Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1963, Blaðsíða 8

húsi hans. Ég var énn ekki búinn að
læra það af reynslunni, að öruggast
var að hafa eigið hús.
Þetta vakti grun í huga svrkarans,
að því er hann sjálfur sagði mér síð-
ar. Og þar eð hann var viss um að
fá meira en þrjátíu silfurpeninga
fyrir að svíkja húsbónda sinn, fór
hann til yfirvaldanna og samdi við
þau um framsal hans. Ég ætla, að
hann hafi í byrjun verið settur til
að hafa nánar gætur á báðum hús-
unum, húsi ekkjunnar og sonar henn-
ar, taka eftir þeim prestum, sem
þangað kæmu og fylgjast með fjölda
þeirra.
Fyrst var leitað í húsi ekkjunnar.
Presturinn, sem þar bjó, var heima,
en hann komst í felur og fannst ekki
að því sinni. En þeir neyddu þessa
ágætu ekkju til að fara með þeim
til Lundúna og koma þar fyrir dóm-
ara, sem dæmdu í málefnum ka-
þólskra manna. Hún kom fyrir þá og
svaraði af mikilli einurð, og var lík-
ari frjálsri konu en ofsóttri og mis-
rétti beittri hefðarfrú. Hún var fang-
elsuð og sýndi mikið þolgæði og guðs-
ótta og annaðist sjálf alla þjónustu
fyrir sig, rétt eins og vinnukona.
Hún sauð mat sinn sjálf og þvoði
sjál'f þvott sinn. Hún sóttist eftir
þessari auðmýkingu auðmýkingar-
innar vegna, — hún vissi, að þetta
var eina leiðin til sannrar auðmýk-
ingar, — og eins olli hitt, að þetta
hélt útgjöldum hennar niðri. Því fé,
sem hún sparaði., varði hún til styrkt-
ár fátæku, kaþólsku fólki.
Meðan hún var í fangelsinu, sendi
hún mér alltaf hálfar árstekjur sín-
ar, sex hundruð flórínur. Hinn helm-
ingurinn rann til prests, sem veitti
henni Heilagt Sakramenti á ákveðn-
um dögum og sinnti einnig samföng-
um hennar og gerði fleiri góðverk
Hún bjó til altarisklæði og aðra
helgidúka og sendi til ýmissa manna
— Slík var ævi hennar í tvö ár, en
þá krafðist Guð enn stærri fórnar af
þessari heilögu konu.
Það gerðist á þennan hátt. Guð
ieyfði því að koma fyrir eyru yfir-
valdanna, að prestur einn heimsækti
hana. Ef ég man rétt, var það Faðir
Jones, Fransiskani, sem síðar leið
píslarvætti. Af þessum sökum var
ákveðið að koma yfir hana lögum,
og hún var leidd fyrir rétt. Komið
var með hin venjulegu falsvitni, og
hún var ákærð fyrir að hýsa presta,
sem væri andstætt landslögum. Dóm-
ararnir skoruðu á kviðdóminn að
lýsa- yfir sekt hennar eða sakleysi.
En til þess að bjarga kviðdómnum
frá því að bletta samvizku sína með
blóði hennar, hefði hann I.ýst hana
seka, ákvað þessi ágæta kona, að
þegja og svara ekki, þegar dómarinn
skipaði henni að segja, hvort hún
væri sek eða ekki sek. Þetta gerði
hún, þótt henni væri fullkunnugt það
lagaákvæði, að leggja miklu harðari
og grimmilegri refsingu á karla og
konur, sem neita að svara, þegar
dauðarefsing er yfirvofandi. Þetta
fólk er lagt á baldð á egghvassan
stein og þungt farg Iagt á brjóstið,
þar til lífsneistanum er þrýst burt'.
Hún yfirgaf réttarsalinn og gladd-
ist yfir því, að hún var ekki talin
óverðug þess, að bíða Jesú vegna
þann dauðdaga, sem hún vonaði, að
sér myndi hlotnast. En staða hennar
og nafn gaf lögmönnum Drottningar
bakþanka. Þeir vildu ekki auglýsa
Lundúnabúum vilHmennsku sína, og
því létu þeir flytja hana eftir dauða-
dóminn til annars og verra fangelsis.
Þeir vildu, að Krúnan kæmist yfir
eigur hennar. En hefði hún verið
tekin af lífi á þennan hátt, hefðu
eigur hennar ekki runnið til Krún-
unnar, heldur til sonar hennar, gest-
gjafa míns. Hin góða ekkja lifði því
áfram í þessu fangelsi, svipt öllu
því, sem hún átti, nema lífinu, en
það var hið eina, sem hún vonaði, að
yrði tekið frá sér. Þarna lifði hún
áfram í sóðalegum klefa, þar til
Jakob I. kom til valda og hún var
náðuð, eins og venja er við krýningu
nýs konungs. Þegar hún kom heim
aftur, hélt hún áfram að þjóna þjón-
um Guðs, eins og hún hafði gert
áður, og enn eru tveir okkar í húsi
hennar.
Þetta nægir um þessa góðu ekkju.
Snúum nú aftur til framhalds sögu
minnar.
Svikarinn kom ekki upp um sig,
og húsbóndi hans hafði enn engan
grun á honum, og nú beið hann tæki-
færis til að geta svikið okkur, án þess
að fletta ofan af sér. Fyrsta ráða-
gerð hans var að taka mig í húsi
mínu í Lundúnum, sem ég hafði ný-
lega leigt til eigin nota og fyrir vini
mína. Þar sem húsbóndi hans Iét
hann annast mikið af störfum sínum,
gat hann ekki annað en vitað um
staðinn, sem húsbóndi hans hafði
leigt í mína þágu. Hann lofaði yfir-
völdunum að láta þau vita, næst þeg-
ar ég kæmi til borgarinnar. Þá gætu
þeir kvatt út lögregluna, látið hana
umkringja húsið að næturþeli og
lokað undankomuleiðum mínum.
Þetta er einmitt það, sem hefði gerzt,
hefði Guð ekki tekið í taumana fyrir
milligöngu yfirboðara míns.
Yfirboðarinn (Faðir Garnet) bjó
þá í húsi fjórum eða fimm mílum
utan við Lundúni, og ég hafði farið
að heimsækja hann. En þar eð ég
átti erindum að ge.gna í borginni,
skrifaði ég eftir einn eða tvo daga
bréf til fólksins, sem sá um húsið,
og bað það að búast við mér ákveðið
kvöld og bjóða þangað nokkrum vin-
um, sem ég vildi hitta. Svikarinn
komst að því, hvenær þetta var
(hann kom oft í húsið, sem opinber-
lega var eign húsbónda hans) og
HANN VAR OFSÓTTUR FYRIR
TRÚ SÍNA. - DÖGUM SAMAN
VARÐ HANN AÐ SITJA í ÞRÖNG
UM LEYNIFYLGSNUM, MEÐAN
YFIRVÖLDIN NÆR ÞVÍ RIFU
NIÐUR HEIL HÚS TIL AÐ LEITA
HANS. OG EF HANN FYNDIST,
VAR EKKI AÐEINS LÍF HANS í
HÆTTU, HELDUR VINA HANS
OG SKJÓLSTÆÐINGA, SEM
HÖFÐU GERT HONUM KLEIFT
AÐ STUNDA HÆTTUSTÖRF SÍN.
.
512
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ