Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1963, Blaðsíða 13

Félag Hallstelns hefur nýlega komlð sér upp félagshelmlll, og skrýSa þar fánar og skildir alla veggi, en innréffingu alle
og skreytingu hafa félagsmenn aS s|álfsögSu unnlð i sjálfboðavinnu. — Myndina hér aS ofan tók Ijósmyndarl Tímans
—GE af þelm húsakynnum.
ingar. Nú væri þetta ekki hægt, því
að vinnuskilyrðin hafa breytzt.
Þessi sundkennsla gat að sjálf-
sögðu ekki farið fram nema að sum-
arlagi. Við byrjuðum, þegar farið var
að hlýna dálítið í veðri og vorum
yfirleitt að út allan ágúst. Búnings-
klefar voru engir, nema óupphituð
skýli, og vissulega gat þetta verið
talsvert hættulegt, því að aðdýpi var
töluvert. En það kom þó aldrei neitt
slys fyrir, enda reyndum við að fara
sem varlegast að öllu. Lítið syndir
krakkar voru alltaf látnir vera með
kúta og reynt var að halda þeim fast
við flæðarmálið, en þegar þau fóru
að geta dálítið, varð þeim þó oft,
að vilja l'eita út. Ég man eftir því,
að ég missti einu sinni tvo krakka
alla leið yfir fjörðinn, yfir að Hval-
eyri. Þeir voru báðir flugsyndir, þótt-
ust ætla að synda eitthvað litið út,
en gegndu ekki, þegar ég var að
reyna að kalla á þá að koma. Ég varð
að senda bát á eftir þeim áður en
lauk, og þá voru krakkarnir komnir
alla leið yfir.
Þeir eru margir, Hafnfir^ingarnir,
sem hafa lært að synda í sjónum. En
svo kom sundlaugin, og þá gjör-
breyttist öll aðstaða til sundiðkana.
Sundlaugin er að vísu ekki á heppi-
legum stað. Hún er alltof afskekkt,
en upphaflega var ráðgert, að hún
væri sjólaug, og því var hún reist þar
sem hún er. Hins vegar kom í ljós,
að sjórinn var ekki heppilegur, og
þegar byggt var yfir laugina, var hætt
að hafa sjó í henni. Saltið verður
slæmt fyrir augun, þegar búið er að
hita sjóinn upp, og auk þess eru
líklega beztu efnin farin úr honum
við upphitunina.
— Áður en ég kom til Hafnarfjarð-
ar höfðu verið þar ýmis íþróttafélög,
en þau höfðu yfirleitt átt skamman
aldur. En strax fyrsta árið mitt í
bænum 1929 fórum við, sem höfðum
áhuga á þessum málum, að hóa okkur
saman, og þá stofnuðum við Fimleika
félag Hafnarfjarðar. Fyrst framan af
var þar mest stund lögð á leikfimi
og frjálsar íþróttir um margra ára
bil, en síðan var hafizt handa um
handknattleikinn, og hann hefur
reynzt einna endingardrýgstur.
Við sendum mann á frjálsíþrótta-
mót strax árið 1930, og 1934 man ég
eftir því, að við fórum þrír kepp-
endur frá FH á íslandsmeistaramót,
ég, Sigurður Gíslason, slökkviliðs.
stjóri, sem nú er, og Gísli Sigurðsson
lögregluþjónn. Skilyrði til æfinga
voru ekki sem bezt. Enginn íþrótta-
völlum var til, en við fundum okkur
opin svæði, þar sem við gátum verið
að þessu. Skólamölin var okkar bezti
staður, leikvöllurinn fyrir framan
barnaskólann við lækinn. Þar höfðum
við sandgryfju. Það var í rauninni
helzti æfingastaðurinn, og er það að
vissu leyti enn. Við æfum þar núna
talsvert handknattleik vor og haust.
En það ætti að malbika skólamölina.
Þá væri þar kominn fyrirtaks hand-
knattleiksvöllur, en það er alls staðar
að ryðja sér tii rúms að hafa slíka
velli malbi’kaða. Það þolir enginn
grasvöllur þetta spark til lengdar.
En ég veit ekki, hvernig við hefðum
komizt af án skólamalarinnar. Þaðan
hafa beztu frjálsíþróttamennirnir
okkar og handknattleiksmennirnir
komið.
— Kennslan í skólunum hefur allt-
af verið mitt aðalstarf. Félagið hefur
aldrei verið annað en hobbý hjá mér,
en það hefur verið tímafrekt og lang-
vinnt hobbý. Ég hugsa, að í félags-
starfið fari að minnsta kosti tveir til
þrír klukkutímar á dag að meðaltali,
og þetta hefur alltaf verið að aukast,
enda eðlilegt þar sem félagið hefur
alltaf verið að stækka. En það eru
auðvitað miklu fleiri en ég, sem hafa
iagt að mörkum vinnu til að halda
þessu gangandi. Áhuginn hefur verið
almennur; annars væri þetta ekki
Framhald á bls. 526.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
517