Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1963, Blaðsíða 10

að dyrunum og knúði á þær. En
hann féll, bléssað Kristslambið, í
klær úlfanna, en ekki í hendur hirð-
ar síns og vinar. Inn í húsið hafði
veiið brotizt nóttina áður, og nokkrir
þorparanna voru enn í húsinu til að
fylgjast með því, hvort einhverjir ka-
þólskir menn kæmu þangað, áður en
þe.'m yrði ljós hættan.
Þeir komu út og réðust á hann og
færðu hann yfirvöldunum. „Ilve
margir prestar koma heim til yðar?
Hve margir búa þar? Hvað heita
þeir?“ — Hann var spurður óteljandi
spurninga, en í svörum sínum lagði
hann áherzlu á það, að dauðarefs-
ing lægi við því að hýsa presta og
hann hefði gætt þess vel að taka ekki
á sig slíka hættu. En þeir lögðu að
honum fastar. Hann svaraði, að
hann væri fús til að svara til saka,
hvað sem þeir vildu ákæra hann
tyrir. Samt gáfu þeir ekki í skyn, að
málið snerist um mig. Þótt þeir hefðu
orði.ð fyrir vonbrigðum, gerðu þeir
sér enn vonir um að ná mér, þar eð
þeir vissu, að svikarinn lá enn ekki
undir grun.
Hann var samt settur í fangelsi,
og hans var ®vo stranglega gætt, að
aðeins einum þjóna hans, svikaran-
um, var leyft að heimsækja hann.
Þeir vissu, að húsbóndann grunaði
enn ekki ótrúnað hans, og þeir ólu
með sér þá von, að á þennan hátt
gætu þeir komizt að því, hvar ég
leyndist, og þannig náð mér, fyrr en
annars hefði verið hægt. Þegar ég
heyrði, að hús okkar í Lundúnum
hefði verið tekið og gestgjafi minn
fangelsaður, fór ég til sveitaseturs
hans, þar eð ég vildi ráðgast við konu
hans og vini um það, hvað bezt væri
að gera. Auk þess vildi ég láta fela
aila hluti þar vandlega. Auðvitað
þurftum vi.ð á mestöllum altarisút-
búnaðinum að halda, þar eð páskar
fóru í hönd, svo að við sendum aðeins
litið eitt til vina okkar. Mér var með
öllu ókleift að yfirgefa fjölskylduna
eins og á stóð, þegar hún átti iSvona
erfiðan áhyggjutíma. Dymbilvikan
hófst. Svikarinn kom frá Lundúnum
með bréf frá húsbónda sínum. í því
skýrði hann frá öllu, sem komið hafði
fyrir hann og taldi upp allar spurn-
in^ar, sem höfðu verið lagðar fyrir
hann og rakti svör sín við þeim. Yfir-
völdin höfðu auðvitað séð þetta bréf,
en þau létu það fara til þess að við-
halda áliti svikarans og gefa honum
átyllu til að komast að því, hvort ég
yrði í húsinu dymbilvikuna. Hann
hafði einnig annað bréf meðferðis.
Það var frá þjóni mínum, sem tekinn
hafði verið fastur, eins og ég hef
nefnt hér að framan. Þeir höfðu sett
hann í einangrun í viðbjóðslegasta
fangelsið, Bridewell. Þeir vissu, að
hann var þjónn minn, af því að svik-
arinn hafði sagt þeim það, og hann
var settur í þetta fangelsi í þeirri
von, að hann myndi gefa upp nöfn
vina sinna og kunningja. í bréfinu
sagðist hann hafa svarað öllum spurn
ingum þeirra neitandi, og síðan hélt
hann áfram og lýsti ógnunum þeim,
sem þeir beittu, og þeirri meðferð,
sem hann var látinn sæta. Hann
sagði, að hann fengi tæplega nægilega
mikið braut td að halda hedsu sálar
og líkama. Klefi hans var þröngur og
með þykka veggi. í honum var ekk-
ert rúm, og hann varð að sofa sitj-
andi í gluggakistunni. Mánuðum sam-
an hafði hann ekki farið af fötum.
Lítið var af hálmi í klefanum, og
hann hafði verið troðinn sundur, og
skreið nú allur út í maurum, svo að
ógernLngur var að liggja á honum.
Verst af öllu var þó, að saur hans
var skilinn eftir í loklausri skjólu
inni í klefanum og daunninn var óþol-
andi. Við þessi skilyrði beið hann
þess, að verða kallaður fyrir og yfir-
heyrður með misþyrmingum.
Ég las húsmóðurinni bréfið, og
svikarinn var viðstaddur. Þegar ég
kom að síðasta kaflanum, sagði ég
lágt: „Gefi Guð, að ég fái að þola
eitthvað af þessu sjálfuir, svo að
hann megi þjást minna“. Það var
þessi setning, sem gerði mér síðar
kleift að komast að því, hver svikar-
inn var, sem hafði valdið öllum þess-
um ósköpum. Þegar ég var tekinn
fastur og yfirheyrður og sagðjst ekki
þekkja neinn í þessari fjölskyldu,
gleymdu rannsóknardómararnir að
þegja um leyndarmálið og hrópuðu:
„Lygar. Þér sögðuð þetta og þetta í
.viðurvist þessarar konu, þegar þér
lásuð bréfið frá þjóni yðar“. En ég
hélt samt sem áður áfram að neita,
og gaf þeim góðar ástæður fyrir því,
hvers vegna ég gerði það og myndi
halda því áfram, jafnvel þótt ákærur
þeirra væru sannar. En áíram með
sögu mína.
Svikarinn hélt aftur til Lundúna
og gaf skýrslu. Þegar í stað voru tveir
sendiimenn (eða ofsækjendur eins og
þeir voru kallaðir) sendir til tveggja
höfðingja í héraðinu, friðdómara, og
þeir höfðu meðferðis heimild til að
láta leita vandlega í húsinu.
Svikarinn kom aftur frá Lundún-
um á páskadag með nýtt bréf. Það
var átylla ein. Raunverulegi tilgang-
urinn var sá, að hann yrði viðstadd-
ur til að aðstoða leitarmennina og
skýra þeim frá öllum gerðum okkar.
Á annan dag páska fórum við fyrr á
fætur til að halda messu en vant var,
þar eð við fundum á okkur, að hætta
var á ferðum. Þegar við vorum að
búa allt undir messuna rétt fyrir dög-
un, heyrðum við allt í einu hófadyn.
í næstu andrá hafði 'heill flokkur
manna umkringt húsið til að koma í
veg fyrir tilraunir til undankomu.
Við sáum strax, hvað var á seyði. Við
settum slár fyrir dyrnar, allt var tek-
ið af altarinu, felustaðirnir opnaðir
og öllum bókum mínum og blöðum
komið þar fyrir. Ég vildi nota fylgsn-
ið, sem var nær borðstofunni. Það
var lengra frá kapellunni, sem var
grunsamlegasti staðurinn í húsinu,
og var voru nokkrar birgðir — flaska
af víni og nokkuð af kexi, sem þar
var geymt. Þar var þess einnig frek-
ar kostur, að heyra á tal leitarmanna
og fá þannig vitneskju, sem gæti
reynzt okkur gagnleg. Þess vegna
vildi ég fremur þelta fylgsnj, og það
var einnig vel gert og öruggur felu-
staður En húsmóðirin var samt sem
áður á móti því (og þar reyndist
forsjónin með í ráðum). Hún vildi,
að ég færi í fylgsnið nær kapellunni.
Þangað gat ég komizt fyrr og falið
allan altarisútbúnaðinn þar hjá mér.
Þar sem hún lagði á þetta mikla
áherzlu, samþykkti ég það, þótt ég
vissi, að þar hefði ég ekkert til rnat-
ar, ef leitin yrði langvarandi. Við
földum allt, sem fela þurfti, og ég
fór í fylgsnið.
Ég var rétt búinn að koma mér
undan, þegar ofsækjendurnir 'brutu
upp dyrnar og ruddust inn. Þeir
æddu um allt húsið og gerðu mjkinn
hávaða. Fvrsta verk þeirra var að
loka húsmóðurina inni í herbergi
sínu og dætur hennar hjá henni.
Síðan læstu þeir kaþólsku þjónana
inni í ýmsum herbergjum í sama
hluta hússins. Að þessu loknu, lóku
þeir við stjórninni í húsinu, sem var
stórt , og byrju^'' að leita alls stað-
ar. Þeir lyftu ja.mvel upp plötum af
þakinu til að athuga undir þær, og
þeir báru kerti út í öll dimm horn.
Þegar þeir fundu ekki neitt, fóru
þeir að brjóta niður grunsamlega
staði. Þeir mældu veggina með löng-
nm stikum og, ef mælingunum bar
ekki saman, rifu þeir niður þá veggi,
sem þeim þóttu athugaverðir. Þeir
börðu á hvern einasta vegg og öll
gólf til að hlera eftir holrúmum, og
fyndú þeir hol, brutust þeir þangað
inn.
En þrátt fyrir tveggja daga leit
kom ekkert I ljós. Á öðrum degi
héldu dómararnir á brott og héldu,
að ég hlyti að hafa farið á páskadag.
Nokkrir ofsækjendur urðu þó eftir
til að flytja húsmóðurina og kaþólska
þjónustufólkið, bæði karla og konur,
til Lundúna til yfirheyrslu og fanga-
vistar. Hitt þjónustufólkið, sem ekki
var kaþólskt, átti að skilja eftir til
að gæta hússins. Svikarinn var einn
þeirra.
Þetta gladdi húsmóðurina, sem von
aði, að hún gæti með aðstoð hans
forðað mér frá hægum hungurdauða,
því að hún vissi, að ég hafði ákveðið
að deyja heldur á þann hátt inni á
milli tveggja veggja, en koma fracn
514
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ