Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Síða 3

SÉRA SIGURÐUR SiGURÐSSON
því, ag hann skyldi hafa komizt
heill á húfi frá óvini sínum.
Þessi lith kirkjugestur vakti tals
vert umtai í sókninni, og hans
mun hafa verið' minnzt þar all-
lengi. Það' ^ar meira að segja sagt
frá þessu atviki í hlöðum. Ef til
vill er enn ejnhver sá ofan moldar,
sem var í Langholtskirkju þennan
sunnudag íyrir fjörutíu og sjö ár-
um og minnist þess, er litli fugl-
■'rin sveiflaði sér með fjaðraþyt yf-
ir bekkina og altarið, því að stund-
um verða ymáatvikin fólki föst í
minni, ekk; síður en það, er meiri
tíðindum þykir sæta.
Og hver veit líka, nema þetta hafi
einhvern tima orðið prestinum efni
í ræðutexta — táknrænt dæmi
þess, hvernig kirkja hans átti að
vera þeirn hlíf og athvarf, er í
nauðum v-tu. Það lá nærrj að
draga tiér t’-am dæmið um fugla
himinsins og liljur vallarins —
dæmið um hina miklu forsjá.
T I M I N N — SUNNXJDAGSBLAÐ
0»0»0*0*0*0«0»0«0«0»0*0*0«0»0»0»0*0«0«000»0»0»D'
KRISTJÁN HELGASON
s
OFT ERU KRÖGGUR
í VETRARFERÐUM
ÞAÐ MUN hafa verið kringum
1917, að ég fór til Búðardals að
vitja læknis. Ég var þá nýkominn að
Dunkárbakka, en á næsta bæ, Dunki,
var í vinnumennsku vinur minn,
Guðlaugur Magnússon. Hann hafði
veikzt. Veður var gott, logn og frost
lítið og aðeins föl jörð. Færi var
gott, og ég fór, sem kallað er, með
sjó. ís var ótraustur á ánum og fjör
unum, sem voru lagðar fram að
hólmum, en því er sú leið farin, að
fært er fyrir framan hólmana á
háfjöru. Þá l'eið ætlaði ég að fara
á heimleið.
Nú fer ég fljótt yfir sögu. Ég
hitti lækninn, sem sendi Guðlaugi
meðul. Svo hraða ég ferðinni að
Lækjarskógi, þar sést vel til, og var
talið að takast myndi að fara með
sjó, því að húsfreyjan í Lækjar-
skógi var nýfarin þessa leið. Var þá
lögð rík áherzla á, að ég hraðaði
minni ferð, sem ég og gerði.
Þegar ég er kominn suður fyrir
hólmana, sé ég ekki annað en tveir
kostir séu fyrir höndum, láta synda
langa leið, eða að reyna að koma
hestunum upp á ísskörina og halda
undan fallinu, og þann kostinn
valdi ég. Hestarnir, sem ég var
með, voru dugnaðarskepnur. Annan
átti ég sjálfur og hét hann Drafnar,
uppgjafareiðhestur, en hinn var frá
Bunki, úlfaldagripur. Nú snara ég
mér af baki og var vatnið upp und-
ir hendur. Vegna þess að hér var
um líf og dauða að tefla, gerist ég
harður og tilfinningarlaus við Drafn
ar, því að hann átti ég, en hann var
eins og dauður hlutur. Síðan ræðst
ég að Sörla, og þá sé ég glampa í
augum hans. Reiði ég upp stafinn,
en það skiptir engum togum, að
hann setur sig upp á ísinn, sem
auðvitað brotnaði niður, en síðan
fer hann smátt og smátt að halda
en bungaði undan hverjum fæti.
Svo er ekki að orðlengja það meir,
að ég næ landi, og nú er ekkert
annað að gera en að koma sér í
bnakkinn. En þá var eins og hendi
væri veifað: Komið norðanstórviðri
með kafald og gaddfrost. En vegna
þess hve blautur ég var, tók ég þeg-
ar að frjósa. Ég komst þó upp í
hnakkinn og bar nú fljótt yfir, því
að undanhald var.
Þegar heim að Ketilsstöðum kom,
var ég eins og frostköggull og komst
ekki af baki, en gat gert vart við
mig meö stafnum. Faðir minn kem
ur út og þykist mig úr helju heimt
hafa. Gæruskinn var í hnakknum,
og hníf varð að sækia til þess að
iosa mig við hann, og hamra varð
að nota til bess að losa mig úr
ístöðunum. Ég var eins og klaka-
arumbur og man ekki, hvernig ég
komst inn.
í þessu áhlaupi varð manntjón S2
og skaðar. Þetta var fyrir jól og þvi ?,j
orðið dimmt, þegar ég kom að Ketils- 1 §§
o*
stöðum. En um kvöidið um vökulok §.
var orðið kafaldslaust, þótt rokið
væri hið sama. Ég fór heim um
kvöldið, og er þetta ein hin mesta
tvísýna, sem ég hef komizt í um
dagana. Ef hann hefði skollið á,
þótt ekki væri nema örfáum mín-
útum fyrr, veit ég ekki, hvernig
hefði farið.
o»o«oéo«o«o*o»oeo«o«o<
l•o•o«o•o•oeo•o•o•o•o•c•o•o•o•o•o»o<
I0*0*0f0«0*0»0#0*>?*c»0»0«0«o«0*0«0»0*0*0«0*0t0«0t
i«o»o»o«o«o«o«oeo«o«o*o«oooeoeoeoeo«o«o*o*o»o*o*c
I N/ESTA BUSS SEGSR AF GOSBÖMSJ ¥M STAFMSHÖLI,
mmn mim$ ketilssönar, er lifðs tsl ssáRRáR
ELLS m SÍFELLT ANDSTREYMl, EN VAR SV0 MSKLU
mm mm m nálega aldbes bar svo válega
HLUTI AÐ HÖNDUM, AÐ HENNI SÆSST BREQÐA
747
/