Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1963, Blaðsíða 11

og bjarga lífi mínu á kostnað ann-
ai'i'i* Þó fjóra s’ólarhringa, sem ég var
í felum, hafði ég ekki annað tii mat-
ar en tvær kexkökur og örlítið af
ávaxtamauki, sem húsmóðir mín
hafði haft við höndina, og rétt mér,
þegar ég fór inn í fylgsnið. Og þar
eð hún hafði ekki gert ráð fyrir, að
leitin myndi standa lengur yfir en
daglangt, hafði hún ekki hugsað um
að ná í neitt meira. En nú voru liðnir
tveir sólarhringar, og að morgni átti
að fara á brott með hana og alla þá
þjóna, sem hún gat treyst. Hún var
hrædd um, að ég kynni að svelta til
bana og kallaði á svikarann. Hún
hafði heyrt, að skilja ætti hann eftir,
og hún hafði veitt því athygli, að
hann toafði þótzt vei.ta ofsækjendun-
um öfluga mótspyrnu, þegar þeir
brutust inn í húsið.
Hún hefði vitaniega aldrei sagt
faonum frá felustað mínum, hefði ég
ekki verið í þessum nauðum, en hún
vil'di bjarga mér frá vísum bana, þótt
það kostaði nokkra áhættu. Þess
vegna sagði hún honum, að þegar
búið væri að fara burt með hana og
faann væri einn, á ferli, skyldi hann
fara inn í ákveðið herbergi og kalla
þar upp nafn mitt. Hann átti að
segja, að farið hefði verið með alla
aðra burt; hann hefði einn verið skil-
inn eftir og ætlaði að frelsa mig.
Hún sagði honum, að ég myndi svara
bak við þilið. Svikarinn lofaði að
fara trúlega eftir þessum fyrirmæl-
um. Já, faann sýndi trúnað, en aðeins
þeim mönnum, sem þekktu ekki
hvað trúmennska var. Auðvitað sagði
faann þeim, sem höfðu verið skildír
eftir, frá öll'u þessu, og þeir sendu
strax eftir leitarmönnunum, sem
voru farnir. Þeir komu aftur næsta
morgun, og leitin hófst að nýju. Nú
mældu þeir hvern einasta vegg miklu
nákvæmar en áður og hleruðu alls
staðar eftir holrými, einkum í því
herbergi, sem lconan hafði nefnt. En
þeir fundu ekkert allan þriðja dag-
inn. Þess vegna ákváðu þeir að rífa
niður veggfyllinguna næsta dag.
Um nóttina settu þeir varðmenn í
öll herbergi til að vera viðbúnir, ef
ég gerði tilraun til að flýja. tJr
fylgsni mínu gat ég heyrt leyniorðið,
sem foringinn gaf mönnum sínum, og
hefði ég komizt óséður úr fylgsninu,
hefði ég notað það og reynt að kom-
ast undan. En það voru tveir menn á
verði í kapellunni, þar sem inngang-
urinn til fylgsnis míns var, og fleirj
voru í herberginu, sem þeim hafði
verið sagt frá.
En stórkostleg forsjón verndaðj
mig. Ég var staddur í fylgsni mínu.
Þangað hafði ég komizt með því að
lyfta upp hluta gólfsins undir arin-
ristinni. Arinninn var gerður úr tré
og múrsteinum og þannig byggður,
að ekki var hægt að kveikja upp í
honum eld án þess að skemma hús-
ið. En viður var hafður í honum, eins
hann væri ætlaður fyrir eld.
Um nóltina ákváðu varðmennirnir
að kveikja upp í arninum, og þeir
settust fyrir framan hatin til að
spjalla saman.
Á fáeinum augnablikum losnuðu
múrsteinarnir, sem hvíldu ekki á öðr-
um steinum, heldur á viði, og féllu
niður, því að viðurinn lét undan.
Mennirnir tóku eftir þessu og skör-
uðu í arininn og komust að því, að
botn hans var úr tré. Ég heyrði þá
tala um, hve undarlegt þetta væri, og
hél't, að þeir myndu þá strax opna
fylgsnið og sjá inn í það. En þeir
ákváðu að fresta nánari rannsókn td
morguns.
Nú var öll undankoma úr sögunni.
Ég bað einiæglega, að það væri Guði
til aukinnar dýrðar, að ég mætti
verða tekinn annars staðar en í þessu
húsi, þar sem ég stefndi vanda á
henduT gestgjafa mínum, og yrði
heldur ekki fangaður í neinu öðru
húsi, þar sem aðrir þyrftu að líða
fyrir mig. Bæn mín var heyrð, og
það á hinn dásamlegasta hátt. Guð
verndaði mig í þessu húsi. Þegar ég
nokkrum dögum síðar var tekinn
fastur, leið enginn fyrir það, eins og
ég kem fljótlega að.
Næsta dag var leitjnni haldið áfram
mjög gaumgæfilega. En þeir skildu
eftir lierbergið uppi, sem haft var
fyrir kapellu, þar sem varðmenn-
irnir tveir höfðu kveikt upp eld yfir
höfði mínu og haft orð á því, hve
undarlega arinninn værj gerður. En
Guð hafði þurrkað alla minningu
þess úr hugum þeirra. Allan daginn
fór ekki einn einasti ofsækjandi inn
í herbergið, og þó var það, ekki að
ástæðulausu, grunsamlegasta her-
bergið í húsinu. Hefðu þeir komið
þar inn, hefðu þeir fundið mig ár
leitar. Þeir hefðu séð mig, þar eð eld-
urinn hafði brennt op á fylgsnið, oa
óg hafði oröið að flytja mig til hliðar
til að forðast það, að heitar gla;ð
urnar féllu í höfuð mér. En ofsækj
endur.nir virtust hafa gteymt þessu
herbergi með öllu. Að minnsta kosti
virtust þeir ekki skipta sér neitt af
því. í staðinn beindu þeir allri at-
hygli sinni að herbergjunum niðri,
einkum herberginu, þar sem þeim
hafði verið sagt, að ég væri falinn,
og þá fundu þeir fylgsnið, sem ég
hafði viljað nota, eins og sagt er frá
hér að framan. Það var skammt frá
því, sem ég var, og ég heyrði fagn-
aðaróp þeirra, þegar þeir fundu það,
og ofboðið, sem greip þá, þegar þeir
komust að því, að það var tómt. All't,
sem þeir fundu, voru ósnertar birgð-
ir, sem höfðu verið ætlaðar til lang-
vinnrar leitar eins og þessarar. Ef til
vill héldu þeir, að húsmóðirin hefði
átt við þennan stað. Þaðan hefði auð-
veldlega verið hægt að svara öllum
köllum úr herberginu. sem hún haíði
nefnt.
Þeir héldu þó fast við þá ákvörðun
sína, að rífa all'a ífyllingu úr herberg-
inu og létu cmið hefja það verk uppi
við loftið ekki langt þaðan, sem ég
var bak við. Þeir héldu áfram al.lt í
kringum herbergið, þar til þeir voru
komnir þangað, sem ég var í felum.
Þá töldu beir víst ég fyndist ekki
og hættu. Fylgsni mitt var inni í
þykkum reykháfsvegg að baki vel
gerðrar arinhillu, sem þeir gátu ekki
hreyft án þess að eiga á hættu að
brjóta allt sundur. En hefðu þeir haft
hinn minnsta grun um, að ég væri
þar inni fyrir, hefðu þeir moiað alit
upp til agna. Þeir vissu, að þarna
voru tvær hitaleiðslur og töldu, að
maður gæti ekki leynzt þar.
F'rr, á öðrum degi leitarinnar,
höfðu þeir verið í herberginu uppi
yfir og höfðu rannsakað arininn, sem
ég hafði farið um í fylgsnið. Þeir
höfðu notað stiga tU að klífa niður í
hitaleiðsiuna og slegið í hana með
hamri, og ég heyrði einn þeirra segja
við annan: „Það er hugsanlegt, að
rúm sé fyrir mann hér niðri, ef ar-
inninn væri tekinn upp. „Varla“,
svaraði hinn, og ég þekkti rödd hans.
„Það er enginn samgangur þarna
niðri við hinn reykháfinn. En það
gæti sem hægast verið inngangur hin-
um megin við reykháfinn.“ Þegar
hann hafði sagt þetta, sló hann í vegg
inn. Ég var hræddur um, að hann
myndi taka eftir holhljóðinu frá
fylgshinu, sem ég var í. En Guð, sem
setur hafinu takmörk, sagði við þessa
einbeittu menn: „Þið eruð komnir
þetta langt, en þið farið ekki lengra“,
og Hann hlífði hinum sárt leiknu
börnum sínum og vildi eklci selja þau
í hendur þeirra, sem ofsóttu þau.
Hann vildi heldur ekki leyfa, að þau
þvldu neitt verra fyrir góðvild þei.rra
minn garð.
Þegar leitin hafði mistekizt, héldu
þeir. að mér hefði einhvern veginn
tekizt að komast undan, og þeir fóru
að kvöldi fjórða dags. Húsmóðurinni
var sleppt úr haldi, og þjónum henn-
ar einni.g. En svikarinn, sem enn
hafði ekki verið flett ofan af, varð
eftir, þegar leitarmennirnir fóru.
Slagbrandar voru þá settir fyrir
ailar dyr, og húsmóðirin kallaði á
mig að koma. Eins og Lazarus, sem
lá i gröf sinni fjóra daga, kom ég út
úr fylgsninu, sem hefði orðið gröf
mín, hefði leitin staðið örlítið lengur.
Ég var mjög máttfarinn og þjáður af
hungri og svefnleysi. Allan tímann
hafði ég mjög lítið getað hreyft mig.
Meðan l'eitin stóð yfir, hafði húsmóð-
irin ekki snert mat, bæði af því, að
hún vildi taka þátt í vanlíðan minni
og komast að því, hve lengi ég gæti
Framhald á bfs. 520.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
515