Tíminn Sunnudagsblað - 22.09.1963, Síða 7

fyrir mér, svo að auðvitað hvarflaði
þetta ekki að mér í neinni alvöru. Ég
vissi sem var, að það hefði verið hin
mesta skömm og lítilmennska í allra
augum. Eitthvað blundaði ég Lítils-
háttar undir morguninn, en vaknaði
strax aftur við, að mér var hrollkalt.
En himinninn var heiður og brátt
yljaði sumarsólin og þerraði daggar-
tárin af grængresinu, og ég varð
hressari i bragði.
Lágu nú alhr karlmennirnir og sváfu
sem fastast. Einn þeirra komst samt
brátt á kreik og virtist ekki hafa
tekið mikinn þátt í gleðskap nætur-
innar. Þótti mér vænt um, að þetta
var AuSbergur minn frá Stritlu.
Tókst honum ásamt dreng, sem var
með í förinni, að smala saman hest-
unum. En illa gekk að vekja karl-
ana, og e_kki var búið að búa upp á
hestana fyrr en komið var fram yfir
hádegi.
Nú var lagt af stað. Riðum við
auðvitað gamla veginn upp hjá Mið-
dal, þá var ekki um annan veg að
ræða. Þegar komið var upp undir
Mosfellsheiði fórum við stúlkurnar
á undan lausríðandi ásamt tveim
bændum í Efstadal í Laugardal, öldr-
uðum manni og tengdasyni hans. Dá-
lítið voru þeir rykaðir eftir nóttina,
en báru sig vel og reyndust góðir
samferðamenn. Dagurinn varð heitur
og fagur. Ég var syfjuð og mér
fannst heiðin löng, en hesturinn var
góður, svo að unun var að sitja
hann, og svo blöstu brátt Þingvalla-
fjöllin við í allri sinni dýrð, og víst
var um það, að ég varð barnslega
hrifin, er ég leit í fyrsta sinni „djup
ið mæta, mest á Fróni“. Ég hafði sem
sé aldrei komið á ÞingvöU áður, og
hafði einmitt ráðið mig austur með-
fram í þeim tilgangi, að fá að sjá
hina fögru og frægu staði Árnessýslu.
Og ég varð ekki fyrir vonbrigðum
Mér fannst það líkast ævintýri að
ríða gegnum Almannagjá og sjá
fjall'ið Skjaldbreið blasa við, og ég
raulaði kvæði Jónasar fyrir munni
mér og ljóð Kannesar Hafsteins; „Sjá
roðann á hnjúkunum háu“, og: „Nú
roðar á Þingvailafjöllin fríð“ eftir
Steingrím.
En vitanlega gafst mér enginn
kostur á að skoða Þingvelli að þessu
sinni. Bændurnir tvéir reyndust þó
fróðir um örnefni og leystu vel úr
spurningum mínum um nöfn fjalla
og annað. Stundarkorn áðum við á
Þingvöllum og tókum upp nestisbit-
ana. Þá var það, að yngri bóndinn
tók upp vasafleyg, saup á og bauð
tengdaföður sínum.
„0, farðu nú bölvaður, sagði gamli
murinn. — Ég. hélt, það væri allt
búið. Var að heyra, að hann hefði
ekki ætlað að bæta á sig. En auðvitað
varð hann að þiggja dropann.
Héldum við svo áfram sem ieið
liggur austm allt Þingvalla-
hraun og var oft nðið greiti, og naut
ég þess að sitja á góðum hesti Á
Laugarvatnsvöllum áðum við góða
stund. Hefi ég sjaldan orðið jafn
gagntekin og af fegurð þessa áfanga-
staðar. Iðjagrænir, viðir vellir, sem
mínntu mig á þjóðsögurnar, þó að
reyndar rynni þar engin mikil móða
eins og stendur stundum i ævintýr-
unum. Samferðamennirnír bentu okk
ur á hellana í Reyðarbarmi og sögðu
okkur frá manninum, sem hafði tek-
ið sér þar bólfestu og búið í hell-
inum ásamt konu sinni, og hafði hún
al'ið þar barn. Ekki gat ég skoðað
hellana í þetta skipU.
Við héldum áfram austur Laugar-
dalinn og fannst mér hann bæði fag-
ur og búsældarlegur. Hinar stúlk-
urnar urðu nú eftir á bæjum þarna í
dalnum og loks var ég orðin ein með
tengdafeðgunum frá Efstadal. Komið
var langt fram á kvöld, er við riðum
í gegnum Efstadalsskóg. Ég hafði
vart séð lifandi skógarhríslur áður,
þá var lítið um tré í görðum Reykja-
víkur. Þótti mér skógurinn fagur og
ljúf angan ilmbjarkanna. Við komum
ekki að Efstadal fyrr en eftir lág-
nætti. Húsfreyja klæddi sig upp úr
rúminu og veitti hinn bezta beina.
Man ég að hún bar meðal annars
fram skyr og rjóma. Ég fékk gott og
Morft yflr Þingvelli af eystrl barml Almannagjár,
T I M 1 N N — SUNNUDAGSCLAÐ
775