Tíminn Sunnudagsblað - 31.07.1966, Page 12

Blaðamaður Sunnudagsblaðs
ins fór á dögunum í dýraleit
með dýraleiturum úr Gnúp-
verjahreppi. þeim Sigurgeir
Runólfssyni frá Skáldabúðum
og Aðalsteini Steinþórssyni frá
Hæii. — Hér birtist giein um
fyrri hluta ferðarinnar, en fram
hald verður í næsta blaði.
29. júní, miðvikudagur.
Við stöndum við hlið hestanna á
hlaðinu heima á Hæli í Gnúpverja-
hreppi. Smáir dropar detta úr loftinu
niður á hnakkana og hrossalyktin
smýgur upp í nefið. Ileimafólkið
stendur úti á tröppum eða liggur
úti í gluggum og horfir á okkur. Við
stækkum, verðum menn ævintýrisins.
Hinn litli dagur hversdagslífsins fær
á sig ofurlítinn ljóma og kemur með
óvænt líf inn í þann heim, þar sem
dagarnir hníga í fjöldagröf sína sem
óþekktar stærðir. Ævintýrið er mest
í tilhlökkuninni, því hún gerir ekki
ráð fyrir veruleikanum. Og fólkið,
sem horfir á okkur taka hestana út
úr hesthúsinu, horfir á okkur leggja
á þá, horfir á okkur setjast á bak,
reynir að upplifa eitthvað af því ævin
týri, sem er að hefjast í okkur sjálf-
um.
FYRRI ÞÁTTUR
Hestarnir tipla á hlaðinu, órólegir,
sex talsins, þar af tvö trippi í tamn-
ingu. Undanfarna daga hafa þeir ver-
ið járnaðir, hver af öðrum. Og þeir
vita, að eitthvað stendur til. Tveir
strákar, ellefu og tólf ára, eru á þön-
um í kringum okkur og hestana. Þeir
missa ekki af neinu, hafa hrossatað
á skónum og hrosshár á skyrtunum,
og þegar við horfum í áfjáð augu
þeirra, verðum við næstum feimnir
yfir, hvað við erum merkilegir menn..
Svo kveðjum við og erum kvaddir.
— Góða ferð og gangi ykkur vel.
— Það útleggst: Gott veður, góða
skemmtun og margar dauðar tófur
Við þökkum.
Steini ríður á undan. Það er engin
byssa á öxl hans. Hún kemur með
trússunum upp í Hólaskóg í kvöld
með bíl. Gott. Trúss eru leiðinleg.
Við tölumst ekki við. Hófarnir smella
í götunni og skilja eftir sig metra
af þögn. Það er engin þörf á að tala
Við erum báðir á valdi þess, sem er
framundan, margra daga ferð inn í
óbyggðir í dýraleit. Við hugsum þó
ekki um tófur. Þær eru of fjarlægar
veruleiki, því að alls staðar sést til
bæja, túnin teygja sig í allar áttir.
Við erum enn í hinni skipulögðu nátt-
úru, þar sem grösin vaxa fyrir mann-
inn, þótt hugir okkar séu seztir að
í fjarlægðinni að hálfu.
Við ríðum upp sveitina undir þykk-
um sólarlausum himni og bölvum
stöku hliðum, sem verða á vegi okk-
ar, en án sannfæringar, aðeins af
gömlum vana. Við erum á sveitarvegi,
en þegar sést til Haaaarsheiðar og
Hamarsholts, sveigjum við upp á
gamla þjóðveginn, sem sveiflast upp
og niður ása og hæðir með elsku-
legri tillitssemi við landslagið.
Hjá benzíntönkunum við Hamars-
holt standa tveir menn. Þar eru þeir
Sigurgeir Runólfsson fjallkóngur frá
Skáldabúðum og Kolbeinn Jóhanns-
son í Hamarsholti, sem er sonur Jó-
hanns Kobeinssonar, fyrrverandi
fjallkóngs Gnúpverja. Þeir standa
þarna í umdæmi Kolbeins: Verkstæði
við rætur brekkunnar, þar sem ben-
zíntankarnir bíða bílanna, og um-
hverfis það er hvirfing vélhræja, sem
minna á bein úr fornsögulegum
ófreskjum, en sýna, að hér hafa ein-
hverntíma og oft lasnar vélar fengið
bót meina sinna en aðrar legstað.
Hér er tæknisaga sveitarinnar rituð,
stóru, ryðguðu letri. Þegar vorar
heyrast héðan höggin, jafnt og þétt,
og stundum fram á nætur, því að
þá á margur bóndinn leið inn á verk-
stæðið með brotna vél og beyglaða
sál. „Sagnritarinn" og fjallkóngurinn
heilsa okkur með handabandi, og er
handaband Kolbeins ólíkt innilegra,
því að hann hefur hjartanS samúð
með öllum þeim, sem eru svo vitlaus-
ir að setjast á hestbak, enda segir
hann, að miklu meira vit sé í því,
að dýraleitararnir noti þyrlu fyrir
hesta. Hvort sem það er rétt eða
ekki, hefur sú tilfinning læðzt inn
i hugskot dýraleitaranna, að brátt
muni bíll leysa hestana af hólmi við
dýraleitina, að minnsta kosti að ein-
hverju leyti. Og þeir Geiw og Steini
tíma vart að sjá af þeim töfrum, sem
636
F í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ