Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1965, Síða 12

vmnamtDB>D vnf nirvr fwnr n*W«>r 4«
SIsMbp. 4, MoB pskklastí
fjelBgsins ag luffltfis
fientfni Þaa « yfti
Dr. Owen í Chiceno hefur á boðstóium rafmagnsbelti með axlaböndum númer
þrjú og fjögur, þjáður fslendingur sannreynir iækningamátt þessa tækis og
annar gerir gangskör að því að selja beltin á fslandi.
hin mesta blóðtaka, voru viðbrögð-
in eigi að síður þau, að hreppsnefnd-
ir keyptu oft og iðulega af sér sveit-
arómaga með því að leggja þeim til
farareyri.
Það voru margar þúsundir íslend-
inga, sem sópuðust úr landi — ara-
grúi af hinu mannvænlegasta fólkl.
Þessir vesturfarar fluttu auðvitaÖ
með sér trúna á kynjalyfin, og þeiy
voru svo heppnir, að í Vesturheimi
var engin þurrð á mönnum, sem gátu
orðið slíku fólki að liði. Þar var
jafnvel enn fleira af slíku á boð-
stólum en austan hafsins, þó hvorkí
væru elixírarnir þar kenndir við
Kína né hinn æðsta guð Indverja.
Auglýsingarnar i Vesturheimsblöð-
unum íslenzku bera það með sér,
að til nokkurs hefur verið að vinna.
Þó var það fyrst og fremst eitt
lækningatæki, sem varð Vestur-fs-
lendingum sönn heilsubót: Rafmagns
belti dr. Owens í Chicago.
Meðal þeirra manna, sem fluttust
af landi brott árið 1879, var Jóft
nokkur Ólafsson, eyfirzkur maður,
fóstursonur Þorsteins Daníelssonar á
Skipalóni. Hann hafði gegnt skrifarft-
störfum hjá amtmönnum og sýslu-
mönnum norðan lands og austan, en
ekki vegnað vel, enda var hann miif-
ill drykkjumaður. Varð fósturfaðir
hans hvað eftir annað að greiðá
XVIII.
Áiiuegur hluti íslenzku þj......
ar á síðari hluta nítjándu aldar lét
að minnsta kosli að sér hvarfla, að
menn gætu varðveitt heiisu sína og
unnið bug á margvíslegum sjúkdóm-
um og meinsemdum með svo ein-
földu ráði að kaupa sér nokkur glös
af kjnjalyfjum í kauptíð hverri og
mjatl a árlangt í sig bitter í dropa-
tali. Allmargir trúðu statt og stöð-
ugt á þvílíka heilsuvernd.
Um svipað ieyti reis flóðalda Vest-
urheimsferðanna fjöllunum hærra.
Fólk var gripið þeirri trú, að efna-
hagslegri velmegun þess og niðja
þeirra yrði auðveldlega borgið um
aldur og ævi, ef það hyrfi brott úr
Fimmta greín
heimkynni sínu og næmi nýtt land
á eyðisléttum Kanada. Þeir, sem sáu
sér þann leik á borði að hagnast á
vesturförunum, beittu svipuðum að-
ferðum og kynjalyfjasalarnir: Ríkis-
stjórnir stórra landa, þar sem allt
varð að reisa frá grunni, vildu laða
til sín sem flest fólk, svo að nógu
mörg bök yrðu til þess að bera byrð-
arnar. Eigendur gufuskipafélaga og
járnbrautarfélaga sáu hilla undir mik
inn gróða, ef straumurinn vestur um
haf yrði nógu stríður. Þessir aðilar
gerðu því út af örkinni menn, sem
ferðuðust fram og aftur um Evrópu-
lönd til þess að gylla vesturfarir fyr-
ir fólki. Slíkir menn komu þráfald-
lega til íslands, ævinlega íslenzkir
að kyni, auk þess sem ráðnir voru
hér svonefndir agentar, er búsettir
voru í landinu. Þessir menn fengu
gjald fyrir hvert höfuð, sem þeir
skiluðu vestur yfir Atlantshafið. Og
þó að mörgum ofbyði vesturfarirn-
ar, sem í raun og sannleika voru
skuldir hans, en þó lenti hann eigi
að síður á sveit.
Jón skrifari nam land í Argyle-
byggð, þar sem hann nefndi Brú —
hlóð sér þar kofa úr plógstrengjum,
viðlíka að stærð og dálítið hesthús i
hinni eyfirzku heimasveit hans, refti
yfir tóftina með röftum og lurkum
og festi léreftsdulu á vegginn yfir
rekkju sinni, en gróf gryfju í gólf-
ið, þar sem hann geymdi rótarávexti
sér til matar. í þessum híbýlum hafð-
ist hann við á þriðja ár og tók þar
þeim sinnaskiptum, að hann gerðist
bindindismaður og meðal styrkustil
stoða svonefnds Siðbótarfélags, er ís-
lendingar stofnuðu þar vestra.
Nú segir ekki meira af Jóni í ná-
lega fimmtán ár. Þá var það haustifj
1893, að dr. Owen í Chicago tók að
auglýsa rafmagnsbelti sín í Lögbergi.
Fylgdu þar með vottorð manna, sem
flestir virðast hafa verið danskir eða
norskir, er læknazt höfðu af gigt,
höfuðverk, lömun og meltingartrufl-
a o
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ