Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Page 17

í bænum og þorði ekki að sofa ein.
Hún var astmaveik og þurfti stund-
um að láta kveikja í pípunni sinni.
Jú — Gréta Mikkelsen hafði nógan
tíma til þess að hjálpa nauðstöddum
hagfræðingum til að safna fáeinum
aurum tíl jólanna, og auk þess þræddi
hún saman grímubúninga fyrir eina
klæðagerðina. Ef einhver spurði hana
— svona eins og konum dettur stund-
um í hug að spyrja hver að'ra, —
hvernig samlíf þeirra Péturs væri . .
„þú skilur — svona sem karls og
konu“ . . svaraði hún ofur rólega:
„Ætli það sé ekki svipað og flestra
annarra?“ Ef Pétri datt einstöku sinn
um í hug að grípa utan um hana eða
hafa í frammi einhverja aðía tilsækni
eða strákalæti, sló hún til hans og
sagði: „Bötvaður aulinn!“ Stundum
kom fyrir, að þau kysstust. En kossa-
flens um hábjartan daginn var ekki
þeim að skapi. Þau voru bæði kynjuð
úr sveit.
Eftir nokkurn tíma tók Voss upp á
því að koma í verksmiðjuna á kvöld-
in. Pétur kom á mínútunni klukkan
ellefu út í járndyrnar á vélasalnum
og kveikti í sígarettu — einni af þrem
ur, sem hann reykti næturlangt. Reyk
ingar voru bannaðar innan dyra, og
það sama banu gilti því miður einnig
flautuspil. „Góði maður“, hafði for-
stjórinn sagt „Þag væri as binda
bjölluna á köttinn". Þetta hafði Pét-
ur ekki hugsað út í — hann hafði eig-
inlega litið svo á, að hann væri nokk
urs konar brunavörður, og eftir þetta
vogaði hann ekki að snerta flautuna,
nema rétt stund og stund innst inni
í geymsluklefunum. En Voss kom við
og við klu^kan ellefu og gekk þá með
honum eina hringferð um húsið. Pét-
ur var ekki viss um, hvort það sam-
rýmdist anda starfsreglnanna. En eft
ir orðanna hljóðan var ekki lagt bann
við slíku. „Eg vnræki ekki nejtt, þótt
ég komi hingað“, sagði Voss. „A, svei
því. Komdu bara með mér eina ferð“,
rumdi Pétur og lét sér hvergi bregða.
„Við skulum bara segja, að þú sért
hundurinn“. Að hringferðinni lokinni
drukku þeir kaffi og skröfuðu saman
eða Pétur lék lítið lag í hálfum hljóð
um á flautuna.
Eitt kvöldið fannst Pétri Voss ekki
vera eins og hann átti að sér að lok-
inni hinni venjulegu göngu. Hann
hafði ekki bragðað vín, sem þó kom
stundum fyrir við sérleg tækifæri,
en hann var utan við sig og gleymdi
að svara.
„Hvað gengur að þér í kvöld?“
spurði Pétur, þegar hann var búinn
að skrúfa flautuna sundur og þurrka
munnstykkið.
„Að mér? Það er ekkert að mér“,
svaraði litli maðurinn. „Hvað ætti
svo sem að vera að mér?“
Þeir þögðu um hríð. Pétur var æv-
inlega fáorður, og Voss virtist vera
hugsi. Loks sagði Voss: „Hvað þýðir
„hot“, Pétur?“
„Hot? Já, hvað á ég að segja? Jú,
raunar — það þýðir heitt — nákvæm
lega. Heitt eða hlýtt eða glóandi . . .“
„Hvers vegna segja menn þá ekki
bara heitt, Pétur?“
„Ja, hvað veit ég um það? Um
gamla tónlist eru notuð ítölsk orðatil
tæki, og póstmenn og símafólk notar
frönsk. Prentararnir hafa búið til sér-
stakt hrognamál handa sér, og sama
er að segja um fleiri starfsgreinar.
Þess háttar viðgengst víða“.
„Já, — en þáð er nú allt annað.
Það skilja þeir sjálfir, sem það nota
— líkt og læknalatínuna“.
Það gat ekki dulizt, þótt hann tal-
aði og talaði, að hann var að hugsa
um allt annað. Loks skauzt það upp
úr honum: „Heyrðu, Pétur“, sagði
hann — „þú mátt ekki verða vondúr.
En það er dálítið, sem mig langar til
þess að spyrja þig um. Einkamál, skil
urðu?“
„Það þýðir ekki að biðja mig um
meiri lán“, skaut Pétur inn í.
„Það er alls ekki neitt þess hátt-
ar — það máttu ósköp vel vita — og
raunar ekki neitt, sem mig varðar
um . . . “
„Hvers vegna ertu þá að skipta
þér af því‘,“ spurði Pétur.
„Ertu viss um, að konan þín sé þér
trú, Pétur?“
Hann sagði þetta hikandi, en samt
sem áður á þann hátt, að auðfundið
var, að hann varð að segja það. Þetta
var mál, sem lá honum svo þungt á
hjarta, að hann gat ekki búið yfir
því. En Pétur skynjaði hvorki ótta
hans né áhyggjur. Það, sem hann
skynjaði, var lítið og andstyggilegt
manndýr, er reyndi að koma höggi á
velgerðarmann sinn. Hinn stórvaxni
næturvörður reis á fætur — ekki
snöggt eða þvílíkt, að neitt lægi á —
nei, hann rétti varlega úr sér, losaði
ljóskerið af beltinu og slengdi hramm
inum á litla alúðarvininn sinn.
„Víltu hypja þig út!“ sagði hann.
Og út fór hann um næstu dyr. Hurð-
in ískraði á hjörunum og opnaðist
nægjanlega mikið til þess, að Voss
með föruneyti kæmist gegnum gætt-
ina. Svo riðu tveir stórir hnefar sinn
á hvern stað á hinum hrjáða búki,
sem þeyttist eitthvað út í kuldann og
myrkrið. Þaj heyrðist þungt hvás,
þegar hann skall á jörðina — líkt og
ömurleg stuna. En síðan ekki meir,
því að ískrandi hurðin skall aftur að
stöfum.
„Ræfill!" sagði Pétur og nuddaði
saman lófunum. „Það var þá spámað
ur!“ bætti hann við hálfum hljóðum.
En af því sæði, sem sáð kann að
vera í huga manns, er ekkert gætt
sliku grómagni eins og þessi trúnað-
arspurning: „Ertu viss um, að konan
sé þér trú?“ Þegar hann kom heim
um morguninn, virti hann Grétu vand
lega fyrir sér. En hún var alveg eins
og hún átti að sér. Það var þegjandi
samkomulag beggja, að hún væri lip-
urðin sjálf á morgnana, og hún reiddi
fram matinn eins og venjulega. Tvö
egg, reykt, síld, kaffi — og svo að
hátta. „Kjaftæði!" tautaði hann við
sjálfan sig um leið og hann dró peys-
una fram yfir höfuðið. Síðan gekk
hann inn, klappaði henni á kinnina
og andartaki síðar var hann sofn-
aður.
En sæðið spírar svo lítið ber á.
Þegar hann vaknaði fannst honum eitt
hvað öðru vísi en átti að vera, og
samstundis skaut spurningunni aftur
upp í huga hans: „Ertu viss um . . . “
Fjandinn sjálfur!
Nú-ú — morgunverður klukkan
eitt. Gert við bekk í garðinum. Hnoð
að kítti í gluggana. Sett nýtt hjól á
veiðistöng „Ertu viss um . ?“
Hann leit á konu sína. Hún var að
sýsla við skúrinn, sem gæsarungarn-
ir voru í. Nei — hún var eins og hún
átti að sér. Klukkan þrjú reikaði
hann niður að höfninni og þaðan beint
heim til Voss. Litli trúnaðarvinurinn
hans lá í rúminu.
„Ertu slæmur?“ spurði Pétur.
„Hann liggur i leti“, svaraði konan
hans.
„Það eru eymsli í brjóstinu", svar-
aði Voss tómlega.
„Má ég tala við Voss stundarkorn?“
sagði Pétur við konuna. Og þegar hún
var farin út: „Hvern hafðirðu í huga
í gærkveldi?“
Ekkert svar. Seint og síðar meir:
„Ekki neinn sérstakan“.
„Það er lygi!“ sagði Pétur hásum
rómi og þreif í axlirnar á litla mann-
inum. „Út með það!“
Voss blimskakkaði óttaíullum aug-
unum upp á stóra manninn og sagði
loks: „Jæja þá — en dreptu mig samt
ekki. Komdu tneð eyrað hérna niður
að mér . . heyrðirðu það?“
Pétur heyrði ágætlega. I-Iann
hvessti augun beint framan í Voss og
sagði svo: „Það er lygi!“
Hann endurtók það, að þetta væri
lygi. En nú var ekki neinn sannfær-
ingarkraftur lengur í orðum hans.
Síðan hann fór að heiman, hafðf
hann alltaf verið að reyna að rek*
þetta úr huga sér. En hvað eftir ann-
að hafði efinn komið eins og mann-
ýgt naut og fleygt honum upp í loft
ið á hornum sér. Nú var hann ekki
lengur í neinum vafa. Hann þurrk-
aði sér um ennið með handarbakinu.
Hann hafði ratað í það, sem hann
kunni engin tök á — kringumstæður,
sem hann hafði aldrei fyrr reynt.
„Eg nefði ekki átt að segja þér“,
sagði Voss niðri á milli rekkjuvoð-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
761