenuingi, en kollheiði; Sigjidi
hann sig, gau apgum til Áofts »og
mælti:
„Mikið andskoti getur hann vorið
þrælslegur um hausinn núna“.
Taiað við smjörskökur
Séra Þorvarður Áuðunarson í Saur-
bæ hafði ráðskonu fyrir búi ■ sínu, á
meðan hann var milii kvemia.
Hélt hann mjög fast utan að smjörinu
og áttu ráðskonur áð færa honrim
hverja :sköku fafnóðum og til ffill.
Þær þndu þess'u misvel, og varð -ein
ráðskona hans tii þess að ganga í
berhögg vlð presl í þéssu efni. Lét
hún þær á Mllu hjá þrédikunarstáln-
um í Saurbæjarkirkju.'í st&ð þessiað
fá þær presti, og fór þessu'fram. wnz
kornnsr voru átta skökur á hiffiina.
Þá var það að prestur kom út í
kirkju. Rekur hann upp stór augu,
því að þar sér hann skökurnar. sem
ráðskonan hafði tregðazt við að skila.
Hann gengurkig skökunum. fer mjúk-
lega höndum nm þær 02 tautor vjg
sjálfan sig:
..Hvar háfið þið verrið —. ein og
tvær — ég hél ekki séð ykkur fyrr
— þrjár 02 fjórar — mátulaat errég
berji kkur — íimm og sex — svo
þift Íiggið eftir — sjp og átta“
406
T t M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ